2×(Top 20) για το 2012

Δύο εικοσάδες με αυτά που ακούσαμε περισσότερο, μερικές αναφορές σε κάποια άλλα και 5-6 που δεν γουστάραμε καθόλου.

Ζήσης:

1. In The Silence - A Fair Dream Gone Mad
2. Kreator - Phantom Antichrist
3. Woods of Ypres - Grey Skies & Electric Light
4. Parkway Drive - Atlas
5. Slash - Apocalyptic Love
6. Paradise Lost - Tragic Idol
7. Gojira - L'Enfant Sauvage
8. Tardive Dyskinesia - Static Apathy in Fast Forward
9. Soen - Cognitive
10. Serj Tankian - Harakiri
11. Testament - Dark Roots of Earth
12. Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1
13. Propagandhi - Failed States
14. Baroness - Yellow & Green
15. Be'lakor - Of Breath and Bone
16. Orange Goblin - A Eulogy For The Damned
17. The Sword - Apocryphon
18. Black Breath - Sentenced to Life
19. Grand Magus - The Hunt
20. Wintersun - Time I

άλλη μια ντουζίνα στο τσακ να μπουν ή και λίγο παρακάτω:
Converge - All We Love We Leave Behind
The Wretched End - Inroads
Cult - Choice of Weapon
Graveyard - Lights out
Rush - Clockwork Angels
Bleeding Through - The Great Fire
Moonspell - Alpha Noir/Omega White
Anneke Van Giersbergen - Everything Is Changing
Shinedown - Amaryllis
Sylosis - Monolith
Witchcraft - Legend
Wo Fat - The Black Code

Εκτός συναγωνισμού η επιστροφή των On Thorns I Lay, αλλά δεν μπαίνουν στην άνωθεν λίστα μιας και δεν κυκλοφόρησε σε φυσική μορφή.

άλλοι αξιόλογοι ελληνικοί (αγγλόφωνοι) δίσκοι:
Acid Death - Eidolon
Firewind - Few Against Many
Spine Chilling Breeze - Milky Way
Sorrowful Angels - Omens
Potergeist - Muddy Mermaids
Nightstalker - Dead Rock Commandos

πιο αδιάφορα:
Six Feet Under - Undead
Shadows Fall - Fire From the Sky
Corrosion of Conformity
Danko Jones - Rock And Roll Is Black And Blue
The Gathering - Disclosure

Όμηρος:

1. Parkway Drive - Atlas
   μακράν η πιο τουμπανιασμένη κυκλοφορία
2. The Ghost Inside - The White Light
   στα ίδια ποιοτικά επίπεδα του Returners
3. As I Lay Dying
   γιατί η παλιά σειρά ακόμα δείχνει το δρόμο...
4. Gojira - L'Enfant Sauvage
   γιατί η πνευματικότητα δεν είναι ανάγκη να συνοδεύεται πάντα από ηρεμία
5. Rush - Clockwork Angels
   γιατί ήταν και είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη prog μπάντα
6. Paradise Lost - Tragic Idol
   γιατί αγαπήσαμε τη gloomy επιστροφή στο παρελθόν
7. Witchcraft - Legend
   γιατί έχει τρελό hype
8. Converge - All We Love We Leave Behind
   γιατί προκαλεί σκισίματα σε καρδιά και μυαλό
9. Kamelοτ - Silverthorn
   γιατί μας έχει συντροφεύσει εκεί που δεν ήταν κανένας
10. Testament - Dark Roots Of Earth
    γιατί ο μεγάλος αρχηγός τα έβαλε με το θάνατο και το νίκησε το καριόλη
11. Baroness - Yellow & Green
    γιατί ροκάρουν oldschool
12. Deftones - Koi No Yokan
    γιατί δε φλώρεψαν στο πέρασμα του χρόνου
13. Neurosis - Honor Found In Decay
    γιατί αν καταστρεφόταν ο κόσμος εγώ θα άκουγα αυτό
14. Kreator - Phantom Antichrist
    γιατί η μελωδική πλευρά τους πάει απίστευτα
15. Saint Vitus - Lillie: F-65
    γιατί είναι ασήκωτοι
16. Madball - Rebellion
    γιατί είναι η καλύτερη hardcore μπάντα
17. No Turning Back - No Regrets
    γιατί είναι ντάπα ντούπα
18. Strife - Witness A Rebirth
    γιατί το live ξυλίκι είναι μούρλια
19. Warlord - Anthology
    γιατί είμαι κρυφοεπικάς!
20. Senseless - Respect Few, Fear None
    γιατί είναι δικά μας παιδιά και το αξίζουν

Συναυλίες της χρονιάς

Ζήσης:
Από τις σχετικά λίγες συναυλίες που μπορέσαμε να παρευρεθούμε τη χρονιά που μας πέρασε, ξεχωρίζουμε με ευκολία:

→ την καταιγιστική εμφάνιση των Entombed (7/1)

→ την καλύτερη επανεμφάνιση ελληνικού σχήματος και μία από τις καλύτερες εμφανίσεις ως support, τους Rafferty Rules (4/3) (οι οποίοι βγάζουν νέο δίσκο το 2013 αλλά αλλάζουν το όνομά τους)

→ τους νέους/παλιούς Sepultura που ενώνουν παρελθόν και παρόν με εκπληκτική ενέργεια (30/5)

→ τους βασιλιάδες του Florida-death-metal Obituary να αποδεικνύουν τη αξία τους (8/6)

→ και τους Planet of Zeus, το καλύτερο νέο ελληνικό σχήμα (20/10)

Εκτός συναγωνισμού η εκδρομή στη Σόφια για RHCP! Η συναυλία; Άλλο θέμα...


Όμηρος:

1. Μadball, το Νοέμβρη

2. Entombed, τον Ιανουάριο

3. Deez Nuts, το Μάρτιο

Βιβλική ανασκόπηση 2012

Όχι τι κυκλοφόρησε μέσα στο 2012, αλλά τι διαβάσαμε εμείς μέσα στη χρονιά.

35 βιβλία το πρώτο εξάμηνο του 2012 (δες εδώ την ανασκόπηση του προηγούμενου εξαμήνου) και άλλα 16 στο δεύτερο μισό, τα οποία ήταν τα ακόλουθα. Σύνολο 51! Αυτά είναι! Το περιεχόμενο ήταν λίγο κατασκοπία, αρκετά αστυνομικά, δύο-τρία εφηβικά/νεανικά, δύο-τρία φαντασίας, ένα για τον Β' ΠΠ, κανά δυο sci-fi. Τα πάντα όλα, δηλαδή...

Jerome K. Jerome - Three men in a boat (to say nothing of the dog)
John Le Carre - Οι άνθρωποι του Σμάιλι
Αλέξης Σταμάτης - Βίλα Κομπρέ
Χίλντα Παπαδημητρίου - Για μια χούφτα βινύλια
Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ - Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα
Σαλμάν Ρούσντι - Ανατολή-Δύση
Νόρμαν Μέιλερ - Οι γυμνοί και οι νεκροί
Μαξ Μπάρι - Ο άνθρωπος-μηχανή
Philip K. Dick - Η αποζημίωση & άλλα διηγήματα
James Ellroy - Λευκή Τζαζ
James Ellroy - Το μεγάλο πουθενά
Arthur Conan Doyle - Το σήμα των τεσσάρων
James Ellroy - Λ.Α. Εμπιστευτικό
Terry Pratchett - Truckers (Φορτηγατζήδες πάνω στη γη)
Terry Pratchett - Wings (Φτερά και πούπουλα στον αέρα)
Ντενί Γκετζ - Το θεώρημα του παπαγάλου (επανάγνωση)

Ανασκόπηση 2012: ελληνόφωνη σκηνή

Ξεκινάμε σιγά-σιγά τις ανασκοπήσεις που θα είναι αρκετές, έτσι, για να χωρέσουν όσο πιο πολλά πράματα!

Από την ελληνόφωνη σκηνή ασχολούμαστε μόνο με τα ανεξάρτητα συγκροτήματα. Όπως και τις άλλες χρονιές, έτσι και φέτος υπάρχουν αρκετές κυκλοφορίες, αλλά οι τρεις παρακάτω ήταν αυτές που μας κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον ή, πολύ απλά, μας ξεσήκωσαν.

Antimob
Πρώτοι και με διαφορά οι Antimob που μας ταρακούνησαν όσο δε λέγεται! Πήρανε το demo που βγάλανε το Μαΐο, το ξαναμίξαραν και το κυκλοφορούν σε βινύλιο. Ηχογράφηση και παραγωγή από τον Robin Völkert, κιθαρίστα των γερμανών The Now-Denial, που τελευταία ασχολείται μόνο με ηχογραφήσεις. Έξι Τα οχτώ τραγούδια του δίσκου, που κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο, μπορείτε να τα ακούσετε στο παρακάτω λινκ. Πολύ απλά, θα σας στείλουν αδιάβαστους.
antimob.bandcamp.com

Ατοπία
Πολύ πρόσφατη ανακάλυψη είναι το νέο σχήμα με το όνομα Ατοπία. Με μέλη από Ανατέλλοντο Τρόμο, η μίξη κιθαριστικών ριφ και ριφ από... βιολί (ή τσέλο;) είναι πανέξυπνη και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. Ακούστε και κατεβάστε δωρεάν από το μπλογκ του συγκροτήματος.
atopia2012.blogspot.gr

Dirty Wombs
Το νεαρό σχήμα των Dirty Wombs από την Πάτρα, με το hardcore/crust ύφος, κυκλοφόρησε τη δουλειά του με τίτλο We Rise μόνο σε κασέτα(!!). Παρόλο που έχουν και αγγλόφωνο στίχο, τα λίγα ελληνόφωνα τραγούδια μάς αναγκάζουν να τους τοποθετήσουμε σ'αυτή τη μικρή λίστα. Γνωρίστε/ακούστε/κατεβάστε στα παρακάτω λινξ.
dirtywombs.blogspot.gr
dirtywombs.bandcamp.com

Επανασύνδεση της χρονιάς ;
Λίγο η οικονομικο/κοινωνική κρίση, λίγο η άνοδος της φασιστικής δεξιάς, λίγο οι αναπολήσεις του παρελθόντος, οι επανασυνδέσεις στον hardcore/punk ελληνικό κύκλο έγιναν πολύ της μόδας. Αυτή που ξεχωρίζουμε είναι της Αρνητικής Στάσης. Πέρα από το live στο Αν, δεν ξέρω αν θα ετοιμάσουν και νέα δισκογραφική δουλειά. Τουλάχιστον εμείς στη Βόρεια Ελλάδα αναμένουμε το live στη Θεσσαλονίκη, όπως προανήγγειλε το ίδιο το γκρουπ.

Δράση; Ή μόνο Αντίδραση;

Όταν το support σχήμα έχει δείξει πιο μεγάλο πάθος από σένα στη σκηνή, τότε δεν πρέπει να σου φταίει ο κόσμος. Όταν δεν έχεις κάνει καινούριους, νέους οπαδούς τα τελευταία χρόνια, τότε μην έχεις απαιτήσεις από τους παλιούς να βγουν μπροστά να τα «σπάσουν». Τα μόλις 60 άτομα που πλήρωσαν και παραβρέθηκαν στο live, θα έπρεπε να τα ευχαριστήσεις και όχι να τα προσβάλεις. Αλλιώς να εμφανιζόσασταν στο ΤΕΙ ή σε κάποιο άλλο χώρο. Σου έκανε έκπληξη η απάθεια του κόσμου; Τον κόσμο τον κερδίζεις με τις πράξεις σου. Καμία ομάδα δεν κερδίζει μόνο με τη φανέλα. Σε κάθε εμφάνιση πρέπει να αποδεικνύεις την αξία σου. Έτσι είναι η επαρχία. Και έτσι ήταν πάντα. Αν είχες έρθει πριν χρόνια, θα το καταλάβαινες. Αυτά έχει η επιφανειακή αντίδραση...

Soen - Cognitive

Ο πρώην ντράμερ των Opeth, Martin Lopez συνεργάζεται με τον «πολύ» μπασίστα Steve Di Giorgio (Sadus και συμμετοχή σε Death, Testament κλπ), παίρνουν έναν κιθαρίστα και έναν τραγουδιστή, βαφτίζουν το συγκρότημα Soen και παρουσιάζουν ένα μοντέρνο heavy, hardrock άλμπουμ με έντονες Tool-αναφορές, τόσο στη σύνθεση των μπασογραμμών και του rhythm section όσο και των φωνητικών μελωδιών. Το θέμα μας είναι: αν έχεις πρόβλημα με κάτι τέτοιο, μπορείς να προσπεράσεις τάχιστα και να πας να ακούσεις τα παλιά άλμπουμ των Tool. Αν δεν έχεις πρόβλημα (και μιας και οι Tool αργούν να βγάλουν κάτι καινούριο), τότε μπορείς να αφεθείς σε ένα όμορφο, ατμοσφαιρικό άλμπουμ. Εγώ θα κλίνω προς τη δεύτερη κατηγορία. Η τελική κρίση δικιά σας. Δείτε/ακούστε παρακάτω το βίντεο για το τραγούδι Delenda.

(www.facebook.com/SoenMusic)

Be'lakor - Of Breath and Bone

Οι Be'lakor είναι από εκείνα τα καινούρια συγκρότημα που ανακαλύπτουμε (μπορείς να πεις και «δίνουμε σημασία») όταν βγάζουν το τρίτο τους άλμπουμ το οποίο... σπέρνει και μετά καθόμαστε να ακούσουμε και τα προηγούμενα. Αργότερα, παρατηρούμε ότι ο τραγουδιστής/κιθαρίστας του συγκροτήματος από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας έχει ελληνική (ή κυπριακή) καταγωγή· το όνομα George Kosmas νομίζω ότι αποτελεί τρανταχτή απόδειξη. Είναι αυτό το μελωδικό death-metal που θέλεις να ακούσεις για τις απίστευτες κιθαριστικές μελωδίες, τους mid-tempo ρυθμούς α-λα Opeth όπως και την brutal φωνή, prog πινελιές και heavy εξάρσεις εδώ και κει, σκοτεινή ατμόσφαιρα και όμορφες ενορχηστρώσεις. Οχτώ τραγούδια (το ένα ιντερλούδιο), με οχτάλεπτες και εννιάλεπτες διάρκειες που δεν καταλαβαίνεις πότε τελείωσε και θες κι άλλο.

(belakor.bandcamp.com)

2/4 τετραλογίας του Λος Άντζελες

Διαβάζοντας το White Jazz, το τελευταίο βιβλίο της «Τετραλογίας του Λος Άντζελες» του James Ellroy, εισχωρήσαμε στον κόσμο της διαφθοράς και του εγκλήματος του Λ.Α. της δεκαετίας του ’50 και θυμηθήκαμε ονόματα αλλά όχι καταστάσεις που έλαβαν χώρα στα προηγούμενα βιβλία της τετραλογίας. Μιας και το πρώτο, τη Μαύρη Ντάλια και το τρίτο, το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό τα είχαμε αποθηκεύσει καλύτερα στη μνήμη (και λόγω των ταινιών), έπιασα να ξαναδιαβάσω μετά από χρόνια το Μεγάλο Πουθενά. Ευθύς κατάλαβα ότι πέρα από τα ονόματα των τριών πρωταγωνιστών, δεν θυμόμουν τίποτα! Και όσο κυλούσαν οι σελίδες, τόσο το μπλέξιμο των υποθέσεων (αναζήτηση ενός δολοφόνου, απεργία αριστερών στο Χόλιγουντ και κυνήγι των κομουνιστών από κυβερνητικούς παράγοντες) γινόταν μεγαλύτερο, και άλλο τόσο διεισδύαμε στο νουάρ σύμπαν του Ellroy. Τα πάρα πολλά ονόματα αποτελούν εγγύηση για να χάσετε τη μπάλα, όπως και οι διαφορετικές πλοκές, που φυσικά θα συγκλίνουν στο τέλος. Αν προσθέσετε και την απίστευτη ανατροπή που αφορά στον κύριο πρωταγωνιστή του έργου (όχι το μυστικό του, αυτό ήταν σχεδόν πασιφανές) που έρχεται γύρω στα 4/5 του βιβλίου και σε στέλνει... αδιάβαστο, έχετε ένα από τα καλύτερα αμερικανικά βιβλία των τελευταίων χρόνων.

Στο Λ.Α. Εμπιστευτικό εμφανίζονται καινούριοι χαρακτήρες, αλλά αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο κρυφός αρχικακός της υπόθεσης είναι ο Ντάντλι Σμιθ, ο οποίος τη γλυτώνει πάλι αλλά ο νέος ντετέκτιβ Έξλυ τον έχει πλέον καταλάβει. Και στο White Jazz, με την κοφτή πρόζα σε πρώτο πρόσωπο σαν νότες μουσικής τζαζ, ο νέος πρωταγωνιστής, διεφθαρμένος αστυνομικός, δολοφόνος κατά παραγελία, αντιήρωας με τα όλα του, μπλέκεται στις υποθέσεις που είχαν αφήσει ανολοκλήρωτες οι δύο αντίπαλοι, για να τις οδηγήσει αυτός στο φινάλε της ιστορίας.

You bastard!

Μετά από 15 χρόνια και συγκεκριμένα από την μέρα που είδαμε live τους Grip Inc. του Lombardo στο Rockwave 1997, βρήκα το τραγούδι με το οποίο κλείσανε την εμφάνισή τους. Εγώ το μόνο που θυμόμουν ήταν ένα γρήγορο, πακν-ίζον τραγούδι στο οποίο φώναζε ο τραγουδιστής "you bastard". Ψάχνοντας σήμερα, βρήκα ότι υπάρχει ένα τραγούδι ως b-side στο single "Ostracized" (ή ως bonus στη γιαπωνέζικη έκδοση του Power of Inner Strength) το οποίο λέγεται "Dragging Me Down". Και ο τραγουδιστής φωνάζει... "you bastard"! Oh yeah! Mission accomplished!

Η μουσική ροκ είναι μουσική του διαβόλου...

...και δεν θέλω να ακούσω καμία αντίρρηση πάνω σ'αυτό!

(1ο live από την Αρνητική Στάση μετά από 18 χρόνια! Άντε και εις... βορειότερα!)

Civilization Collapse

Το 1989 οι Kreator επισκέφθηκαν τη χώρα μας για πρώτη φορά, βιντεοσκόπησαν το βίντεο-κλιπ για το Betrayer, όντας τότε λίγο-πολύ τουρίστες! Είκοσι τρία χρόνια μετά, ο Mille Petroza και η παρέα του αποδεικνύουν ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά συγκροτήματα με εκπληκτικές κυκλοφορίες και με πετυχημένες συναυλίες αλλά και όντας παρατηρητικοί και ενημερωμένοι με τις εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω τους.

Propagandhi - Failed States

Γνωρίσαμε το πανκ-hardcore σχήμα των Καναδών Propagandhi από την προηγούμενη, προ-τριετίας δουλειά τους. Επανήλθαν δισκογραφικά φέτος με το Failed States και μας δείχνουν ότι δεν μαλάκωσαν, δεν ηρέμησαν καθόλου. Δυναμικός, οργισμένος δίσκος με το καλημέρα, που σε πιάνει από το λαιμό και δε σε αφήνει μέχρι το τέλος. Απευθύνεται σε όλους τους φίλους που θέλουν το πανκ-ροκ τους στιχουργικά σκεπτόμενο και μουσικά καλοπαιγμένο!

(propagandhi.com)

Συναυλιακό διήμερο, μέρα 2η:Madball 18-11-12

Club Eightball, Θεσσαλονίκη, 18 Νοεμβρίου 2012
support: Senseless, Last Hope, All Vows Collapse

Μωρή μπαντάρα, μας πήρες τα μυαλά κυριακάτικα!!! Τσακιστείτε να μαζέψετε τα πτώματα από το pit του 8ball και οι υπόλοιποι που δεν ήρθατε κλάψτε το βράδυ στο ντουζ σε εμβρυακή στάση. Ό,τι και να ειπωθεί για την εμφάνιση των θεών Madball, sto eightball την περασμένη Κυριακή θα είναι λίγο για να περιγράψει το τι ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Προφανώς οι Μαdball είναι το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο, τόσο από άποψη διαχρονίας όσο και από άποψη ποιότητας και το γεγονός ότι επισκέπτονταν για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τα χαρντκόρια του βορρά. Έτσι στην πιο αντιτουριστική μέρα της εβδομάδας τραβηχτήκαμε να αποδώσουμε σεβασμό στο μεγαλύτερο όνομα της σκηνής. Η εμφάνιση των Madball ήταν εκκωφαντική, αρχηγική και απέδειξε ποιος κινεί τα νήματα στο χώρο, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Τους είχαμε τσεκάρει μαζί με κουμπάρο στο With Full Force του 2008 και μπορώ να πω ότι η ενέργεια που έβγαλαν στο κλειστό χώρο του 8ball ήταν απίστευτη. Έναρξη με "Lockdown" από τα παλιά και αρχίζουν τα κλωτσομπουνίδια και τα σούτια να πηγαίνουν σύννεφο!! Στα "Infiltrate the system", "All or nothing" και "Heavenhell" έγινε του κιγκλιδώματος!!! Οι χορευτές βρήκαν τη χαρά τους στο pit, ενώ οι αλεξιπτωτιστές δεν έχαναν κάθε ευκαιρία για stage diving. Ειδική μνεία στον απίστευτο Freddy, o οποίος έβγαζε τρομακτική ενέργεια, hype, οργώνοντας τη σκηνή και παρακινώντας το λαό για μεγαλύτερο χαμό. Η μεγάλη καψούρα όμως είναι ο Hoya, βουνό και απόλυτη hardcore μορφάρα εκεί στα δεξιά γέμιζε τη σκηνή και μοίραζε χαμόγελα. Το σετ τους βασίστηκε στο σύνολο της δισκογραφίας τους με κομμάτια όπως "Lockdown", "We the people", "Get out", "100%", "Empire", "Pride" και "Times are changing". Σε γενικές γραμμές έβλεπες χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όλων, δηλωτικό της εξαιρετικής ατμόσφαιρας που είχε δημιουργηθεί.

Αναφορικά με τα support, οι Senseless παρέδωσαν για μια ακόμα φορά το oldschool-beatdown hardcore τους με εξαιρετικό τρόπο και όπως έμαθα απ' τη κουβέντα που είχα με τον Criss, ήταν απροβάριστοι λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων του drummer. Παρ' όλα αυτά ήταν εξαιρετικοί για μια ακόμα φορά. Οι Last Hope απλά τα έσπασαν. Είχαν μαζί τους και ένα τσούρμο μεθυσμένους Βούλγαρους, από Σόφια μεριά, να τους υποστηρίζουν και με ψυχολογία στα ύψη τα διέλυσαν όλα. Τελευταίους άφησα τους All Vows Collapse, οι οποίοι μου έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση, καθώς το μελωδικό hardcore που παίζουν βρίσκεται στις προτιμήσεις μου τα τελευταία χρόνια ως άκουσμα. Τα έδωσαν μπροστά σε μηδενικό κοινό που αποφάσισε να πίνει μπύρες έξω!! Βρε ταγάρια, είναι δυνατόν να κάθεστε έξω να χαβαλεδιάζετε και να μη μπαίνετε μέσα να δώσετε το χειροκρότημά σας σε μια μπάντα που έκανε 500 χιλιόμετρα; Αν κάτι έχει να διδάξει η μουσική μας, είναι ο σεβασμός στη προσπάθεια και η ενότητα. Όλοι εσείς που σνομπάρατε τη μπάντα είστε όλο φρουφρού και αρώματα. Έλεος πια με το τουπέ και το κόμπλεξ σας. Ουστ!!

Ανταπόκριση: Όμηρος

Υ.Γ: Με βγήκε λίγο επιθετικό στο τέλος, αλλά το ήθελα!!
Υ.Γ.2: Ταμπουρωθείτε... έρχονται τα δύσκολα
Υ.Γ.3: Φωτό για να δείτε τι χάσατε εδώ.

Συναυλιακό διήμερο, μέρα 1η:Kreator 17-11-12

Principal, Θεσσαλονίκη, 17 Νοεμβρίου 2012
support: Morbid Angel, Nile

Άλλη μια συναυλιακή εξόρμηση που περιελάμβανε το κλασικό πρόγραμμα: κατ'αρχάς, μπύρες εισαγωγής στο beeri-beeri παρέα με κουμπάρο και Νίκο, να μάθουμε τα νέα των Θεσσαλονικιών φίλων. Εισαγώμενο μέταλ στη συνέχεια, αλλά λίγο οι κλειστοί δρόμοι από πορείες και αστυνομικούς, λίγο το όπου να'ναι παρκάρισμά μας, αργήσαμε να πάμε στο Principal. Φτάσαμε 8 και κάτι, προλαβαίνοντας ίσα-ίσα τα τελευταία δύο(!) τραγούδια των Nile. Ακολούθησαν οι Morbid Angel με επιβλητικό ύφος, βαρβάτο ήχο και ανελέητο κοπάνημα. Παρόλο που δεν είμαι φαν του συγκροτήματος, μπορώ να πω ότι κατάφεραν και με ταρακούνησαν. Αν και μας κούρασε λίγο ο πρίμα-ήχος και σε σημεία το στυλ τραβάω-τις-χορδές-να-φτιάξω-παρανοϊκό-ήχο. Γύρω στις 11 βγαίνουν οι Kreator. Τα ισοπέδωσαν όλα και αποχώρησαν. Μιάμιση ώρα κοπάνημα, με ωραίο σέτλιστ, βασισμένο φυσικά στο νέο (και κορυφαίο) άλμπουμ, με πολλά ακόμα αγαπημένα τραγούδια (ποια να πρωτοδιαλέξεις και ποια να αφήσεις απ'έξω;!). Θα θέλαμε λίγο καλύτερο ήχο και τα leads της κιθάρας του Sami λίγο πιο πάνω (τον χαντάκωσαν τον άνθρωπο) αλλά και πάλι ευχαριστημένοι είμασταν! Για το κλείσιμο: πίτσα-Σάκης, εγγύηση τόσα χρόνια!
Το ασφυκτικά γεμάτο μαγάζι απέδειξε ότι ο κόσμος μπορεί να στηρίξει συναυλιακά πακέτα με μεγάλα ονόματα. Βέβαια, συντέλεσε και το γεγονός πως δεν είχαμε συναυλίες από άλλα μεγάλα γκρουπ αυτό το χρονικό διάστημα. Όπως και να'χει, όμως, το τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια (και ακόμα γίνεται) με τους διοργανωτές και βλέπαμε ζωντανά μόνο ένα ή δύο γκρουπ από τα πακέτα που τριγυρνάνε στας Ευρώπας, είναι απορίας άξιο.

Oberon and Titania

Πρώτο δείγμα από τη νέα δουλειά των Nightfall. Not bad at all, θα έλεγα...

2 for 1: Parkway Drive's "Atlas"

Zήσης:
Η Αυστραλία επιτίθεται με όλα της τα όπλα. Οι Parkway Drive κάνουν την υπέρβαση και με το Atlas παρουσιάζουν τον δίσκο που ξεφεύγει από το metalcore ιδίωμα και ταυτόχρονα παραμένει πιστό στο είδος. Θα μπορούσε ίσως να είναι η πνοή ζωής σ'αυτό το κορεσμένο είδος, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, πολύ απλά επειδή είναι κάτι παραπάνω. Οι συνθέσεις του συγκροτήματος δείχνουν μεγάλη έμπνευση ανακατεύοντας πινελιές από συμφωνικές ενορχηστρώσεις εδώ και κει, «γηπεδικές» φωνητικές μελωδίες παραπέρα ("Wild Eyes"), εναλλαγές σε ρυθμούς και στα τέμπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε κάθε τραγούδι υπάρχει και μια μουσική έκπληξη. Ως και το "The River" με τη χαλαρή εισαγωγή προϊδεάζει για μπαλάντα αλλά αυτή δεν έρχεται ποτέ. Στα συν το ότι δεν έχουν ενσωματώσει τα ρεφραίν με τα φλούφλικα καθαρά φωνητικά, που έχουν γίνει τόσο μόδα. Για τον υπογράφοντα, το άλμπουμ κατέλαβε αμέσως μία θέση στα τοπ-5 της χρονιάς.

Όμηρος:
Η άβυσσος βρυχήθηκε για μια ακόμη φορά και μάλιστα το έκανε με αυστραλιανό στυλ. Οι ηγήτορες του είδους είναι εδώ, τιγκαρισμένοι στη μελωδία, αρμονίες, breakdowns και βιωματικούς στίχους που μιλάνε για εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που όλοι δίνουμε καθημερινά με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με ξεκάθαρη διάθεση πατάνε πάνω στην απόλυτα επιτυχημένη συνταγή του "Deep Blue", που τους εκτίναξε στη σκηνή εδώ και δύο χρόνια χωρίς ωστόσο να παραμένουν στάσιμοι. Samples, κλασικές ενορχηστρώσεις με βιολιά και γυναικεία φωνητικά αλλά και γηπεδικές κραυγές είναι εδώ για να συμπληρώσουν την καλύτερη για τον υπογράφοντα κυκλοφορία του 2012. Δίχως τα φλώρικα ρημαδιασμένα φωνητικά που ξεφτίλισαν τη σκηνή, οι Αυστραλοί μας παραδίνουν για μια ακόμα φορά το μανιφέστο του σύγχρονου metal δίσκου, έτσι όπως πρέπει να παίζεται από τα παιδιά για τα παιδιά. Τα γηπεδικά κομμάτια είναι εκεί για τους γκαρίλες, τα χορευτικά για το pit, ενώ τα εσωτερικά όπως το "River" προκαλούν ανατριχίλες. Εξαιρετική κυκλοφορία που στο εξωτερικό ήδη τυγχάνει αποθεωτικών και διθυραμβικών κριτικών. Για μένα, που τους είχα δει πριν 2 χρόνια να τα σπάνε στο Κύτταρο, ανήκουν πλέον στους σταυροφόρους του είδους και μακάρι να τους ξαναδούμε από κοντά, γιατί θα κόψουν κώλους και θα μας βάλουν για νάνι. Τσακιστείτε πάρτε το cd για σας, τον κολλητό σας και τον τρανό σας να το ακούει όταν πάει στο χωριό. Αυτά.

Υ.Γ. Κάπου στο River λέει... It's not the years in your life, it's the life in your years.

(facebook.com/parkwaydrive)

Φθινόπωρο 2012 και νέοι δίσκοι

Ποια νέα άλμπουμ ακούσαμε τον τελευταίο καιρό;

Stone Sour - House of Gold and Bones
Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε "Gone Sovereign" αποδείχτηκε κολλητικό. Μετά από αυτό, κάτσαμε και ακούσαμε όλο το άλμπουμ τρεις φορές στη σειρά! Άλλη μία προσθήκη στις πολύ καλές hard-rock κυκλοφορίες της χρονιάς (βλ. και εδώ). Το άθλιο κούρεμα του Corey Taylor λέτε να του έδωσε την έμπνευση που χρειαζόταν;

Coheed and Cambria - The Afterman: Ascension
Το τραγούδι "Domino the Destitute" ξεχωρίζει, αλλά στο υπόλοιπο άλμπουμ παρατηρούμε μια εξάντληση ιδεών, μια σχετική βαρεμάρα. Το προσπεράσαμε πολύ γρήγορα. Ξεμείνανε από ιδέες; Διανύει η καριέρα τους μια "κοιλιά"; Το μέλλον θα δείξει.



Enslaved - RiiTiiR
Συνεχίζουν στα ίδια υψηλά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει με τις τελευταίες κυκλοφορίες. Ίσως περισσότερο prog και λιγότερο viking/black, αλλά πάντα ενδιαφέροντες. Το βίντεο για το "Thoughts Like Hammers" έχει πολύ θάλασσα, πολύ υγρό στοιχείο, αλλά δεν το λες... καλοκαιρινό!


Pro-Pain - Straight to the Dome
Ντούπα-ντούπα, ντούπα-ντούπα! Για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους και μόνο, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι!





Katatonia - Dead End Kings
Ωραίος ήχος που φέρνει αναμνήσεις, αλλά κάτι λείπει από το τελικό αποτέλεσμα, αναγκάζοντάς μας να πούμε ότι δεν είμαστε και στην καλύτερη διάθεση για Κατατόνια!
Lyric-video για το "Dead Letters".



Between the Buried and Me - The Parallax II: Future Sequence
Τεράστιο σε διάρκεια, με πλήθος ιδεών και μια τάση υπερβολής... σε όλα! Δύσκολο άλμπουμ, για απαιτητικούς και υπομονετικούς ακροατές. Ενδιαφέρον έχει πάντως το βίντεο του "Telos", χωρισμένο στα 4, δείχνοντας τα ίδια τα μέλη της μπάντας να παίζουν τα μέρη τους. Επίσημο βίδεον; "Astral Body" (εδώ φαίνεται και ο τραγουδιστής!).

Danko Jones - Rock and Roll Is Black and Blue
Τα πρώτα τρία άλμπουμ του καναδέζικου τρίο μου αρέσουν αρκετά. Τα τελευταία όμως μου φαίνονται όχι μόνο μία από τα ίδια αλλά και, δυστυχώς, ανέμπνευστα και βαρετά. To ίδιο ένιωσα και μ'αυτό εδώ.

My Dying Bride - A Map of All Our Failures

Ο άνθρωπος ανέκαθεν επιζητούσε την λύτρωσή του μέσα από την τέχνη. Ζήτησε μορφές που θα του πρόσφεραν την αθανασία, το υπερβατό και το αιώνιο. Η μουσική μπορεί να πλάσει μορφές που μιλούν για τις πιο κρυφές ανησυχίες του κόσμου, τις πιο μεγάλες του αγωνίες, χωρίς ειδικό σκοπό. Ο καλλιτέχνης δίνει πάντοτε την πορεία του πολιτισμού όπως τον τροποποιεί ο ίδιος μέσα από τη δημιουργία του, γιατί μόνο έτσι λυτρώνει και λυτρώνεται. Οι νότες πλάθουν μορφές, που του επιτρέπουν να ξεφύγει από το χάος του κόσμου που δημιούργησε ο ίδιος και που ίσως δεν κατανοεί πια. Ο κόσμος όμως αυτός είναι βγαλμένος από την ψυχή του, τον καθρεφτίζει και τον στοιχειώνει. Το έργο τέχνης εκφράζει τη σύγκρουση του ατόμου με τον εαυτό του και τα συναισθήματα του. Αυτά που όσο τον πληγώνουν, ταυτόχρονα τον ολοκληρώνουν κιόλας. Έτσι εκφράζει την αξία, την υπόσταση και την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου. Η τέχνη είναι η αξία του κόσμου γιατί είναι η αλήθεια του ανθρώπου. Το καινούριο άλμπουμ των My Dying Bride είναι μια τέτοια μορφή τέχνης.

Όμηρος

Υ.Γ 1: Από τεχνικής άποψης σχετικά με τη μουσική είμαι άμπαλος οπότε μένω στις σκέψεις που προκύπτουν από τα ακούσματα.
Υ.Γ 2: O χειμώνας έρχεται βαρύς, όπως λένε στο Winterfell...

Tardive Dyskinesia

Static Apathy in Fast Forward
Ακούσαμε και ξανακούσαμε το νέο, τρίτο άλμπουμ των φοβερών και τρομερών Tardive Dyskinesia, οι οποίοι ρίχνουν τις τσίτες, όχι όμως τις αγριάδες, προσθέτοντας περισσότερα μελωδικά στοιχεία χωρίς να αλλοιώνουν στο ελάχιστο τις τεχνικές δεξιοτεχνίες τους. Πολύ απλά, νομίζω ότι κυκλοφόρησαν το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του εγχώριου σκληρού ήχου για τη νέα δεκαετία που ήδη διανύουμε. Υπερβάλλω; Δε με νοιάζει. Στις 12 του Νοέμβρη θα κυκλοφορήσει επισήμως σε φυσική μορφή.

(facebook.com/tardivedyskinesiaband)

Ακούστε/αγοράστε ψηφιακά τα
δύο προηγούμενα άλμπουμ

Planet of Zeus 20-Οκτ-2012

Club Eightball, Θεσ/νίκη 20 Οκτωβρίου 2012
support: Parafernelia, Spine Chilling Breeze

Αφού ήπιαμε τους καφέδες και τις μπύρες μας το απόγευμα του Σαββάτου (hails to Nikos), κατευθυνθήκαμε προς το Οχτάμπαλο. Με το που μπήκαμε, η έκπληξή μας τεράστια από το γεμάτο σε κόσμο μαγαζί, που στη συνέχεια έγινε ασφυκτικά γεμάτο. Δεύτερη έκπληξη της βραδιάς, τα δύο support, τα οποία απλά... ξεσκίσανε! Πρώτα οι Spine Chilling Breeze με τον stoner α-λα Kyuss-QotSA ήχος τους και τα φοβερά τραγούδια τους (ειδική μνεία στο "Sweet Heresy") και τη διασκευή στους Nightstalker και μετά οι μικροί ηλικιακά Parafernelia, που τα χρόνια που τους λείπουν από εμπειρίες τα αναπληρώνουν με πολλά κιλά... attitude! Ρυθμικοί, ισοπεδωτικοί, υπερκινητικός frontman και τραγούδια το ένα πιο τσίτα από το άλλο. Δύο διασκευές εδώ, "Crop Circle" από τους Monster Magnet και "Supernaut" Snowblind από Black Sabbath.

Για να ακολουθήσει το κυρίως πιάτο, να ανέβουν οι Planet of Zeus και να μας ισοπεδώσουν. Η τρίτη έκπληξη της βραδιάς για μένα (αλλά μάλλον και για το ίδιο το γκρουπ) ήταν η απίστευτη συμμετοχή του κοινού, τόσο τραγουδώντας τους στίχους όσο και χορεύοντας/κοπανιόντας μπροστά από τη σκηνή. Επαγγελματική εμφάνιση, απίστευτο δέσιμο σαν γκρουπ. Μετά τους Rotting Christ και τους Firewind στους metal κύκλους, και μετά τους Nightstalker (άντε και τους Deus ex Machina), νομίζω πλέον ότι οι Planet of Zeus είναι το νέο αγαπημένο σχήμα των οπαδών και ίσως το καλύτερο/μεγαλύτερο καινούριο ροκ συγκρότημα της χώρας μας. Το οποίο πρέπει να εξάγουμε... τώρα!

Birthmark

Boogeyman
Είχαμε γνωρίσει το εναλλακτικό ελληνικό συγκρότημα των Birthmark μέσα από το προ πενταετίας προηγούμενο άλμπουμ τους. Στη φετινή, νέα τους δουλειά οι σκληροί ήχοι έχουν ελαττωθεί κατά πολύ αφήνοντας περισσότερο χώρο στη μελωδία και στα εναλλακτικά ροκ στοιχεία. Στα συν και η όμορφα εκτελεσμένη διασκευή στο "Safe from Harm" των Massive Attack. Προσεγμένη παραγωγή και εκπληκτικό ένθετο σ'αυτήν την αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά από το ίδιο το γκρουπ, καθώς το ελληνικό παράρτημα της V2 Records έκλεισε. Εξερευνήστε τις σελίδες του layout και δείτε/ακούστε παρακάτω το βίντεο για το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου.

Παρά την πενταετή δισκογραφική απουσία τους, το γκρουπ είναι αρκετά δραστήριο και έχει ήδη ετοιμάσει νέο υλικό σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, κατά τα λεγόμενά τους. Μένει να το δούμε (ακούσουμε).

Τζέιμς Μποντ και Skyfall

Αυτό θα έπρεπε να είναι το κανονικό τραγούδι της νέας ταινίας του Τζίμι Μποντ: το "Skyfall" που τραγουδούσανε οι δικοί μας Furor εδώ και χρόνια!!!

:-)

Skunk Anansie - Black Traffic

Δηλώνω μεγάλος θαυμαστής της φωνής της Skin (τώρα και με μαλλί, έστω και punk!) και του ήχου των Skunk Anansie. Μετά την διάλυση τους το 2000, επανήλθαν δισκογραφικά πριν 2 χρόνια και φέτος βγάζουν άλλο ένα άλμπουμ, το Black Traffic, τόσο χαρακτηριστικό Skunk θα έλεγες, που θα μπορούσε να είχε βγει μέσα στη δεκαετία του '90, με τραγούδια που θα ταίριαζαν σε οποιοδήποτε από τα πρώτα τρία τους άλμπουμ. Δεν ξέρω τι απήχηση θα έχουν σε νέα ακροατήρια, αλλά τούτη την εποχή πρέπει να κυκλοφορήσεις κάτι για να περιοδεύσεις ώστε να βγάλεις κανένα φράγκο. Εγώ, πάντως, γούσταρα αυτό το κάτι! Δείτε/ακούστε παρακάτω το μπαλαντοειδές "Ι Hope You Get To Meet Your Hero".

(www.skunkanansie.net)

Lemmy

Αντιγράφω από γνωστό σάιτ, έτσι, για να γελάσουμε!

Floods!

Εξ Αυστραλίας, το τραγούδι Floods του νέου συγκροτήματος The Siren Tower μάς κόλλησε άσχημα. Το μάθαμε από γνωστό μουσικό σάιτ και είπα να το μοιραστώ κι εδώ. Το άλμπουμ κινείται ως επί τω πλείστον σε χαλαρούς, ροκ/φολκ ρυθμούς κι αυτό είναι το τραγούδι που ξεχωρίζει, αλλά πάλι αυτή είναι προσωπική άποψη. Μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο ή/και να το κατεβάσετε δωρεάν (ή να αφήσετε ό,τι έχετε ευχαρίστηση) στο thesirentower.bandcamp.com. Διαβάστε και τι λέει το γκρουπ για το θέμα του δωρεάν κατεβάσματος...

In the Silence - A Fair Dream Gone Mad

Το νέο ατμοσφαιρικό μας κόλλημα. Πέρυσι είχαμε τους Ghost Brigade, πρόπερσι τους Anathema. Φέτος δεν είναι οι Katatonia, αλλά οι In the Silence. Νέο ατμοσφαιρικό συγκρότημα από το Σακραμέντο/αμέρικα, με ελληνικής καταγωγής ντράμερ (Niko Panagopoulos), με πολύ echo στα φωνητικά/κιθάρες, συνεχείς εναλλαγές από ακουστικά σε ηλεκτρικά περάσματα, απίστευτα αιθέρια φωνητικά (κάτι σαν τα καθαρά των Ghost Brigade). Κάπως έτσι θα θέλαμε να παίζουν πολλά αγαπημένα σχήματα εν έτη 2012 (ακόμα και οι Anathema), αλλά δεν πειράζει. Yπάρχουν και οι In the Silence και η δισκάρα A Fair Dream Gone Mad.

Aκούστε όλο το άλμπουμ:
inthesilence.bandcamp.com
(facebook.com/inthesilence)

Γκοτζίρα! Το άγριο παιδί!

Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να ανεβάσει τις "μετοχές" του στη σόου-μπιζ (ακόμα και σ'αυτή της σκληρής μουσικής) είναι να βρει έναν καλό μάνατζερ! Οι γάλλοι Gojira φαίνεται ότι τον βρήκαν. Παίξανε support σε Metallica και Machine Head, ηχογράφησαν σε στούντιο της Νέας Υόρκης με παραγωγό τον Josh Wilbur (επίσης των Lamb of God), κλείσανε για τη φθινοπωρή τουρνέ με τους LoG (αλλά και την ακυρώσανε μετά τη φυλάκιση του Randy Blythe). Αλλά όπως και να το κάνεις, όποιον μάνατζερ κι αν έχεις, αν το υλικό σου είναι για πέταμα, δεν θα προκόψεις ούτε στο ελάχιστο. Ό,τι και να λέμε, δηλαδή, για την άνοδο, το μεγάλωμα του ονόματος των Gojira, οφείλεται στη μουσική τους και μόνο. Όλα τ'άλλα είναι απλά συνεπακόλουθα.

Τι θέλω να πω τόση ώρα; Ότι το νέο τους άλμπουμ, μετά από υπομονετικές ακροάσεις, με έχει συνεπάρει. Νέο βίντεο μέσα από το L'Enfant Sauvage (διάλεξαν τον τίτλο από την ομότιτλη ταινία του Φρανσουά Τριφό;) για το τραγούδι Explosia:

Κανόνας

Ο όρος «κανόνας» στη μουσική είναι μια μουσική σύνθεση στην οποία η κύρια μελωδία ακολουθείται από τη μίμησή της από άλλες φωνές με χρονική διαφορά (βλ. βικιπαιδεία). Χαρακτηριστικούς κανόνες (κυρίως τετράστιχα) είχαμε τραγουδήσει όταν είμασταν μικροί στους προσκόπους.

Αν και δεν είναι ακριβώς κανόνας, βρήκαμε ενδιαφέροντες πολυφωνίες στη μουσική που γουστάρουμε, οι οποίες μπαίνουν βαθμιαία η μία μετά την άλλη. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Savatage της μετά Chris Oliva εποχής και στο κλείσιμο του εντυπωσιακού "Chance" από το CD Handful of Rain. Ίσως η πιο πετυχημένη απόπειρα. Το επανέλαβαν ξανά μετά στο τελευταίο τραγούδι από το Wake of Magellan, το "Hourglass". Ο τραγουδιστής Zachary Stevens το επανέλαβε με τη σειρά του στο δικό του συγκρότημα, τους Circle II Circle στο "Burden of Truth", στο τελείωμα του "F.O.S.", στο φοβερό "The Middle of Nowhere" και στο "Every Last Thing" (ένα σε κάθε άλμπουμ). Το έκανε σήμα κατετεθέν του, ή του έγινε εμμονή;

Άλλο παράδειγμα από τους Καναδούς The Tea Party στο κλείσιμο/κορύφωση του τραγουδιού "The Master and Margarita" μέσα από το άλμπουμ του 2001 The Interzone Mantras.

Αν έχετε κι άλλα υπόψιν, γράψτε!

Ήθελες Wacken το 2013;

Άκυρο, ψαρά! Πάρε ένα sold-out από χθες, 22 του Σεπτέμβρη! 10 μήνες και μισό πριν ξεκινήσει το μεγαλύτερο μεταλλικό φεστιβάλ της Ευρώπης και έχει ξεπουλήσει. Έχοντας ανακοινώσει μόλις 7-8 μπάντες. Μεταξύ αυτών Amorphis, Anthrax, Rage, Nightwish και Rammstein (μάλλον οι headliners της μία ημέρας) και Deep Purple, οι οποίοι πιστεύω θα κάνουν κάτι επετειακό για το εκλειπόντα Τζον Λορντ. Αυτά. Άντε και του χρόνου με τις υγείες μας.

Acid Death

Eidolon
Το γκρουπ των Acid Death έκανε μία σχετική αίσθηση στα τέλη των '90s με τον τεχνικό thrash/death ήχο τους, κάτι μεταξύ Sadus, Coroner και τελευταίων δουλειών των Death. Θύμαμαι ότι μας είχαν κάνει και καλή εντύπωση όταν τους είδαμε ζωντανά το Γενάρη του '98 στη συναυλία που άνοιγαν για τους Kreator.

Δώδεκα χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ, επέστρεψαν δισκογραφικά με το Eidolon, το οποίο ακολουθεί τα ίδια thrash/death χνάρια, προσθέτοντας και κάποια samples σε σημεία εδώ και κει. Η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και οι ιδέες στις κιθάρες ανεβάζουν το τελικό σύνολο. Από τις φετινές κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής που αξίζει να αναζητήσουν οι φίλοι του είδους.

(facebook.com/AcidDeathGR)

As I Lay Dying - Awakened

Καλώς τα τούμπανα!! Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα ότι οι As I Lay Dying θα κυκλοφορούσαν καινούριο δίσκο, οπότε μπορώ να πω ότι πιάστηκα απροετοίμαστος. Η σχέση που έχω με τη μπάντα μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερη, καθώς με συντρόφευε καθ' όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, προσπαθώντας να πείσω τον κουμπάρο μου για την επιδραστικότητα της. Όντας πλέον βετεράνοι του είδους και έχοντας εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το hype των 00's σχετικά με το νεο-metalcore, μας σφυροκοπούσαν σταθερά και ποιοτικά με δίσκους δημιουργώντας ένα δυνατό fan base σε Ευρώπη και Αμερική. Το καινούριο τους πόνημα σε καμία περίπτωση δεν παρεκκλίνει από τις νόρμες του ιδιώματος. Thrashoriff, μελωδικά περάσματα και breakdowns με τα leads και τα solos να βρίσκονται εκεί που πρέπει. H ένσταση μου εντοπίζεται σε αυτά τα ρημάδια τα καθαρά φωνητικά. Ok, αντιλαμβάνομαι ότι πλέον έχουν γίνει απαραίτητο κακό, αλλά είναι κρίμα εκεί που πορώνεσαι και κοπανιέσαι να σκάει μύτη το καθαρό φωνητικό... Τέσπα, πέρα από αυτά οι μελωδίες είναι εξαιρετικές και κολλητικές, οι στίχοι φορτισμένοι και ο δίσκος έχει εξαιρετική ροή και στήσιμο και δομή, οπότε thumbs up. Συμπερασματικά έχουμε ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα ενός ιδιώματος που έχει οδηγηθεί στην παρακμή, με τους παλιούς να προσπαθούν να κρατήσουν τη σημαία ψηλά. Οι As I Lay Dying το κατάφεραν, αλλά για πόσο ακόμα;

Όμηρος

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά το "94 hours" (από τον πρώτο και επικό δίσκο της μπάντας) θα στοιχειώνει για πάντα το μυαλό μου... για πολλούς λόγους (δείτε την κοπέλα στο clip και τα ξαναλέμε...). Ααα... τους είδαμε και live!!!
Y.Γ. revisited: Τον άλλο μήνα σκάει μύτη καινούριο Parkway Drive και ήδη ακούγονται οι πρώτες κραυγές από την άβυσσο του Brisbane...

Planet of Zeus greek tour

Η διαφορά των συναυλιών που δίνανε τα ελληνικά συγκροτήματα τη δεκαετία του '90 με αυτά της σημερινής εποχής είναι η παρακάτω εικόνα. Τα παλιά σχήματα μετά βίας δίνανε ένα live έξω από την Αθήνα. Εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες πλέον (χάρη στο διαδίκτυο και μόνο) και δεν θα κάτσουμε να αναλύσουμε τώρα τις διαφορές. Περιμένουμε πώς και πώς να δούμε τους Planet of Zeus στην Καστοριά και οι υπόλοιποι μπορείτε να τους δείτε στην πόλη της αρεσκείας σας!

Η 11η Σεπτεμβρίου και συγκροτήματα που δεν έχουν έρθει Ελλάδα

Προχθές ήταν η επέτειος της 11ης Σεπτέμβριου. Θυμήθηκα μια συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Όμηρο ότι στα τέλη εκείνου του Σεπτέμβρη θα έρχονταν για live οι Pantera μαζί με τους Slayer! Ούτε που το θυμόμουν και νομίζω ότι ούτε που είχα ακούσει τότε γι'αυτό. Το έψαξα πάντως και είδα ότι όντως ίσχυε (Tattoo the Planet tour link). Αλλά όταν έπεσαν οι Δίδυμοι πύργοι, οι κύριοι από το Τέξας ακύρωσαν την επίσκεψή τους. Λίγο καιρό μετά διαλύθηκαν. Το μεγάλο συναυλιακό απωθημένο του έλληνα μεταλλά της δεκαετίας του '90 θα μείνει για πάντα απωθημένο.

Με τις όλο και περισσότερες πλέον επισκέψεις συγκροτημάτων στη χώρα μας, εγώ αναρωτιέμαι ποια μεγάλα συγκροτήματα δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην εποχή των Beatles και Led Zeppelin, αλλά σε πιο πρόσφατα γκρουπ. Οι Soundgarden διαλύθηκαν νωρίς αλλά, με την τωρινή επανασύνδεσή τους, παίζει να τους δούμε σύντομα. Ίσως και του χρόνου. Οι Motley Crue ακύρωσαν λόγω καταιγίδας σε εκείνο το επεισοδιακό Rockwave του 2009, οπότε τους υπολογίζουμε να έρθουν κι αυτοί από τα μέρη μας για να παίξουν για πρώτη φορά. Με τόσους φαν στη χώρα μας, το θεωρούμε δεδομένο.

Άλλα συγκροτήματα; Και από τα πιο πρόσφατα, θα δούμε κανένα στη χώρα μας; Όπως, ας πούμε, τους Volbeat, τους Rise Against ή τους Alter Bridge;

София revisited: Red Hot Chili Peppers (1-2 Σεπ 2012)

Ζήσης:
Διήμερη εκδρομή; Τσεκ!
Λεωφορειάκι; Σούπερ!
Οδηγός; Φανταστικός!
Παρέα; Εκπληκτική!
Ξενοδοχείο; Το βρήκαμε, βουτήξαμε, ήπιαμε και τις μπύρες στο λόμπι της ρεσεψιόν!
Συναυλία; Επαγγελματικά φοβερή. Ανεβάσανε τη σκηνοθετική παρουσία ενός live σε άλλο επίπεδο!
Τζαμαρίσματα; Ό,τι έπρεπε! Χωρίς να διαρκούν πολύ (και να γίνονται κουραστικά).
Ο Flea; Ο πραγματικός ηγέτης της μπάντας. Αν ήμουν τώρα 15 χρονώ, θα πήγαινα να μάθω μπάσο!
Encore; Πρώτη φορά άκουσα να φωνάζει/τσιρίζει/σφυρίζει όλος ο κόσμος, ένα ολόκληρο γήπεδο, συνεχόμενα επί πέντε-δέκα λεπτά μέχρι να ξαναβγεί το συγκρότημα. Η ένταση αυτού του ήχου ήταν μεγαλύτερη κι από αυτή των μηχανημάτων.
Διοργάνωση; Μέτρια, με ελάχιστα σταντ για μπύρες/νερό, αναγκάζοντάς μας να μείνουμε αφυδατωμένοι.
Κούραση; Στο μέγιστο βαθμό.
Φαγητό στα ΜακΝτόναλντς; Άθλιο. Οι Χάινεκεν σώσανε την κατάσταση.
Κυριακάτικη βόλτα στη Σόφια; Αναζωογονητική!
Ψητά στη Γκραντεσνίτσα; Επιβεβλημένη στάση, πλέον!
Επιστροφή; Ξεκαρδιστική!
Απολογισμός: αδειάσαμε τις «μπαταρίες» και τις επαναφορτίσαμε επιτυχώς!

setlist

Όμηρος:
Σκόρπιες σκέψεις κατά την επιστροφή...
Όλες οι εικόνες του διημέρου είναι εκεί, ενώνονται σαν τις σκηνές μιας ταινίας που ζωντανεύει μπροστά μου. Και τότε είναι που το χαμόγελο σκάει στα χείλη αποδεικνύοντας πόσο επιτυχημένη ήταν μια απόπειρα που σχεδιάζονταν εδώ και μήνες... Είναι από τις στιγμές που ό,τι ζεις, ό,τι έχεις και δεν έχεις δεν μετριέται με χρήμα, αλλά με συναισθήματα. Είναι όλα αυτά που μας κάνουν να γελάμε κρυφά ή και με τη ψυχή μας. Είναι η στιγμή που ακούς ένα από τα αγαπημένα σου κομμάτια και τα μάτια σου υγραίνουν γιατί δίπλα σου βρίσκονται αγαπημένα πρόσωπα, που ήρθαν από μακρυά, με άτομα άγνωστα μέχρι πρότινος, που ενώθηκαν κάτω από τη σκέπη του ίδιου λεωφορείου, έχοντας κοινό προορισμό. Οι κοινοί προορισμοί όμως φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, με αμοιβαία βλέμματα και σκέψεις που χάνονται στον ορίζοντα του γυρισμού. Και εκεί που τα μάτια σου λένε ότι έφτασε το τέλος, μια νέα εικόνα ξεπροβάλει. Τα ωραιότερα πράγματα στο κόσμο δεν κοστίζουν γιατί η καλή παρέα και οι συνοδοιπόροι είναι εκεί για να σε αποζημιώσουν. Ας ταξιδεύουμε λοιπόν. Μακρυά από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Ας ταξιδεύουμε όπως ταξιδέψαμε αυτό το διήμερο. Με το σώμα, αλλά κυρίως με το μυαλό, τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματά μας. Χωρίς αντίτιμο...

Υ.Γ 1: Πολλά συγχαρητήρια σε όσους ήταν κομμάτι αυτού του εκδρομικού παζλ. Να είστε υγιείς στο πνεύμα και στο σώμα και σύντομα να το επαναλάβουμε..
Υ.Γ 2: Τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς την απίστευτη οργάνωση του φίλου (έτσι σε νιώθω πλέον...) Ζήση, που επένδυσε προσωπικό χρόνο και είδε το εγχείρημα να στέφεται από επιτυχία. Να είσαι γερός φίλε και εμείς είμαστε δίπλα να στηρίζουμε τη φάση...

Δύο κι απόψε

Εισιτήρια; Τσεκ!
Δωμάτια; Τσεκ!
Λεωφορειάκι; Τσεκ!
DVD με βίντεο-κλιψ; Τσεκ!
Μαγιό και αντιηλιακό; Τσεκ!

Όλα αυτά... για την εκδρομή μας στη Σόφια και τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers! Λεπτομέρειες στην επιστροφή.

Αναμένοντας το άλμπουμ της χρονιάς ;

Ενώ αναμένουμε με ανυπομονησία το νέο άλμπουμ των Tardive Dyskinesia, μπορούμε να δούμε/ακούσουμε παρακάτω το τραγούδι Time Turns Planets, το οποίο είναι απλά άλλο ένα φανταστικό δείγμα από το επερχόμενο άλμπουμ του γκρουπ που μας κάνει να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για το τελικό αποτέλεσμα.

The Ghost Inside - Get What You Give

Halloz!! Για το σημερινό μας review επιλέξαμε τον τελευταίο δίσκο των The Ghost Inside, καθώς ήταν μόνιμα στο playslist μας για όλο το καλοκαίρι. Οι The Ghost Inside δείχνουν το δρόμο για το πώς πρέπει να παίζονται αυτού του είδους οι μουσικές, οι οποίες είναι μονίμως θαμμένες στα αυτιά των παιδιών που ακούνε metal στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη όμως, όπως άλλωστε και στην Αμερική, είναι πλέον τεράστια μπάντα και απολαμβάνει το σεβασμό της σκηνής. Ολόκληρος ο δίσκος διακρίνεται από όγκο, χαμηλά κουρδίσματα και δικασίδια και απίστευτα κολλητικές μελωδίες και ρεφραίν που σου καρφώνονται από την πρώτη στιγμή, εκπροσωπώντας επάξια τη μελωδική hardcore σκηνή. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο στιχουργικό κομμάτι, όπου το βιωματικό στοιχείο είναι έκδηλο και προσφέρεται απλόχερα στον καθένα από μας για να το ενσωματώσει και να ταυτιστεί μαζί του. Στις δύσκολες στιγμές που κοντοζυγώνουν για όλους μας ας μη σηκώσουμε τη λευκή σημαία σε αυτούς που έρχονται για πόλεμο και, ποιος ξέρει, μπορεί οι The Ghost Inside να είναι ο παιάνας μας...

Όμηρος

Woods of Ypres

Εδώ ένα πολύ καλό παράδειγμα της αξίας του διαδικτύου: από ένα (μπαγιάτικο) νέο για το χαμό του David Gold, τραγουδιστή/κιθαρίστα/βασικού μέλους των άγνωστων (σε μας) Woods of Ypres και τη μεταθανάτια κυκλοφορία του πέμπτου άλμπουμ (Grey Skies & Electric Light) γνωρίσαμε αυτό το ενδιαφέρον (το λιγότερο) doom/black συγκρότημα από τον Καναδά. Απίστευτα ειρωνικός πλέον ο τίτλος του τραγουδιού "By The Time You Read This (I Will Already Be Dead)", μέσα από το προηγούμενο άλμπουμ Green. Δείτε/ακούστε παρακάτω το επίσημο βίντεο για το "I Was Buried In Mount Pleasant Cemetery". Αν δεν σας ενθουσιάσει από τα πρώτα λεπτά, κάντε υπομονή.

Φθινοπωρινά τουρνέ που δεν θα δούμε

Που δεν θα δούμε στο ελλάντα, δηλαδή. Κοινώς, όνειρα θερινής νυκτός. Όποιος έχει διάθεση, χρόνο και χρήμα (φυσικά) μπορεί να τα αναζητήσει στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες. Εμείς, εντός Ελλάδος, θα αρκεστούμε (το φθινόπωρο) σε Grand Magus, Accept, Moonspell, Kreator και Primordial. Μία από τα ίδια, δηλαδή. Εντάξει, οι (1), (4) και (5) βγάλανε δισκάρες και τα επερχόμενα live θα σκίσουν!

Motorhead - Anthrax
http://www.imotorhead.com/tour.cfm
Τι να λέμε τώρα! Απίστευτος συνδυασμός! Ένα τέτοιο συναυλιακό ντουέτο σε κλειστό χώρο θα ήταν χάρμα ιδέσθαι (και χάρμα "άκουσον")! Όλα αυτά όμως στη Δυτ. Ευρώπη τους μήνες Οκτώβριο και Νοέμβριο.

Muse
http://muse.mu/tour-dates.htm
Ήδη sold-out στα περισσότερα μέρη. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος.

Trivium - As I Lay Dying και άλλοι δύο
http://www.trivium.org/tourdates
Τρομερό συναυλιακό πακέτο που κανένας δεν τολμάει να το φέρει από τα μέρη μας; Τόσο πολύ κοστίζουν να έρθουν όλα τα γκρουπ; Ή δεν θα μαζευτεί κόσμος; Τι να πω...

Paradise Lost
http://www.crowdsurge.com/paradiselost/
Παίξανε στο Rockwave. Αν δεν μας επισκεφθούν το χειμώνα, να τους περιμένουμε από άνοιξη 2013 μεριά. Αν αργήσουν και περισσότερο, τόσο το καλύτερο. Να υπάρξει ένα κενό για κάποια, έστω, ανυπομονησία.

Serj Tankian - Viza
http://www.serjtankian.com/shows
Τους είδαμε εν ελλάδι πριν μερικά χρόνια. Δε θα μας χαλούσε μια επανάληψη. Αλλά μάλλον θα περιμένουμε κι άλλο.

Shinedown
http://www.shinedown.com/tour
Τα μοντέρνα σχήματα ποτέ δεν τιμούσαν/τιμάνε τη χώρα μας πάνω στην ακμή τους, την εποχή που πρέπει (για διάφορους λόγους). Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους αμερικανούς, τους οποίους θα μπορέσετε να δείτε μόνο σε Αγγλία, Γερμανία και κανά-δυο ακόμα χώρες.

Dark Tranquillity
http://www.darktranquillity.com/tour/index.html
Οι Σουηδοί με άλλα τέσσερα(!) γκρουπ προγραμματίζουν μία δίμηνη, φθινοπωρινή ευρωπαϊκή τουρνέ. Μας επισκέφθηκαν πέρυσι. Οπότε, να μην τα ξαναλέμε, καταλαβαίνετε...

Sonata Arctica
http://www.sonataarctica.info/site07/index.php?s=11&l=uk&by_year=2012
Όπως όλα τα επαγγελματικά σχήματα, έτσι και οι Φινλανδοί έχουν ετοιμάσει ήδη το πρόγραμμά τους για την ευρωπαϊκή περιοδεία. Δεν ξέρω τι απήχηση και πόσο κόσμο θα μάζευαν αν ερχόντουσαν από τα μέρη μας. Όπως φαίνεται, δεν θα το μάθουμε ούτε φέτος αυτό.

Fear Factory και Devin Townsend Project
http://fearfactory.com/tour-dates/
Καλό πακετάκι; Ε, θα μπορέσετε να το απολαύσετε στα τέλη Οκτώβρη με αρχές Δεκέμβρη σε κάποια άλλη χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου.


Δύο(+1) συγκροτήματα που περιμένουμε πώς και πώς:

1) Οι Testament, λογικά, κάποια στιγμή θα ανακοινώσουν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Αν και στα μέσα Νοέμβρη έχουν προγραμματίσει τρία live σε Ολλανδία και Γερμανία. Δεν ξέρω αν θα βγει ευρωπαϊκή τουρνέ, αλλά λέτε να τους δούμε μέχρι τα τέλη της χρονιάς; Χλωμό, αλλά να υπολογίζουμε τουλάχιστον μέσα στο 2013;

Updated μία μέρα μετά: οι κύριοι βγάλανε πρόγραμμα και, όπως βλέπετε στο παρακάτω λινκ, μπορούμε να τους συμπεριελάβουμε στην άνωθεν λίστα:

http://www.testamentlegions.com/site/2012/08/13/testament-european-tour-dates-for-november-december-2012/

2) Οι Lamb of God θα έρθουν οπωσδήποτε για live. Για έναν, κυρίως, λόγο: επειδή θα ξεσκιστούν στις συναυλίες για να μαζέψουν όλα τα χρήματα που πληρώσανε ως εγγύηση (400 χιλ. δολάρια!!) για να βγει από τη φυλακή της Πράγας ο τραγουδιστής. Και μιας και είχε ακυρωθεί η συναυλία του Μαΐου στην Αθήνα, να είστε σίγουροι ότι μέσα στο '13 θα τους δούμε σίγουρα ζωντανά στα μέρη μας.

3) Τους Machine Head σε κλειστό χώρο. Κάπου, κάπως, κάποτε, αλλά μη μας πάρουν και τα χρόνια πάλι!

Untouchable (part one)

Επίσημο βίδεον (όχι και τίποτα σπουδαίο) από τους Anathema μέσα από τη φετινή τους (καλούτσικη) δουλειά "Weather Systems" για ένα, όμως, από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει συνολικά! Στην καριέρα τους εννοώ! Τόσο πολύ μ'αρέσει το Untouchable μέρος πρώτον (όχι τόσο το δεύτερο)!

Αυγουστιάτικες κυκλοφορίες 2012

Μαζεμένα βιντέακια (αντί δισκοκριτικών) από τις νέες κυκλοφορίες που ακούσαμε τελευταία. Αρκετά εντυπωσιακές κάποιες απ'αυτές, οι οποίες έβαλαν αυτομάτως υποψηφιότητα για την λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.


Ο αγαπητός στη χώρα μας Serj Tankian κυκλοφόρησε το ενδιαφέρον άλμπουμ "Harakiri" με έντονους ροκ προσανατολισμούς. Δείτε το βίντεο για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου Occupied Tears.

Οι παλαίμαχοι Testament συνεχίζουν να μας εκπλήσουν ευχάριστα. Ο λόγος είναι ο νέος δίσκος "Dark Roots of Earth" και μία απόδειξη έχετε από το Native Blood. Το ότι διασκευάσαν Queen, Scorpions και το Powerslave των Iron Maiden, δείχνει απλά το πόσα κιλά cojones έχουν.

Οι Hellyeah συνεχίζουν στο ίδιο στυλάκι που αρέσει (μάλλον) μόνο στους Τεξανούς, επειδή εδώ στο ευρώπα έχουν χαλαρή ανταπόκριση. Band of Brothers λέγεται το νέο τους βίδεον από το νέο δίσκο που πέρασε και δεν ακούμπησε.

Αυτοί οι κύριοι, όμως, με το όνομα Baroness αποτέλεσαν την έκπληξη της χρονιάς. Το διπλό CD με τίτλο "Yellow" και "Green" είναι εντυπωσιακό και το τραγούδι Take My Bones Away το πρώτο τους βίντεο μέσα απ' αυτό.

Η καλλίφωνος Tarja κυκλοφορεί το πρώτο της σόλο live δίσκο, με κάποιες φωτογραφίες που θυμίζουν τον κινηματογραφικό Μαύρο Κύκνο! Δε μας λέει και πολλά, αλλά εσείς δείτε/ακούστε το τραγούδι Into The Sun.

Από τους νονούς του αμερικανικού hardcore Agnostic Front δεν περιμένουμε πρωτοτυπία και φαντασία. Αυτό που ξέρουμε, αυτό μας δίνουν στο πιάτο. Ειδικά, αυτή την εποχή με τη διεθνή κρίση και τα λοιπά, τα γυρίσματα του Us Against the World στη Wall Street έχουν ενδιαφέρων.

Επιστρέφουν και οι Βρετανοί Knuckledust. Το τραγούδι Bluffs, Lies, Alibis έχει πεσμένες ταχύτητες και old-school χαρακτήρα. Αυτό το άλμπουμ δεν το ακούσαμε ακόμα ολόκληρο.

Και από τους ιδεαλιστές, περνάμε στους... καπιταλιστές Red Hot Chili Peppers και ακούμε το Monarchy of Roses, το καλύτερο τραγούδι μέσα από τον νέο τους δίσκο. Έτσι, για να ετοιμαζόμαστε για τη συναυλιακή μας εκδρομή.

Περί «αλλαγής»

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.
~Ηράκλειτος~

Η αλλαγή δεν είναι απλά απαραίτητη στη ζωή. Είναι η ζωή.
~Alvin Toffler~ (Αμερικανός συγγραφέας & μελλοντολόγος)

Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει.
~Μαχάτμα Γκάντι~

Αυτός που θέλει να είναι σταθερά ευτυχισμένος πρέπει να αλλάζει συχνά.
~Κομφούκιος~

Now it's time for change, nothing stays the same, no, it's time for change
~Motley Crue~

Γνωριμία με τους λαρισαίους Spitback

Γνωρίσαμε τους λαρισαίους Spitback πριν λίγο καιρό, ως support στο live των Septic Flesh στην Καστοριά και εντυπωσιαστήκαμε. Το δυναμικότατο αυτό συγκρότημα ξεκίνησε με το όνομα "Just Another Reason", αλλά πολύ σύντομα το άλλαξε σε αυτό που έχει μέχρι και σήμερα. Μεταξύ άλλων, έχουν ανοίξει συναυλίες για τους Stampin' Ground, Pro-Pain, Romeo Must Die, Rotting Christ.

Ως τώρα, κυκλοφόρησαν δύο μίνι-LP ("Power Grooves" το 2009 και "Get Away" το 2011) που πούλησαν αρκετά καλά. Ο ήχος τους είναι επηρεασμένος από την αμερικανική δυτική ακτή. Πολλά στοιχεία nu-metal, hardcore και μπολιάσματα από το thrash του Bay Area. Οι ίδιοι αναφέρουν απλά ότι παίζουν heavy μουσική, και εμείς ως ακροατές ακούσαμε έναν ιδιαίτερο ήχο, όχι τόσο συνηθισμένο για τη χώρα μας, θα έλεγα, που δεν θέλει να αναμασήσει τα ίδια και τα ίδια. Περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ηχογραφήσουν τα καινούρια τραγούδια, που είχαμε ακούσει ζωντανά, και απλά σπέρνουν.

Μετά από διάφορες αλλαγές, η τωρινή τους σύνθεση είναι:
Γιώργος Βλ. - κιθάρες
Νίκος Ζ. - τύμπανα
Πέτρος Τ. - φωνητικά
Μαριλένα Γ. - μπάσος

Δείτε τα δύο επίσημα βίντεο-κλιψ για τα παλιότερα τραγούδια Faded Glory και Booster.

Πολλά λινξ για να έρθετε σε επαφή με το γκρουπ

http://www.facebook.com/SpibackOfficial
http://www.myspace.com/spitbackband
http://www.reverbnation.com/spitback
http://www.youtube.com/user/spitbackband
spitbackband@gmail.com

Αλλαγή γηπέδου για Red Hot Chili Peppers στη Σόφια

Εκεί που νομίζαμε ότι έκλεισε το ταμείο και έγινε sold-out το live των Red Hot Chili Peppers στη Σόφια, οι διοργανωτές απλά άλλαξαν συναυλιακό χώρο* και ανοίξανε πάλι το ταμείο. Νέος χώρος το κλειστό γήπεδο Armeets Arena. Εμείς από Κοζάνη θα είμαστε εκεί.

Και γιατί στη Σόφια και όχι στην Αθήνα; Επειδή:
α) είναι πιο κοντά για μας (χιλιομετρικά)
β) είναι πιο οικονομικά
γ) δεν θα νοιαστούμε για διόδια ή βενζίνες
δ) πέφτει σαββατοκύριακο και όχι ημέρα Τρίτη (όπως στην Αθήνα).

*Και οι φήμες τελικά λένε ότι άλλαξε ο χώρος επειδή η προπώληση δεν ήταν ικανοποιητική! Και πώς να είναι, αφού το εισιτήριο, που είναι στα ίδια πλαίσια πάνω-κάτω με το ελληνικό, είναι ακριβό για τη Βουλγαρία.

Βιβλία 2012 (απολογισμός α' εξαμήνου)

Η άνυδρη επαγγελματική απασχόληση το πρώτο εξάμηνο του '12, μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε πολλά, μα πολλά βιβλία (προσωπικό ρεκόρ όλων των εποχών!), τα οποία δανειστήκαμε από τη δημοτική βιβλιοθήκη, φυσικά. Και τι διαβάσαμε;

Ξεκινήσαμε με τον Ορχάν Παμούκ και το Ιστανμπούλ, μια ιδιαίτερη και προσωπική ματιά για την Κωνσταντινούπολη, με οδηγό τις αναμνήσεις του συγγραφέα. Μετά ο Ουμπέρτο Έκο και το Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα μάς ταξίδεψε στο παρελθόν της μνήμης, τα παλιά ιταλικά καρτούν, περιοδικά, βιβλία και ταινίες. Το Αμερικανικό ειδύλλιο (τ.π. American pastoral) του Φίλιπ Ροθ όμως πρέπει να ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που διαβάσαμε. Απίστευτη εντρύφηση στην ψυχολογία ενός πρωταγωνιστή που έρχεται αντιμέτωπος με τις ταραχές της δεκαετίας του '60, που επηρεάζουν το οικογενειακό του περιβάλλον και καταστρέφουν το αμερικανικό όνειρο. Το Ο καπετάνιος και ο εχθρός ήταν ένα από τα πιο μικρά και περίεργα βιβλία του Γκράχαμ Γκριν, ενώ το Πώς να είσαι καλός του βρετανού Νικ Χόρνμπι (ο δημιουργός του High Fidelity, μεταξύ άλλων) ήταν απίστευτα διασκεδαστικό. Μετά τις πρώτες 30 σελίδες παίρνει φόρα και δεν σταματάει!

Μετά μεταφερθήκαμε στην Ισπανία και Το αίνιγμα της Σεβίλλης (τ.π. La piel del tambor=Το δέρμα του τυμπάνου) του Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε που μάς έβαλε στον κόσμο του μυστηρίου και των φόνων με ντετέκτιβ έναν ιερέα από το Βατικανό. Ναι, έμοιαζε αρκετά με Dan Brown. Ως ναυτικό διάλλειμα μπορούμε να θεωρήσουμε το Η ιστορία του Τάουν-Χο του Χέρμαν Μέλβιλ του γνωστού συγγραφέα του Μόμπι Ντικ. Κλασικότατο βιβλίο της δεκαετίας του '30 από τον Γουίλιαμ Φώκνερ και το Ο γέρος, δηλ. τον Μισισιπή και τη μεγαλύτερη πλημμύρα που προκάλεσε, περιγράφοντας τις περιπέτειες που αντιμετώπισε ένας κατάδικος που προσπαθούσε να βοηθήσει τις αρχές. Ενώ ο νομπελίστας Σολ Μπέλοου μάς κούρασε λίγο με το "λογοτεχνικό" Ένας ανήσυχος Δεκέμβρης που βρίσκει έναν καθηγητή πανεπιστημίου από το Σικάγο στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, να έχει μόνο έγνοιες και προβλήματα να αντιμετωπίσει ένθεν και ένθεν. Δεύτερο βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν που διαβάσαμε και άξιζε περισσότερο, το Όριαν Εξπρές (τ.π. Stamboul Train) με την αστυνομική του πλοκή, τους πολλούς χαρακτήρες και τις κλειστοφοβικές περιπέτειες πάνω στο τρένο που οδεύει από Παρίσι για Κωνσταντινούπολη τη δεκαετία του '30.

Οι Νύχτες κοκαΐνης του J. G. Ballard μάς περιγράφουν τη διαφθορά και τη μοντέρνα σήψη στα τουριστικά θέρετρα της Ισπανίας. Και ενώ η υπόθεση μού φάνηκε προβλέψιμη, οι παρομοιώσεις του Μπάλαρντ ήταν απίστευτα γλαφηρές και ευφάνταστες. Ο Elmore Leonard μας δίνει αίμα και πιστολίδι στο Cuba libre, με έναν αμερικανό τυχοδιώκτη να μπλέκει σε περιπέτειες την εποχή του πολέμου ανεξαρτησίας της Κούβας και του Αμερικανο-ισπανικού πολέμου στα τέλη του 19ου αιώνα. Διαβάσαμε και δύο παιδικά αλλά πολύ ενδιαφέροντα βιβλία, έτσι για αλλαγή: Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει του Λουίς Σεπούλβεδα και Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία του Robert Fisher. Δεύτερο βιβλίο και από τον Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε: Ο ναυτικός χάρτης μάς έβαλε σε κυνήγι θησαυρού και σε καταδύσεις στις μεσογειακές ακτές της Ισπανίας. Ενδιαφέρον, με πολλή ναυτική ορολογία, αλλά όχι τίποτα σπουδαίο.

Ο Βρετανός David Lodge και ένα από τα πρώτα του βιβλία, Το Βρετανικό μουσείο πέφτει, σατυρίζει τους ακαδημαϊκούς (πάλι) και τις καθολικές απαγορεύσεις για το σεξ, με κάθε κεφάλαιο να αποτελεί φόρο τιμής σε κάποιο κλασικό βιβλίο. Από τα λίγα ελληνικά βιβλία της χρονιάς, του Στρατή Δούκα η Ιστορία ενός αιχμαλώτου διηγείται τις δίχρονες προσπάθειες ενός χριστιανού Μικρασιάτη να καταφύγει στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Βασισμένο σε αληθινές διηγήσεις! Σε αληθινά βιώματα από την ιταλική αντίσταση στους Γερμανούς το '40 βασίζεται επίσης και το πρώτο βιβλίο Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές του αγαπημένου Ίταλο Καλβίνο. Ο αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ διασκευάζει σαν αστυνομικό θρίλερ τον γνωστό στα ελληνικά θρύλο "Το τραγούδι του νεκρού αδελφού" στο βιβλίο Ποιος έφερε την Ντορουντίν; και κερδίζει το θαυμασμό μας. Ενώ, αντίθετα, ο Ρόμπερτ Χαϊνλάιν και το επιστημονικής φαντασίας Μεθαύριο (τ.π. Sixth Column aka The day after tomorrow) δεν μας άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις με την στρατιωτική, ολίγον φασιστική αντιμετώπιση. Σε ένα βαθμό ευθύνεται και το ότι γράφτηκε καταμεσής του Β' Π.Π. Αλλά πάλι...

Την ταινία δεν την είδαμε και ούτε πρόκειται μετά την ανάγνωση του απίστευτα σκληρού και μελοδραματικού Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά του νεαρού Τζόναθαν Σάφραν Φόερ που παραλληρίζει (πετυχημένα) την επίθεση στους δίδυμους πύργους με το βομβαρδισμό των αμάχων στη Δρέσδη από τους Συμμάχους. Σοβαρή επιστημ. φαντασία από τον Ρώσο Στάνισλαβ Λεμ και το διάσημο, ψαγμένο, φευγάτο Σολάρις. Αλλά Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου είναι ίσως ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία που διαβάσαμε τα τελευταία χρόνια, με θέμα τον εμφύλιο και την παράνοια τόσο του πολέμου όσο και του στρατού. Ο γνωστός Απόστολος Δοξιάδης περιγράφει μια γκανγκστερική ιστορία στα Τρία ανθρωπάκια, που θα ζήλευαν αρκετοί συνάδελφοί του από τις ΗΠΑ. Δεύτερο βιβλίο από τον Φίλιπ Ροθ, κι αυτό από την Αμερικανική τριλογία, αλλά το Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή, παρόλο που ήταν αρκετά ενδιαφέρον, δεν μας εντυπωσίασε όπως το Ειδύλλιο.

Τρίτο βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν με το τολμηρό (για την εποχή του) και κλασικό πλέον Τέλος μιας υπόθεσης. Άλλο ένα κλασικό διαβάσαμε από τον Joseph Conrad. Ο Μυστικός πράκτωρ σού κρατάει το ενδιαφέρον σε σημεία, σε άλλα θες να το προσπεράσεις, αλλά το θέμα της τρομοκρατίας και της αναρχίας στις αρχές του 20ου αιώνα δεν περνάει απαρατήρητο. Πολύ γέλιο από τον Ντάριο Φο στο διήγημα Ο Τζόαν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής, που ισοπεδώνει απλά τα πάντα! Γέλιο σε σημεία προσφέρει και ο Βασίλης Παπαθεοδώρου στο εφηβικό Στη διαπασών, το οποίο παρουσιάζει και τη φασιστική άνοδο στις πιο παρακμιακές περιοχές της πρωτεύουσας. Ξαναδιαβάσαμε μετά από πολλά χρόνια το κλασικό Ένα παιδί μετράει τα άστρα του Μενέλαου Λουντέμη, το οποίο αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο και το παιδικό Τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Θυμηθήκαμε και τον Μίλαν Κούντερα με Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, ο οποίος στα δοκιμιακά του σημεία γράφει φοβερά πράματα αλλά σε λίγα μυθιστορηματικά μάς κούρασε. Το Bay City Blues του Raymond Chandler είναι ένα κλασικό νουάρ μυθιστόρημα της δεκαετία του '30, με whodunit  πλοκή. Και κλείσαμε το εξάμηνο με τα δύο διάσημα επιστημονικά του Stephen Hawking, το πιο εικονογραφημένο Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο και το Χρονικό του χρόνου. Οποία σύμπτωση, λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε η πειραματική ανακάλυψη του μποζονίου του Χιγκς!

υποσύνολο πρώτου εξάμηνου του 2012 = 35

Helltrain - Death Is Coming

Τρίτο άλμπουμ για τους σουηδούς Helltrain, τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά. Παραλίγο να τους ξεχάσουμε. Συνεχίζουν στο ίδιο στυλ, δηλαδή με το μεταλικό, αγριεμένο rock 'n' roll που παίζουν (λέγε με και rot n' roll) από την αρχή της δημιουργίας τους. Και συνεχίζουν να διαθέτουν δωρεάν τη μουσική τους, όντας μακριά από δισκογραφικές. Ακούστε/κατεβάστε ολόκληρο το Death Is Coming στο παρακάτω λινκ.

l i n k

Viper - Theatre of Fate

Διαβάζοντας για την επανασύνδεση των βραζιλιάνων Viper, θυμήθηκα αυτό το ξεχασμένο πλέον άλμπουμ. Αν δεν σας λέει τίποτα το όνομα, να πούμε ότι πρόκειται για τη δεύτερη ίσως καλύτερη μπάντα που έβγαλε η Βραζιλία τη δεκαετία του '80 (οι Sarcofago και Ratos de Porao περνάνε σε δεύτερη μοίρα). Σε εντελώς διαφορετικό ύφος από τους πασίγνωστους Sepultura, οι Viper είχαν για τραγουδιστή τον Andre Matos, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να πάει να σπουδάσει στις ΗΠΑ. Όταν γύρισε, ασχολήθηκε με τους Angra και τη συνέχεια την ξέρουμε. Αυτή η φυγή του όμως έκανε το συγκρότημα να αλλάξει στυλ χωρίς επιτυχία και σταδιακά να περάσει στην ανυπαρξία μέσα στη δεκαετία του '90.

Εδώ, στο δεύτερό τους άλμπουμ με τίτλο Theatre of Fate βρίσκουμε παλιομοδίτικο power metal, με το χαρακτηριστικό ήχο του είδους στα τέλη των 80's, με μια διασκευή στο "Moonlight Sonata" του Μπετόβεν(!), με όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν διάσημους τους Helloween των δύο Keepers, αλλά περιέργως δεν έκαναν διάσημους τους βραζιλιάνους. Αναζητήστε ένα κρυμμένο διαμάντι, το οποίο φυσικά απευθύνεται στους φίλους του συγκεκριμένου είδους.

Καλοκαίρι και... Testament

Επιστρέφουν δισκογραφικά αυτό το μήνα οι παλαίμαχοι Testament και από την προακρόαση δύο τραγουδιών, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι θα βάλουν τα γυαλιά σε πολλά νέα σχήματα! Στο παρακάτω γουίτζετ, κατεβάστε δωρεάν ή απλά ακούστε το τραγούδι "True American Hate".

6o σουρντ-στοκ φεστιβάλ

Το d.i.y. φεστιβάλ της Κοζάνης θα κλείσει φέτος τα έξι του χρόνια. Δύο μέρες με πολλή μουσική και μπύρα, το ερχόμενο σαββατοκύριακο, στο θεατράκι του Αγίου Δημητρίου, για να σπάσει η ρουτίνα της τεφρούπολης!

Αφιέρωμα: εξώφυλλα δίσκων και σχεδιαστές

Ένα αφιέρωμα, ή μπορείτε να το πείτε και λίστα, με τους πιο γνωστούς σχεδιαστές εξώφυλλων των δίσκων της σκληρής μουσικής. Παίζει και το ρόλο βάσης δεδομένων για την ασθενική μου μνήμη, έτσι ώστε να μην ψάχνω σ'όλο το ίντερνετ κάτι τέτοιες χαζές, εντελώς geek πληροφορίες, που μπορεί να ενδιαφέρουν μόνο έμενα (ίσως και έναν άλλο).


Travis Smith

Πρώτος στην αναφορά μας ο Travis Smith, γνωστός κυρίως για όλα τα ατμοσφαιρικά εξώφυλλα των Opeth. Στα σχέδια του κυριαρχούν συνήθως οι σκιές, ομιχλώδη τοπία, σκοτεινές πάντα καταστάσεις. Μεταξύ άλλων, έχει σχεδιάσει τα τελευταία των Death, Anathema, Deadsoul Tribe, Iced Earth, Katatonia, Nevermore, Psychotic Waltz, Overkill, Skinlab. Από τους πιο δραστήριους τα τελευταία χρόνια σ'αυτόν τον τομέα.
wikipedia


Kristian Wahlin

Με το εκπληκτικό εξώφυλλο του "Wildhoney" των Tiamat, βάλαμε νωρίς-νωρίς στο μάτι τον Σκανδιναβό Kristian Wahlin. Και όπως είναι λογικό, έχει σχεδιάσει για τα πιο γνωστά σκανδιναβικά συγκροτήματα: σχεδόν όλα των Dissection, το "Blood on Ice" από Bathory, "The Gallery" των Dark Tranquillity, το "Massive Killing Capacity" των Dismember, το "Purgatory Afterglow" των Edge of Sanity, το "In the Nightside Eclipse" των Emperor, όλα από τους Lake of Tears και τα περισσότερα των Morgana Lefay και Therion. Γεμάτο το σχέδιο του, με πολλές εικόνες μέσα στις εικόνες.
wikipedia


Derek Riggs

Είναι ίσως ο πιο γνωστός σχεδιαστής εξώφυλλων στους μεταλλικούς κύκλους, μιας και έχει σχεδιάσει όλα των Iron Maiden (μέχρι το 1992, αφού μετά κάποια ανήκουν στον Melvyn Grant). Ασχολήθηκε με πολύ λίγα ακόμα γκρουπ κι αυτά είναι το "Accident of Birth" του Bruce Dickinson, το "Infinite" των Stratovarius, το "Power Plant" από Gamma Ray, το "Future World" των Artension και πιο παλιά είχε κάνει το "Nightime" των Βρετανών Budgie.
wikipedia


Michael Whelan

Ο Michael Whelan, εκτός από εξώφυλλα δίσκων, ασχολείται και με κινηματογραφικές αφίσες και με εξώφυλλα βιβλίων. Από μουσικής απόψεως, τον θυμόμαστε για όλα τα εντυπωσιακά σχέδια των δίσκων των Sepultura (Beneath the Remains, Arise, Chaos A.D., Roots) και του "Cause of Death" από τους Obituary. Άλλα που επιμελήθηκε ήταν το "Dark Ages" των Soulfly, όλα των Cirith Ungol και το "Bat Out Of Hell II: Back Into Hell" του Meat Loaf. Α, έχει στο ενεργητικό του και το "The Jacksons' Victory" των αδελφών του Μάικλ Τζάξον!
wikipedia


Andreas Marschall

Ο Γερμανός Andreas Marschall έχει αναλάβει τα περισσότερα εξώφυλλα δίσκων από συγκροτήματα της Ευρωπαϊκής ηπείρου και μερικά απ'αυτά είναι ίσως από τα καλύτερα που έχουμε δει. Σε ένα βαθμό φταίει (με την καλή έννοια) το ότι έχει επιμεληθεί τα περισσότερα των Blind Guardian (Somewhere far Beyond, Imaginations from the Other Side, Tales from the Twilight World, Nightfall in Middle Earth). Από άλλα συγκροτήματα (πάρτε βαθιά ανάσα): In Flames (Jester Race, Whoracle, Colony), Destruction (Cracked Brain), Depressive Age (Symbols for the blue times), Grave Digger (Heart of Darkness, Symphony of Death, Tunes of War, The Dark of the Sun), Dimmu Borgir (Godless Savage Garden), King Diamond (A dangerous meeting), Kreator (Come of Souls), Obituary (Darkest Day), Sodom (Better off Dead, The Saw is the Law, Agent Orange, Masquerade in Blood), Immolation (Dawn of Possession, Here in after, Failure of Gods, Close to a World below), Hammerfall (Glory to the Brave, Legacy of King, I Want Out, Renegade), Rage (Trapped, Black in Mind, Ten Years in Rage, End of all Days), Running Wild (δίσκους και EP: Little Big Horn, Blazon Stone, Lead or Gold, Pile of Skulls, The Privateer, Sinister Eyes, Black Hand Inn, Masquerade, Lions of the Seas, Adrian's Mask, The Rivalry), Skyclad (A burnt offering of the bone Idol), Stratovarius (Visions), U.D.O. (Timebomb, Solid, Holy), Annihilator (Bag of Tricks).


Hugh Syme

Ο Καναδός Hugh Syme (όπως πολύ εύκολα μπορείτε να μαντέψετε) έχει σχεδιάσει όλα, μα όλα τα εξώφυλλα των Rush. Ασχολήθηκε όμως και με αρκετά άλλα σχήματα, όπως τους Fates Warning στα εντυπωσιακά "Perfect Symmetry", "Parallels" και "Inside Out", τους Megadeth (Countdown to Extinction, Youthanasia, Cryptic Writings, The World Needs a Hero), τους Queensryche (Promised Land, Hear in the Now Frontier, American Soldier), τους Dream Theater των τελευταίων χρόνων (Octavarium, Systematic Chaos, Black Clouds and Silver Linings, A Dramatic Turn of Events) και μερικά από κάποια hair-metal που ήταν στα πάνω τους πριν κάποια χρόνια (Warrant, Slaughter, Bonfire).
wikipedia


Ed Repka

Ο Ed Repka έχει ασχοληθεί κυρίως με γκρουπ του πιο σκληρού άκρου του heavy metal, με εξώφυλλα κυρίως thrash/death δίσκων. Όπως παρατηρείτε και σεις, το σχέδιο του που εστιάζει σε καταστάσεις που έχουν επίκεντρο κάποιο ανθρωπόμορφο είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά. Σε σημεία, κάποια εξώφυλλα μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους! Ειδικά αν αναλογιστείτε και αυτά που επιμελήθηκε (μεταξύ άλλων) για τους Death (Scream Bloody Gore, Leprosy, Spiritual Healing), Evildead (Annihilation of Civilization, The Underworld), Massacre (From Beyond), Megadeth (Peace Sells... But Who's Buying?, Rust in Peace), Nuclear Assault (Game Over), Sanctuary (Refuge Denied), Toxik (Think This), Defiance (Product of Society) και τα πρόσφατα των δικών μας Suicidal Angels.
wikipedia


Duncan Storr

Πολύ λίγες δουλειές έχει κάνει ο Duncan Storr αλλά είναι από τις πιο κέλτικες και πιο χαρακτηριστικές! Πέρα από ένα για τους Rage, τους Samson, τους Golgotha, το "Crimson" των Edge of Sanity και τρία άλμπουμ των Demon, ασχολήθηκε κυρίως με τα εντυπωσιακά εξώφυλλα των Skyclad, γι'αυτό και μόνο τον αναφέρουμε εδώ.
official


Wes Benscoter

Άλλος ένας νεαρός, όχι και τόσο γνωστός, σχεδιαστής που οι κυριότερες δουλειές του αφορούν τους Slayer της περιόδου 1992-1996. Έχει ασχοληθεί επίσης με τους πρώτους δίσκους των Sinister, κάποια των Vader και Autopsy και το φοβερό "Tales from the Thousand Lakes" των Amorphis, που ξέχασα να το βάλω στο κολάζ.
wikipedia


Dan Seagrave

Ο χαρτοφύλακας του Dan Seagrave περιλαμβάνει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά εξώφυλλα death-metal δίσκων, ως επί το πλείστον: Morbid Angel (Altars of Madness), Benediction (Transcend the Rubicon), των Σουηδών Edge of Sanity (The Spectral Sorrows) και Entombed (Left Hand Path, Clandestine) και Hypocrisy (Penetralia), αρκετά από Malevolent Creation, κάποια των Pestilence και ένα πιο πρόσφατο από τους Demon Hunter (The Triptych).
wikipedia


Dave McKean

Λίγα σχέδια και εξώφυλλα δίσκων έχει κάνει και ο Dave McKean, αλλά αφορά μερικά από τα πιο γνωστά άλμπουμ της δεκαετίας του '90. Τα εξώφυλλα χαρακτηρίζονται από κολάζ πειραγμένων φωτογραφιών και σχέδιων ζωγραφικής, με καλύτερο μάλλον αυτό του "Metropolis Pt. 2" (υποκειμενική αποψη, πάντα). Από τους Testament, πέραν του "The Low" (που εικονίζεται παραπάνω) φιλοτέχνησε επίσης τα "Demonic" και "The Gathering". Από τους Fear Factory, έκανε επίσης το "Obsolete". Έχει ασχοληθεί επίσης με δίσκους των Earth Crisis, Alice Cooper, My Dying Bride κ.λ.π.
wikipedia


H.R. Giger

Ένας από τους πιο διάσημους όμως είναι ο κύριος H.R. Giger, ο δημιουργός του κινηματογραφικού "Alien" και πολλών άλλων πινάκων, που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για πολλά εξώφυλλα δίσκων. Πιο χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε από Danzig το "III: How the Gods Kill" που το εξώφυλλο είναι από ο πίνακας με τίτλο "Meister und Margeritha" (Master and Margarita), όπως επίσης το πασίγνωστο "To Megatherion" των Celtic Frost που είναι η ζωγραφιά με τίτλο "Satan I" και το εξώφυλλο των Atrocity από το "Hommage an S. Beckett I". Ο ίδιος ο Giger ασχολήθηκε μόνο με τα εξώφυλλα των Emerson, Lake and Palmer (Brain Salad Surgery), του Steve Stevens (Atomic Playboys) και τον Magma (Attahk).
official


Storm Thorgerson

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πιο διάσημους: τον κύριο που φιλοτέχνησε όλα τα εξώφυλλα των Pink Floyd και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή για αρκετούς (βλ. Hugh Syme). Μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε με αρκετά εξώφυλλα για τους The Cranberries, δημιούργησε το "Houses of the Holy" των Led Zeppelin, το "Absolution" των Muse, λίγα σχέδια για τους The Mars Volta, το live CD/DVD των Megadeth "Rude Awakening", τις τελευταίες δουλειές των Biffy Clyro και το "Skunkworks" του Bruce Dickinson. Στο σχέδιο του κυρίου Thorgerson φαίνεται να παίζει μεγάλο ρόλο η δυαδικότητα, η συμμετρικότητα και το παράδοξο μέσα σε μια ρεαλιστική εικόνα, ή ακόμα και το σόκιν. Αυτό το τελευταίο φαίνεται φυσικά στους δίσκους των Scorpions που επιμελήθηκε στα τέλη των 70s, αρχές 80s ("Lovedrive", "Animal Magnetism").
wikipedia


Joe Petagno


Ο κύριος Petagno είναι ο σχεδιαστής της νεκροκεφαλής των Motorhead και ο σχεδιαστής μερικών από των πιο γνωστών τους εξωφύλλων: "Overkill", "Bomber", "Orgasmatron", "Bastards", "Inferno" και λοιπά. Κατά κύριο λόγο, έχει σχεδιάσει (ή έχει δώσει έργα του) σε δεκάδες άγνωστα συγκροτήματα του ακραίου ήχου. Έχει κάνει κάποια όμως και για τους Pretty Maids, Sweet, Led Zeppelin, Pink Floyd.
wikipedia


John Dyer Baizley

Ο κιθαρίστας του αμερικανικού γκρουπ Baroness έχει χρόνο και ταλέντο και ασχολείται με γραφιστικές τέχνες. Τα χαρακτηριστικότατα σχέδια του (δέντρα, φυτά, πρόσωπα, πλοκάμια, καμπύλες, κουκουβάγιες, έντονα χρώματα) κοσμούν τα εξώφυλλα του δικού του σχήματος αλλά και των Kylesa, Pig Destroyer, Darkest Hour, Torche, Kvelertak, μεταξύ πολλών άλλων.


Roger Dean

Από τους πιο διάσημους σχεδιαστές της δεκαετίας του '70 ήταν (και είναι) ο Roger Dean. Έχει επιμεληθεί όλα τα εξώφυλλα των Yes και μετέπειτα και των Asia. Μεταξύ άλλων, έχει ασχοληθεί και με κάποια των Atomic Rooster και Uriah Heep. Χαρακτηριστικό το σχέδιο του, με φανταστικά τοπία, που θυμίζουν ή έχουν στοιχεία οργανικής ζωής, λίγο sci-fi, πολύ χρώμα.


Rob "Mid" Middleton

Την υπογραφή του βρετανού κ. MID θα τη βρείτε σε αρκετά εξώφυλλα (και μπλούζες) των Napalm Death, λίγα των Gorefest, σε ένα των Extreme Noise Terror και σε μερικά άγνωστα ως πεί τω πλείστον γκρουπ. Είναι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής του άγνωστου γκρουπ Deviated Instinct, αλλά πιο γνωστός σε εμάς για τα εξώφυλλά του με τα κολάζ και τις παραμορφώσεις διάφορων εικόνων με αχνά γράμματα/φράσεις στο φόντο. Αν και το Utopia Banished είναι σαφώς επηρεασμένο από τους πίνακες του Hieronymus Bosch.
official


Don Brautigam

Αν και το σχέδιο ήταν ιδέα των ίδιων των Metallica, ο κος. Brautigam ζωγράφισε το ιστορικό εξώφυλλο του "Master of Puppets". Άλλα γνωστά εξώφυλλα στο μεταλλικό κύκλωμα (από αυτά που δεν φαίνονται στην εικόνα) ήταν το ομότιτλο του 1990 των Vicious Rumors, από Anthrax προσθέστε το "State of Euphoria", και το "The Dark" των Metal Church. Αν εξαιρέσετε το "Razor's Edge" και το "Dr. Feel Good" με τα έντονα χρώματα, στα υπόλοιπα σχέδια κυριαρχεί η ανάμιξη του μαύρου με το καφέ/πορτοκαλί.


Λοιπές πληροφορίες:

→ Τα διάσημα πλέον εξώφυλλα από τα τρία πρώτα άλμπουμ των Helloween (Walls of Jericho, Keeper of the Seven Keys pt. I και pt. II) δημιούργησαν οι Γερμανοί αδερφοί Edda και Uwe Karczewski.

→ Τα... φευγάτα εξώφυλλα των Tool (Lateralus, 10,000 Days) βασίστηκαν σε δουλειές του Alex Grey.
official

→ Ο ζωγράφος Jeff Jordan των έντονων χρωμάτων, καμπύλων και ανθρωποκεντρικού ενδιαφέροντος έχει δώσει δουλειές του στους The Mars Volta (Amputechture, Wax Simulacra, The Bedlam in Goliath, Octahedron) και στο "Bilateral" των Leprous.
official

→ Το φοβερό εξώφυλλο (και όλο το layout) του "Draconian Times" των Paradise Lost (όπως και του "Shades of God") ανήκει στο λονδρέζικο γραφιστικό στούντιο Stylorouge. Μεταξύ άλλων, έχει δημιουργήσει και τις αφίσες της ταινίας "Trainspotting".

→ Ο δημιουργός των εξώφυλλων για τους δίσκους των Slayer "Reign in Blood", "South of Heaven", "Seasons in the Abyss" και "Christ Illusion" είναι ο Larry Carroll.

→ Τα μεσαιωνικά εξώφυλλα με σπαθιά και ήρωες με μπράτσα των Manowar (αυτά των "Fighting the World", "Kings of Metal", "The Triumph of Steel", "Louder Than Hell") ανήκουν στον Ken Kelly, σχεδιαστή επίσης εξώφυλλων στα βιβλία του Conan the Barbarian, αλλά και σχεδιαστή του εξώφυλλου του ιστορικού δίσκου "Rainbow Rising". O Kelly συνέχισε τη δουλειά του θείου του Frank Frazetta που επίσης σχεδίασε εξώφυλλα του Κόναν και μπρατσαράδες ήρωες πάνω σε άλογα στους δίσκους των Molly Hatchet ("Expect No Mercy", "Molly Hatchet", "Flirtin' with Disaster", "Beatin' the Odds") και του Malmsteen ("War to End All Wars").

→ Ο γιαπωνέζος Shusei Nagaoka έχει σχεδιάσει αρκετά εξώφυλλα από γκρουπ στα 70's και 80's με κύριο θέμα και αυτός τα fantasy και sci-fi. Πιο γνωστές δουλειές του τα "Out of the Blue" των Electric Light Orchestra, "When We Rock, We Rock, and When We Roll, We Roll" των Deep Purple, αλλά και τα περισσότερα των Earth, Wind & Fire. Ειδικά αυτό του δίσκου "All 'N All" από το 1977 θυμίζει έντονα "Powerslave"! Check it out.