Zήσης:Η Αυστραλία επιτίθεται με όλα της τα όπλα. Οι Parkway Drive κάνουν την υπέρβαση και με το Atlas παρουσιάζουν τον δίσκο που ξεφεύγει από το metalcore ιδίωμα και ταυτόχρονα παραμένει πιστό στο είδος. Θα μπορούσε ίσως να είναι η πνοή ζωής σ'αυτό το κορεσμένο είδος, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, πολύ απλά επειδή είναι κάτι παραπάνω. Οι συνθέσεις του συγκροτήματος δείχνουν μεγάλη έμπνευση ανακατεύοντας πινελιές από συμφωνικές ενορχηστρώσεις εδώ και κει, «γηπεδικές» φωνητικές μελωδίες παραπέρα ("Wild Eyes"), εναλλαγές σε ρυθμούς και στα τέμπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε κάθε τραγούδι υπάρχει και μια μουσική έκπληξη. Ως και το "The River" με τη χαλαρή εισαγωγή προϊδεάζει για μπαλάντα αλλά αυτή δεν έρχεται ποτέ. Στα συν το ότι δεν έχουν ενσωματώσει τα ρεφραίν με τα φλούφλικα καθαρά φωνητικά, που έχουν γίνει τόσο μόδα. Για τον υπογράφοντα, το άλμπουμ κατέλαβε αμέσως μία θέση στα τοπ-5 της χρονιάς.
Όμηρος:
Η άβυσσος βρυχήθηκε για μια ακόμη φορά και μάλιστα το έκανε με αυστραλιανό στυλ. Οι ηγήτορες του είδους είναι εδώ, τιγκαρισμένοι στη μελωδία, αρμονίες, breakdowns και βιωματικούς στίχους που μιλάνε για εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που όλοι δίνουμε καθημερινά με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με ξεκάθαρη διάθεση πατάνε πάνω στην απόλυτα επιτυχημένη συνταγή του "Deep Blue", που τους εκτίναξε στη σκηνή εδώ και δύο χρόνια χωρίς ωστόσο να παραμένουν στάσιμοι. Samples, κλασικές ενορχηστρώσεις με βιολιά και γυναικεία φωνητικά αλλά και γηπεδικές κραυγές είναι εδώ για να συμπληρώσουν την καλύτερη για τον υπογράφοντα κυκλοφορία του 2012. Δίχως τα φλώρικα ρημαδιασμένα φωνητικά που ξεφτίλισαν τη σκηνή, οι Αυστραλοί μας παραδίνουν για μια ακόμα φορά το μανιφέστο του σύγχρονου metal δίσκου, έτσι όπως πρέπει να παίζεται από τα παιδιά για τα παιδιά. Τα γηπεδικά κομμάτια είναι εκεί για τους γκαρίλες, τα χορευτικά για το pit, ενώ τα εσωτερικά όπως το "River" προκαλούν ανατριχίλες. Εξαιρετική κυκλοφορία που στο εξωτερικό ήδη τυγχάνει αποθεωτικών και διθυραμβικών κριτικών. Για μένα, που τους είχα δει πριν 2 χρόνια να τα σπάνε στο Κύτταρο, ανήκουν πλέον στους σταυροφόρους του είδους και μακάρι να τους ξαναδούμε από κοντά, γιατί θα κόψουν κώλους και θα μας βάλουν για νάνι. Τσακιστείτε πάρτε το cd για σας, τον κολλητό σας και τον τρανό σας να το ακούει όταν πάει στο χωριό. Αυτά.
Υ.Γ. Κάπου στο River λέει... It's not the years in your life, it's the life in your years.
(facebook.com/parkwaydrive)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου