Διαβάζοντας το White Jazz, το τελευταίο βιβλίο της «Τετραλογίας του Λος Άντζελες» του James Ellroy, εισχωρήσαμε στον κόσμο της διαφθοράς και του εγκλήματος του Λ.Α. της δεκαετίας του ’50 και θυμηθήκαμε ονόματα αλλά όχι καταστάσεις που έλαβαν χώρα στα προηγούμενα βιβλία της τετραλογίας. Μιας και το πρώτο, τη Μαύρη Ντάλια και το τρίτο, το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό τα είχαμε αποθηκεύσει καλύτερα στη μνήμη (και λόγω των ταινιών), έπιασα να ξαναδιαβάσω μετά από χρόνια το Μεγάλο Πουθενά. Ευθύς κατάλαβα ότι πέρα από τα ονόματα των τριών πρωταγωνιστών, δεν θυμόμουν τίποτα! Και όσο κυλούσαν οι σελίδες, τόσο το μπλέξιμο των υποθέσεων (αναζήτηση ενός δολοφόνου, απεργία αριστερών στο Χόλιγουντ και κυνήγι των κομουνιστών από κυβερνητικούς παράγοντες) γινόταν μεγαλύτερο, και άλλο τόσο διεισδύαμε στο νουάρ σύμπαν του Ellroy. Τα πάρα πολλά ονόματα αποτελούν εγγύηση για να χάσετε τη μπάλα, όπως και οι διαφορετικές πλοκές, που φυσικά θα συγκλίνουν στο τέλος. Αν προσθέσετε και την απίστευτη ανατροπή που αφορά στον κύριο πρωταγωνιστή του έργου (όχι το μυστικό του, αυτό ήταν σχεδόν πασιφανές) που έρχεται γύρω στα 4/5 του βιβλίου και σε στέλνει... αδιάβαστο, έχετε ένα από τα καλύτερα αμερικανικά βιβλία των τελευταίων χρόνων. Στο Λ.Α. Εμπιστευτικό εμφανίζονται καινούριοι χαρακτήρες, αλλά αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο κρυφός αρχικακός της υπόθεσης είναι ο Ντάντλι Σμιθ, ο οποίος τη γλυτώνει πάλι αλλά ο νέος ντετέκτιβ Έξλυ τον έχει πλέον καταλάβει. Και στο White Jazz, με την κοφτή πρόζα σε πρώτο πρόσωπο σαν νότες μουσικής τζαζ, ο νέος πρωταγωνιστής, διεφθαρμένος αστυνομικός, δολοφόνος κατά παραγελία, αντιήρωας με τα όλα του, μπλέκεται στις υποθέσεις που είχαν αφήσει ανολοκλήρωτες οι δύο αντίπαλοι, για να τις οδηγήσει αυτός στο φινάλε της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου