Απεργία ή τρομπαρία;

Έχω μια απορία. Γιατί κάνουν απεργία αυτοί της ΕΡΤ που μεταδίδουν τους αγώνες στη Νότια Αφρική; Αν με στείλουν στη Νότια Αφρική, με πληρωμένα τα ξενοδοχεία, τα αεροπορικά εισιτήρια και τα λειτουργικά έξοδα και δεν κάνω τη δουλειά μου, αυτό δεν μπορώ να το πω απεργία, αυτό λέγεται διακοπές!!!

Sonisphere Festival - Day 1: The Big Four

Γήπεδο Vasil Levski, Σόφια, 22 Ιουνίου 2010

Τις περιπέτειες με το τρένο δεν χρειάζεται να τις αναφέρουμε και να ξανασυγχιστούμε. Θα αρκεστούμε στις... αναμνήσεις από τους φίλους μεταλάδες και το γέλιο που ρίξαμε με τις ατάκες τους. Φτάσαμε στη Σόφια 8 η ώρα το πρωί της Τρίτης και σεριανίσαμε χαζεύοντας το κέντρο της βουλγαρικής πρωτεύουσας. Το οποίο αυτό μόνο αξίζει να δεις, διότι λίγα λεπτά πιο μακριά από το κέντρο αρχίζει η παρακμή. Anyway... κατά τις 12 πηγαίνουμε στο hostel, ρίχνουμε έναν τρικούβερτο ύπνο, αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας και κατά τις 3 ξεκινάμε για το γήπεδο. Πανικός από κόσμο (35.000 εισιτήρια σύμφωνα με τους διοργανωτές, εφτά λεωφορεία από Θεσσαλονίκη και μερικές δεκάδες με τρένα και αμάξια όπως εμείς). Εντύπωση προκαλούν οι άπειροι σεκιουριτάδες και η φοβερά επαγγελματική οργάνωση. Περνάμε τον έλεγχο, ξεχνάμε να πάρουμε αδιάβροχο και οδεύουμε στη θύρα μας. Η μισόλιτρη μπύρα €1, παρακαλώ! Αυτά είναι γούστα. Όταν παρκάραμε σε κάποιες καλές θέσεις, η βουλγάρικη μπάντα Bastardolomey ήδη είχε ξεκινήσει το πρόγραμμά της και ήταν ό,τι πρέπει για να πιούμε τις πρώτες μπύρες, παρατηρώντας γονείς, μικρά παιδιά και... ώριμα άτομα (να μην πω ηλικιωμένα και τους προσβάλω) να εισέρχονται στο γήπεδο. Εδώ ακούνε μέταλ οι πάντες. Να σημειώσουμε επίσης ότι η εν λόγω συναυλία των Big Four θα βιντεοσκοπούνταν για να παιχτεί ταυτόχρονα σε κινηματογραφικές αίθουσες σε Αμερική και Ευρώπη.

Anthrax:
Με αγγλική συνέπεια και τον ήλιο να βαράει (διαλύοντας προς στιγμή τις φοβίες μας για βροχή), οι Anthrax βγαίνουν στη σκηνή με το "Caught in a Mosh" και ο κόσμος ξεσηκώνεται. Χαρακτηριστικό των γειτόνων μας το ότι φωνάζουν συνέχεια και κοπανιούνται μόνοι τους. Ούτε moshing, ούτε ξύλο. Με τον Belladona στα φωνητικά, το setlist αποτελούνταν αποκλειστικά από τα άλμπουμ της δεκαετίας του '80, και τι τραγούδια· μία best of επιλογή τραγουδιών: "Got the Time", "Madhouse", "Be All End All", η διασκευή "Antisocial", "Indians" στο οποίο ο Belladone πήρε (πώς λέγεται αυτό;) φτερά αρχηγού ινδιάνων και έτρεχε πάνω-κάτω στη σκηνή μ'αυτά. Στη μέση από αυτό, λίγο πριν μπει το «κοπανιστό» ριφ, το γυρνάνε και παίζουν τις πρώτες νότες από το "Heaven and Hell". Συνεχίζουν για άλλα δυο-τρία λεπτά με το τραγούδι και ξαναμπαίνουν μετά στο Indians και το μίνι αφιέρωμα στον εκλιπώντα Dio λαμβάνει τέλος μέσα σε χειροκροτήματα. Ακολουθούν τα "Medusa", το "Only" που ήταν και το πιο πρόσφατο (από το '93!) κομμάτι που παίξανε, το "Metal Trashing Mad" για να τιμήσουν το πρώτο τους άλμπουμ και κλείσανε με το "I’m the Law". Ο ήχος τους γενικά ήταν καλός, εκτός από κάποια διαστήματα που χανόντουσαν οι ισορροπίες κιθάρας/φωνητικών. Βλέποντάς τους για πρώτη φορά, μπορώ να πω ότι μ'αφήσανε πλήρως ικανοποιημένο.
Παρατήρηση: Τα περισσότερα τραγούδια παίχτηκαν αισθητά μια ταχύτητα χαμηλότερη.

Megadeth:
Πέρασαν πολλά χρόνια από την προηγούμενη φορά που τους είδα και είχα απορία να δω/ακούσω τι θα παίξουν. Με τις πρώτες νότες του "Holy Wars..." πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες, ο κόσμος βγάζει τα αδιάβροχα από τις τσέπες και το στάδιο μεταμορφώνεται σε ένα πολύχρωμο σκηνικό. Η βροχή δυναμώνει και λίγο χαλάζι συμμετέχει στο πάρτι και μεις επιλέγουμε να πάμε να κάτσουμε κάτω από τις κερκίδες, στην είσοδο της θύρας. Έτσι αχνοακούμε/χάνουμε τα "Hangar 18", "Wake Up Dead" και "Headcrusher", το μοναδικό καινούριο τραγούδι. Η βροχή σταματάει και πηγαίνουμε στις θέσεις μας ακούγοντας το φοβερό "In My Darkest Hour". Ακολουθεί το πρώτο τραγούδι-έκπληξη το "Skin O' My Teeth", μετά το "A Tout Le Monde", μετά το δεύτερο τραγούδι-έκπληξη το "Hook In Mouth", "Trust", "Sweating Bullets", "Symphony Of Destruction" (στο οποίο γίνεται χαμός από τους διπλανούς μας στην κερκίδα) και τελευταίο το αγαπημένο "Peace Sells", παίζοντας για το κλείσιμο το ριφ από Holy Wars πάλι και χαιρετώντας τον κόσμο με μια μικρή ευχαριστήρια ομιλία. Για μια ώρα Megadeth, το best-of setlist ήταν φοβερό.
Παρατήρηση: Δεν παίξανε το "Tornado of Souls", όμως!

Slayer:
Μετά από όλα αυτά, περιμέναμε ένα ανάλογο σετ-λιστ από τους Slayer. Οι οποίοι βγήκανε με το "World Painted Blood", τον Kerry King γεμάτο καρφιά και αλυσίδες, τον Jeff Hanneman με κιθάρα ζωγραφισμένη στα χρώματα της heineken αλλά λογότυπο... hanneman και τον Tom Araya με φανέλα της εθνικής ομάδας της Χιλής (για να μην ξεχνιόμαστε ότι ο χιλιανός θα υποστηρίξει τη χώρα του στο μουντιάλ) και αγέρωχο ύφος χωρίς όμως να χτυπιέται όπως άλλοτε, καθώς δεν τον αφήνει το πρόβλημα υγείας του. Ο Lombardo σοβαρός και σταθερός πίσω από τα τύμπανα παίζει πλέον για την πλάκα του. Το setlist συνεχίζει με το "Jihad" και μετά έρχεται η ώρα για το κλασικό "War Ensemble". Επιστροφή στο νέο άλμπουμ με το "Hate Worldwide" και μετά λίγο ηρεμία με το "Seasons in the Abyss". Καταιγίδα μετά την ηρεμία και "Angel of Death", το οποίο ακολουθείται από το νέο "Beauty Through Order" και το "Disciple" από το "God Hates Us All" άλμπουμ του 2001. Προς το τέλος μόνο κλασικά: "Mandatory Suicide", "Chemical Warfare", "South of Heaven" και κλείσιμο φυσικά με το "Raining Blood".
Παρατήρηση: Θα προτιμούσαμε πάντως να αφαιρέσουν αρκετά από τα νέα για περισσότερα παλιά τραγούδια, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Metallica:
Μέχρι να βγουν οι Metallica, ο κόσμος άρχισε να είναι ανήσυχος. Έτσι όμως ξεκίνησε από το πουθενά η ola, το γνωστό γηπεδικό κύμα που κράτησε για περίπου δέκα λεπτά, με καθολική συμμετοχή. Ο κόσμος μετά από αυτό έχει πλέον γεμίσει ασφυκτικά το γήπεδο σε αρένα και κερκίδες και είναι έτοιμος για το κυρίως πιάτο. Το οποίο περιλάμβανε μουσική για πάνω από δύο ώρες, φωτιές, πυροτεχνήματα και μία επιπλέον γιγαντοοθόνη που δεν είχαν χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα συγκροτήματα. Τα φώτα έπεσαν και στις οθόνες εμφανίζεται ο Άνρωπος χωρίς Όνομα, ο Clint Eastwood να ρίχνει την κανονιά (σκηνές από την ταινία «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», φυσικά) και τις νότες του "Ecstacy of Gold" του Μορικόνε. Ο κόσμος παραληρεί, το συγκρότημα βγαίνει με το "Creeping Death", ο συναυλιακός χαμός ξεκινάει με τον κόσμο να τραγουδάει όλους τους στίχους συνέχεια. Ακολουθούν "For Whom The Bell Tolls", "Fuel" (οι πρώτες φωτιές κάνουν την εμφάνισή τους), "Harvester Of Sorrow", "Fade To Black" και για τη συνέχεια δύο καινούρια: "That Was Just Your Life" και "Cyanide". Η πόρωση συνεχίζεται με "Sad But True", ηρεμία για λίγο με το "Welcome Home (Sanitarium)" και ένα ακόμα από το Death Magnetic, το "All Nightmare Long". Στη συνέχεια τα ηχεία καταλαμβάνονται από σφαίρες και βομβαρδισμούς και ξέρουμε ότι ακολουθεί το "One". Ασταμάτητα συνεχίζουν με "Master Of Puppets" και το πρώτο τραγούδι-έκπληξη για μένα, το "Blackened". Μετά η μπαλάντα που ξέρει και η γιαγιά μου, το "Nothing Else Matters" και η ώρα του "Enter Sandman" για να κλείσουν το κυρίως μέρος της συναυλίας. Ξαναβγαίνουν στη σκηνή, ευχαριστούν τον κόσμο και μας ξαναλένε για το πόσο καλά νιώθουν που συμμετέχουν σ'αυτή την Big Four επανένωση και μ'αυτά και μ'αυτά βγαίνουν όλα τα μέλη των προηγουμένων συγκροτημάτων και τζαμάρουν διασκευάζουν το "Am I Evil?" των Diamond Head. Δείτε το σχετικό βιντεάκι παρακάτω. Πέντε-έξι κιθάρες, μπάσα και κρουστά, ένας βαρβάτος ήχος και μία μοναδική στιγμή για τη μουσική που γουστάρουμε.
The Big Four - Am I Evil? (live @ Sofia)Αποχωρούν οι υπόλοιποι και οι Metallica συνεχίζουν με το δεύτερο τραγούδι-έκπληξη που λέγεται "Hit The Lights", έτσι για να μας προετοιμάσουν για το δυναμικό κλείσιμο του "Seek & Destroy", με τον Hetfield να παίζει σαν μαέστρος με τον κόσμο και μεις να τραγουδάμε τη μελωδία μέχρι να μας κολλήσει στον εγκέφαλο.
Παρατήρηση: Ο Ulrich φυσικά και δεν έπαιξε ούτε μια ίδια νότα από τα τραγούδια. Έκατσε στο drum-kit και έπαιξε ό,τι του ερχόταν εκείνη την ώρα να παίξει. Όπως πάντα...

Δεν νομίζω να χρειάζεστε και επίλογο τώρα ή κάποια λόγια κριτικής; Απλά, awesome!

SourdStock festival

Αυτό το Σ-Κ, στο θεατράκι του Αγ. Δημητρίου, για τέταρτη χρονιά στην πόλη της Σουρδίας. Επειδή ο καιρός δεν προβλέπεται για μπάνια, θα είναι ό,τι πρέπει για μουσικές... ανησυχίες.

Επίσημα βιντεοκλιπάκια (για ζέσταμα)

Anthrax:
Madhouse, Indians, Caught in a mosh, In my world, Got the Time, Belly of the beast, Room for one more, Hy pro glo, Fueled, What doesn't die και δεν βάζω τα Black Lodge, Safe Home.

Megadeth:
Peace Sells, Wake up dead, In my darkest hours, Anarchy in the USA, No more mr. Nice Guy, Holy wars, Hangar 18, Go to hell, Symphony of destruction, Foreclosure of a Dream, Sweating bullets, Train of Consequences, A tout le monde, Addicted to chaos, Trust, A secret place, Crush 'em, Breadline, Die dead enough, Of mice and men, Moto psycho, The Scorpion, Never Walk Alone... A Call To Arms.
Κερασάκι στην τούρτα: Tornado of souls στο πιάνο!

Slayer:
Raining blood, War ensemble, Seasons in the abyss, Dittohead, Serenity in murder, I hate you, Bloodline, Eyes of the insane

και δεν βάζω Μετάλλικα που είναι άπειρα. Όχι ότι αυτά εδώ ήταν λίγα.

Τα τελευταία συναυλιακά χρόνια

Τη σεζόν 2004-2005 μετανιώνω που δεν πήγα στη συναυλία των Machine Head, αλλά ήμασταν και στο στρατό τότε, οπότε ήταν εκ προοιμίου δύσκολα τα πράματα (συντακτικό μηδέν σ'αυτή την πρόταση, αλλά δεν πειράζει).

Με το που ξαναέγινα πολίτης, το καλοκαίρι του 2005 είδαμε το παλιό και αγαπημένο σχήμα των Faithless σε εκρηκτικό όπως πάντα live, και μετέπειτα το reunion των Black Sabbath, μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για μας τους νεότερους να δούμε το ιστορικό συγκρότημα με την αυθεντική του σύνθεση, πριν βγουν στη σύνταξη ή... κάτι άλλο.

Τίποτα το φθινόπωρο του 2005, αλλά την άνοιξη του 2006 βρήκαμε ευκαιρία να δούμε ένα κλασικό για το είδος του συγκρότημα, τους φοβερούς και τρομερούς Pro-Pain. Ένα live με φοβερή ενέργεια και ένταση. Support σχήμα, όπως βλέπεται και στο εισιτήριο, οι Psycho Choke (τέταρτη φορά τους βλέπαμε ζωντανά).

Μετά δημιουργήθηκε αυτό εδώ το μπλογκ, οπότε όλες οι υπόλοιπες συναυλίες υπάρχουν κάτω από την ταμπέλα «Αρχείο συναυλιών». Εν τάχει, τις αναφέρουμε και παραθέτουμε και τα εισιτήρια.

Σεζόν 2006-2007 (πολύ πράμα):
Pearl Jam - Αθήνα 30 Σεπ 2006
Stampin' Ground - 12 Νοε 2006
Tool & Mastodon - 16 Δεκ 2006
Rotting Christ - 14 Απρ 2007
Last Hope - 28 Απρ 2007
Deus Ex Machina - 5 Μαϊ 2007
Suicidal Tendencies - 25 Μαϊ 2007

Σεζόν 2007-2008 (χαλαρά):
Romeo Must Die - 25 Ιαν 2008
Rotting Christ - 16 Μαϊ 2008

Σεζόν 2008-2009 (πολύ ελληνικό προϊόν):
Inactive Messiah - 20 Αυγ 2008
Septic Flesh - 28 Σεπ 2008
Nightstalker - 18 Οκτ 2008
Inactive Messiah, WEB, Overgraven - 24 Μαρ 2009
The Haunted - 28 Μαρ 2009
Kultur Shock - 11 Ιουλ 2009

Σεζόν 2009-2010 (λίγα αλλά καλά):
Bolt Thrower - 29 Μαϊ 2010

The Big Four @ Sonisphere festival - Σόφια:
Eίμαστε πλέον έτοιμοι για το επόμενο live, με το εισιτήριο ανά χείρας, την τσάντα στον ώμο και το Big Four στη Σόφια. Τα λέμε εκεί!

---

Στατιστικά: ως τώρα έχουμε δει από τέσσερις φορές τους Psycho Choke, από τρεις τους Paradise Lost, Rotting Christ, από δύο Slayer, Iron Maiden, Stampin' Ground, Bruce Dickinson, Haunted, Anathema, Rage, Septic Flesh, Nightfall, Inactive Messiah.

Πριν 17 χρόνια και πριν 32 χρόνια

Πριν 32 χρόνια γεννήθηκα. Αλλά ακριβώς πριν 17 χρόνια αγόρασα και σαν δώρο γενεθλίων τότε (στα 15 μου) το πρώτο μου CD. Το θυμήθηκα τις προάλλες και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Φανατικός οπαδός των Aerosmith στην εφηβεία μου, χάρη και στο MTV δηλαδή που, από το 1990 που το πιάναμε, γνωρίσαμε το γκρουπ μέσα από τις επιτυχίες των άλμπουμ Pump και Permanent Vacation. Κυκλοφόρησε τότε το νέο τους άλμπουμ Get A Grip και εκείνη τη μέρα το αγόρασα με 6000 δρχ. (με τσάκωσαν τον κώλο, αλλά χαλάλι). Σαν πρώτο βίντεο-κλιπ βγάλανε την τραγουδάρα Livin' on the edge και σας το αφιερώνω.


Υ.Γ.: Μεθαύριο θα τους δείτε και live στας Αθήνας για πρώτη φορά. Μακάρι να είχαν έρθει μέσα στη δεκαετία του '90. Όποιος περευρεθεί, ας μας πει εντυπώσεις.

Online ραδιόφωνο

Ακούστε την online Εκπομπή Χωρίς Τίτλο, μέσω winamp

— ε δ ώ —
Θα κοιτάξουμε να είμαστε, όσο πιο δυνατόν γίνεται, 24/7 (συνέχεια) online. Μέχρι αύριο ακούστε δισκογραφίες των συγκροτημάτων που θα πλαισιώσουν το Sonisphere στη Sofia.

Go to Hell

Δεν το λέω εγώ. Οι Megadeth το λένε.


Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία εδώ. Η διαμάχη μεταξύ Mustaine και Metallica κρατούσε για χρόνια. Πριν πολλά-πολλά (δεν λέμε νούμερο) χρόνια, είχα διαβάσει για την κορύφωση αυτής της διαμάχης, εξαιτίας ενός τραγουδιού των Megadeth που αντέγραφε την προσευχή έτσι όπως στο "Enter Sadman" των Metallica. Το όλο θέμα ήταν ποιος αντέγραψε ποιον, ποιος το κυκλοφόρησε πρώτος κ.λ.π. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε ούτε ίντερνετ να το ψάξουμε, ούτε youtube να το ακούσουμε, ούτε καμιά μουσική τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή να μάθουμε. Κυκλοφόρησε στο soundtrack της χαζοταινίας "Bill & Ted's Bogus Journey" (και αργότερα στα "Hidden Treasures") και εμείς γνωρίσαμε το τραγούδι χρόνια μετά.

Sonisphere is near...

Μετά από πολύ κράξιμο, οι ιθύνοντες του terra vibe αποφάσισαν να μεταφέρουν τους Anthrax στις 5μ.μ., ακριβώς πριν τους Slayer. Πάλι καλά, γιατί η αφίσα λέει "Big Four". Βέβαια, αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει εμάς καθώς μετράμε ήδη αντίστροφα για Σόφια! Θ'ακολουθήσουν ποστ με αρκετά βίντεα για να κάνουμε... ζέσταμα.

Sick Of It All - Based On A True Story

Τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους, οι νεοϋρκέζοι Sick Of It All επανέρχονται στο προσκήνιο με νέα εταιρεία (Centuty Media) και νέο άλμπουμ, το Based On A True Story. Αυτό που περιμένετε, αυτό σας προσφέρουν στο πιάτο: δυναμικότατο hardcore-punk, ενέργεια, δύναμη και τσαμπουκάς, φοβερή παραγωγή. Για... του λόγου το αλήθες, τσεκάρετέ τους στο προφίλ στο μαϊσπέις και δείτε παρακάτω το νέο βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Death or Jail.

(myspace.com/sickofitallny)

Τελευταία φοιτητική συναυλιακή σεζόν 2003-2004

Τέλος εποχής. Αρχή μιας άλλης.

Για την προώθηση του Viva Emptiness είδαμε τους Katatonia για πρώτη φορά, αν και θα έπρεπε να είχε συμβεί καιρό πριν. Και παρότι περιμέναμε μια πιο κατανυκτική συναυλία, το συγκρότημα έπαιξε αρκετά heavy και δεν «μελαγχολήσαμε» στο ελάχιστο. Η αποκάλυψη όμως της βραδιάς ήταν το support σχήμα των αθηναίων On Thorns I Lay, τους οποίους εγώ είχα σταματήσει να ακούω πριν χρόνια στη death-doom εποχή τους. Η νέα τους μουσική προσέγγιση μου άρεσε πολύ και έκατσα να ξανασχοληθώ μαζί τους. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το "Egocentric" και έκτοτε εξαφανίστηκαν από τα μουσικά δρώμενα.

Είχαμε χάσει τις προηγούμενες συναυλίες των βρετανών Anathema, οπότε είπαμε να παρακολουθήσουμε αυτό το ακουστικό event και δεν βγήκαμε ζημιωμένοι. Τη βραδιά του χειμερινού ηλιοστασίου, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, απολαύσαμε τα τραγούδια του γκρουπ μέσα από ένα πιο χαλαρό ηχητικό πρίσμα.

Μέσα στις γιορτές είχαμε λιώσει το CD της τελευταίας δουλειάς των βρετανών Stmapin' Ground, το "A New Darkness Upon Us". Η πρώτη μου συναυλιακή γνωριμία με το γκρουπ ήταν μια έκπληξη· ένας συναυλιακός δυναμίτης, μια έκρηξη αδρεναλίνης που είχαμε δει ελάχιστες φορές ως τότε. Ο frontman Adam Frakes-Sime ξεσήκωνε το κοινό για την πλάκα του. Ο νέος τους μπασίστας τότε Ben Frost να χτυπιέται α λα maiden-ικά! Support οι συνήθεις ύποπτοι Psycho Choke (3η φορά που τους βλέπαμε) και οι Stagnate.

Άλλο ένα απωθημένο ήταν να δούμε live το συγκρότημα των Opeth και στα πλαίσια της Deliverance εποχής, έγινε κι αυτό. Το κλαμπάκι του Μύλου ήταν ό,τι έπρεπε, ο καλύτερος χώρος για ένα τέτοιο heavy live.

Και μετά από πολλά χρόνια και πολύ αναμονή (για τον υπογράφοντα που έχασε τα προηγούμενα live), οι Anathema ξαναήρθαν με πλήρη την μπάντα, είχαν κυκλοφορήσει την αλμπουμάρα A Natural Disaster και απολαύσαμε για δυόμιση σχεδόν ώρες όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια. Αφού παίξανε και το "A dying wish", δεν έχω ούτε ένα παράπονο.

Η χρονιά έκλεισε με τους Archive που ήταν πολύ στα πάνω τους, κι αυτό οφειλόταν κυρίως στο τραγούδι "Fuck you". Η συναυλία έγινε στο θέατρο Συκεών, εισιτήριο δεν υπάρχει καθώς κληρωθήκαμε δύο προσκλήσεις στο ραδιόφωνο, ο τραγουδιστής κάπνιζε όλη την ώρα που δεν τραγουδούσε, και έτσι τελείωσε κι αυτή η σεζόν όμορφα και ωραία, επιστρέψαμε για τα καλά στη γη της Μόρντορ, την Κοζάνη, και ετοιμαστήκαμε για το φανταρικό.

Περί sonisphere...

Περί Sonisphere και ελληνικής πραγματικότητας ο λόγος. Δεν ξέρω αν είδατε το πρόγραμμα του φεστιβάλ Sonisphere στο Terra Vibe. Αν δεν το είδατε να πω ότι οι πόρτες ανοίγουν 11 το πρωί (yes, sir!), το πρώτο σχήμα βγαίνει στις 12 μ.μ., οι Anthrax στη 1 μ.μ., οι Slayer στις 6:30 μ.μ. (πριν τους Megadeth) και άλλα τέτοια!

Δείτε το πρόγραμμα εδώ.
Τυχαίες σκέψεις: ημέρα διοργάνωσης Πέμπτη, ο οποιοσδήποτε που εργάζεται ή θα πρέπει να πάρει άδεια, ή θα χάσει το μισό φεστιβάλ. Ο οπαδός από την υπόλοιπη Ελλάδα (αν τον σκέφτονται αυτόν είναι άλλο θέμα) θα πρέπει να ξεκινήσει την προηγούμενη μέρα τελικά, αντί να ξεκινήσει με την ηρεμία του το πρωί.

Και όλα αυτά γιατί; α) Για να τελειώσουν πριν τις 12 το βράδυ, β) επειδή είμαστε δίπλα στο χωριό και υπάρχει το θέμα της κοινής ησυχίας και γ) επειδή δεν υπάρχει ένας σοβαρός συναυλιακός χώρος στο ελλαδιστάν του 2010 για να διοργανώσεις ένα μεγάλο συναυλιακό γεγονός!

Υ.Γ.: Εμείς θα είμαστε Σόφια, δεν ξέρω αν το είπα. Συμφέρει για πολλούς λόγους.

Heaven Shall Burn - Invictus (Iconoclast III)

Θα το πω κι ας με κράξουν μερικοί: ευτυχώς ακυρώθηκε η συναυλία των Heaven Shall Burn (για ηφαιστειακούς λόγους, αν θυμάστε, το Μάρτιο) επειδή δεν σκόπευα να πάω να τους δω. Την επόμενη φορά που θα έρθουν (μάλλον κατά το φθινόπωρο) θα έχω την ευκαιρία να παρεβρεθώ κι εγώ καθώς μετά το δυναμίτη που κυκλοφόρησαν θα είναι αμαρτία να μην τους δούμε live! Οι γερμανοί εξαπολύουν άλλη μια ηχητική επίθεση που ταράζει τα αυτιά και τους σβέρκους. Ρίξτε μια αυτιά στο προφίλ τους στο μαϊσπέις, όσοι αρέσκεστε δηλαδή σ'αυτά τα «θορυβώδη ακούσματα»!

(myspace.com/officialheavenshallburn)

Pain of Salvation - Road Salt One

Το σουηδικό progressive σχήμα από τη Σουηδία, οι Pain of Salvation επιστρέφουν με νέα διπλή δισκογραφική δουλειά. Το πρώτο μέρος κυκλοφόρησε το Μάιο με τίτλο Road Salt One και αποτελεί, από τη μία, τη φυσική συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ, του Scarsick αλλά, από την άλλη, αποτελεί και την απομάκρυνσή τους από πολλά μουσικά στερεότυπα. Με τον καιρό τα μέταλ στοιχεία όλο και ελαττώθηκαν, σε σημείο τώρα να μην υπάρχουν, οι επιδειξιομανικές μουσικές τεχνικές επίσης δεν υπάρχουν και ο όρος progressive αναφέρεται πλέον περισσότερο στην μουσική προσέγγιση του συγκροτήματος. Ρίξτε μια αυτιά στο παρακάτω βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Linoleum και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Ένα άλμπουμ για απαιτητικούς ακροατές.

(myspace.com/painofsalvation)

Συναυλιακή σεζόν 2002-2003

Ο παρατηρητικός αναγνώστης (υπάρχει άραγε;) θα δει ένα κενό ανάμεσα στις χρονολογίες. Ξανακοιτώντας τα εισιτήρια, είδα ότι ολόκληρη τη σεζόν από το καλοκαίρι του 2001 ως το καλοκαίρι του 2002, δεν πήγα σε καμία συναυλία. Ας μην το αναλύσω τώρα, γνωρίζοντας ότι έχασα τότε και την πρώτη εμφάνιση των Anathema, Amorphis και Sentenced στη χώρα μας, αλλά και το rockwave με Judas Priest, Megadeth και Savatage. Τον Οκτώριο του 2002 είπαμε να επανορθώσουμε πηγαίνοντας να δούμε, κατ'αρχάς, ένα αγαπημένο συγκρότημα, τους Entombed, και δεύτερον και τα υπόλοιπα σουηδικά συγκροτήματα Candlemass και Dark Tranquillity. Τα οποία «έσπειραν», το καθένα με το δικό του τρόπο και για το δικό τους κοινό, αφού πολλοί βρίσκονταν στο χώρο για να απολαύσει και διαφορετικό συγκρότημα. Το περίεργο πάντως είναι ότι θυμάμαι ελάχιστα τα playlist των συγκροτημάτων και οι αναμνήσεις από το συναυλιακό βράδυ είναι αρκετά... συννεφιασμένες. Ξέθαψα όμως και κανά-δυό φωτογραφίες (σκαναρισμένες από φιλμ, χάλια ποιότητα) και είπα να τις ανεβάσω! Νομίζω ότι είναι από την εμφάνιση των Entombed...

Στη συνέχεια, Φεβρουάριο του 2003 ήρθαν οι Soulfly του Max Cavalera και, αφού δεν είχαμε δει Sepultura ως τότε, πήγαμε να δούμε το... αναπληρωματικό συγκρότημα. Βρισκόμαστε στην πρώτη φάση των Soulfly, την ολίγη nu-metal φάση, οπότε και τα περισσότερα τραγούδια δεν μας είπαν τίποτα. Ευτυχώς μας θύμησαν το παρελθόν του Μαξ με τα "Roots bloody roots" και το "Inner self", στα οποία έγινε ο προβλεπόμενος χαμός!

Οι Death in Vegas ήταν κυρίως μια επιλογή της αδερφής μου, μια διαφορετική συναυλιακή εμπειρία για τον υπογράφοντα, καθώς μόνο σε ροκ-μέταλ συναυλίες είχαμε δώσει το παρόν. Για τους Public Enemy τον Ιούνιο του 2003 μας πίεσε το ενδιαφέρον ο φίλος Γιώργος, και δεν έκανε άσχημα αφού ήταν ένα ενδιαφέρον και πολύ δυναμικό για το είδος του live, με αρκετή ροκ προσέγγιση, με τον Chuck D και τον Flavor Flav να είναι όλο το σόου, καιρό πριν ο δεύτερος αρχίσει να... σαχλαμαρίζει στο MTV.


Υ.Γ.: Να σημειώσουμε ότι support σχήμα στους Soulfly έπαιξαν οι θεσσαλονικείς Psycho Choke. Το λέω αυτό διότι τότε τους βλέπαμε για δεύτερη φορά. Πού να ξέραμε ότι θα είναι το γκρουπ που θα έχουμε δει περισσότερες φορές από κάθε άλλο ζωντανά στη σκηνή (όχι ότι μας χαλάει, έτσι;). Στα επόμενα ποστ η συνέχεια...

Bolt Thrower - 29Μαϊ2010

Principal Club Theatre, Θεσσαλονίκη, 29 Μαΐου 2010
support: Terrodrome, Mass Infection

Να μας συγχωρέσουν τα ελληνικά συγκροτήματα, αλλά το κυρίως μενού επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα. Και οι Mass Infection και οι Terrodrome απεδώσαν ικανοποιητικά, το καθένα στο είδος του, αλλά το κοινό ήρθε για έναν και μόνο λόγο. Φαινόταν εξάλλου η ανυπομονησία για να δει τους βρετανούς.

Και μετά από 24 χρόνια ύπαρξης, οι Bolt Thrower εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και τα ισοπέδωσαν όλα. Σφαγή, πανικός, ατελείωτο headbanging, αρκετό moshing, ιδρώτας και ασταμάτητο stagediving από το όχι και τόσο νεαρό κοινό! Και με τις συμφωνικές νότες ενός κλασικού κομματιού βγαίνουν στη σκηνή και ξεκινάνε την επέλασή τους με το The IVth Crusade. Συνεχίζουν με το Rebirth Of Humanity από το Warmaster και ακολουθούν όλα τα φοβερά τους τραγούδια, συνολικά τέσσερα από το τελευταίο, τρία από το "Mercenary", τρία από το "...For Victory", το διάσημο ριφ από το World Eater κόλλησε με το Cenotaph, το πρώτο τους ever τραγούδι In Battle There Is No Law από το πρώτο άλμπουμ και ευτυχώς μόνο ένα από το "Honour-Valour-Pride", το Pride. Με αυτό κλείσανε το σετ τους και ξαναβγήκαν λίγο μετά με κλασική μουσική πάλι, την εισαγωγή War και κολλημένο το Remembrance, όπως στο άλμπουμ. Τελευταίο τραγούδι το For Victory, με τα οποία κλείσανε το σετ τους, πέσανε οι κανονιές και αυτό ήταν [όλο το playlist στα σχόλια]. Διάβασα ότι στας Αθήνας βγήκαν άλλη μια φορά και παίξανε άλλο ένα τραγούδι. Εδώ ένας τυχερός έπιασε το Benediction t-shirt που πέεταξε στο τέλος στο κοινό ο Withers.


Εν ολίγοις, ένα ιστορικό για τη μουσική που γουστάρουμε συγκρότημα, ένα συγκρότημα που ακούμε εδώ και πολλά χρόνια, ήρθε για πρώτη φορά και τα ισοπέδωσε όλα, μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων και πονεμένους σβέρκους.

5ος ποδηλατικός γύρος λίμνης Πολυφύτου

Αυτή τη φορά θα είμαστε εκεί και... ο Θεός βοηθός! Θα επιλέξουμε τη μισή διαδρομή των 50 χλμ., καθώς ο πλήρης γύρος της λίμνης είναι 95 χλμ. και τον αφήνουμε στους γυμνασμένους.


Πληροφορίες, χάρτης και υψομετρικό διάγραμμα → servianet