Stampin' Ground - 12Νοε2006

Ξυλουργείο του Μύλου, 12 Νοεμβρίου 2006
support acts: Providence, Free Fall, Como Esta Loca


Όσοι είχαν ξαναβρεθεί σε show των Stampin' Ground ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Όσοι δε γνώριζαν, το έμαθαν μια και καλή. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Και η αρχή έγινε με τους Ξανθιώτες Como Esta Loca και την πολύ καλή επιθετική μουσική τους, στα χνάρια του αμερικάνικου metal-core (βλ. Killswitch Engage). Πολύ καλό στήσιμο, πολύ καλή οι οργανοπαίχτες και πολύ καλός frontman, δηλαδή ό,τι πρέπει για ένα τέτοιο γκρουπ. Αν και ήταν το συγκρότημα που άνοιγε τη συναυλία και όλοι κρατούσαν δυνάμεις για τη συνέχεια, κατάφεραν και ξεσήκωσαν το κοινό, χάρη στη δυναμική του τραγουδιστή. Στα συν οι διασκευές στα τραγούδια People = Shit των Slipknot και Power Trip των Chimaira (παρόλο που ο υπογράφων δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το δεύτερο αμερικάνικο συγκρότημα) και το ό,τι μοίρασαν στο κοινό δεκάδες promo-CD του συγκροτήματος.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Free Fall και παρουσίασαν το δικό τους μίγμα hardcore με ψήγματα mathcore. Είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς, αφού το σύστημα κιθάρα-μπάσο-τύμπανα με πολύ καλούς τεχνίτες μουσικούς, αρκεί και περισσεύει για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Βρήκαμε όμως πολύ μέτρια τα φωνητικά του τραγουδιστή, καθώς δεν ταίριαζαν με το σύνολο και δεν προσέδιδαν δυναμική. Στο τελευταίο τραγούδι ανέβηκε ένας 2ος τραγουδιστής για να εκτελέσουν με επιτυχία το Roots Bloody Roots των Sepultura και να ξεσηκώσουν με τη σειρά τους το κοινό.

Και ως τελευταίο support γκρουπ, εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι Providence. Με πολύ καλό ήχο, με πολύ καλή σκηνική παρουσία, με έναν ορεξάτο frontman και με πολύ δυνατά τραγούδια (στο στυλ των Hatebreed) μπόρεσαν και κέρδισαν το κοινό από την αρχή ως το τέλος. Μιας και εγώ δεν τους είχα ξανακούσει, μπορώ να πω ότι αποτελούν ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα, που έχει να προσφέρει πολλά στην ελληνική σκηνή.

Μετά το τέλος του ορεκτικού (δηλ. των support συγκροτημάτων) ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο (δηλ. των SG). Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα, μετά από αυτές τις συναυλίες στην Ελλάδα το γκρουπ διαλύεται και κάθε μέλος συνεχίζει με τις δικές του ασχολίες. Και μιας και είχαν ήδη παίξει σε Αθήνα, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη προβλεπόταν μία καυτή, τελευταία, συναυλία. Όπερ και εγένετο. Ως συνήθως, πριν ανέβουν στη σκηνή άρχισε να παίζει στα ηχεία το μουσικό θέμα της ταινίας Cape Fear, μία σύνθεση του Bernard Herrmann. Από κει και έπειτα όμως ό,τι και να πω (ή να γράψω) αδυνατεί να περιγράψει με ακρίβεια το τί ζήσαμε εκεί μέσα. «Ξύλο», ιδρώτας, ένταση, bongo, moshing, stagediving είναι μόνο λίγες λέξεις που έρχονται στο μυαλό... Έλαβαν χώρα τα γνωστά σκηνικά, δηλαδή να χωρίζεται η πίστα σε δύο στρατόπεδα και μετά να... πλακώνονται μεταξύ τους, να μεταφέρουν υψωμένο ψηλά τον Άνταμ από το... πάλκο στο μπαρ και πάλι πίσω (αφού πρόλαβε να πάρει και μια μπίρα). Ο κόσμος επίσης έπαιρνε το μικρόφωνο και τραγουδούσε (ή γκάριζε, καλύτερα) μετά από παροτρύνσεις του Άνταμ. Μπορεί ο ήχος να μην ήταν και ο καλύτερος (ιδέα μου ήταν, αλλά δεν άκουγα την μπότα) αλλά σίγουρα ήταν πολύ έντονος (μου βούιζαν τα αυτιά για 3 μέρες)! Αξιοσημείωτη (και μη αναμενόμενη) ήταν η διασκευή στο Shades of Gray των Biohazard. Για το κλείσιμο επεφύλαξαν φυσικά τα Officer Down και Pain Is Weakness για να μας αφήσουν με το σβέρκο να πονάει και την ανάμνηση μιας αληθινά heavy συναυλίας.