Συναυλιακός Νοέμβρης: Amorphis 12-11-11

Block 33, Θεσσαλονίκη, 12 Νοεμβρίου 2011
support: Leprous

Η κάθοδος των ορεσίβιων, για να δούνε τους Amorphis για πρώτη φορά, είχε πολύ μεταλική διασκέδαση, πολύ μπύρα και γέλιο. Ήταν μια ό,τι πρέπει βραδιά για να ξεφύγουμε/ξεδώσουμε από την καθημερινότητα της τεφρούπολης.

Χάσαμε το πρώτο support γι' αυτό και δεν μπορώ να πω τίποτα. Όταν μπήκαμε στο Block33, οι νορβηγοί Leprous είχαν ξεκινήσει το πρόγραμμά τους και πάθαμε πλάκα: α) από το νεαρό της ηλικίας τους (πλην του τραγουδιστή/πληκτρά) και β) από το πάθος που έδειξαν πάνω στη σκηνή. Απίστευτο δέσιμο, τρελές προγκρεσιβιές (εκ του progressive), ανελέητο κοπάνημα! Κάποια θέματα στα πλήκτρα μού έφεραν στο μυαλό το στυλ των Enter Shikari. Αξιομνημόνευτοι.

Και μετά ακολούθησαν οι αγαπημένοι στο ελληνικό κοινό φινλανδοί, που απέδωσαν με περίσσιο επαγγελματισμό (ίσως, υπέρ του δέοντος) και σε γενικές γραμμές μας προσέφεραν μια πολύ καλή βραδιά. Σε περισσότερες γραμμές, έχουμε και λέμε: μετά τα πρώτα δύο τραγούδια, το κοινό παρέμενε ακόμα... σχετικά απαθέστατο. Ακολούθησε το "The Smoke" και ξεσήκωσε τον κόσμο, όπου μαζί με το καινούριο δυναμικό τραγούδι "Crack in a Stone" έστρωσε την κατάσταση. Η συνέχεια είχε αρκετά από τα αγαπημένα μας τραγούδια· η πρώτη έκπληξη ήταν το "Vulgar Necrolatry" από το πρώτο άλμπουμ (μια επιλογή που δεν περίμενα) και τα "Into Hiding" και "Magic & Mayhem" από το Tales..., αντί του χιλιοπαιγμένου Black winter day. Στο ανκόρ μπήκαν με το αγαπημένο νέο τραγούδι "Silver Bride", ακολούθησε το "My Kantele" από το Elegy, για να κλείσουν (σημαδιακά;) με το "House of Sleep" από το Eclipse, το πρώτο άλμπουμ με τον Joutsen στα φωνητικά. Αυτός γύρισε το εντυπωσιακό μικρόφωνο (με μια βάση-υπερπαραγωγή) προς το κοινό για να τραγουδήσει το χαρακτηριστικό ρεφραίν, κλείνοντας ωραία μια πολύ καλή συναυλιακή βραδιά.


Ο ήχος ήταν λίγο πάνω του μετρίου. Ειδικά τα πλήκτρα σε όλη τη συναυλία ήταν εξαφανισμένα. Όχι ότι μας πείραξε πολύ αυτό. Η προσέλευση του κόσμου αποτελεί σημαντικό θέμα τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση μας, πρέπει να είμασταν γύρω στα 400 (±50) άτομα. Ως επί το πλείστον, το κοινό ήταν πολύ χαλαρό, τραγουδούσε τους στίχους σε αρκετά τραγούδια, αλλά του έλειπε αρκετό πάθος. Από τη μία, είχαμε τους φινλανδούς που απέδειξαν (εκτός του τραγουδιστή) γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο ψυχρός όταν περιγράφουμε τους σκανδιναβούς, αλλά και από την άλλη το κοινό ήταν σχεδόν το ίδιο ψυχρό με αυτούς! Παρατήρησα κάποιες κοπελιές να χτυπιούνται περισσότερο από τους συνοδούς τους!

Επειδή η γκρίνια είναι στο αίμα μας, να πούμε και μερικά (πραγματικά) αρνητικά στοιχεία: μόνο 1 ώρα και 15 λεπτά; Ατάκα που αντιγράφω από τον Lefty: για αυτή τη διάρκεια της συναυλίας, έπρεπε να κόψουν τέσσερα ευρώ από το εισιτήριο! Άνετα μπορούσαν να παίξουν δύο-τρία κομμάτια ακόμα. Ας πούμε το "On Rich and Poor", ή το medley από το Elegy που συνήθιζαν να παίζουν τα προηγούμενα χρόνια. Έστω ένα από το "Silent Waters". Ναι, πραγματικά, δεν παίξανε νότα από το "Silent Waters"! Για το "Far from the Sun" δεν τίθεται θέμα, αυτό το έχουν ξεγράψει χρόνια τώρα, αλλά αυτό δεν μας πειράζει.

Θα τους ξαναδούμε; Σίγουρα, αλλά καλό θα ήταν σε μια επετειακή συναυλία για το παλιότερο υλικό, αυτό με το οποίο τους γνωρίσαμε και τους γουστάραμε. Τι έχει η συνέχεια τώρα; To Asgard, my friends!

Δείτε το σέτλιστ

Υ.Γ. 1: «Έβαλα στοίχημα ότι θα χάσω. Και έχασα, άρα κέρδισα»! Τι είπε πάλι το άτομο;!
Υ.Γ. 2: Άις... Ντερθ!