Ο αρχικός τίτλος του ποστ ήταν The singer not the song (άσχετος;). Μη δίνεται και πολύ σημασία... Θα ασχοληθούμε όντως με τραγουδιστές, οι οποίοι όμως παράτησαν, ή απολύθηκαν, ή εγκατέλειψαν τα συγκροτήματά τους και ακολούθησαν σόλο καριέρα. Και η αφορμή για αυτό το ποστ ήταν η κυκλοφορία του σόλο άλμπουμ του κυρίου Sebastian Bach με τίτλο Angel Down.
Η γαλλική ταινία Μάτια Δίχως Πρόσωπο, παραγωγής 1959, είναι από τις πρώτες ταινίες της nouvelle-vague και είναι μια ταινία που δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις. Είναι θρίλερ, είναι φιλμ-νουάρ, ή μήπως είναι δράμα; Μάλλον, είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια, η ταινία όμως παραμένει δυνατή. Η γοτθική ατμόσφαιρα της ταινίας και το γκραν-φινάλε της σε κερδίζουν και -φαντάζομαι- οι σινεφίλ λάτρεις των κλασικών ταινιών θα την εκτιμήσουν, όσοι δηλαδή δεν έτυχε να την δουν ακόμα. Για όσους δεν ξέρουν, να πούμε ότι ο John Carpenter επηρεάστηκε από αυτήν την ταινία για τη δημιουργία της μάσκας του δολοφόνου Mike Myers στη Νύχτα με τις Μάσκες και, επίσης, το βασικό θέμα της ιστορίας της γνωστής επιτυχίας Face/Off έχει αρκετές ομοιότητες με την αναφερθείσα ταινία (για να πάρετε και μια ιδέα του τι παίζει)! Αναζητήστε την, γιατί αξίζει...
Τέτοια εποχή πέρυσι μάς απασχολούσε ο Jack Black. Η χρονιά που τελειώνει σε λίγο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανήκει στον Will Ferrell. Η καινούρια του ταινία έχει τίτλο Blades of Glory και, όπως βλέπετε στην διπλανή αφίσα, αποτελεί άλλη μια τρελή κωμωδία. Δεν θα δείτε όμως χαζομάρες του τύπου Αμέρικαν Πάι, αλλά χοντράδες φιλτραρισμένες από το στυλ του Will Ferrell. Βασικά, θα δείτε να ανατρέπει κάθε κλισέ γύρω από τις αθλητικές ταινίες, να διαλύει οποιοδήποτε καθωσπρεπισμό και να ανατρέπει κάθε πολιτικά ορθές καταστάσεις.
Σαμποτέρ: μια ταινία την οποία είχα εντελώς παρεξηγημένη, χωρίς να την έχω δει. Και αυτό διότι την είχα τοποθετήσει –στο μυαλό μου πάντα– στις προπαγανδιστικές ταινίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλάβατε τι σκεφτόμουν: αμερικανιά, εξύψωση εθνικού φρονήματος και τα λοιπά. Έτσι συνέχεια την άφηνα και την είδα τελικά τις προάλλες, τελευταία από όλες τις ταινίες του αγαπητού Χίτσκοκ. Αλλά τελικά την πατήσαμε! Γιατί μπορώ πλέον να πω ότι αποτελεί μια από τις πιο έξυπνες δημιουργίες του... δημιουργού. Η ταινία περιέχει τα γνωστά μοτίβα του Χίτσκοκ και μοιάζει στα σημεία με την αγγλική «Τα 39 Σκαλοπάτια». Ξέρετε, κυνηγητό, η κοπέλα που δεν πιστεύει στην αθωώτητα του ήρωα (αλλά μετά τον ερωτεύεται), μπλέξιμο με χειροπέδες, άνθρωποι κρεμασμένοι σε ψηλά κτίρια/μνημεία και τα λοιπά.
Αρκετές σημαντικές σκηνές, αν όχι σκηνές ανθολογίας, περιέχει η ταινία όπως το κυνηγητό μέσα στο σινεμά την ώρα προβολής ταινίας, με τους χαρακτήρες στο σελιλόιντ να περιγράφουν με τις ατάκες τους τις αντιδράσεις και την ψυχολογία του διωκόμενου! Επίσης, η ταινία βρίθει από συμβολισμούς με σημαντικότερη τη χρήση του Αγάλματος της Ελευθερίας στην τελική σκηνή. Ειδικότερα, η στιγμή που ο σαμποτέρ κρύβεται μέσα στο Άγαλμα, συμβολίζει (όπως λένε οι αναλυτές του έργου του Χιτς) το γεγονός ότι οι κατάσκοποι κρύβονται εύκολα κάτω από το πέπλο της ελευθερίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά, οι συγκρίσεις με τους σύγχρονους κατασκόπους αποκλείονται. Παρόλο αυτά, η ταινία παραμένει φρέσκια και αξίζει η θέασή της (ακόμα και από αυτούς που δεν αντέχουν τις... ασπρόμαυρες ταινίες).
Αντ' αυτού, είπα να μην γράψω μια πένθημη ανάρτηση αλλά να ασχοληθούμε με τη μουσική. Και τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο Chuck Billy με το φίλο του και παλιό τραγουδιστή των Exodus, τον Steve Souza, φτιάξανε μια καινούρια μπάντα μαζί με άλλους εννιά (9!) φίλους τους με όνομα Dublin Death Patrol. Το παλιο-θρασάδικο (κατά το old-school thrash) πόνημά τους τιτλοφορείται DDP 4 Life. Ο ήχος τους χαρακτηρίζεται κυρίως από τα διπλά φωνητικά των δύο τραγουδιστών και από τα δυναμικά, ρυθμικά τραγούδια. Προσθέσανε και τρεις διασκευές στους Motorhead, Thin Lizzy και UFO και έχουν ένα πολύ καλό σύνολο. Τώρα, κατά πόσο οι νεότεροι σε ηλικία ακροατές θα το εκτιμήσουν είναι ένα άλλο θέμα (μιας και τα γούστα της εποχής είναι διαφορετικά). Εμείς πάντως πρέπει να πω ότι καραγουστάραμε! Εσείς, αν θέλετε, μπορείτε να δείτε και κάποια βίδεα από συναυλία τους μέσω ΓιουΤιουμπ! 
Καταρχάς, να στείλω την καλημέρα μου στον φίλο και πρώην συν-φαντάρο Μιχάλη, ο οποίος ευθύνεται για την γνωριμία μου με το εν λόγω Νεοϋρκέζικο συγκρότημα, τους Blonde Redhead (από το 1993 υπάρχουν και γω τους έμαθα το 2005! Τελικά, όσο ζω μαθαίνω). Και λέω νεοϋρκέζικο και όχι αμερικάνικο, γιατί το εναλλακτικό αυτό συγκρότημα αποτελείται από τη γιαπωνέζικης καταγωγής Κάζου Μακίνο και τα δίδυμα αδέρφια ιταλικής καταγωγής Σιμόνε και Αμιντέο Πέις. Αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά τραγούδια τους χρησιμοποιούν -πέρα από την αγγλική- τη γαλλική, ιταλική και γιαπωνέζικη γλώσσα, τότε μιλάμε για την προσωποποίηση της παγκοσμιοποίησης της μουσικής σε μία μπάντα! Για την ιστορία τους, να πούμε ότι το 1993 η μπάντα βρέθηκε στο μάτι του ντράμερ των Sonic Youth, του Steve Shelley, ο οποίος προθυμοποιήθηκε και ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου τους άλμπουμ. Μετά από 14 χρόνια, έξι άλμπουμς και πολλά singles, κυκλοφόρησε φέτος το νέο τους άλμπουμ που έχει απλά το όνομα 23. Όσοι πάντως δεν γνωρίζετε αυτό το σχήμα, ρίξτε μια ματιά/αυτιά στο παρακάτω βίντεο για το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ. Και όσοι το γνωρίζουν, δείτε πάλι το βίντεο για την πάρτη σας!
Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο πετάχτηκαν και οι Nefilim, το συγκρότημα που δημιούργησε ο τραγουδιστής των Fields of the Nephilim, Carl McCoy, όταν διαλύθηκαν οι Fields. Κυκλοφόρησαν μόλις ένα άλμπουμ με τίτλο Zoon το 1996 το οποίο ηχούσε industrial, metal και ήταν πιο σκοτεινό, μακριά από τον ήχο των προηγούμενων δουλειών των Fields, που ο ήχος τους ήταν πιο αιθέριος, ψυχεδελικός, πιο κοντά στο gothic-rock. Φανταστείτε για το Zoon κάτι μεταξύ Ministry και Nine Inch Nails σε έντονο γοτθικό υπόβαθρο. Μια δουλειά που ήταν, εν τέλει, επιδραστική σε πλείστα συγκροτήματα, όπως οι Mooonspell, Tiamat και λοιπά.
Από την Ξάνθη μας έρχονται τα παιδιά και έχουμε ξαναγράψει για αυτούς στο παρελθόν, καθώς είναι ένα από τα πιο δραστήρια underground σχήματα της χώρας μας. Όποια πέτρα και αν σηκώσετε, που λέει και ο λαός, δηλαδή μιλώντας για συναυλίες σε όλη την επικράτεια, θα βρείτε και τους Como Esta Loco εκεί κοντά. Αυτή τη φορά θα αναφερθούμε στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Το CD τους λοιπόν με τίτλο Walking the Last Mile κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό, περιέχει επτά κομμάτια (μαζί με την εισαγωγή α λα Εξολοθρευτή) και κοστίζει μόνο €2 (ολογράφως: δύο)!! Έχουμε να κάνουμε με καταιγιστικό hardcore με πολλά metal στοιχεία, δυναμική και ωραία παραγωγή, μια ηχητική καταιγίδα με λίγα λόγια! Στο CD περιέχονται και οι στίχοι των τραγουδιών.
Γιατί η ταινία Hot Fuzz (Καυτοί και άσφαιροι) είναι μια από τις καλύτερες κωμικές ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι η ταινία παρωδεί πανέξυπνα όλες τις γνωστές αστυνομικές ταινίες που ξέρουμε και όλα τα κλισέ αυτών, και όχι μόνο. Μας κλείνει επίσης το σινεφίλ-μάτι με άπειρες αναφορές σε γνωστές ταινίες. Όσοι δεν την είδατε, σας συνιστώ να την δείτε, αν θέλετε όχι μόνο να σκοτώσετε ένα 2-ωρο, αλλά και να διασκεδάσετε ταυτόχρονα! Έχουμε και λέμε:
