Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Cameron Crowe (Singles, Almost Famous κ.α.) και παρουσιάζει την εικοσάχρονη ιστορία των αγαπημένων Pearl Jam έχει πλήθος συνεντεύξεων αλλά και απιστεύτου ποσότητες αρχειακού υλικού για να το κατευχαριστηθείτε. Ξεκινάει φυσικά με τους Mother Love Bone και το θάνατο του τραγουδιστή Andy Wood, αυτόν τον θάνατο που επηρέασε πραγματικά το Σιατλ και τη σκηνή του grunge και όχι του... άλλου που αυτοκτόνησε. Και η συνέχεια έχει αναφορές στα πάντα: στον ερχομό και τη demo-κασέτα του Vedder, τη φιλική-συμβουλευτική σχέση με τον Chris Cornell και το δίσκο ως Temple of the Dog, το πρώτο όνομα της μπάντας που ήταν... Mookie Blaylock (!), τις πρώτες-πρώτες συναυλίες τους. Και από την δισκογραφική έκρηξη του "Ten" στη δικαστική κόντρα με την εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών Ticketmaster και από την τραγωδία του Roskilde στο σήμερα και το σχεδιασμό των συναυλιακών setlist. Η μεγαλύτερη διάρκεια του DVD εστιάζεται φυσικά στα πρώτα δέκα χρόνια της μπάντας και αυτό που παρατηρούμε είναι: α) η μουσική εξέλιξη του συγκροτήματος (που από ένα δυναμικό hard-rock σχήμα οδηγήθηκε στο απόλυτο ροκ συγκρότημα για τη γενιά των 90's) και β) η συναυλιακή ωρίμανση (που από τις παλαβομάρες και το δυναμισμό των πρώτων χρόνων φτάσαμε στα φανταστικά live των δυόμιση ωρών).
Κύκλους κάνει η ζωή και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά από την εποχή που αγόρασα το "Ten" (σημειωτέον ήταν το πρώτο μου βινύλιο) νομίζω ότι έχω καταντήσει σαν τους παλιοροκάδες που είχαμε στην πόλη μας. Όπως αυτοί είχαν τα δικά τους ιστορικά και αγαπημένα σχήματα, π.χ. Led Zeppelin, The Who, Ramones κ.λ.π. έτσι η δικιά μου γενιά έχει μεγαλώσει παράλληλα με την πορεία των Pearl Jam. Πιστεύω ότι στα επόμενα είκοσι χρόνια θα είμαστε ακόμα κολλημένοι με το γκρουπ, ακριβώς δηλαδή όπως ήταν και οι παλιότεροι κολλημένοι με τα «δικά» τους αγαπημένα σχήματα εκείνη την εποχή.
Για να μην κλείσω με τη μελαγχολία του τύπου "τα χρόνια περνάνε και περάσανε γρήγορα", σας λέω να μην χάσετε στα extras το απίστευτο βίντεο όπου το γκρουπ σπάει κυριολεκτικά το σανίδι της σκηνής και την κοπανάνε μέσα από την τρύπα!
Υ.Γ.: Thanks goes to Δέσποινα for the DVD.
Κύκλους κάνει η ζωή και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά από την εποχή που αγόρασα το "Ten" (σημειωτέον ήταν το πρώτο μου βινύλιο) νομίζω ότι έχω καταντήσει σαν τους παλιοροκάδες που είχαμε στην πόλη μας. Όπως αυτοί είχαν τα δικά τους ιστορικά και αγαπημένα σχήματα, π.χ. Led Zeppelin, The Who, Ramones κ.λ.π. έτσι η δικιά μου γενιά έχει μεγαλώσει παράλληλα με την πορεία των Pearl Jam. Πιστεύω ότι στα επόμενα είκοσι χρόνια θα είμαστε ακόμα κολλημένοι με το γκρουπ, ακριβώς δηλαδή όπως ήταν και οι παλιότεροι κολλημένοι με τα «δικά» τους αγαπημένα σχήματα εκείνη την εποχή.
Για να μην κλείσω με τη μελαγχολία του τύπου "τα χρόνια περνάνε και περάσανε γρήγορα", σας λέω να μην χάσετε στα extras το απίστευτο βίντεο όπου το γκρουπ σπάει κυριολεκτικά το σανίδι της σκηνής και την κοπανάνε μέσα από την τρύπα!
Υ.Γ.: Thanks goes to Δέσποινα for the DVD.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου