Rockwave 1997

Τα προεόρτια:
Με μια κάσα μπύρες ξεκινήσαμε από Κοζάνη με το βραδυνό τρένο για το δεύτερο Rock of Gods που μετονομάστηκε σε Rockwave. Μέχρι να φτάσουμε στο Πλατύ και να αλλάξουμε τρένα, τις είχαμε πιει ήδη! Εισιτήρια για το φεστιβάλ πήραμε από το Metropolis στην Αθήνα, στο οποίο ήταν να εμφανιστεί και ο Mustaine για αυτόγραφα και τα λοιπά, αλλά μάλλον δεν προλάβαμε. Επειδή ήταν η πιο ανοργάνωτη απ'όλες τις μέχρι τότε εκδρομές μας, δεν είχαμε τι να κάνουμε ή πού να μείνουμε και έτσι πήγαμε κατευθείαν στο γήπεδο του Απόλλωνα από το μεσημέρι. Αράξαμε στη δεύτερη θύρα που δεν είχε κόσμο και ξαφνικά σκάει μύτη ένα λεωφορείο. Στη θέση του συνοδηγού ο Dave Lombardo και εμείς να καθόμαστε σα χάνοι! Αφού όρμησαν όλοι αυτοί που ήταν στην άλλη θύρα, κουνηθήκαμε και μεις και πήραμε ένα αυτόγραφο: είναι αυτή η μουτζούρα με το μολύβι πάνω στο εισιτήριο.

Το κυρίως πιάτο:
Τα ελληνικά γκρουπ ήταν αξιοπρόσεκτα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε παρόλο που ο ήλιος βαρούσε ανελέητα και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Οι Rotting Christ ετοίμαζαν να κυκλοφορήσουν το A Dead Poem και ακούσαμε μερικά νέα τραγούδια από το άλμπουμ. Οι Grip Inc. εμφανίστηκαν κατά το σούρουπο παίζοντας σχεδόν όλα τα τραγούδια από τα δύο άλμπουμ που είχαν βγάλει ως τα τότε (Power of inner strength και Nemesis), ένα σόλο-ντραμς του Λομπάρντο φυσικά και δύο διασκευές, το "Paint it Black" και ένα που φώναζε "You bastard". O Bruce Dickinson βρισκόταν στην μετα-Maiden εποχή, είχε μόλις κυκλοφορήσει το δυναμίτη Accident of Birth και μας πήρε και μας σήκωσε. Εκπληκτικός φρόντμαν, δυναμική παρουσία, σκαρφάλωσε πάνω στις σκαλωσιές και τραγουδούσε ταυτόχρονα! Από Maiden τραγούδησε τα "2 minutes to midnight", "The prisoner", "Run to the hills" και το αγαπημένο "Flight of Icarus". Στο τέλος, εμφανίστηκαν οι Megadeth. Αφού ξεκίνησαν με το "Holy Wars...", ο κόσμος ξετρελάθηκε και ο πανικός δεν τελείωσε παρά μόνο στην τελευταία νότα του τελευταίου τραγουδιού. Τα playlist των συγκροτημάτων στα σχόλια.

There and back again:
Τελικά καταλήξαμε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο δίπλα στην Ακαδημίας που λεγόταν "Άρτα", επειδή εκεί είχε πάει ήδη ένα φιλαράκι. Ξυπνάμε πρωί να προλάβουμε το τρένο. Κατεβαίνω κάτω και βλέπω ότι τα παιδιά έχουν φύγει. Εγώ δεν έχω ιδέα από Αθήνα και παίρνω ταξί να με πάει στο σταθμό Λαρίσης. Ανεβαίνω στο τρένο λίγο πριν φύγει και κάθομαι έξω από το βαγόνι-κυλικείο, περιμένοντας να ανοίξει. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα έρθουν για καφέ τα υπόλοιπα παιδιά και θα βρεθούμε. Κάτι που δεν γίνεται και, όπως έμαθα αργότερα, αυτοί είχαν ξεκινήσει με τα πόδια από το ξενοδοχείο και δεν πρόλαβαν το τρένο! Σκεφτείτε λίγο την εποχή, ούτε κινητά τηλέφωνα να μάθεις πού βρίσκεται ο άλλος και τι κάνει. Επιστροφή λοιπόν από Αθήνα μόνος, έχοντας ευτυχώς και ένα βιβλίο μαζί μου (Στίβεν Κινγκ ή κάτι παρόμοιο) για να περάσει η ώρα. Στο Πλατύ πρέπει να έκατσα 4-5 ώρες για να έρθει η ανταπόκριση για Κοζάνη (ευτυχώς αυτή τη φόρα έφτανε μέχρι εκεί), αλλά πάλι αναρωτιέμαι πώς δεν βγήκα στην παλιά εθνική οδό (2,5 χλμ. απόσταση μόνο) να περιμένω να περάσει κάποιο ΚΤΕΛ, καθώς είχε αρκετά συχνά δρομολόγια για Κοζάνη. Χαζά παιδιά με λίγο μυαλό τότε, τι περιμένεις;