Το τίμημα για μια συναυλία

Πότε;
Μέσα Φεβρουαρίου του 1996. Στα πλαίσια της περιοδείας του Draconian Times, οι Paradise Lost ήρθαν για δύο live στην Αθήνα. Καταφέραμε να κλείσουμε εισιτήρια για το Σάββατο, 17 του Φλεβάρη, και μετά αρχίσαμε να πείθουμε τους γονείς μας να αφήσουν μερικά 17χρονα να ταξιδέψουν μόνα τους στην Αθήνα.

Πώς;
Όντας στην τρίτη λυκείου τότε, το τίμημα που εγώ τους έθεσα ήταν να μην πάω πενταήμερη αργότερα τον Απρίλιο. Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι έκανα σωστή επιλογή. Κυρίως τους καταφέραμε επειδή τους είπαμε ότι θα μείνουμε σε μια θεία ενός φίλου. Ξεκινήσαμε απόγευμα Παρασκευής με το τρένο(!) από Κοζάνη. Η πιο φθηνή και ασφαλής επιλογή. Αλλαγή στο Πλατύ τη νύχτα για να πάρουμε αυτό που πάει από Θεσ/νίκη-Αθήνα. Άφιξη 6 η ώρα το πρωί στο σταθμό Λαρίσης. Ανέβασμα προς Ομόνοια να φάμε κάτι, να πιούμε καφέ, να περάσει η ώρα ώστε να ανοίξουν τα μαγαζιά, δηλαδή τα δισκάδικα! Θυμάμαι ότι πήραμε το νέο CD των Nightfall με τίτλο Athenian Echoes και το βάλαμε να παίξει λίγο όταν πήγαμε στη θεία, για να είμαστε ενήμεροι, καθώς αυτοί ήταν το support σχήμα.

Η συναυλία;
Καθώτι φανατικός οπαδός του γκρουπ, πιστεύω ότι αυτή είναι η αγαπημένη μου συναυλία. Ήμουν μπροστά από τον αριστερόχειρα κιθαρίστα Mackintosh. Θυμάμαι τον ακούνητο μπασίστα Steve Edmondson και το αεικίνητο κεφάλι του άλλου κιθαρίστα Aaron Aedy. Ο Holmes μεγάλος frontman και ο καινούριος τότε drummer Lee Morris φοβερός. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν παίξανε το Sweetness που υπάρχει μόνο στο Seals the Sense EP. Από τους Nightfall θυμάμαι τη διασκευή στο Thor των Manowar, το For my soul, when the dark falls into, τα καινούρια τότε Armada και Iris και το ότι στο τέλος του σόου γνωρίσαμε τον τραγουδιστή/μπασίστα Καραδήμα. Μετά το τέλος, βγήκαμε έξω και περιμέναμε από πίσω να δούμε το γκρουπ, αλλά αυτοί μπήκαν κατευθείαν στο λεωφορείο και την κάναν. Ο Καραδήμας έπιασε αλαμπρατσέτα δυο κοπελιές με απίστευτα μίνι (δηλαδή ό,τι είχε απομείνει) και την έκανε κι αυτός. Εμείς πήγαμε στη θεία να κοιμηθούμε λίγο επειδή την άλλη μέρα φεύγαμε με το πρωινό τρένο των 8.

Επιστροφή;
Η επιστροφή ήταν νορμάλ μέχρι το Πλατύ, όπου αλλάξαμε πάλι τρένο και πήραμε αυτό για Θεσ/νίκη-Κοζάνη. Μετά το Αμύνταιο, πρέπει να είμασταν μόνο εμείς και οι υπάλληλοι μέσα. Και κάπου έξω από τα εργοστάσια σταματήσαμε με βλάβη! Ευτυχώς κράτησε λίγο και φτάσαμε σόι πίσω. Λέω σόι, επειδή η επόμενη ανάρτηση θα έχει ακόμα μεγαλύτερη περιπέτεια! Αυτή του πρώτου Rock of Gods!