Τα επίσημα video των Bolt Thrower

Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο, ξεθάψαμε τα επίσημα βίντεο-κλιπ που κυκλοφόρησαν οι Bolt Thrower. Για ποιο λόγο; Καταρχάς, επειδή έτσι γουστάρουμε. Και κατά δεύτερον, για να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για τη συναυλία τους στα τέλη του Μαΐου!

Δες/κρύψε το The IV^th Crusade ...


Δες/κρύψε το Cenotaph ...


Δες/κρύψε το Inside the Wire ...

Damned Creed

Enslaved Thoughts
Το συγκρότημα από την Αθήνα με το όνομα Damned Creed κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του '09 το πρώτο τους άλμπουμ που λέγεται Enslaved Thoughts. Με το που βάζεις να παίξει το CD, το γκρουπ σε «βομβαρδίζει» με τα μικρά σε διάρκεια τραγούδια/οβίδες. Καταιγιστικοί ρυθμοί, λυσσαλέος -σχεδόν τσατισμένος- ήχος, τα παιδιά βγάζουν το άχτι τους για την ελληνική μουσική σκηνή, θα μπορούσα να πω. Τα ελάχιστα μελωδικά σημεία λειτουργούν ως παγίδα, αφού εκεί που νομίζεις ότι θα χαλαρώσεις, ξανακοπανάνε ανελέητα, χωρίς οίκτο. Θα τους παρομοιάσω με τους The Haunted, μόνο και μόνο για να καταλάβετε προς τα πού κινούνται ηχητικά. Καλύτερα όμως να παραγγείλετε τώρα το CD τους που κοστίζει μόνο €5, μέσω paypal @ dms1vla@hotmail.com. Δείγματα της δουλειάς τους ακούστε και στο μαϊσπέις.

(myspace.com/damnedcreed)

Αυτοί έχουν καλό κάρμα

...και επανασυνδέθηκαν, που λέτε, οι Karma To Burn μετά από το 2002, κυκλοφόρησαν ένα live DVD με τίτλο το "Live 2009 - Reunion Tour", νέο άλμπουμ, ορχηστρικό κατά κύριο λόγο, στο γνωστό τους στυλ με τίτλο Appalachian Incantation και θα τους δείτε live το ερχόμενο Σ-Κ σε Θεσ/νίκη και Αθήνα. Δείτε παρακάτω το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι 20.

Rockwave 1997

Τα προεόρτια:
Με μια κάσα μπύρες ξεκινήσαμε από Κοζάνη με το βραδυνό τρένο για το δεύτερο Rock of Gods που μετονομάστηκε σε Rockwave. Μέχρι να φτάσουμε στο Πλατύ και να αλλάξουμε τρένα, τις είχαμε πιει ήδη! Εισιτήρια για το φεστιβάλ πήραμε από το Metropolis στην Αθήνα, στο οποίο ήταν να εμφανιστεί και ο Mustaine για αυτόγραφα και τα λοιπά, αλλά μάλλον δεν προλάβαμε. Επειδή ήταν η πιο ανοργάνωτη απ'όλες τις μέχρι τότε εκδρομές μας, δεν είχαμε τι να κάνουμε ή πού να μείνουμε και έτσι πήγαμε κατευθείαν στο γήπεδο του Απόλλωνα από το μεσημέρι. Αράξαμε στη δεύτερη θύρα που δεν είχε κόσμο και ξαφνικά σκάει μύτη ένα λεωφορείο. Στη θέση του συνοδηγού ο Dave Lombardo και εμείς να καθόμαστε σα χάνοι! Αφού όρμησαν όλοι αυτοί που ήταν στην άλλη θύρα, κουνηθήκαμε και μεις και πήραμε ένα αυτόγραφο: είναι αυτή η μουτζούρα με το μολύβι πάνω στο εισιτήριο.

Το κυρίως πιάτο:
Τα ελληνικά γκρουπ ήταν αξιοπρόσεκτα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε παρόλο που ο ήλιος βαρούσε ανελέητα και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Οι Rotting Christ ετοίμαζαν να κυκλοφορήσουν το A Dead Poem και ακούσαμε μερικά νέα τραγούδια από το άλμπουμ. Οι Grip Inc. εμφανίστηκαν κατά το σούρουπο παίζοντας σχεδόν όλα τα τραγούδια από τα δύο άλμπουμ που είχαν βγάλει ως τα τότε (Power of inner strength και Nemesis), ένα σόλο-ντραμς του Λομπάρντο φυσικά και δύο διασκευές, το "Paint it Black" και ένα που φώναζε "You bastard". O Bruce Dickinson βρισκόταν στην μετα-Maiden εποχή, είχε μόλις κυκλοφορήσει το δυναμίτη Accident of Birth και μας πήρε και μας σήκωσε. Εκπληκτικός φρόντμαν, δυναμική παρουσία, σκαρφάλωσε πάνω στις σκαλωσιές και τραγουδούσε ταυτόχρονα! Από Maiden τραγούδησε τα "2 minutes to midnight", "The prisoner", "Run to the hills" και το αγαπημένο "Flight of Icarus". Στο τέλος, εμφανίστηκαν οι Megadeth. Αφού ξεκίνησαν με το "Holy Wars...", ο κόσμος ξετρελάθηκε και ο πανικός δεν τελείωσε παρά μόνο στην τελευταία νότα του τελευταίου τραγουδιού. Τα playlist των συγκροτημάτων στα σχόλια.

There and back again:
Τελικά καταλήξαμε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο δίπλα στην Ακαδημίας που λεγόταν "Άρτα", επειδή εκεί είχε πάει ήδη ένα φιλαράκι. Ξυπνάμε πρωί να προλάβουμε το τρένο. Κατεβαίνω κάτω και βλέπω ότι τα παιδιά έχουν φύγει. Εγώ δεν έχω ιδέα από Αθήνα και παίρνω ταξί να με πάει στο σταθμό Λαρίσης. Ανεβαίνω στο τρένο λίγο πριν φύγει και κάθομαι έξω από το βαγόνι-κυλικείο, περιμένοντας να ανοίξει. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα έρθουν για καφέ τα υπόλοιπα παιδιά και θα βρεθούμε. Κάτι που δεν γίνεται και, όπως έμαθα αργότερα, αυτοί είχαν ξεκινήσει με τα πόδια από το ξενοδοχείο και δεν πρόλαβαν το τρένο! Σκεφτείτε λίγο την εποχή, ούτε κινητά τηλέφωνα να μάθεις πού βρίσκεται ο άλλος και τι κάνει. Επιστροφή λοιπόν από Αθήνα μόνος, έχοντας ευτυχώς και ένα βιβλίο μαζί μου (Στίβεν Κινγκ ή κάτι παρόμοιο) για να περάσει η ώρα. Στο Πλατύ πρέπει να έκατσα 4-5 ώρες για να έρθει η ανταπόκριση για Κοζάνη (ευτυχώς αυτή τη φόρα έφτανε μέχρι εκεί), αλλά πάλι αναρωτιέμαι πώς δεν βγήκα στην παλιά εθνική οδό (2,5 χλμ. απόσταση μόνο) να περιμένω να περάσει κάποιο ΚΤΕΛ, καθώς είχε αρκετά συχνά δρομολόγια για Κοζάνη. Χαζά παιδιά με λίγο μυαλό τότε, τι περιμένεις;

Bleeding Through

Σε αντίθεση με το προηγούμενο, το νέο, ομότιτλο άλμπουμ των Bleeding Through μού άρεσε περισσότερο. Ή, μπορώ να πω, το άκουσα καλύτερα. Οι συνθέσεις παραμένουν δυναμικές και βαρβάτες, η χρήση των πλήκτρων όμως στο background όλων των τραγουδιών έκανε πιο ενδιαφέρον το άκουσμά του. Μερικά νέα τραγούδια μπορείτε να ακούσετε στο προφίλ τους στο μαϊσπέις και αυτό που έμεινε πλέον είναι να δω πότε θα τους δούμε live!

(myspace.com/bleedingthrough)

Ηφαίστειο, την τρέλα μου

Όχι, δεν ήρθανε τελικά στην Ελλάδα οι Heaven Shall Burn. Γιατί; Εξαιτίας των ακυρωμένων πτήσεων φυσικά, λόγω της ηφαιστειακής σκόνης. Μάθαμε πως κάποιοι ταξίδεψαν από την Αθήνα για να τους δουν και στα δύο shows και τελικά πήραν το πακετάκι τους. Όπως και οι υπόλοιποι δηλαδή... Ας ελπίσουμε να εξομαλυνθεί η κατάσταση, διότι έχουμε πράματα και θάματα να δούμε τους επόμενους δύο μήνες.

Heathen - The Evolution of Chaos

Οι παλαίμαχοι thrashers από το Bay-Area φαίνεται ότι επανήλθαν για τα καλά. Οι Heathen κυκλοφόρησαν άλμπουμ με νέα τραγούδια μετά από 19 χρόνια που λέγεται The Evolution of Chaos. Ποιοι είναι οι Heathen; Ίσως μία από τις καλύτερες thrash μπάντες της δεκαετίας του '80 που ελάχιστοι πήραν πρέφα τότε και ακόμα πιο ελάχιστοι έχουν ακούσει. Δια του λόγου το αληθές, αναζητήστε τις δύο δισκάρες που κυκλοφόρησαν, τα "Breaking the Silence" και "Victims of Deception". Η ίδια τεχνοτροπία υπάρχει και στην καινούρια τους δουλειά, λες και δεν πέρασαν τόσα χρόνια. Τραγούδια μεγάλης διάρκειας, με πολλά riff, που θα φέρουν αναμνήσεις στους παλαίμαχους, πλέον, φίλους του είδους. Λες να συγκινήσουν κιόλας;

(myspace.com/heathenmetal)

The right to go insane

Καινούριο βίντεο από την τελευταία δουλειά των Megadeth. Για να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα του Sonisphere, έτσι;

Τζαμπαντάν συναυλιακή σεζόν 1996-1997

Οι δύο (όλες κι όλες) συναυλίες που είδα τη σεζόν 1996-1997 ήταν δωρεά της εκπομπής Jammin της ΕΤ3! Τηλεφωνικοί διαγωνισμοί και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Χμ, ένας από αυτούς ήμουν εγώ, δις!

Μέσα Δεκεμβρίου του '96, χειμωνιάτικος καιρός, ξεκινάω μόνος με το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη. Οι αγρότες όμως έχουν μόλις κλείσει τους δρόμους και πηγαίνουμε στα ΚΤΕΛ Αλεξάνδρειας για διευκρινήσεις. Δεν μας δίνουν λεωφορείο από κει (επειδή αυτοί είχαν τον τρόπο να περάσουν τα μπλόκα), οπότε το δικό μας αποφασίζει να επιστρέψει Κοζάνη. Λίγοι από μας παίρνουμε τα πράματα και αγοράζουμε άλλο εισιτήριο για Αλεξάνδρεια-Θεσ/νίκη. Το λεωφορείο μάς πάει από την παλιά εθνική οδό μέχρι τον ποταμό Λουδία που έχουν κατεβάσει τα τρακτέρ οι αγρότες, εκεί στη στενή γέφυρα. Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος; Κατεβαίνουμε, παίρνουμε τις βαλίτσες μας ανά χείρας και διασχίζουμε με τα πόδια τη γέφυρα, ανάμεσα σε τρακτέρ και καντίνες. Στην άλλη πλευρά περίμενε αδειανό λεωφορείο, επιβιβαστήκαμε και καταφέραμε τελικά να φτάσουμε Θεσσαλονίκη. Η συναυλία των Scorpions την άλλη μέρα στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο ήταν μια χαρά και, για κάποιον που γούσταρε τα άλμπουμ τους, σούπερ. Από τότε όμως σταμάτησα να ακούω Scorpions. Στο εισιτήριο βλέπετε τα εναπομείναντα γράμματα ΠΡ από τη λέξη «ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ».

Εισιτήριο για το live των Mercyful Fate δεν έπαιξε καθώς μπήκα μόνο με το όνομα. Το χαρτί είναι απλά ένα ενθύμιο που έκοψα από γνωστό μεταλικό περιοδικό. Οπαδός του King Diamond, είχα λιώσει τη σόλο δισκογραφία του και αυτός ήταν ο λόγος που πήγα στη συναυλία, μόνο που μας έκατσαν οι Mercyful Fate τελικά. Μικρό το κακό. Το προηγούμενο βράδυ είχε πάει η αδερφή μου στο γνωστό τότε μπαρ Rolling Stones των παιδιών του Κομφούζιο (you know) και έπεσε πάνω στον King Diamond που είχε πάει να πιει τα ποτάκια του. Και γω επέλεξα να μην βγω τότε (μπράβο βλάκα)!

Peter Steele R.I.P.

Ο ύψους 1,83 μ. τραγουδιστής/μπασίστας των Type O Negative Peter Steele απεβίωσε προχθές και η μέταλ κοινότητα μόλις έχασε έναν εμβληματικό frontman.

Slaughter of the Bluegrass

Η μουσική bluegrass είναι μια περίπτωση της αμερικάνικης country μουσικής. Για να καταλάβετε καλύτερα, θυμηθείτε το soundtrack της ταινίας των αδερφών Κοέν «Ω, αδερφέ, πού είσαι;». Τι συμβαίνει τώρα όταν ένα σουηδικό συγκρότημα ασχολείται μ' αυτό το είδος και διασκευάζει γνωστά death-metal τραγούδια; Το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα φοβερό! Το γκρουπ λέγεται Slaughter of the Bluegrass και στο επίσημο σάιτ τους μπορείτε να ακούσετε/κατεβάσετε τα ακόλουθα τρία τραγούδια· το "Twilight of the thunder god" των Amon Amarth, το "Punish my heaven" των Dark Tranquillity και το καλύτερο κατ' εμέ, το "Blinded by fear" των At The Gates που ακούγεται και στο κλείσιμο του DVD που παρουσιάσαμε πριν λίγες μέρες. Enjoy!

The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis

Αυτή τη φορά θα πω όχι στους κυρίους Dillinger Escape Plan. Είπαμε, καλή η μουσική παράνοια, αλλά ως ένα σημείο. Για τα δικά μου γούστα, αυτό το άλμπουμ δεν ακούγεται. Υπερβολικό, κουραστικό και τα μελωδικά τραγούδια (σχεδόν ποπ) είναι υπέρ του δέοντως χαλαρά, έτσι ώστε η αντίθεση να είναι μεγαλύτερη. Μόνο για τους φανατικούς τους οπαδούς, κι απ' αυτούς όμως έχω περιέργεια να ακούσω σχόλια. Τόσο «μπροστά» είναι αυτό το συγκρότημα που δεν μπορώ να το καταλάβω; Παρακάτω, μπορείτε να δείτε το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Farewell, Mona Lisa.

(myspace.com/dillingerescapeplan)

Η περιπέτεια του Rock of Gods

Προετοιμασία
Μετά από πέντε μήνες και την πρώτη εμπειρία από συναυλιακή εκδρομή στην Αθήνα, είμασταν ορεξάτοι να ξανακατεβούμε για το πρώτο μεγάλο μεταλικό φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ο χώρος ορίστηκε στην Αποβάθρα 3 του λιμανιού του Πειραιά τον Ιούλιο του 1996. Το πρώτο μας μέλημα ήταν το πού θα μείνουμε, διότι αυτή τη φορά δε θέλαμε να μπλέξουμε με συγγενικές υποχρεώσεις. Πώς καταφέραμε και κλείσαμε ένα 4-κλινο στο ξενοδοχείο Δελφίνι (ή Δελφίνια;) στο λιμάνι με τη βοήθεια μόνο των τηλεφωνικών καταλόγων του ΟΤΕ, δεν το πολυθυμάμαι. Ούτε ίντερνετ, κινητά, πιστωτικές κ.λ.π. τότε.

Η κάθοδος
Ξεκινήσαμε αρκετός λαός από Κοζάνη με το τρένο και την κλασική πλέον βραδυνή διαδρομή Κοζάνη-Πλατύ και μετεπιβίβαση στα βαγόνια του Θεσ/νίκη-Αθήνα. Είμαστε στο κατακαλόκαιρο και στο βάλτο που λεγόταν Πλατύ τα κουνούπια/γίγαντες μάς επιτίθονταν από παντού. Φανταστείτε τι γινόταν γύρω από το μόριό σου όταν πήγαινες στην τουαλέτα να κατουρήσεις! Καταλήγουμε εννιά Κοζανίτες σε κουπέ των οχτώ και φτάνουμε το πρωί στο σταθμό Λαρίσης. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο, όλα ωραία και καλά, αράζουμε λίγο και απογευματάκι ξεκινάμε με τα πόδια για Δραπετσώνα. Αξέχαστο σύνθημα που είδαμε σε τοίχο: «Αγαπάς το ροκ; Εφταχίλιαρο». Αθάνατη ελληνική μιζέρια!

Η συναυλία
Χαμός από κόσμο στην αποβάθρα, όλα τα συγκροτήματα μια χαρά· από τους Rage θυμάμαι μόνο το Firestorm, οι Blind Guardian είχαν το κοινό τους (είχαν κυκλοφορήσει τότε το Imaginations from the other side), αλλά μαθαίνουμε ότι οι Motorhead δεν θα εμφανιστούν και τη θέση τους θα πάρουν οι Saxon. Οι οποίοι βέβαια ήταν μια χαρά, αλλά οι γνωστοί κάφροι άρχισαν να τους πετάνε μπουκάλια με νερό (λες κι αυτοί έφταιγαν που δεν ήρθαν οι Motorhead). Το κυρίως πιάτο όμως ήταν οι Slayer που ήταν και ο κύριος λόγος που κάναμε τόσα χιλιόμετρα. Μετά από το εκνευριστικότατο soundcheck που κράτησε μια ώρα, βγήκαν και ξεσήκωσαν τις πολλές χιλιάδες των θεατών που βρισκόμασταν εκεί με ένα δυναμικότατο και χορταστικό από κλασικά τους τραγούδια live. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με τα πόδια, όντας ψόφιοι από την κούραση. Και κει ανακαλύπτουμε ότι κάποιος παρείσακτος (που μας είχε γίνει κολλιτσίδα από την Κοζάνη) έχει ήδη μπει στο δωμάτιό μας και κοιμάται στο κρεβάτι μου. Τα πήραμε ομαδικά στο κρανίο, τον πετάξαμε έξω και δε λέω άλλα, όσοι ξέρουν, ξέρουν.

Η επιστροφή
Την άλλη μέρα παίρνουμε το τρένο για πίσω. Φτάνουμε στο γνώριμο βάλτο/Πλατύ για μετεπιβίβαση και κει μαθαίνουμε ότι το τρένο πάει μόνο μέχρι Έδεσσα. Τι να κάνουμε, νύχτα είναι, λέμε να το πάρουμε. Εκεί τσοντάρουμε ό,τι λεφτά έχουμε πάνω μας και τα δίνουμε σε έναν ταρίφα. «Μέχρι πού μας πας με 7000 δραχμές;», ρωτάμε. «Μέχρι Πτολεμαΐδα». Άντε καλά, λέμε. Μία η ώρα τη νύχτα φτάνουμε στο Καλιάρι και σκεφτόμαστε ποιον γονέα να ξυπνήσουμε. Προθυμοποιείται ο ψηλός (ή εμείς είμασταν πιο κότες;) και κανονίζει να έρθει ο τρανός του. Έρχεται και μας παίρνει και φεύγουμε για Κόζιαν. Στη μέση της διαδρομής, το αμάξι κλοτσάει, μένει από βενζίνη και κατεβαίνουμε να σπρώξουμε για λίγο! Σημείωση: τα βενζινάδικα είχαν απεργία εκείνη τη μέρα. Ο κυρ. Βασίλης κάνει ώτο-στοπ μέσα στη νύχτα και βρίσκει (ω, του θαύματος) γνωστό, πηγαίνει και γεμίζει ένα ντεπόζιτο από άλλο αμάξι, επιστρέφει με άλλο ώτο-στοπ (ενώ εμείς τόση ώρα καθόμασταν μόνοι στην ερημιά), γεμίζουμε το ρεζερβουάρ και καταφέρνουμε να φτάσουμε τελικά σπίτι. Ουφ! Αυτά.

Υ.Γ. 1: Αν πηγαίναμε τώρα σ'αυτό το φεστιβάλ, θα πηγαίναμε να δούμε όπωσδήποτε και τη δεύτερη μέρα με Bad Religion και Paradise Lost. Αλλά τότε είχαμε άλλα μυαλά/μαλλιά!
Υ.Γ. 2: Σ'αυτήν την κάθοδο με το τρένο είχαμε το κασετόφωνο και ακούγαμε κασέτες με Slayer, το νέο άλμπουμ των Machine Head κ.λ.π. με παλικάρια από Έδεσσα, Λάρισα και αλλού;

The Flames of the End

Δεν έχω ασχοληθεί και πολύ με τα μουσικά DVD αλλά με το που έμαθα για αυτήν την κυκλοφορία έτρεξα να το αρπάξω: 1^ον) επειδή οι At The Gates αποτέλεσαν ένα αγαπημένο σχήμα, 2^ον) επειδή το βινύλιο του Slaughter of the Soul έχει λιώσει από τις αμέτρητες ακροάσεις και 3^ον) επειδή «κατάφερα» να χάσω τη συναυλία τους στο προπέρσινο reunion στην Αθήνα.

Το The Flames of the End πρόκειται για ένα 3-πλο DVD με το πρώτο δισκάκι να λέγεται "Under a Serpent Sun - the story of At The Gates" και είναι αυτό που λέει: ένα δίωρο ντοκιμαντέρ με όλη (μα όλη!) την ιστορία του γκρουπ από τις demo-εποχές με τους Grotesque μέχρι και το reunion του 2008. Καλογυρισμένο (σε σκηνοθεσία του κιθαρίστα Anders Bjorler), έχει άπειρες φωτογραφίες, συνεντεύξεις από όλα τα μέλη (ακόμα και του τυπά που έπαιξε ένα intro με βιολί!), από τους παραγωγούς και συγκροτήματα που παίξανε μαζί κ.λ.π.. Είναι όμως και ένα ντοκιμαντέρ που μας συστήνει ολόκληρη τη σουηδική σχολή του Γκέτενμποργκ των αρχών της δεκαετίας του '90. Και στο τέλος σε πιάνει μια μικρή συγκίνηση καθώς σκέφτεσαι ότι διαλύθηκαν στο απόγειο της καριέρας τους για ό,τι να'ναι λόγο. Σ'αυτό το δίσκο επίσης βρίσκουμε και τα τέσσερα επίσημα βίντεο κλιπ τους.

Στο δεύτερο δισκάκι με τίτλο "Purgatory Unleashed - Live At Wacken" υπάρχει ολόκληρη η συναυλία τους στο φεστιβάλ του Wacken το καλοκαίρι του 2008, που απλά τα σπάει και τσατίζει εμένα ακόμα περισσότερο που έχασα το reunion. Το 3^ο τιτλοφορείται "Only The Dead Are Smiling" και περιέχει απλά live αποσπάσματα από διάφορες συναυλίες κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, σε πολύ μέτρια ποιότητα. Μόνο για τους πολύ φανατικούς. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι τα δύο τελευταία τραγούδια που παίξανε στην τελευταία ever συναυλία τους στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του '08.

Με λίγα λόγια, αυτό ήταν το τέλος που άρμοζε σ'αυτήν την απόλυτα επιδραστική μπάντα. Τσιμπήστε το!

Δελτίο τύπου για Vitamin X

Μία από τις μακροβιότερες straight edge hardcore/punk/thrash μπάντες επισκέπτεται την Ελλάδα για ένα one – off show. Με 13 χρόνια παρουσίας στην σκηνή, οι Ολλανδοί Vitamin X υπόσχονται μια συναυλία γεμάτη ιδρώτα, αδρεναλίνη και ανελέητο stage diving το βράδυ του Σαββάτου 24 Απριλίου. Μαζί τους 3 από τις καλύτερες local μπάντες του hardcore/punk/thrash/grind ήχου. Μην το χάσετε...

VITAMIN X:
Οι Vitamin X είναι μια από τις πιο ιστορικές hardcore/punk μπάντες της Ευρώπης. Στην σκηνή από το 1997, με έδρα το Άμστερνταμ, και με πάνω από 15 κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, από εταιρίες – ορόσημα όπως Commitment Records, Havoc Records, Tank Crimes και Underestimated, «οργώνουν» τον κόσμο, διαδίδοντας το straight edge skate hardcore/punk/thrash ήχο και attitude τους. Για την ιστορία, έχουν περιοδεύσει σε Βόρεια και Νότια Αμερική, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νότια και Ανατολική Ασία, ενώ τα shows τους στην Ευρώπη είναι αναρίθμητα. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που θα εμφανιστούν στην Αθήνα και όσοι θυμούνται το προηγούμενο show τους εδώ, το 2005, ξέρουν τι έχουν να περιμένουν! Γρήγορο hardcore/punk με thrash στοιχεία, 70s hard rock riffs και solos
συνθέτουν την μουσική τους. Ο τελευταίος τους δίσκος "Full Scale Assault" ηχογραφήθηκε από τον Steve Albini (βλ. Nirvana), περιέχει guest vocals από τον μεγάλο John Brannon (Negative Approach) και απίστευτο artwork από τον John Baizley των Baroness.

Διοργάνωση: WORLD'S APPRECIATED KITSCH
e-mail: hxf_prodaxionz@yahoo.com
wakhc.blogspot.com
www.myspace.com/keepitrealhc

Το τίμημα για μια συναυλία

Πότε;
Μέσα Φεβρουαρίου του 1996. Στα πλαίσια της περιοδείας του Draconian Times, οι Paradise Lost ήρθαν για δύο live στην Αθήνα. Καταφέραμε να κλείσουμε εισιτήρια για το Σάββατο, 17 του Φλεβάρη, και μετά αρχίσαμε να πείθουμε τους γονείς μας να αφήσουν μερικά 17χρονα να ταξιδέψουν μόνα τους στην Αθήνα.

Πώς;
Όντας στην τρίτη λυκείου τότε, το τίμημα που εγώ τους έθεσα ήταν να μην πάω πενταήμερη αργότερα τον Απρίλιο. Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι έκανα σωστή επιλογή. Κυρίως τους καταφέραμε επειδή τους είπαμε ότι θα μείνουμε σε μια θεία ενός φίλου. Ξεκινήσαμε απόγευμα Παρασκευής με το τρένο(!) από Κοζάνη. Η πιο φθηνή και ασφαλής επιλογή. Αλλαγή στο Πλατύ τη νύχτα για να πάρουμε αυτό που πάει από Θεσ/νίκη-Αθήνα. Άφιξη 6 η ώρα το πρωί στο σταθμό Λαρίσης. Ανέβασμα προς Ομόνοια να φάμε κάτι, να πιούμε καφέ, να περάσει η ώρα ώστε να ανοίξουν τα μαγαζιά, δηλαδή τα δισκάδικα! Θυμάμαι ότι πήραμε το νέο CD των Nightfall με τίτλο Athenian Echoes και το βάλαμε να παίξει λίγο όταν πήγαμε στη θεία, για να είμαστε ενήμεροι, καθώς αυτοί ήταν το support σχήμα.

Η συναυλία;
Καθώτι φανατικός οπαδός του γκρουπ, πιστεύω ότι αυτή είναι η αγαπημένη μου συναυλία. Ήμουν μπροστά από τον αριστερόχειρα κιθαρίστα Mackintosh. Θυμάμαι τον ακούνητο μπασίστα Steve Edmondson και το αεικίνητο κεφάλι του άλλου κιθαρίστα Aaron Aedy. Ο Holmes μεγάλος frontman και ο καινούριος τότε drummer Lee Morris φοβερός. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν παίξανε το Sweetness που υπάρχει μόνο στο Seals the Sense EP. Από τους Nightfall θυμάμαι τη διασκευή στο Thor των Manowar, το For my soul, when the dark falls into, τα καινούρια τότε Armada και Iris και το ότι στο τέλος του σόου γνωρίσαμε τον τραγουδιστή/μπασίστα Καραδήμα. Μετά το τέλος, βγήκαμε έξω και περιμέναμε από πίσω να δούμε το γκρουπ, αλλά αυτοί μπήκαν κατευθείαν στο λεωφορείο και την κάναν. Ο Καραδήμας έπιασε αλαμπρατσέτα δυο κοπελιές με απίστευτα μίνι (δηλαδή ό,τι είχε απομείνει) και την έκανε κι αυτός. Εμείς πήγαμε στη θεία να κοιμηθούμε λίγο επειδή την άλλη μέρα φεύγαμε με το πρωινό τρένο των 8.

Επιστροφή;
Η επιστροφή ήταν νορμάλ μέχρι το Πλατύ, όπου αλλάξαμε πάλι τρένο και πήραμε αυτό για Θεσ/νίκη-Κοζάνη. Μετά το Αμύνταιο, πρέπει να είμασταν μόνο εμείς και οι υπάλληλοι μέσα. Και κάπου έξω από τα εργοστάσια σταματήσαμε με βλάβη! Ευτυχώς κράτησε λίγο και φτάσαμε σόι πίσω. Λέω σόι, επειδή η επόμενη ανάρτηση θα έχει ακόμα μεγαλύτερη περιπέτεια! Αυτή του πρώτου Rock of Gods!

1η (μεγάλη) συναυλία

17 χρονών, αρχές 3ης λυκείου και ευτυχώς η συναυλία ήταν Κυριάκη. Έτσι πείσαμε τους τρανούς και εγώ ξεκίνησα από το Σάββατο με το λεωφορείο μόνος να πάω στην αδερφή μου που σπούδαζε τότες και η υπόλοιπη παρέα θα ερχόταν την Κυριακή. Αφού με «καταράστηκαν» (επειδή έφευγα νωρίτερα), τα γεγονότα είχαν ως εξής: λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κοζάνη, το λεωφορείο στάθμευσε και ένα φορτηγό μας χτύπησε από πίσω! Ευτυχώς δεν υπήρξε κανένας τραυματισμός. Μετά όμως από μια ώρα, και αφού δεν ερχόταν κανένα άλλο λεωφορείο να μας πάρει, ξεκινήσαμε και (μέσω Καστανιάς, έτσι;) φτάσαμε Σαλόνικα μετά από τρισήμιση ώρες.

Για πρώτη συναυλία εννοείται πως εντυπωσιαστήκαμε, παρόλο που οι Maiden είχαν έρθει τότε με τον Blaze Bailey στα φωνητικά.

Αναμνήσεις:
α) η είσοδος στο συναυλιακό χώρο έγινε από μία μικρή πόρτα που χωρούσε δύο άτομα ταυτόχρονα και είχε ένα μικρό κάγκελο ένα μέτρο πιο πριν στο ύψος των ποδιών. Χιλιάδες κόσμου σπρώχνονταν να μπούνε και όταν έφταναν μπροστά χτυπούσαν στο κάγκελο. Άλλοι, όπως εμείς, σκύψαμε και μπήκαμε από κάτω!
β) ένα είδος καλύμματος είχε στρωθεί για να προστατέψει το παρκέ, αλλά με τις κινήσεις των οπαδών είχε μαζευτεί σε πολλά σημεία. Όποιος δεν το έπαιρνε χαμπάρι, έπεφτε λες και τον είχαν βάλει τρικλοποδιά. Από ασφάλεια αυτή η συναυλία έπιασε πάτο.
γ) με το τέλος της συναυλίας, πάρα πολύ κόσμος εξουθενωμένος να έχει αράξει δεξιά κι αριστερά στην κατηφόρα της 3ης Σεπτεμβρίου.

Επιστροφή ξημερώματα Δευτέρας με το ΚΤΕΛ και κατευθείαν στο σχολείο κατά τις 11 και αφού χάσαμε δυο ώρες. Εισιτήριο σε πολύ καλή κατάσταση!