Δεύτερο άλμπουμ για τους Randomwalk μετά το φοβερό και τρομερό δίσκο Redemption, που ακούμε μέχρι και σήμερα χωρίς να το βαρεθούμε. Και δω, πάνω-κάτω, στο άλμπουμ με τίτλο Absolution θα ακούσετε το γνώριμο μεταλικό ήχο του γκρουπ με τις εναλλαγές στα ηχοχρώματα: λίγο γοτθικό στυλ, αρκετά heavy, κάποια πλήκτρα και τις ωραίες μελωδίες. Ένα συγκρότημα που ανεβαίνει συνεχώς κι απ' ό,τι φαίνεται έχει να μας δώσει ακόμα πολλά πράματα. Τσεκάρετέ τους όπως+δήποτε!
Άλλη μια επιστροφή από το παρελθόν. Οι nu-metallers Mushroomhead κυκλοφορούν νέο άλμπουμ με τίτλο Beautiful Stories For Ugly Children, μόνο και μόνο για να έχουν κάποιον λόγο για να βγουν περιοδεία. Με το μουσικό είδος που ασχολούνται (numetal, alternative metal, πες το όπως θες) δύσκολα θα έβγαζαν κάτι άξιο αναφοράς. Το ακούς και, όταν τελειώνει, αναρωτιέσαι τι άκουγες τόση ώρα. Από το ένα αυτί έμπαινε, απ' το άλλο έβγαινε. 
Οι Ελβετοί Cataract είναι η απάντηση στις αμερικάνικες hardcore-thrash μπάντες. Το πολλοστό τους άλμπουμ αυτή τη δεκαετία και αυτό που βγήκε φέτος λέγεται Killing the Eternal και για τους φίλους του είδους θα είναι ένας γνώριμος και καλός ήχος. Καμία αξία για οποιονδήποτε άλλο. 
Ο κύριος Χάλφορντ είπε να βγάλει άλλο ένα σόλο δίσκο (μετά το περσινό Winter Songs), όσο να ετοιμαστούν τα επόμενα σχέδια των Priest. Ο τίτλος απλός και τα λέει όλα: Made Of Metal. Έναν δίσκο που ίσως ζηλέψουν και οι ίδιοι οι Priest. Δυναμικά τραγούδια με τη γνώριμη φωνή του Halford και τη βοήθεια του γνώριμου Roy Z στη σύνθεση των τραγουδιών και την παραγωγή. Μέσα σε όλα αυτά, τα δυο-τρία τραγούδια που ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο, ήταν κάτι αναμενόμενο.
Επανασύνδεση για το σουηδικό συγκρότημα του Michael Amott και νέο άλμπουμ μετά από πέντε χρόνια με τίτλο Return To Zero. Τραγουδιστής, ο «δικός μας» Απόλλο Παπαθανασίου των Firewind, οποίος ανταποκρίνεται πλήρως και με άνεση στα καθήκοντά του. Κάποια τραγούδια που θα σε ξεσηκώσουν, απουσιάζουν και η συνεχής ακρόαση του δίσκου δεν με άφησε και τα καλύτερα των εντυπώσεων. Θα του δώσουμε ακόμα μια προσπάθεια κάποιαν άλλη φορά. 
Και το καναδέζικο συγκρότημα του Jeff Waters επέστρεψε το Μάιο που μας πέρασε με νέα δουλειά και τίτλο απλά το όνομά τους. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν οι μυριάδες συμμετοχές στα τραγούδια. Για την ακρίβεια καμία συμμετοχή. Το speed-αριστό heavy-thrash μουσικό τους ιδίωμα δηλώνει και εδώ παρών και οι οπαδοί τους θα γουστάρουν καθώς ο κύριος Waters ξέρει να γράφει δυναμικά κομμάτια. Τώρα, αν κάποια είναι λίγο πιο «φλύαρα» από κάποια άλλα, τι να κάνουμε; 
Η χρονιά που τελειώνει μπορεί να χαρακτηριστεί ως η χρονιά της thrash-επιστροφής. Άλλο ένα γκρουπ του είδους που βγάζει νέο δίσκο είναι οι γερμανοί μπυρο-thrashers Tankard. Ο τίτλος του δίσκου Vol(l)ume 14. Γρήγορα τραγούδια, με πολιτικά μηνύματα, αλλά και τη διασκέδαση να βαράει κόκκινο. Για κάποιους θεωρούνται παλιομοδίτες ή/και γραφικούς ή/και εκτός εποχής. Για άλλους, απλά καλτ. Διαλέξτε. 
Τριάντα πέντε χρόνια στο κουρμπέτι, εικοστό (ή εικοστό πρώτο;) επίσημο άλμπουμ με νέα τραγούδια. Ο Λέμι και η παρέα του δείχνουν πολύ απλά ότι με ένα τρίο μπάσο-ντραμς-κιθάρα μπορείς να παίξεις τα πάντα. Κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο The Wörld is Yours στις 14 του Δεκέμβρη στην Αγγλία μέσω του περιοδικού Classic Rock και στα μαγαζιά θα το βρείτε από τα μέσα του Γενάρη. Περιμένετε κάτι διαφορετικό από το γκρουπ; Τότε σε λάθος πλανήτη ζείτε. Αυτό που παίζουν εδώ και χρόνια, το metal, hard rock, rock 'n' roll υβρίδιο, αυτό παρουσιάζουν και δω με χαρακτηριστική ευκολία. Οι δύσπιστοι, ας αποχωρήσουν τώρα. Οι φίλοι του συγκροτήματος απλά θα σκάσουν ένα χαμόγελο και θα συνεχίσουν να χτυπάνε ρυθμικά το πόδι τους με τη μουσική τους. Δείτε παρακάτω και το νέο τους βίντεο-κλιπ για το τραγούδι με τίτλο Get Back In Line.
Η hardcore μπάντα από τη δυτική ακτή των ΗΠΑ έβγαλε νέο άλμπουμ με τίτλο Keepers Of The Faith και συνεχίζει να... «κρατάει την πίστη ψηλά». Κλασικά, δυναμικά μοτίβα από μια μπάντα που αυτό ακριβώς περιμένεις να ακούσεις. Για τους φίλους του είδους.
Οι επίσης καλιφορνέζοι παλαίμαχοι punksters συνεχίζουν ακατάπαυστα και προσφέρουν στο κοινό τους το The Dissent of Man. Ακούγεται ευχάριστα, ειδικά οι παλαιότεροι οπαδοί τους θα σιγοτραγουδάνε τα ρεφραίν, αλλά όσοι έχουν απαιτήσεις πλέον ας απέχουν.
Αυτό δεν περίμενα να το πω, αλλά το νέο, ομότιτλο άλμπουμ των Drowning Pool μέ άρεσε. Βρήκαν τον τρόπο να ξεφύγουν από την παγίδα του nu-metal, εμπλουτίζοντας το στυλ τους με ποζεράδικα, ρυθμικά, ραδιοφωνικά, hard-rock τραγούδια, ό,τι πρέπει για ροκ κλαμπ και μπύρες. 
Οι παλαίμαχοι από τη Νέα Υόρκη κυκλοφορούν το όγδοο άλμπουμ τους με τίτλο Empire και είναι ακριβώς η ίδια φάση με αυτή που λέγαμε παραπάνω για τους Terror. Αλλάζει απλώς η... ακτή.
Ενδιαφέρουσα δισκογραφική επιστροφή για τους γερμανούς thrashers που είδατε και ζωντανά τον προηγούμενο μήνα. Το νέο τους άλμπουμ λέγεται In War And Pieces και περιέχει το βρώμικο, σκοτεινό ήχο των Sodom, με περισσότερη κιθάρα και λιγότερη βαβούρα. Δεν είναι ένα νέο Agent Orange ή Better Off Dead αλλά είναι μια καλή προσπάθεια για το 2010. Οι οπαδοί του γκρουπ θα γουστάρουν, οι φίλοι του είδους δεν θα έχουν πρόβλημα, οι υπόλοιποι θα προσπεράσουν.
Από τις κυκλοφορίες του προηγούμενου μισού της χρονιάς που πέρασε απαρατήρητη. Οι σουηδοί συνεχίζουν ακατάπαυστα στο metalcore στυλάκι με το οποίο έγιναν διάσημοι, απλά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα νεώτερο. Στο φετινό άλμπουμ The Panic Broadcast συνεχίζουν τα καταιγιστικά ριφ με τις εναλλαγές σε μελωδικά ρεφραίν. Ελάχιστα τραγούδια ξεχωρίζουν. 
Δέκα εφτά χρόνια μετά το ιστορικό Elements, ο Kelly Shaefer και η παρέα του οι Atheist επιστρέφουν με νέο άλμπουμ, το Jupiter. Λες και δεν άλλαξε τίποτα. Το progressive death-metal που είχαν παρουσιάσει εντυπωσιακά τότε συνεχίζει να υπάρχει και εδώ. Ίσως σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό, καθώς ο χαμός που γίνεται σ'αυτό το άλμπουμ δεν περιγράφεται. Οι παραδοσιακοί ακροατές που θέλουν να ακούνε ρυθμό 4/4 θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα. Όσοι πιστοί, προσέλθετε στον πλανήτη Δία, όπου οι Atheist παίζουν διαστημικούς παπάδες.
Τα καινούρια γκρουπ της δεκαετίας που μας πέρασε και τους δίσκους τους δεν τα έχουμε «εξερευνήσει» καλά, έτσι όπως θα θέλαμε δηλαδή. Βλέποντας τελευταία το μπλουζάκι των Kylesa να παίζει πολύ στην ελληνική τηλεόραση και μετά τις live εμφανίσεις τους, έκατσα και έδωσα τη δέουσα προσοχή σ'αυυτό το νέο και φοβερό αμερικάνικο γκρουπ. Sludge-οειδείς καταστάσεις με μπόλικα ambient στοιχεία, μπασαρισμένες κιθάρες και βαριά riffs, είναι λίγα από τα στοιχεία που υπάρχουν και στο νέο τους, φετινό δίσκο με τίτλο Spiral Shadow, έναν δίσκο που δεν κουράζει καθόλου, καθώς τα τραγούδια έχουν φυσιολογική διάρκεια με μ.ο. τρεισήμισι λεπτά. Όσοι δεν τους ξέρουν, ευκαιρία να... επενδύσουν. Ειδικά, αν σας άρεσαν και οι Torche, που είχαμε παρουσιάσει πέρυσι. Παρακάτω, δείτε/ακούστε το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο τους, το Tired Climb.
Άλλη μια επιστροφή παλαίμαχου! Ο James Rivera και η παρέα του κυκλοφορούν νέο άλμπουμ με τίτλο Glory of Chaos και συνεχίζουν να παίζουν αυτό που ξέρουν· heavy, speed, με thrash πινελιές και τη χαρακτηριστική φωνή του Rivera. Οι Helstar δραστηριοποιήθηκαν ξανά τα τελευταία 3-4 χρόνια, αλλά εμείς είχαμε μείνει στο Multiples of Black του '95. Η φετινή τους δουλειά μάς τους ξαναθύμισε και χαρήκαμε ακούγοντας μια ορεξάτη μπάντα (άνω των 40 χρόνων πλέον τα μέλη της) να παίζει με νεανική όρεξη. Αφορούν όμως μόνο τους φανατικούς φίλους του είδους. Δείτε πάντως στο βίδεον τα σχόλια του Ριβέρα για τα τραγούδια του δίσκου.
Θυμάστε που είχαμε αναφερθεί στο «μεταλικό» ντοκιμαντέρ Metal: a headbanger's journey πριν αρκετά χρόνια; Ο εν λόγω δημιουργός του, ο χεβιμεταλάς -κοινωνιολόγος στο επάγγελμα- Sam Dunn, επιστρέφει με μια δεύτερη ταινία για την αγαπημένη του μουσική. Με το Global Metal θέλει να ψάξει αυτή τη φορά κόσμο που ακούει metal σε περίεργες χώρες. Και το ξεκίνημα στη Βραζιλία μπορεί να μην σας φαίνεται τόσο περίεργο. Όταν όμως στη συνέχεια περάσει από Ινδία, Κίνα, Ινδονησία, Ιαπωνία και φτάσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ, θα πάθετε πλάκα. Βρίσκει κόσμο και ρωτάει να μάθει πώς τα βγάζουν πέρα με τη λογοκρισία, πώς ανταλλάσουν δίσκους, χωρίς εμπορικά καταστήματα και άλλα πολλά. Όσοι γουστάρατε το πρώτο έργο, μπορεί να έχετε ήδη δει κι αυτό. Όσοι δεν είδαν ούτε το πρώτο, ευκαιρία να ψάξουν και τα δυο και να τα δούνε!
Ο Jonas Renkse και ο Fred Norrman των Katatonia είχαν φτιάξει πριν δέκα και βάλε χρόνια ένα side-project που είχε κυκλοφορήσει και δύο άλμπουμ το '97 και το '99, χωρίς ποτέ να βγουν στο δρόμο για συναυλίες, ούτε δώσανε συνεντεύξεις για προώθηση και τα τοιαύτα. Φέτος όμως ο Norman αποφάσισε να αφήσει τους Κατατονικούς και επαναδραστηριοποίησε μόνος του το συγκρότημα των October Tide. Με νέα σύνθεση κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο που λέγεται A Thin Shell και αν σας θυμίσει λίγο Katatonia των πρώτων δίσκων, δεν πειράζει. Αργές συνθέσεις, doom αισθητική, καλές μελωδικές γραμμές από τις κιθάρες και brutal φωνητικά ολοκληρώνουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ για το είδος, που είχα καιρό να ακούσω και να μ'αρέσει. Εγκρίνουμε!
Λίγα λόγια είπαμε σε προηγούμενο ποστ για το νέο βίντεο-κλιπ των αθηναίων Nightfall πριν λίγους μήνες. Το άλμπουμ τους λοιπόν ξεκινάει δυναμικά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια, το "Astron Black", και συνεχίζει σε καλούς ρυθμούς. Ξεχωρίζουν άνετα ακόμα δυο-τρία τραγούδια. Έχει την αισθητική των προηγούμενων δίσκων (Lyssa και I Am Jesus) αλλά σε κάποια σημεία «χάνεσαι» από τον ίδιο ήχο που ακούς όλη την ώρα. Με λίγα λόγια, αποτελεί μια καλή επανεκίνηση για το συγκρότημα αλλά ο δίσκος απευθύνεται τελικά στους φίλους του συγκροτήματος. Πάντως, περιμένουμε με ενδιαφέρων τη συνέχεια.
Γνωρίσαμε το συγκρότημα των Finger Eleven πριν δέκα χρόνια, την εποχή που κυκλοφόρησαν το ενδιαφέρον άλμπουμ The Greyest of Blue Skies, παρουσιάζοντας ένα ενδιαφέρον μείγμα από ροκ και nu-metal, κάτι δηλαδή σαν μεταγενέστερο grunge. Τα χρόνια πέρασαν, γίνανε γνωστοί και στις ΗΠΑ και φέτος κυκλοφορούν το πέμπτο τους δίσκο με τίτλο Life Turns Electric. Ακολουθούν πλέον πιο καθαρόαιμα ροκ μονοπάτια. Συνολική εικόνα; Μια καλούτσικη δουλειά που ακούγεται ωραία στο ραδιόφωνο, αλλά δεν νομίζω να συγκινήσει περισσότερο το ελληνικό κοινό. Θα αρέσει σε αυτούς που ακούνε τα πάντα. 
Τι κάνει αυτό το γκρουπ, ρε παιδιά; Πριν προλάβουμε να εμπεδώσουμε το ένα άλμπουμ, τσουπ, ξεπετάνε και το επόμενο. ...For we are many, λοιπόν λέγεται ο νέος δίσκος των All That Remains, ο οποίος παρουσιάζει μια από τα ίδια. Η ποσότητα εδώ, δυστυχώς, δεν συμβαδίζει με την ποιότητα. Metal-core καταστάσεις με λίγα τραγούδια να ξεχωρίζουν πραγματικά. Ενδείκνυται για τους φίλους του είδους και για όσους θέλουν μια δόση αμερικανιάς. Ρίξτε μια αυτιά παρακάτω στο βίντεο κλιπ για το τραγούδι Hold On από αυτό το νέο άλμπουμ.
Άλλο ένα thrash-reunion από το Bay Area. Οι Forbidden επανέρχονται με δισκογραφική δουλειά μετά από 14 χρόνια, μετά το υποτιμημένο (αλλά πολύ αγαπημένο για τον υπογράφοντα, Green). Από το εξώφυλλο μέχρι τις συνθέσεις των τραγουδιών, από το ηχητικό feeling του άλμπουμ μέχρι τα κοπανήματα και τα σόλο, το άλμπουμ δηλώνει επιστροφή στον thrash ήχο των πρώτων άλμπουμ του γκρουπ. Για τους λάτρεις του είδους, το Omega Wave είναι άλλη μια καλή κυκλοφορία, από τις πολλές φέτος, αν μη τι άλλο. Οι πιο απαιτητικοί θα βρουν κάποια τραγούδια να γουστάρουν, αλλά όχι στο σύνολο του δίσκου.
Ευκολοάκουστο άλμπουμ που δε σε αφήνει αδιάφορο, με εύπεπτα τραγουδάκια που ακούγονται ευχάριστα. Αυτό είναι το Audio Secrecy, η τρίτη κυκλοφορία του Corey Taylor και της παρέας του, τους Stone Sour. Θέλετε στοιχεία από Slipknot; Ούτε ίχνη δε θα βρείτε. Οι φίλοι του σκληρού ήχου μπορούν να απέχουν. Όσοι θέλουν να ακούσουν ένα hard-rock άλμπουμ του 2010, θα καταγουστάρουν. Τα αρκετά μπαλαντοειδή τραγουδάκια ίσως ξινήσουν κάποιους, αλλά φαίνεται ότι ο κ. Taylor θέλει να μας δείξει ότι ξέρει να τραγουδάει καλά (και καλά). Ό,τι πρέπει πάντως για ροκ μπαράκια με την μπύρα να κυλάει άφθονη. Καλύτερα τέτοια γκρουπάκια πάντως, από όλη τη σαβούρα που κυκλοφορεί και το παίζουν δήθεν ροκ (βλ. Τόκιο Χοτέλ κλπ).
Όσοι παρακολουθούν αυτό το μπλογκ, θα έχουν δει ότι ο υπογράφων ακούει ελάχιστα και γράφει ακόμα πιο σπάνια -αν όχι, καθόλου- για black metal. Όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση η εξαίρεση λέγεται Dimmu Borgir. Το φετινό τους άλμπουμ με τίτλο Abrahadabra, ειδικά, με έπιασε απροετοίμαστο και με έστειλε για... ραδίκια! Πληθωρική παραγωγή, γεμάτο με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις με τη βοήθεια και πάλι συμφωνικής ορχήστρας, ένα κλικ πιο χαμηλές ταχύτητες στις καινούριες τραγουδάρες που κολλάς (και σε... κολάζουν!) και τις ακούς ξανά και ξανά! Λιγότερο black, περισσότερο συμφωνικό, όπως και να 'χει είναι πορωτικό. Δείτε παρακάτω το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Gateways.
Imperfect Harmonies τιτλοφόρησε τη δεύτερη προσωπική του δουλειά ο Serj Tankian αλλά κάθε άλλο παρά ατελείς ή ελαττωματικές είναι οι μελωδίες του. Περισσότερο μελωδικός, αρκετό πιανάκι και ενορχηστρωμένα βιολιά, ίσως λιγότερο heavy αλλά αυτό που ξεκίνησε στο προηγούμενο άλμπουμ υπάρχει κι εδώ, με περισσότερο συναίσθημα και ακόμα περισσότερη πολιτική κριτική. Έχει καταλάβει ήδη κάποια από τις τρεις πρώτες θέσεις για τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά ποια θέση θα δούμε σε λίγο καιρό. Κυκλοφόρησε ήδη δύο βίντεο-κλιπ, με ενσωματωμένους τους στίχους και τα οποία μπορείτε να δείτε παρακάτω. Λογικά, θα βγάλει βιντεάκι και για τα υπόλοιπα τραγούδια, έτσι όπως έκανε και με το προηγούμενο άλμπουμ, τα οποία μπορείτε να βρείτε κάτω από την ταμπέλα serj-tankian.
Φαντάζομαι οτι οι περισσότεροι απ'εσάς έχετε ήδη ακούσει το νέο άλμπουμ των Apocalyptica. Τι συμπεράσματα βγάζουμε μετά από δύο σχεδόν μήνες που κυκλοφόρησε το επονομαζόμενο 7th Symphony; Για τους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ θα είναι μια ακόμα καλή δουλειά που θα λιώσουν στο άκουγμα. Για τους υπόλοιπους, συνεχίζουν από κει που είχαν μείνει, παραμένοντας ουσιαστικά στο ίδιο μουσικό μονοπάτι που διάλεξαν. Δέκα δυναμικά τραγούδια, τσέλο με παραμόρφωση, όχι ακριβώς η μουσική δωματίου που θέλουν να ακούσουν αριστοκρατικές οικογένειες. Αρκετές συμμετοχές μουσικών βρίσκουμε κι εδώ, με αυτή του Gavin Rossdale να ανοίγει το χορό με το τραγούδι "End of Me" που κυκλοφόρησε και ως βίντεο στις αρχές του καλοκαιριού. Στο "Bring Them to Light" βρίσκουμε τον Joe Duplantier των Gojira, στο "Broken Pieces" συμμετέχει ο Lacey Mosley των άγνωστων σε μας Flyleaf και στο τραγούδι "2010" συμμετέχει για άλλη μια φορά (τέταρτη συμμετοχή σε διαδοχικά άλμπουμ του γκρουπ) ο Dave Lombardo. Συνολικά, ξέρετε τι να περιμένετε κι αυτό παίρνετε από το γκρουπ. 
Μακριά (πολύ μακριά) από το thrash παρελθόν τους, οι παλαίμαχοι Flotsam and Jetsam συνεχίζουν να υπάρχουν, να δίνουν συναυλίες (πριν λίγο καιρό ήταν και στη χώρα μας) και να βγάζουν άλμπουμ. Λιγότερο σπινταριστός και από κάποια της δεκαετίας του '90, ο νέος δίσκος λέγεται The Cold και περιέχει ενδιαφέροντα heavy τραγούδια. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς και δεν θα αλλάξει τα μουσικά σας γούστα, αλλά είναι ευκολοάκουστος και περνάει ευχάριστα η ώρα. Ρίξτε μια αυτιά στο προφίλ τους στο μαϊσπέις και η κρίση δικιά σας.
Συνεπείς στο ραντεβού τους οι δανοί Volbeat επιστρέφουν με νέα κυκλοφορία που λέγεται Beyond Hell/Above Heaven δύο χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους. Με πολλές συναυλίες στο ενεργητικό τους, συμμετοχή σε κάποια φεστιβάλ του Sonisphere φέτος με τους Big Four και τη βοήθεια (φυσικά) του MTV, κατάφεραν να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Το νέο άλμπουμ, σε γενικές γραμμές, ακολουθεί την πεπατημένη. Σνεχίζουν με το heavy rock-n-roll στυλάκι τους, κάτι σαν τον Έλβις να παίζει στους Motorhead δηλαδή, προσθέτοντας ενδιαφέρουσες συμμετοχές στα τραγούδια: ο Henrik Hall των Love Shop συμμετέχει στο τραγούδι "Heaven Nor Hell", ο Mille Petrozza των Kreator μαζί με τον κιθαρίστα Michael Denner των Mercyful Fate συμμετέχουν στο "7 Shots", ακόμα κι ο Mark "Barney" Greenway των Napalm Death βάζει την πινελιά του στο "Evelyn"! Δοκιμάστε τους, κατά προτίμηση με συνοδεία άφθονης μπύρας! Σε λίγο καιρό θα είναι το νέο μεγάλο όνομα της ευρωπαϊκής σκηνής, λέω γω τώρα!
Τι να πούμε για τους αμερικανούς Disturbed που δεν το ξέρετε ήδη; Με τον καιρό, το nu-metal μουσικό τους στυλ εμπλουτίστηκε με μπόλικα καθαρόαιμα μεταλικά στοιχεία, οδηγώντας τους σε ένα μοντέρνο hard-rock/heavy metal ήχο. Πάλι καλά για αυτούς, ειδάλλως θα είχαν «εξαφανιστεί» πολύ νωρίς από το μουσικό χάρτη. Η νέα τους δουλειά λέγεται Asylum και το αρνητικό στοιχείο είναι ότι δεν κάνει την υπέρβαση. Ακολουθεί την πεπατημένη, η οποία δεν είναι κακή, αλλά όταν έχεις να προσφέρεις 14 τραγούδια χρειάζεσαι και κάποια ανανέωση. Ξεχωρίζουν τα τρία πρώτα τραγούδια μετά την εισαγωγή, Asylum, The infection, Warrior και κανά-δυο μετά όπως π.χ. το Sacrifice. Υπάρχει και ένα που λέγεται ISHFWILF το οποίο είναι διασκευή στο πασίγνωστο τραγούδι των U2 "I Still Haven't Found What I'm Looking For". Παρακάτω δείτε/ακούστε το βίντεο για το ομώνυμο τραγούδι.
Θυμάστε που είχαμε αναφερθεί παλιότερα στους The Showdown; Όχι, ε; Δεν πειράζει... Κυκλοφορούν νέο άλμπουμ με τίτλο Blood In The Gears, με καλή παραγωγή, ρυθμικά τραγούδια που ακούγονται ευχάριστα. Όχι, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούριο στο είδος. Αλλά πάλι δεν ακούγονται βαρετοί. Οι φίλοι των Soilwork και λοιπών metalcore σχημάτων, ας τους τσεκάρουν.
Τέσσερα χρόνια μετά την παρθενική τους κυκλοφορία, οι καλιφορνέζοι Silent Civilian επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ που λέγεται Ghost Stories. Μια ενδιαφέρουσα κυκλοφορία για τους φίλους του metalcore που περιέχει πολλά thrash-οειδή στοιχεία. Ουκ ολίγες οι επιρροές/αντιγραφές τους, αλλά τι άλλο να περιμένεις από τα νέα συγκροτήματα του αμέρικα;! Δείτε/ακούστε παρακάτω το βίντεο για το τραγούδι τους Last One Standing. Απλό, πορωτικό, θέλετε τίποτα περισσότερο;
Δεν παρακολουθήσαμε καλά τα πράματα γύρω από τους Avenged Sevenfold. Πέρυσι πέθανε σε ηλικία 28 ετών ο ντράμερ τους Jimmy "The Rev" Sullivan, πάνω που ετοιμάζονταν για τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ. Το συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει και τη θέση του εκλιπόντος πίσω από το drumkit για τις ηχογραφήσεις ανέλαβε ο Mike Portnoy, των Dream Theater φυσικά (πρώτη έκπληξη). Τώρα μαθαίνουμε ότι ο Portnoy εγκαταλείπει τους Theater μετά από 20+ χρόνια (δεύτερη έκπληξη) και μετά το τέλος της περιοδείας των πρώτων θα παίξει/βοηθήσει και στην περιοδεία των Avenged. Στο άλμπουμ πάντως Nightmare, που κυκλοφόρησε πριν μήνες και δεν του έδωσα τότε ιδιαίτερη σημασία, βρίσκουμε τα τυπικά στοιχεία των Avenged Sevenfold· λίγο ποζεριά, λίγο μέταλ, λίγο post-grunge στοιχεία και στο σύνολο έχεις έναν καλούτσικο και ενδιαφέροντα hard-rock δίσκο. «Γεμάτος» ήχος, πολύ καλή παραγωγή, ό,τι πρέπει για έναν εμπορικό δίσκο του είδους. Κοίτα να δεις που τελικά μου αρέσει...
