Block 33, Θεσσαλονίκη, 30 Σεπτεμβρίου 2010
support: Homo Iratus, Slavebreed
Όποιος πήγε στο live των Napalm Death περιμένοντας να ακούσει groove-άτα τραγουδάκια του στυλ "Breed to Breathe" και "Greed Killing" θα απογοητεύτηκε οικτρά. Οι ψιλιασμένοι όμως ήξεραν τι να περιμένουν. Το πιο ακραίο συγκρότημα του πλανήτη βγήκε στη σκηνή και τα ισοπέδωσε όλα με έναν grindcore χείμαρρο. Σαν να έχουν αποκηρύξει την πενταετία '94-'98 και τα άλμπουμ εκείνης της εποχής. Οι ισοπεδωτικές κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας, εξάλλου, συνηγορούν σ'αυτό. Τι είδαμε με λίγα λόγια; Το πιο υπερηχητικό live, τον πιο φασαριόζιοκο σαματά, την πιο κορυφαία καφρίλα και αρκετό «ξύλο» από τη νεολαία φυσικά, καθώς οι μεγαλύτεροι κάτσαμε λίγο πιο πίσω να τους απολαύσουμε χωρίς να φάμε καμιά κλωτσιά ή αγκωνιά. Με το ξεκίνημα έγινε πανικός. Στο "Suffer the Children", που παίξανε τρίτο, έγινε της μουρλής. Στη διασκευή "Nazi Punks Fuck Off" (την οποία επιτάχυναν ακόμα περισσότερο) έγινε της κακομοίρας. Παρουσιάσανε αρκετά τραγούδια από την τελευταία, ως τώρα, κυκλοφορία τους με τίτλο Time Waits For No Slave αλλά δεν ξέχασαν και το παρελθόν τους, το οποίο τίμησαν με τραγούδια όπως τα "Scum", "From Enslavement to Obliteration", αλλά και το μόλις 40 δευτερολέπτων "Deceiver" να ακολουθείται από το "You Suffer" των δύο δευτερολέπτων! Πάρτε ένα δείγμα στο παρακάτω βιντεάκι για το τραγούδι "Persona non Grata". Ο Barney, όπως συνηθίζει, έκανε αρκετά πολιτικο/κοινωνικά σχόλια, παρουσίασε αρκετά από τα νέα τραγούδια, ενημερώνοντάς μας για το περιέχομενο και το νόημα των στίχων. Θετικότατη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Danny Herrera έστησε μόνος του τα τύμπανα χωρίς βοηθό όπως και τη ρύθμιση των οργάνων ανέλαβε ο κιθαρίστας Mitch Harris, χωρίς road-crew. Στο τέλος χαιρέτησαν το κοινό, μοίρασαν αυτόγραφα, χωρίς στραριλίκια και παπαριές. Το πάρτυ θα συνεχιζόταν στο club 8ball.
Να αναφέρουμε ότι λόγω αργοπορίας χάσαμε το πρώτο support group, τους Slavebreed. Είδαμε μετά από χρόνια τους Homo Iratus, οι οποίοι εντός έδρας απέδωσαν δυναμικότατα, ξεσηκώνοντας εύκολα τον κόσμο, ειδικότερα με το "Ka mate" (δείτε βίντεο) και το "Tomahawk Cruise Messiah" (δείτε βίντεο) στο κλείσιμο της εμφάνισής τους. Στα φωνητικά βοήθησε ο πρώην κιθαρίστας/τραγουδιστής Άλεξ, έχοντας μια τρελαμένη ερμηνεία (με την καλή έννοια) σε όλα τα τραγούδια. Το αρνητικό της υπόθεσης ο λίγος, σχετικά, κόσμος για ένα τέτοιο live (το οποίο σχολίασε πολύ πετυχημένα ο Άγγελος, μπασίστας/τραγουδιστής των Homo Iratus) κάτι που ίσως οφειλόταν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες εκείνης της βραδιάς. Όπως και να'χει, εμείς γουστάραμε, ήπιαμε τις μπύρες μας, κατά την επιστροφή φάγαμε και το «βρώμικο» στα Μάλγαρα, αλλά γιατί Πέμπτη βρε παιδιά; Ποιος να σηκωθεί την άλλη μέρα για δουλειά...
support: Homo Iratus, Slavebreed
Όποιος πήγε στο live των Napalm Death περιμένοντας να ακούσει groove-άτα τραγουδάκια του στυλ "Breed to Breathe" και "Greed Killing" θα απογοητεύτηκε οικτρά. Οι ψιλιασμένοι όμως ήξεραν τι να περιμένουν. Το πιο ακραίο συγκρότημα του πλανήτη βγήκε στη σκηνή και τα ισοπέδωσε όλα με έναν grindcore χείμαρρο. Σαν να έχουν αποκηρύξει την πενταετία '94-'98 και τα άλμπουμ εκείνης της εποχής. Οι ισοπεδωτικές κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας, εξάλλου, συνηγορούν σ'αυτό. Τι είδαμε με λίγα λόγια; Το πιο υπερηχητικό live, τον πιο φασαριόζιοκο σαματά, την πιο κορυφαία καφρίλα και αρκετό «ξύλο» από τη νεολαία φυσικά, καθώς οι μεγαλύτεροι κάτσαμε λίγο πιο πίσω να τους απολαύσουμε χωρίς να φάμε καμιά κλωτσιά ή αγκωνιά. Με το ξεκίνημα έγινε πανικός. Στο "Suffer the Children", που παίξανε τρίτο, έγινε της μουρλής. Στη διασκευή "Nazi Punks Fuck Off" (την οποία επιτάχυναν ακόμα περισσότερο) έγινε της κακομοίρας. Παρουσιάσανε αρκετά τραγούδια από την τελευταία, ως τώρα, κυκλοφορία τους με τίτλο Time Waits For No Slave αλλά δεν ξέχασαν και το παρελθόν τους, το οποίο τίμησαν με τραγούδια όπως τα "Scum", "From Enslavement to Obliteration", αλλά και το μόλις 40 δευτερολέπτων "Deceiver" να ακολουθείται από το "You Suffer" των δύο δευτερολέπτων! Πάρτε ένα δείγμα στο παρακάτω βιντεάκι για το τραγούδι "Persona non Grata". Ο Barney, όπως συνηθίζει, έκανε αρκετά πολιτικο/κοινωνικά σχόλια, παρουσίασε αρκετά από τα νέα τραγούδια, ενημερώνοντάς μας για το περιέχομενο και το νόημα των στίχων. Θετικότατη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Danny Herrera έστησε μόνος του τα τύμπανα χωρίς βοηθό όπως και τη ρύθμιση των οργάνων ανέλαβε ο κιθαρίστας Mitch Harris, χωρίς road-crew. Στο τέλος χαιρέτησαν το κοινό, μοίρασαν αυτόγραφα, χωρίς στραριλίκια και παπαριές. Το πάρτυ θα συνεχιζόταν στο club 8ball.
Να αναφέρουμε ότι λόγω αργοπορίας χάσαμε το πρώτο support group, τους Slavebreed. Είδαμε μετά από χρόνια τους Homo Iratus, οι οποίοι εντός έδρας απέδωσαν δυναμικότατα, ξεσηκώνοντας εύκολα τον κόσμο, ειδικότερα με το "Ka mate" (δείτε βίντεο) και το "Tomahawk Cruise Messiah" (δείτε βίντεο) στο κλείσιμο της εμφάνισής τους. Στα φωνητικά βοήθησε ο πρώην κιθαρίστας/τραγουδιστής Άλεξ, έχοντας μια τρελαμένη ερμηνεία (με την καλή έννοια) σε όλα τα τραγούδια. Το αρνητικό της υπόθεσης ο λίγος, σχετικά, κόσμος για ένα τέτοιο live (το οποίο σχολίασε πολύ πετυχημένα ο Άγγελος, μπασίστας/τραγουδιστής των Homo Iratus) κάτι που ίσως οφειλόταν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες εκείνης της βραδιάς. Όπως και να'χει, εμείς γουστάραμε, ήπιαμε τις μπύρες μας, κατά την επιστροφή φάγαμε και το «βρώμικο» στα Μάλγαρα, αλλά γιατί Πέμπτη βρε παιδιά; Ποιος να σηκωθεί την άλλη μέρα για δουλειά...
1 σχόλιο:
κλαψ..κλαψ!!! :(
Δημοσίευση σχολίου