Cowboy Way

Ο Vinnie Paul συνεχίζει να κοπανάει τύμπανα και σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ των Hellyeah. Δείτε παρακάτω το βίντεο για το πρώτο single με το όνομα Cowboy Way:

Ψηφοφορία Bolt Thrower

Μετά και την απίστευτη συμμετοχή (των 18 ψήφων), τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για το καλύτερο άλμπουμ των Bolt Thrower έχουν ως εξής:

→ με 42% πρώτευσε το τελευταίο τους, μέχρι στιγμής, Those Once Loyal
→ πολύ κοντά, με 36% στη δεύτερη θέση, το Mercenary
→ στην τρίτη θέση, με 10% έχουμε το The IV^th Crusade
→ ισοψηφία στην τέταρτη θέση με 5% για τα άλμπουμ Warmaster και ...For Victory

Τα υπόλοιπα δεν ψηφίστηκαν και για το κλείσιμο σας παραθέτουμε το βίντεο από τη live εκτέλεση του The Killchain, για να κάνουμε την προθέρμανσή μας για το αυριανό live:

Ζωντανά ο Serj Tankian τον Αύγουστο;

Ξαναρωτάω: ζωντανά ο Serj Tankian μέσα στον Αύγουστο (για την ακρίβεια στις 17), που'ναι παχές οι μύγες; Και ο κόσμος βρίσκεται στα μπάνια; Και η ημέρα είναι Τρίτη;

Θα μου πείτε, κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει νοοτροπία το ελληνικό κοινό, αλλά γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό το live απευθύνεται (σχεδόν) αποκλειστικά για το κοινό της Αθήνας; Αν (λέω, αν) βρίσκομαι κατά τη νότια Ελλάδα εκείνη την εποχή, θα πάω στη συναυλία. Διαφορετικά, τα λέμε.

Slipknot -1

Ο μπασίστας Paul Gray των Slipknot βρέθηκε νεκρός προχθές από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία και το μέλλον του συγκροτήματος φαίνεται αβέβαιο, αν σκεφθείς ότι ο Corey Taylor και ο κιθαρίστας Jim Root ασχολούνται όλο και περισσότερο με το... πρότζεκτ των Stone Sour. Ίδωμεν...

Αυτός ο μήνας, με τους τόσους θανάτους μουσικών, αποτέλεσε δυστυχώς την αφορμή για τη δημιουργία της ετικέτας RIP.

Soulfly - Omen

Ο πολυάσχολος Καβαλέρα ειπστρέφει με τη νέα δουλειά των Soulfly και συνεχίζει από κει που είχαν μείνει τα προηγούμενα (και καλύτερα) άλμπουμ. Ο ήχος του Omen παραμένει ίδιος, η επιθετικότητα είναι η ίδια και μερικά τραγούδια κοπανάνε άσχημα. Στο δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το "Rise of the Fallen" συμμετέχει ο Greg Puciato, τραγουδιστής των Dillinger Escape Plan (δείτε και βίντεο παρακάτω). Στην ειδική έκδοση υπάρχει και μια διασκευή στο "Refuse/resist" στο οποίο συμμετέχουν στα τύμπανα ο γιος του Zyon και ο αδελφός Igor. Οικογενειακή υπόθεση. Και υπάρχει φυσικά και το κλασικό πλέον, ορχηστρικό soulfly τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ. Έχουμε φτάσει πλέον στο έβδομο ("Soulfly VII"). Ακούστε τα νέα τραγούδια στο προφίλ τους στο μαϊσπέις.

(myspace.com/soulfly)

Οι συναυλίες της νέας χιλιετίας (σεζόν 2000-2001)

Στατιστικά μιλώντας, βλέπουμε ότι όλα κι όλα τα συναυλιακά δρώμενα που παρακολούθησα τη σεζόν 2000-2001 έγιναν μέσα σε δύο μήνες, τον Οκτώβριο του 2000 και τον Απρίλιο του '01. Σε γενικές γραμμές, χαλαρά πράματα.

Μέσα στον Οκτώβριο, λοιπόν, είδαμε τον τζαζίστα ντράμερ Billy Cobham να δίνει ρεσιτάλ. Μου έχει μείνει στη μνήμη ειδικά ένα σόλο με τέσσερις μπαγκέτες.

Την επόμενη βδομάδα τιμήσαμε τα τοπικά συγκροτήματα της Θεσ/νίκης, που είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να κάνουν μεγαλύτερη αίσθηση. Οι Less Than Human ήταν οι headlines, το μοναδικό γκρουπ που είχε κυκλοφορήσει άλμπουμ τότε, το πολύ καλό "To Breed True". Κρίμα που εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα από το μουσικό προσκήνιο. Την παράσταση για εμάς κλέψαν οι νέοι τότε Psycho Choke με τον δυναμικό (πρώην πλέον) τραγουδιστή Billy και τη φοβερή σκηνική τους παρουσία. Πιο διάσημοι όμως τότε ήταν οι Homo Iratus που είχαν το κοινό τους και κάνανε φοβερό χαβαλέ με τα κρουστά και τον α λα Slipknot ήχο.

Τον Απρίλιο του 2001 ήρθαν οι Ozric Tentacles, το βρετανικό ορχηστρικό ροκ συγκρότημα με τα ψυχεδελικά, ambient, space, ηλεκτρονικά και όχι μόνο στοιχεία. Τους ακούγαμε πάρα πολύ εκείνη την εποχή, κυκλοφορούσαν άλμπουμ κατά ριπάς και καταγουστάραμε τη συναυλία τους. Λίγες μέρες μετά ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα και ταξίδεψα στο Πόρτσμουθ, να επισκεφθώ την αδερφή μου. Με το που έφτασα (Μεγάλη Τρίτη), είδα ότι το ίδιο κιόλας βράδυ παίζουν στο τοπικό club οι Paradise Lost. Δεν γινόταν να χάσουμε την ευκαιρία. Support ένα βρετανικό numetal-ίζον συγκρότημα, οι Cortizone που βγάλανε ένα άλμπουμ και μετά εξαφανίστηκαν. Οι Losts είχαν κυκλοφορήσει τότε το "Believe in Nothing", αλλά δυστυχώς παίξανε και κανά-δυο τραγούδια από το προηγούμενο, depechemode-ικό άλμπουμ "Host". Ευτυχώς, πάνε αυτά τα χρόνια. Ως τα τότε είδα τους Losts τρεις φορές αλλά από τότε δεν ξαναπήγα να τους δω κι ας ήρθαν πάμπολλες φορές. Μάλλον πρέπει να τους ξαναδούμε την επόμενη φορά. Δώδεκα μέρες μετά, Κυριακή του Θωμά, πηγαίνουμε πίσω στη φοιτητική μας βάση και το βράδυ εμφανίζονται οι Porcupine Tree για την προώθηση του "Lightbulb Sun". «Γνωρίσαμε» από κοντά τον Steve Wilson και ακούσαμε τραγουδάρες όπως το Pure narcotic, το Radioactive toy, το Hate song, το Dark matter και άλλα.

Deftones - Rocket skates

Οι Deftones επανήλθαν στο μουσικό προσκήνιο, κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ με τίτλο Diamond Eyes και, μ'αυτά που ακούσαμε ως τώρα, θα λέγαμε ότι είναι η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους εδώ και χρόνια. Χωρίς τον μπασίστα Chi Cheng φυσικά, ο οποίος (για όσους δεν γνωρίζουν) είχε ένα αυτοκινητικό ατύχημα το Νοέμβριο του 2008 και έκτοτε βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Δείτε παρακάτω το νέο τους βίντεο για το τραγούδι Rocket skates:

Anathema - We're Here Because We're Here

Το αγαπημένο στην Ελλάδα βρετανικό συγκρότημα επέστρεψε. Από το 2003 οι Anathema είχαν επιλέξει να απομακρυνθούν από δισκογραφικές εταιρείες και συμβόλαια. Ετοιμάζανε το υλικό τους σιγά-σιγά (ίσως και υπερβολικά σιγά), δίνανε συναυλίες εδώ και κει και περιμένανε την κατάλληλη στιγμή για να βγάλουν το άλμπουμ. Αυτή η στιγμή ήρθε φέτος και το We're Here Because We're Here είναι πλέον γεγονός. Ακούγοντάς το συμπεραίνεις ότι αποτελεί τη φυσική συνέχεια του A Natural Disaster. Οικογενειακή υπόθεση πλέον το συγκρότημα —αφού συμμετέχουν τα τρία αδέρφια Cavanagh και τα δύο αδέρφια Douglas— συνεχίζουν τη μουσική τους διαδρομή σε χαλαρούς δρόμους και ατμοσφαιρικά τοπία. Η έμφαση δίνεται στο συναίσθημα και όχι τόσο στη δύναμη. Παραγωγός του άλμπουμ ήταν ο Steve Wilson (των Porcupine Tree) και φαίνεται ότι συμμάζεψε τον ήχο και τα τραγούδια τους. Όπως και το προηγούμενο, έτσι κι αυτό γίνεται σιγά-σιγά εθιστικό. Από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες για τον υπογράφοντα.

Ronnie James Dio

Χθες ανακοινώθηκε ότι ο Dio απεβίωσε στα εξήντα επτά του χρόνια, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Η μεγάλη μπάντα του ουρανού όλο και αυξάνεται τελευταία.
R.I.P.

Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο: Carnivore, οι σαρκοφάγοι

Μετά το θάνατο του Peter Steele, θυμηθήκαμε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με το συγκρότημα των Carnivore, το γκρουπ από το Μπρούκλυν στο οποίο έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε πριν φτιάξει τους Type O Negative. Το άλμπουμ λεγόταν Retaliation, κυκλοφόρησε το 1987 και δεν είχε καμία σχέση με τις doom-gothic-metal δουλειές των ToN. Πρόκειται για ένα heavy, punk, thrash, hardcore άλμπουμ, μια... αλχημεία που βαφτίστηκε με την ταμπέλα crossover, δηλαδή μουσική που δεν ανήκει σε ένα είδος, αλλά έχει ενσωματώσει στοιχεία από παντού. Θα σας φέρει λίγο στο μυαλό Suicidal Tendencies και Anthrax, αλλά και πάλι όχι ακριβώς. Περιλαμβάνει μια heavy διασκευή στο "Manic Depression" του Τζίμι Χέντριξ και άλλα 11 αγριεμένα τραγούδια. Ρίξτε μια αυτιά στο παρακάτω που λέγεται Jesus Hitler:

Λιτή συναυλιακή σεζόν 1999-2000

Έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα του χώρου τα προηγούμενα χρόνια, επήλθε μάλλον ένας κορεσμός. Το rockwave έβαλε metal μέρα, μετά από δύο χρόνια, αλλά οι headlines Manowar δεν μας ενθουσίαζαν, για να μη πω κάτι άλλο. Κάπως έτσι προσπαθώ να δικαιολογήσω την τραγικά λιτή συναυλιακή σεζόν 1999-2000.

Και ξεκινήσαμε καλά με τους The Haunted το Σεπτέμβριο του 99. Είχαμε λιώσει το πρώτο τους, ομότιτλο CD εκείνη την εποχή. Είχαν όμως μόλις αλλάξει τραγουδιστή, αυτός ο ξούρας και πιο hardcore τύπος. Λίγα άτομα είμασταν στο club Υδρόγειος αλλά μάλλον ήταν και καλύτερα. Και αφού δεν είχαν προλάβει να έρθουν ως At The Gates, παίξανε για μας τα "Blinded by Fear" και "World of Lies" συν μια διασκευή στο "Raining Blood" των Slayer. Από αυτό το live αγοράσαμε όλοι τα γνωστά μπλουζάκια The Haunted με μόλις 3 χιλ. δραχμές.

Τίποτα μέχρι τον ερχομό του νέου χρόνου και με το που σκάσαμε μύτη Θεσσαλονίκη μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων είπαμε να πάμε να δούμε τους Septic Flesh. Πρώτον, επειδή εγώ γούσταρα αρκετά και άκουγα τα πρώτα τους άλμπουμ εδώ και χρόνια, δεύτερον, είχαν βγάλει ένα πολύ καλό και διαφορετικό νέο άλμπουμ, το "Revolution DNA" και, τρίτον, ήταν φθηνό το εισιτήριο! Θυμάμαι ότι ακούσαμε τραγούδια από την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος, τραγούδια που δεν παίζουν πλέον ζωντανά, όπως τα "The ophidian wheel", "Brotherhood of the fallen knights", "Razor blade of guilt", "Heaven below", "Crescent moon" για να αναφέρω μερικά. Και θυμάμαι ότι ενώ ο κόσμος γούσταρε και παρακολουθούσε τη συναυλία, δεν «χτυπιόταν» και αυτό δεν άρεσε στο γκρουπ και μας λέγανε/συγκρίνανε για τη φοβερή συναυλία που είχαν δώσει στο Παρίσι! Τι να πει κανείς...

Κλασικό, ιστορικό συγκρότημα οι Deep Purple, δεν γινόταν να μην τους δούμε στην πόλη μας. Άσε που αν δεν πηγαίναμε, θα με έπρηζε ο κουμπάρος για χρόνια! Best off η συναυλία φυσικά, ξεκινήσανε με "Woman from tokyo", ακούσαμε επίσης τα "Speed king", "Smoke on the water" (πιο κλασικό δεν γίνεται), "Bloodsucker", "When a blind man cries", "Highway star", αλλά και το αγαπημένο στον υπογράφοντα "Fools". Και μερικά άλλα που δεν θυμάμαι. Άπειρος κόσμος, στριμωγμένος σε ένα περίπτερο της Δ.Ε.Θ., με τον ιδρώτα να στάζει από το ταβάνι!

Το αγαπημένο συγκρότημα των Testament είχε κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του '99 το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς (κατά εμέ, πάντα), το The Gathering και ένα από τα καλύτερα ever στο είδος του. Χωρίς τον Lombardo στα τύμπανα (που είχε ηχογραφήσει στο άλμπουμ), ήρθαν με ντράμερ τον John Dette (που είχε παίξει και στο live των Slayer) και τον διάσημο τεχνίτη στο μπάσο, τον Steve DiGiorgio (κυρίως στους Sadus, αλλά και σε πολλά άλλα γκρουπ). Για πρώτη φορά στη χώρα μας, παρουσίασαν ένα εκκωφαντικό σόου, με αρκετά τραγούδια του παρελθόντος, αλλά η συνολική διάρκεια του live ήταν κάπως μικρή.

Nevermore - The Obsidian Conspiracy

Μετά από δισκογραφική απουσία πέντε ετών, μετά τη σόλο δουλειά του τραγουδιστή Warrel Dane και μετά το ορχηστρικό, κιθαριστικό κατά κύριο λόγο άλμπουμ του κιθαρίστα Jeff Loomis, οι Nevermore επανήλθαν και κυκλοφορούν τέλη Μαΐου το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο The Obsidian Conspiracy. Το διάλειμμα φαίνεται ότι τους έκανε καλό, καθώς με τις πρώτες ακροάσεις φαίνεται ότι έχουν όρεξη, γράψανε τραγούδια που θες να τα ξανακούσεις. Οι φίλοι του συγκροτήματος θα γουστάρουν έτσι κι αλλιώς. Εγώ που δεν πολυ-ενθουσιάστηκα με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ του γκρουπ, εδώ τους βρήκα ξανά παραπάνω από ενδιαφέροντες.

Exodus - Exhibit B: The Human Condition

Οι Exodus θα έπρεπε κανονικά να είναι η τέταρτη μπάντα της Big Four ιστορίας, που θα δούμε και ζωντανά στο Sonisphere. Για πολλούς λόγους, αλλά ας μην επεκταθούμε. Οι γερόλυκοι thrashers από το Bay Are επιστρέφουν με τη συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ, με το δεύτερο μέρος της... επίδειξης! Το Exhibit B: The Human Condition περιλαμβάνει 12 τραγούδια με μ.ο. διάρκεια εξίμιση λεπτά (αν αφήσουμε στην άκρη ένα μικρό instrumental). Δυναμική κυκλοφορία, δείχνει σε όλα τα νεαρά συγκροτήματα πώς παίζουν μέταλ οι παλαίμαχοι. Καλή παραγωγή και κολλητικά τραγούδια (όπως το "Class Dismissed" ή το "Downfall") που άλλα σου φέρνουν στο μυαλό το "Bonded by Blood" άλμπουμ και άλλα το "Fabulous Disaster", άντε και κανά-δυο το "Force of Habit". Με περισσότερα ακούσματα, ίσως μας προκύψει και μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς.

(myspace.com/exodus)

Σεζόν 1998-1999

Η νέα σεζόν 1998-1999 ξεκίνησε και τελείωσε με δύο μεγάλες συναυλίες από δύο μεγάλα συγκροτήματα. Και ενδιάμεσα, όμως, πετύχαμε φοβερά live.

Εισιτήριο από το live των Iron Maiden δεν υπάρχει καθώς βρισκόμασταν πάνω στο δάσος, πίσω από το θέατρο Βράχων Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή οι γνωστοί-άγνωστοι γκρέμισαν την περίφραξη, έγινε ένα ντου και βρεθήκαμε (κατά λάθος;) μέσα στο χώρο κανονικότατα. Blaze Bayley εποχή μεν, αλλά συναυλιακά ποτέ δεν ήταν κάτω του μετρίου.

Αγαπημένο συγκρότημα οι Death, είχαν κυκλοφορήσει τότε το "Scavenger of Human Sorrow" "The Sound of Perseverance", το οποίο αποδείχθηκε δυστυχώς να είναι το τελευταίο τους άλμπουμ. Κατά τη διάρκεια του live, όταν παίξανε το "Pull the plug" (?), κάποιο... πηθικοειδές είχε την «έμπνευση» να ανάψει καπνογόνα για να κάνει χαβαλέ! Περιττό να πω ότι στο μικρό συναυλιακό χώρο που είμασταν πνιγήκαμε στον καπνό. Μετά πήγαμε στο metal-bar του Σίφη, όπου και έσκασε μύτη ο Chuck Schuldiner, πήραμε αυτόγραφα, χωρίς να ξέρουμε τότε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπαμε ζωντανά. Όλο το live υπάρχει στο γιου-τιουμπ από πειρατική βιντεοκάμερα!

Στην Αποθήκη του Μύλου, παρακολουθήσαμε ίσως το καλύτερο live των Slayer και ένα από τα καλύτερα ever. Πάνω από 1000 άτομα να χτυπιούνται και να κοπανιούνται ανελέητα. Το άγνωστο τότε support σχήμα δεν ήρθε να παίξει Θεσσαλονίκη. Όπως μάθαμε, στην Αθήνα που εμφανίστηκε, τους γιουχάρανε! Ήταν οι System of a Down! Όπως και στο ποδόσφαιρο, εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα νέα ταλέντα με χρονοκαθυστέρηση! (sic)

Το ιστορικό σχήμα των Motorhead ήρθε στα μέρη μας μετά από πολλά χρόνια και δεν γινόταν να μην δούμε εμείς για πρώτη φορά τον Lemmy. Best of η συναυλία, όλα τα κλασικά και αγαπημένα τραγούδια, με την ένταση των ενισχυτών στο... 11, που έγινε δυστυχώς σε ένα περίπτερο της Δ.Ε.Θ. και ο ήχος ήταν γενικά κακός.

Ακόμα ένα φοβερό σόλο άλμπουμ τότε από τον Bruce Dickinson, το "The Chemical Wedding" και σκεφτόμασταν να μην επιστρέψει ξανά στους Maiden, αν είναι να βγάζει μόνος του αλμπουμάρες. Η συναυλία έγινε στο Ιβανώφειο και είχαμε κάποια deja-vu από το προ τετραετίας live των Maiden στον ίδιο χώρο. Στο encore μάς πέταξε και ένα "Flight of Icarus" και μας έστειλε κανονικά!

Οι Nevermore ήταν ένα από τα συγκρότηματα που άκουγα μανιωδώς εκείνη την εποχή. Οπότε το live τους ήρθε στην καλύτερη εποχή. Χωρίς σταριλίκια, δεν «βάλανε» τον κόσμο να φωνάζει για encore· απλά ήρθαν, παίξανε, τα σπάσανε, φύγανε. Εκείνη την εποχή είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ "Dreaming Neon Black", οπότε το σετ είχε αρκετά κι απ' τα προηγούμενα, που γουστάρουμε και περισσότερο. Και αφού ακούσαμε και το "Future Tense", από Sanctuary-εποχή, είμασταν ευχαριστημένοι και με το παραπάνω. Support ήταν ένα σχήμα με το όνομα Angel Dust, από τους οποίους θυμάμαι ένα τραγούδι μόνο, το "Bleed".

Και η σεζόν έκλεισε με τη μεγάλη συναυλία των Metallica, για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Δεν γινόταν να λείψουμε αυτή τη φορά από αυτό το live (μιας και την πρώτη φορά είμασταν 6η Δημοτικού και δεν μας άφησε η μαμά μας!) και ας βρισκόμασταν μέσα στην εξεταστική περίοδο του Ιουνίου. Κλείσαμε θέσεις σε εκδρομικό λεωφορείο από τα δισκάδικα της πόλης. Ξεκινήσαμε χαρούμενοι και ωραίοι, πήγαμε κατευθείαν στο γήπεδο του Απόλλωνα, είδαμε το live και επιστρέψαμε αμέσως πίσω, όντας πτώματα από την κούραση. Από τους Monster Magnet θυμάμαι λίγα πράματα, και οι Metallica απέδειξαν ότι στα live είναι εγγύηση.

Συναυλία που έπρεπε να πάω τότε: μάλλον θα πω αυτή των Iced Earth (Ιανουάριος του '99) που εκείνη την εποχή ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των ελλήνων metallers. Τα δύο σόου στην Αθήνα ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησε το γνωστό σε όλους "Alive in Athens".

As I Lay Dying - The Powerless Rise

Δυναμικό άλμπουμ, με κοφτερές κιθάρες, heavy riff και ανελέητο κοπάνημα. Όλα αυτά με το χαρακτηριστικό στυλ των As I Lay Dying, το συγκρότημα του ελληνοαμερικανού τραγουδιστή Τιμ Λαμπέσης. Η 5η επίσημη κυκλοφορία τους λέγεται The Powerless Rise και οι φίλοι του metalcore είδους θα γουστάρουν. Σημειώνουμε ότι στην καρέκλα του παραγωγού έκατσε ο Adam Dutkiewicz, ο κιθαρίστας των Killswitch Engage. Η ηχογράφηση έγισε από τον Colin Richardson, που ξέρει αυτή τη δουλειά απ'έξω κι ανακατωτά. Απλά, εγγύηση για το είδος. Παρακάτω, δείτε/ακούστε το βίντεο για το τραγούδι Parallels.

(myspace.com/asilaydying)

Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία

Φορέστε το κράνος σας και βγείτε έξω με το ποδήλατό σας την Κυριακή 9 Μαΐου. Σε όλη την Ελλάδα!

Πρώτη φοιτητική συναυλιακή σεζον (1997-1998)

Το Σεπτέμβριο του 1997 ήμουν φοιτητής στην Ξάνθη. Τότε ήταν να έρθουν οι U2 στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, αλλά εγώ είχα επιλέξει να ξαναδώ Paradise Lost, στα πλαίσια της περιοδείας για το άλμπουμ "One Second". Όλη σχεδόν η παρέα από Κοζάνη μαζεύτηκε στο κλαμπάκι του Μύλου και απολαύσαμε ένα φοβερό live. Γυρίζοντας προς το κέντρο με το 31, ο φίλος Νίκος από Λάρισα (τραγουδιστής των Mortals' Dream) μού είπε ότι ξέρει σε ποιο ξενοδοχείο θα «στρατοπεδεύσει» το συγκρότημα, οπότε την κοπανήσαμε για κει, κάτω από το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης αν θυμάμαι καλά. Κάτσαμε και περιμέναμε εμείς οι δυο με 5-6 άλλα άτομα, και λίγη ώρα μετά ήρθε όντως το συγκρότημα. Ούτε απλή φωτογραφική μηχανή δεν είχαμε τότε οι άθλιοι, μείναμε με τα αυτόγραφα και τις αναμνήσεις. Και φυσικά, τα απίστευτα βλαχο-αγγλικά μας με τα οποία προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε, να πούμε μια κουβέντα παραπάνω με τους Lost, αλλά μείναμε στα "you were great" και τα λοιπά!

Όλο το εξάμηνο που έμεινα στην Ξάνθη, άκουγα τις κασέτες (είχα λιώσει δηλαδή) Rotting Christ, Nevermore και Rage. Το Δεκέμβριο μαθαίνουμε ότι έρχονται οι τελευταίοι σε Θεσ/νίκη και Αθήνα. Τα 2/4 του γκρουπ ήταν τα ελληνικής καταγωγής αδέρφια —και πιο συγκεκριμένα, από την Κοζάνη— Χρήστος Ευθυμιάδης (ο βασικός επί χρόνια ντράμερ) και ο μικρότερος αδερφός Σπύρος στην κιθάρα που έπαιξε στα (ίσως και καλύτερά τους) άλμπουμ της περιόδου 1995-1998. Εκπληκτικό το live, τα δώσανε όλα παίζοντας πάνω από δυο ώρες με ένα απίστευτο ανκόρ στο οποίο παίξανε τα σαμπαθικά "N.I.B./Paranoid", το μεταλλικό "Motorbreath" και το αϊρονμεϊντενικό "The trooper" πριν κλείσουν με τα δικά τους "Don't fear the winter" και "Higher than the sky".

Οι Kreator είχαν ξαναέρθει πριν ένα (ή δύο χρόνια;), μόνο στην Αθήνα και δεν είχα πάει να τους δω. Αυτή τη φορά, ξεκίνησα από Ξάνθη μέσα στην εξεταστική περίοδο. Παρασκευή βράδυ έφθασα Θεσ/νίκη στην αδερφή μου, το Σάββατο βράδυ ξεκινήσαμε με το τρένο μαζί με ένα φιλαράκι και πρωί Κυριακής ήμασταν Αθήνα. Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι τι κάναμε και πού μείναμε, ίσως μη με πιστέψετε. Νομίζω ότι γυρίσαμε αμέσως μετά τη συναυλία, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Εδώ υπάρχει ένα κενό...Το κενό συμπληρώθηκε με την ανάμνηση του ύπνου σε φιλικό σπίτι στο Περιστέρι, φυσικά στο πάτωμα. Αλλά τη συναυλία τη θυμάμαι πεντακάθαρα και ήταν πολύ απλά εκπληκτικά δυναμική. Αν και βρίσκονταν στην περιοδεία για το "Outcast", το set-list περιελάμβανε κλασικά κομμάτια και καταγουστάραμε.
setlist

Την άνοιξη πήρα μεταγγραφή και η έδρα μου πλέον ήταν η Θεσσαλονίκη. Με άνεση πλέον μπορούσαμε να δούμε ό,τι συναυλία γουστάραμε. Και οι αγαπημένοι βρετανοί Skyclad ήρθαν το Μάιο και δεν γινόταν να τους χάσουμε. Το θέμα είναι ότι το προηγούμενο βράδυ είχα ξεράσει την λεωφόρο Τσιμισκή σε πέντε σημεία και ένα ακόμα στο σπίτι μου. Είπα ότι δεν θα αντέξω στο live, αλλά με το που ξεκίνησαν... γιατρεύτηκα! Support σχήμα ήταν οι power-άδες Primal Fear οι οποίοι μάς προετοίμασαν και μας ζέσταναν μια χαρά. Οι Skyclad είχαν κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά το "Oui Avant-garde a Chance". Θαυμάσαμε την Georgina Biddle στο βιολί και γνωρίσαμε επιτέλους τον Martin Walkyier. Πού να ξέραμε τότε ότι λίγο καιρό μετά θα έφευγε από το γκρουπ.

Υ.Γ.: Και μετά ήρθε το καλοκαίρι χωρίς metal μέρα στο Rockwave, και μείναμε στα αβγά μας μετά από καιρό! Όχι και τόσο, δηλαδή, αφού πήγαμε Ίο για διακοπές!

Poisonblack - Of Rust and Bones

Που λέτε, οι Sentenced έχουν διαλυθεί εδώ και καιρό, ο βασικός συνθέτης/κιθαρίστας Miika Tenkula μάς άφησε χρόνους και ο Taneli Jarva είχε φύγει από το 1996 και έχει τους Black League. Ο δεύτερος λοιπόν τραγουδιστής Ville Laihiala αποφάσισε να φτιάξει το δικό του σχήμα, το οποίο κινείται στα ίδια μονοπάτια με τους Sentenced. Το γκρουπ λέγεται Poisonblack, υπάρχει ουσιαστικά από το 2003 και φέτος κυκλοφορούν το τέταρτό τους άλμπουμ που λέγεται Of Rust and Bones (επί της ευκαιρίας, ακούσαμε και όλα τα προηγούμενα άλμπουμ). Και περί τίνος πρόκειται; Είναι σαν να ακούς Sentenced και ειδικά όπως στα πιο ρυθμικά τραγούδια και αυτά με τις επαναλαμβανόμενες μελωδίες της lead κιθάρας. Δεν είναι άσχημο, αλλά φαίνεται ότι υπάρχουν για να γεμίσουν αυτό το κενό στη φινλανδική σκηνή. Οι φανατικοί θα γουστάρουν, κάποιοι θα γουστάρουν ορισμένα τραγούδια τους και κάποιοι άλλοι μπορεί να τους βρουν αδιάφορους. Εγώ είμαι κάπου στη μέση.

(myspace.com/officialpoisonblack)

Overkill - Ironbound

Δεν είχα σκοπό να γράψω για τους παλαίμαχους speed-thrashers Overkill, ούτε για τη νέα τους κυκλοφορία Ironbound. Έπεσα όμως πάνω στο βίντεο-κλιπ τους για το τραγούδι "Bring me the night" και είπα να σας το παρουσιάσω και να γράψω και δυο-τρία λογάκια για το άλμπουμ. Φαίνεται ότι διανύουν μια δεύτερη νιότη (όπως και αρκετά γκρουπ της εποχής τους) και ενώ επιμένουν στο μουσικό τους στυλ, ακούγονται φρέσκοι και ενδιαφέροντες, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά (που τους γνωρίζει χρόνια τώρα). Αλλά πιστεύω ότι η νέα γενιά που δεν αρέσκεται μόνο στα metalcore άλμπουμ μπορεί να τους ακούσει. Ένα χορταστικό άλμπουμ, με τραγούδια διάρκειας πεντέμιση λεπτών περίπου κατά μ.ο., speed-αριστά στην πλειοψηφία τους, με τη δίκαση να δίνει και να παίρνει και πολλά ρυθμικά σημεία για headbanging, φέρνοντας στο νου λίγο από Horrorscope. Ό,τι πρέπει για τους φίλους του είδους.

(myspace.com/overkill)

Τελικός snooker 1985

Μιας και αυτές τις μέρες παρακολουθούμε (σχεδόν) φανατικά τους τελικούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος snooker (με τη γυναίκα στο σπίτι να γκρινιάζει), είπα να γνωρίσουμε εμείς οι νεότεροι τον ιστορικό τελικό του 1985, με αυτή την τελευταία μαύρη μπάλα που δεν έλεγε να μπει! Φοβερή ανασκόπηση από το BBC, για τους φίλους του είδους.