Σεζόν 1998-1999

Η νέα σεζόν 1998-1999 ξεκίνησε και τελείωσε με δύο μεγάλες συναυλίες από δύο μεγάλα συγκροτήματα. Και ενδιάμεσα, όμως, πετύχαμε φοβερά live.

Εισιτήριο από το live των Iron Maiden δεν υπάρχει καθώς βρισκόμασταν πάνω στο δάσος, πίσω από το θέατρο Βράχων Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή οι γνωστοί-άγνωστοι γκρέμισαν την περίφραξη, έγινε ένα ντου και βρεθήκαμε (κατά λάθος;) μέσα στο χώρο κανονικότατα. Blaze Bayley εποχή μεν, αλλά συναυλιακά ποτέ δεν ήταν κάτω του μετρίου.

Αγαπημένο συγκρότημα οι Death, είχαν κυκλοφορήσει τότε το "Scavenger of Human Sorrow" "The Sound of Perseverance", το οποίο αποδείχθηκε δυστυχώς να είναι το τελευταίο τους άλμπουμ. Κατά τη διάρκεια του live, όταν παίξανε το "Pull the plug" (?), κάποιο... πηθικοειδές είχε την «έμπνευση» να ανάψει καπνογόνα για να κάνει χαβαλέ! Περιττό να πω ότι στο μικρό συναυλιακό χώρο που είμασταν πνιγήκαμε στον καπνό. Μετά πήγαμε στο metal-bar του Σίφη, όπου και έσκασε μύτη ο Chuck Schuldiner, πήραμε αυτόγραφα, χωρίς να ξέρουμε τότε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπαμε ζωντανά. Όλο το live υπάρχει στο γιου-τιουμπ από πειρατική βιντεοκάμερα!

Στην Αποθήκη του Μύλου, παρακολουθήσαμε ίσως το καλύτερο live των Slayer και ένα από τα καλύτερα ever. Πάνω από 1000 άτομα να χτυπιούνται και να κοπανιούνται ανελέητα. Το άγνωστο τότε support σχήμα δεν ήρθε να παίξει Θεσσαλονίκη. Όπως μάθαμε, στην Αθήνα που εμφανίστηκε, τους γιουχάρανε! Ήταν οι System of a Down! Όπως και στο ποδόσφαιρο, εδώ στην Ελλάδα ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τα νέα ταλέντα με χρονοκαθυστέρηση! (sic)

Το ιστορικό σχήμα των Motorhead ήρθε στα μέρη μας μετά από πολλά χρόνια και δεν γινόταν να μην δούμε εμείς για πρώτη φορά τον Lemmy. Best of η συναυλία, όλα τα κλασικά και αγαπημένα τραγούδια, με την ένταση των ενισχυτών στο... 11, που έγινε δυστυχώς σε ένα περίπτερο της Δ.Ε.Θ. και ο ήχος ήταν γενικά κακός.

Ακόμα ένα φοβερό σόλο άλμπουμ τότε από τον Bruce Dickinson, το "The Chemical Wedding" και σκεφτόμασταν να μην επιστρέψει ξανά στους Maiden, αν είναι να βγάζει μόνος του αλμπουμάρες. Η συναυλία έγινε στο Ιβανώφειο και είχαμε κάποια deja-vu από το προ τετραετίας live των Maiden στον ίδιο χώρο. Στο encore μάς πέταξε και ένα "Flight of Icarus" και μας έστειλε κανονικά!

Οι Nevermore ήταν ένα από τα συγκρότηματα που άκουγα μανιωδώς εκείνη την εποχή. Οπότε το live τους ήρθε στην καλύτερη εποχή. Χωρίς σταριλίκια, δεν «βάλανε» τον κόσμο να φωνάζει για encore· απλά ήρθαν, παίξανε, τα σπάσανε, φύγανε. Εκείνη την εποχή είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ "Dreaming Neon Black", οπότε το σετ είχε αρκετά κι απ' τα προηγούμενα, που γουστάρουμε και περισσότερο. Και αφού ακούσαμε και το "Future Tense", από Sanctuary-εποχή, είμασταν ευχαριστημένοι και με το παραπάνω. Support ήταν ένα σχήμα με το όνομα Angel Dust, από τους οποίους θυμάμαι ένα τραγούδι μόνο, το "Bleed".

Και η σεζόν έκλεισε με τη μεγάλη συναυλία των Metallica, για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Δεν γινόταν να λείψουμε αυτή τη φορά από αυτό το live (μιας και την πρώτη φορά είμασταν 6η Δημοτικού και δεν μας άφησε η μαμά μας!) και ας βρισκόμασταν μέσα στην εξεταστική περίοδο του Ιουνίου. Κλείσαμε θέσεις σε εκδρομικό λεωφορείο από τα δισκάδικα της πόλης. Ξεκινήσαμε χαρούμενοι και ωραίοι, πήγαμε κατευθείαν στο γήπεδο του Απόλλωνα, είδαμε το live και επιστρέψαμε αμέσως πίσω, όντας πτώματα από την κούραση. Από τους Monster Magnet θυμάμαι λίγα πράματα, και οι Metallica απέδειξαν ότι στα live είναι εγγύηση.

Συναυλία που έπρεπε να πάω τότε: μάλλον θα πω αυτή των Iced Earth (Ιανουάριος του '99) που εκείνη την εποχή ήταν το αγαπημένο συγκρότημα των ελλήνων metallers. Τα δύο σόου στην Αθήνα ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησε το γνωστό σε όλους "Alive in Athens".