Born From Pain 4-Μαρ-2012

Club Eightball, Θεσσαλονίκη, 4 Μαρτίου 2012
support: Rafferty Rules, One Last Breathe

Τραγικότατη προσέλευση κόσμου! Κάτι παραπάνω από οικογενειακή συγκέντρωση ήταν το βράδυ της Κυριακής στο H/C live: 60 άτομα; Ίσως λίγο παραπάνω! Τα συγκροτήματα της πόλης να μαζέψεις μόνο, γεμίζεις το μαγαζί. Τι να λέμε τώρα...

Οπότε θα αναφερθώ σε λίγα πράματα. Ξεκινώ από τη μουσική έκπληξη της βραδιάς που ήταν η εμφάνιση των Rafferty Rules. Το γκρουπ κάνει ένα reboot της καριέρας του, έχει αποκτήσει πλέον απίστευτη τεχνική κατάρτιση, έχει έναν φοβερό frontman και παίζει μοντέρνο μέταλ, έτσι απλά! Αυτό που χρειάζεται πλέον είναι πολλά live για να αποτυπωθεί στη μνήμη του μεταλικού κόσμου, ακόμα και ως support οποιουδήποτε μεγάλου (και καλά) γκρουπ. Όταν κυκλοφορήσει το νέο τους CD, μην το χάσετε!

Όσον αφορά τους ολλανδούς headliners; Ανέβηκαν στο σανίδι και μας ταρακούνησαν όπως έπρεπε. Ο επικοινωνιακός τραγουδιστής προσπαθούσε συνεχώς να κινητοποιήσει το λιγοστό κόσμο και σιγά-σιγά τα κατάφερε. Παίξανε κάτι λιγότερο από μια ώρα, αλλά δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις γι'αυτό. Αφού κι ο Όμηρος ξέδωσε και έπιασε το μικρόφωνο, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε παραπάνω από πετυχημένη την παρουσία τους. Τραγούδια; Όλα τα γνωστά: Rise or Die, Sons of a Dying World, The New Hate, Sound of Survival, Day of the Scorpio, Stop at Nothing, δύο καινούρια και άλλα.

Πριν το live, σκεφτόμουνα να κράξω τους διοργανωτές για τα €3 παραπάνω στην τιμή σε σχέση με την Αθήνα, αλλά στο τέλος είπα χαλάλι, ας μαζέψουν λίγο παραπάνω φράγκα, μήπως και συνεχίσουν να φέρνουν γκρουπ από τα μέρη μας που τους βλέπουν... τρεις κι ο κούκος! Until next time...

Υ.Γ.: Βραδιά με... γαϊδουράκια και αναπωλήσεις: μα καλά, παίζουν ακόμα Rasmus?! Και ο φίλτατος άγνωστος που με χαιρέτησε, ποιος ήταν;! Χαιρετισμούς και στην Αλεξία.

Games of my youth

Ποια ήταν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα οποία «έλιωσα»! Μια προσωπική λίστα γεμάτη αναμνήσεις!

The (early) PC years
Όταν ακόμα οι υπολογιστές ήταν πολυτέλεια! Μαζευόμασταν στο σπίτι του μοναδικού φίλου που είχε έναν Amstrad και παίζαμε με τις ώρες. Η πρώτη μου ανάμνηση είναι το Commando το οποίο φόρτωνε από... κασέτα(!), έκανε πάνω από μισή ώρα να φορτώσει και όταν ερχόταν η ώρα να παίξουμε, χάναμε σχεδόν αμέσως! Αυτό έγινε πολλή παλιά και για πολύ λίγο. Και η οθόνη φυσικά ήταν μονόχρωμη. Όπως επίσης και στο κλασικό Space Invaders που παίξαμε στο πρώτο PC του συνονόματου ξαδέρφου.

Σε έναν Schneider II άλλου φίλου (μετεξέλιξη του Άμστραντ) αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο κλασικό Lakers vs. Celtics, το λεγόμενο και Bball. Το οποίο ξαναθυμηθήκαμε χρόνια μετά στο πανεπιστήμιο, στο πρώτο έτος στην Ξάνθη. Τα "διπλά" στο εργαστήριο των υπολογιστών έδιναν και έπαιρναν εκείνο το εξάμηνο!


The Early Days (στα ηλεκτρονικά)
Όταν στο γυμνάσιο αρχίσαμε και μπαίναμε στα ηλεκτρονικά, τα πρώτα παιχνίδια με τα οποία «καταπιαστήκαμε» ήταν τα κλασικά Tetris και Super Pang, τα οποία ήταν συνήθως ελεύθερα, καθώς όλοι περίμεναν να παίξουν στα πιο τρέντι, καινούρια παιχνίδια. Το δεύτερο πάντως αποτέλεσε μόνιμη αγάπη, το οποίο τίμησα αργότερα και στα Mame για PC.

Όταν επισκεφτόμασταν το χωριό το χειμώνα, το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν τα ηλεκτρονικά. Και επειδή όλα τα καλά ήταν πιασμένα, το μόνο διαθέσιμο για μένα και τον ξάδερφο ήταν το Moon Patrol και το 1942. Λιώσιμο με το πρώτο, με τον έναν να οδηγεί και να πηδάει εμπόδια και τον άλλο να πυροβολεί και να χτυπάει αντιπάλους! Ομαδικό παιχνίδι με ένα εικοσάρικο!

Όταν βρήκαμε το χρόνο, πέσαμε με τα μούτρα στα Cadillacs & Dinosaurs και στο Cabal όπως και στη συνέχειά του, το Blood Bros. πιο γνωστό σε μας ως Καουμπόης και Ινδιάνος, το οποίο επισκεπτόμουν (τάιζα δηλαδή) και αργότερα, σε ένα μηχάνημα στα παλιά ΚΤΕΛ όταν πήγαινα στο φροντιστήριο αγγλικών ή όταν γυρνούσα!


Λίγο καιρό μετά, όταν η μόδα από το Shinobi παρήλθε, εγώ έκατσα και κόλλησα μ'αυτό και... εντρύφησα. Το πόσα εικοσάρικα (και μετά πενηντάρικα) έφαγα δεν θυμάμαι. Ακόμα και στα mame, ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, το οποία τερμάτιζα μέσα σε ένα 20λεπτο.


The normal-PC years
Κάποια στιγμή στο λύκειο αγόρασα το πρώτο μου PC, με επεξεργαστή intel 386 και την απίστευτη ταχύτητα 40MHz στο τούρμπο. Ναι, είχε και κουμπί γι'αυτό, το οποίο το είχα μονίμως στο τούρμπο, αλλιώς η ταχύτητα έπεφτε στα 12MHz! Σ'αυτόν πρωτοέπαιξα το αγαπημένο Prince of Persia, το Prehistorik, τη συνέχειά του και πολύ πιο προηγμένο για την εποχή του Prehistorik 2, το Grand Prix Circuit σε τρίχρωμη version, γνωστό και ως F1 που είχε όλες τις πίστες της Φόρμουλα 1 (αλλά γιατί τις έτρεχες ανάποδα, δεν ξέρω) αλλά και το Bubble Bobble! Το τελευταίο πιο πολύ σαν άχτι, επειδή το πρόλαβα πολύ λίγο στα ηλεκτρονικά, καθώς ήταν μονίμως πιασμένο!




Τα φοιτητικά χρόνια!
Περιέργως, δεν κόλλησα με πολλά παιχνίδια στα φοιτητικά μου χρόνια, την εποχή που οι υπολογιστικές ταχύτητες αυξάνονταν συνεχώς και τα γραφικά βελτιωνόντουσαν συνεχώς. Το εξάμηνο που βρισκόμουν στην Ξάνθη γνώρισα το FIFA97 και αργότερα στη Θεσ/νίκη, όταν πήρα τον pentium III (στα 600MHz), κόλλησα με το καινούριο FIFA98. Πολύ χρόνο φάγαμε και στην πολύ καλή απομίμηση arcanoid με το όνομα Dx-Ball και αργότερα λιώσαμε για κάποιο διάστημα στα ίντερνετ καφέ με το Counter Strike. Μαζευόμασταν καμιά ντουζίνα παρέα και γινόταν ο χαλασμός στο μαγαζί. Οι ωραίες αναμνήσεις που έχω από τότε αφορούν περισσότερο τον χαβαλέ, τις ατάκες και το γέλιο που ρίχναμε παρά το ίδιο το παιχνίδι. Ευτυχώς «ξεκολλήσαμε» εύκολα.



Later on!
Απ' ό,τι είδατε μέχρι τώρα, δεν ανέφερα καθόλου Double Dragon, Wonder Boy, ProEvolution, Collin McRae και άλλα συναφή και διάσημα παιχνίδια. Και αυτό φαίνεται και στη συνέχεια που όταν έβρισκα χρόνο και ήθελα να θυμηθώ κάποιο παιχνίδι, έψαχνα τα παλιά και πιο απλοϊκά. Και όσο δεν ασχολήθηκα με το NBAJam όταν πρωτοβγήκε (και είχε προκαλέσει πάταγο) τόσο παραπάνω ασχολήθηκα πριν λίγα χρόνια! Ό,τι έπρεπε για διάλειμμα από τη δουλειά! Ομοίως με το Pang αλλά και το αρχαιότατο, παλιομοδίτικο και απλοϊκότατο Tehkan World Cup, αυτό που πριν είκοσι χρόνια είχε βγει σε επιτράπεζια μορφή. Classic!

Κυριακή βράδυ με hardcore ξυλίκη

Σ'αυτό το live το κοζανίτικο, συναυλιακό, εκδρομικό γκρουπ θα δώσει το παρών. Αν και η απορία μου είναι η εξής: ποιος ο λόγος της διαφοράς στην τιμή του εισιτηρίου στην προπώληση και στο ταμείο;

Πάρε την Ανέκε σπίτι!

Η αγαπημένη Anneke van Giersbergen (πρώην τραγουδίστρια των The Gathering) συνεχίζει τη σόλο καριέρας της σε πιο pop-rock ρυθμούς στο νέο της άλμπουμ που λέγεται Everything Is Changing. Μόνο και μόνο για τη θεσπέσια φωνή της, μπορώ να την ακούσω να τραγουδάει ακόμα και... μοιρολόγια!

Take Me Home:

Τυχεροί οι Αυστραλοί

Βλέποντας σήμερα το πρωί (με τη διαφορά ώρας) την παρακάτω ενημέρωση στο fb, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη... ζήλεια μου! Δείτε ποιοι και πόσοι άλλοι συμμετέχουν στο πολυήμερο φεστιβάλ Soundwave στο Brisbane.
Το μόνο που έχω να πω είναι... αχ!

10th Golden R. Festival στο Βόλο

Αν θέλετε να κάνετε κάτι διαφορετικό την Κυριακή της Αποκριάς και το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας, μπορείτε να εκδράμετε προς Βόλο μεριά και να παρακολουθήσετε το Golden R. φεστιβάλ που κλείνει 10 χρόνια και (δεν θα περιλαμβάνει τους SepticFlesh που ακύρωσαν λόγω αρρώστιας). Θα περιλαμβάνει τους θεσσαλονικιώτες Psycho Choke (καλύτερα!), τους βολιώτες Rafferty Rules, τους συντοπίτες τους Die Without, τους αθηναίους Karma Violens, τους θεσσαλονικείς Crimson Rivers και τους επίσης βολιώτες Against The Society και Belief. Τη δεύτερη μέρα (τη Δευτέρα) headliners θα είναι οι πολύ αξιόλογοι Sorrowful Angels.

Bleeding Through - The Great Fire

Ίσως οι Bleeding Through κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Υπερβολές; Εντάξει, παρόλο που κι εμείς είμαστε κολλημένοι με το The Truth, η νέα τους δουλειά The Great Fire έχει ανεβάσει τα πλήκτρα στη μίξη και έχει δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα, την εκρηκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι καρά-heavy επιθετικές συνθέσεις σε συνδυασμό με το συμφωνικό υπόβαθρό. Να τους χαρακτηρίσω "συμφωνικό black"; Τ'αφήνω για άλλους αυτά. Από την αρχή, το γκρουπ σε πιάνει και σε ταρακουνάει ασύστολα! Για παράδειγμα, τα εναρκτήρια δύο τραγούδια έχουν διάρκεια μικρότερη των δύο λεπτών! Και το μεγαλύτερο (σε διάρκεια) θα το βρείτε στη μέση του δίσκου, το "Walking Dead" που είναι (μόλις) τέσσερα λεπτά και είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου (κατά τον υπογράφοντα). Σύνολο: δεκατέσσερις δυναμίτες. Άσχετο: για πρώτη φορά προσθέτουν δύο παραπάνω τραγούδια από τη ντουζίνα των τραγουδιών που περιέχουν συνήθως τα άλμπουμ τους. Σύνοψη: ο πρώτος δίσκος του 2012 που μας ταρακούνησε για τα καλά!

(facebook.com/BleedingThrough)

Unkind - Harhakuvat

Δύο μόδες ενσωματωμένες σε ένα άλμπουμ: α) παίρνουμε τον buzz-saw ήχο των Entombed που ξαναέφεραν στο προσκήνιο οι Trap Them και β) χρησιμοποιούμε τη μητρική μας γλώσσα (φινλανδικά) όπως κάνανε οι συμπατριώτες Stam1na ή ακόμα πιο πετυχημένα οι (νορβηγοί) Kvelertak. Το αποτέλεσμα: το συγκρότημα Unkind που κοπανάει ανελέητα στο δίσκο Harhakuvat (τι σημαίνει τώρα αυτό;)! Όχι κι άσχημο, αλλά ούτε και η επιτομή της πρωτοτυπίας. Απλά... ενδιαφέρον.

(unkindband.bandcamp.com)

While Heaven Wept - Fear Of Infinity

Το καινούριο και άγνωστο προ ολίγων εβδομάδων συγκρότημα με το όνομα While Heaven Wept έπεσε στην αντίληψή μας μέσα από τις διάφορες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς που διαβάσαμε δεξιά κι αριστερά. Και τι ακούσαμε; Ένα περίεργο μίγμα heavy metal με καθαρά φωνητικά και... doom ανησυχίες. Εντύπωση μας προκάλεσαν τα δύο πρώτα τραγούδια του δίσκου Fear Of Infinity, τα οποία θα μπορούσαν να ανήκουν σε black metal συγκρότημα με μελωδικό τραγουδιστή. Και εκεί πιστεύω ότι τελείωσαν οι ευχάριστες εκπλήξεις. Επειδή η συνέχεια έχει αργόσυρτα τραγούδια, με καλή ατμόσφαιρα αλλά χωρίς μεγάλο ίχνος πρωτοτυπίας. Το κύριο μειονέκτημά τους πάντως πιστεύω ότι είναι αυτά τα φωνητικά που ακούγονται αρκετά... ερασιτεχνικά.

(whileheavenwept.com)

The New Future

Δηλαδή, το νέο βίντεο από την καινούρια δουλειά με τον καινούριο τραγουδιστή των ολλανδών Born From Pain. Οι οποίοι θα εμφανιστούν ζωντανά στη χώρα μας 3 & 4 Μαρτίου και θα είναι το επόμενό μας συναυλιακό δρώμενο. Ειδικά τώρα που είδα ότι στο live στο Eightball το support σχήμα θα είναι οι αναγεννημένοι Βολιώτες Rafferrty Rules! Και το όλο πακέτο θα ανοίξουν οι One Last Breath. Δεν θέλουμε τίποτ' άλλο!

The Rock Bible

Το πιο χιουμοριστικό και σατιρικό βιβλίο για την αγαπημένη μας μουσική. Το The Rock Bible απευθύνεται σε συγκροτήματα και ορκισμένους οπαδούς οι οποίοι, αν έχουν αίσθηση του χιούμορ, θα καταδιασκεδάσουν με όλα αυτά που γράφονται. Ίσως «δούνε» και τον εαυτό τους εκεί μέσα! Αν είστε καινούριο συγκρότημα, μπορείτε να το δείτε και σαν συμβουλευτικό οδηγό! Πάρτε μερικά δείγματα!



Από το Ευαγγέλιο των Ντράμερ:
→ Παράγραφος 12: If you know how to program a drum machine, you aren't a drummer. You are a computer dweeb.
→ Παράγραφος 24: Drummers should never have more cymbals than teeth!
→ Παράγραφος 56: The drummer should never come out from behind the drum set unless it's to leave the stage.

Από το Ευαγγέλιο του Κιθαρίστα/μπασίστα:
→ Παράγραφος 25: Your guitar should never have more pedals than there are band members.
→ Παράγραφος 55: Rhythm guitar players should always look like they want to be somewhere else.
→ Παράγραφος 64: A bass should never have more or fewer than four strings. In case you forget, a "six-string bass" is another name for a "guitar"!
→ Παράγραφος 73: If you play bass in a rock band, you are not a musician. If you want to be a musician and play bass solos, go play jazz.

Από το Ευαγγέλιο του Τραγουδιστή:
→ Παράγραφος 38: When you feel like stage-diving, first make sure that people in front like your music enough to catch you!
→ Παράγραφος 87: Always have enough peripheral vision so that you don't get in the way of real musicians.

Από το Ευαγγέλιο του Κιμπορντίστα:
→ Παράγραφος 12: Jumping around like an idiot can sometimes make anyone look cool... except a keyboard player.
→ Παράγραφος 13: There's only one person who will look more ridiculous and offensive in leather pants than the lead singer: the keyboard player.

Από το Ευαγγέλιο του Συγκροτήματος:
→ Παράγραφος 6: Being great musician doesn't matter if the music you play is boring.
→ Παράγραφος 15: Even if you think it will last for ever, it won't.
→ Παράγραφος 42: Hair metal cliches stopped being funny in the late 80's.
→ Παράγραφος 89: Any member of a metal band who states that their music defies category is still in a metal band.
→ Παράγραφος 110: Cover songs must be at least 15 years old.
→ Παράγραφος 180: When you quit drinking and drugs, quit music. It will never be the same.

Από το Ευαγγέλιο του Οπαδού:
→ Παράγραφος 6: If you ever use a cell phone instead of a lighter during a ballad, it's time to start smoking again.
→ Παράγραφος 22: Do not sing along with a band at a show unless you are absolutely sure of the words.

Και πολλά, πολλά, μα πολλά άλλα!
(βρείτε το στο amazon)

An Ancient Fire Still Burns

Από τους Ιρλανδούς Darkest Era και το ντεμπούτο άλμπουμ τους που μας εξέπληξε ευχάριστα.

Λεξιλόγιο reloaded

Είπα να σημειώσω μερικές λέξεις που διάβασα σε (μεταφρασμένο) βιβλίο και έτρεξα στο κοντινότερο λεξικό για να δω τι σημαίνουν! Μήπως και μας μείνουν περισσότερο στον εγκέφαλο... Είχε κέφια ο μεταφραστής, φαίνεται. Τι λέξεις χρησιμοποίησε στα αγγλικά ο κανονικός συγγραφέας, δεν το γνωρίζω.

τρυφηλός: αυτός που αρέσκεται στην χλιδή και στην καλοπέραση | αυτός που δεν έχει σκληραγωγηθεί
ορφνός: που έχει βαθύ σκοτεινό χρώμα
στικτός: ο γεμάτος στίγματα, ο στιγματισμένος
εωθινός: πρωινός, αυγινός, ορθρινός
αγκιτάτορας: αυτός που με λόγους, συνθήματα, καταγγελίες κλπ, ξεσηκώνει και κινητοποιεί τις μάζες να αναλάβουν δράση για τη διεκδίκηση πολιτικών ή κοινωνικών αιτημάτων.
παλίσανδρο: εμπορική ονομασία ξύλου, πολύ χρήσιμου στην επιπλοποιία, το οποίο προέρχεται από διάφορα είδη τροπικών δέντρων· γνωστό και με την ονομασία ροδόξυλο.
μαδρεπόρα: ονομασία ζιγκ-ζαγκοτού κοραλιού.
εις επήκοον όλων: σε τέτοια θέση ή τέτοια ένταση ώστε να ακούγεται από όλους.
ασκαρδαμυκτί: χωρίς να ανοιγοκλείσουν τα βλέφαρα, με βλέμμα ατενές, ατενώς
επιδαψιλεύω: παρέχω κάτι χωρίς φειδώ, σε αφθονία, χορηγώ πλουσιοπάροχα
ορρωδώ: δειλιάζω, τρομάζω
αλεγράδα/αλέγρος: ζωντάνια,ζωηράδα/εύθυμος, ζωηρός

Bonus μερικές επιπλέον αρχαιοελληνικές εκφράσεις, που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω στο δικό μου καθημερινό λεξιλόγιο, αλλά πιστεύω ότι ούτε αύριο δεν θα τις θυμάμαι...

Άχθος αρούρης: βάρος της γης, για άνθρωπο που δεν είναι χρήσιμος, που παρασιτεί εις βάρος των άλλων.
Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει: για συλλογισμούς με ελάχιστη λογική συνοχή, για συμπεράσματα που δεν είναι σαφές πώς προκύπτουν.
Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται: όταν χάσει κάποιος τη δύναμή του, όλοι τρέχουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία εις βάρος του.

Novembers Doom - Aphotic

Οι αμερικανοί death-doomsters από το Ιλινόις Novembers Doom, που έχουν χρόνια στο κουρμπέτι και έχουν έναν doom ήχο που θα ζήλευαν και οι My Dying Bride, κυκλοφόρησαν τον όγδοο δίσκο τους με τίτλο Aphotic, ο οποίος δεν ξεφεύγει σχεδόν καθόλου από αυτά που μας συνήθισαν. Και καλά κάνουν. Όλα τα γνωστά τους στοιχεία είναι εδώ: βαριές κιθάρες, βορβορώδη φωνητικά, μελωδικές εκτονώσεις, μελαγχολία και συναίσθημα. Η ποιότητα των συνθέσεών τους; Ενδεδειγμένη. Η πρωτοτυπία; Απούσα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα ενδιαφέρει τους φαν του είδους. Ένα περίεργο πράμα όμως... Αυτή η νέα δουλειά μου θύμισε αρκετά παλιούς Opeth. Ή ιδέα μου ήταν; Όπως και στους προηγούμενους τρεις δίσκους, έτσι και δω συμμετέχει ο Σουηδός Dan Swanö. Αυτή τη φορά δανείζοντας τη φωνή του στο τραγούδι "Of Age and Origin", όπως επίσης και η γνωστή μας Anneke Van Giersbergen (πρώην Gathering) βάζει τη δικιά της σφραγίδα με τα αιθέρια φωνητικά στο χαλαρό, μοναδικό ακουστικό τραγούδι (όπως συνηθίζει το γκρουπ σε κάθε άλμπουμ) "What Could Have Been" (δείτε/ακούστε το ορίγκιναλ βίδεον κλιπ).

(www.novembersdoom.com)

Mercenary - Metamorphosis

Αν γουστάρετε το σουηδικό, μελωδικό death metal ήχο, γνωστό και ως melodeath, επενδύστε άφοβα στους... Δανούς Mercenary και τον έκτο(!) δίσκο τους Metamorphosis. Τα 3/5 του γκρουπ αποχώρησαν πριν δύο χρόνια (ο νράμερ Mike Park Nielsen και τα αδέρφια Morten & Mikkel Sandager στα πλήκτρα και τα φωνητικά αντίστοιχα), αφήνοντας τους δύο κιθαρίστες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Οι οποίοι βρήκαν γρήγορα τους αντικαταστάστες και, αν κρίνουμε από το τελικό αποτέλεσμα, τα κατάφεραν μια χαρά! Όσοι δεν είναι φίλοι αυτού του ήχου, μπορούν να προσπεράσουν άφοβα.

(www.mercenary.dk)

Turisas - Stand Up and Fight

Όσοι διαβάζουν το μπλογκ θα έχουν παρατηρήσει ότι δεν ασχολούμαστε πολύ (ως καθόλου) με το power-epic παρακλάδι του μέταλ. Γούστα είναι αυτά, θα μου πείτε, και κάπως έτσι δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο νεαρό φινλανδικό συγκρότημα Turisas. Πόσω μάλλον, μετά την παρατήρηση των ενδυματολογικών... προτιμήσεων του γκρουπ στο βίντεο Stand Up and Fight (αλλά και στα υπόλοιπα)! Κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί λόγο για μουσική κριτική, αλλά τη σήμερον εποχή, με την εικόνα να παίζει μείζονα λόγο, όλα παίζουν το ρόλο τους.

Και πώς έπεσαν στην αντίληψή μας; Παράλληλα με το διάβασμα της "Ιστανμπούλ" του Ορχάν Παμούκ, έπεσε το μάτι μας στο εξώφυλλο με την Αγιά-Σοφιά και μας κίνησε την περιέργεια η αναφορά στους Βαράγκους πολεμιστές του Βυζαντίου. Και η έκπληξη (κατόπιν εορτής) ήταν μεγάλη. Συμφωνική ορχήστρα που αποθεώνει τον επικό χαρακτήρα των τραγουδιών, «καλπάζοντες» heavy ρυθμοί, φωνητικά άλλοτε δυναμικά άλλοτε αφηγηματικά που ευτυχώς δεν επιδίδονται σε υψίφωνα παροξυσμό, με «γηπεδικά» αλλά και οπερετικά ρεφραίν, είναι μερικά από τα στοιχεία που μας έκαναν να δούμε με άλλο μάτι το τρίτο τους άλμπουμ που λέγεται Stand Up and Fight. Οι στιχουργικές αναφορές στην Κωνσταντινούπολη (με το βίκινγκ όνομα Miklagard) και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με την παρουσία των Βαράγκων (βίκινγκ πολεμιστών) την εποχή του Βασίλειου του Βουλγαροκόνου είναι συνεχής και κάποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν το άλμπουμ ακόμα και concept. Έχουν ακόμα και ένα μουσικό ιντερλούδιο γραμμένο στα ελληνικά: "βένετοι-πράσινοι", το οποίο μουσικά θυμίζει soundtrack από τις παλιές επικές ταινίες του Χόλιγουντ των δεκαετιών του '40 και του '50. Δεν είπε κανείς όμως στον τραγουδιστή πώς προφέρεται ο δίφθογγος όμικρον-γιώτα και έτσι προφέρει το τραγούδι... Βενετόι-Πρασινόι!

Το αποτέλεσμα; Ένας δίσκος που είναι περισσότερο ροκ-όπερα στα χνάρια των Savatage (ακούστε π.χ. τα "End of an Empire" ή "The Great Escape" ή "Fear the Fear"), παρά οτιδήποτε άλλο. Battle metal; Τι άλλη ταμπέλα θα ακούσουμε! Και ο παλιός folk χαρακτήρας που τους χαρακτηρίζει; Θα τον βρείτε σε ελάχιστα τραγούδια. Οπότε, καταλήγουμε λέγοντας... το ενδυματολογικό κομμάτι να φτιάξουν λίγο και θα είμαστε εντάξει! Α! Προσθέστε και την φανταστικά ανεβασιάρικη και χαρωπή διασκευή στο "Supernaut" των Black Sabbath το οποίο εκλάβαμε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Αυτό θα το βρείτε στο bonus CD, το οποίο περιέχει ακόμα μία διασκευή, το "Broadsword" από Jethro Tull.

Phase Reverse @ Κοζάνη 2-ΦΕΒ-2012

Λίγες σκέψεις για το προχθεσινό live στο καφέ-μπαρ Γκάλερι.

1η έκπληξη: το event είχε πολύ καλή προσέλευση κόσμου. 2η έκπληξη: τα ίδια τα συγκροτήματα, που απλά... μας πήραν το κεφάλι (με την καλή έννοια). Οι νεαροί συμπολίτες Fake Memory Syndrome με τις πολύ καλά εκτελεσμένες διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια, κυρίως από τη δεκαετία του '90: Rooster, Are you gonna be my girl, Bullet in the head, Broken, Steady as she goes, Seven nation army, Immortality, Blitzkrieg Bop, Breed και πολλά άλλα και την πολύ καλή ερμηνεία και πολύ καλή προφορά των αγγλικών του τραγουδιστή Τόλη, έδειξαν ότι δουλεύουν πολύ καλά. Μια μπάντα που αξίζει να παίζει πιο συχνά στα μπαράκια της πόλης και μεις να κατεβάζουμε τις μπύρες μας με τις διασκευές που ο υπογράφων εγκρίνει 100%.
(facebook.com/pages/Fake-Memory-Syndrome)

Και μετά, ανέβηκαν στη μικρή σκηνή οι ογκώδεις Phase Reverse, που με μία κιθάρα, μπάσο και τύμπανα έδειξαν στον κόσμο τι σημαίνει να παίζεις με βαρύ, μπάσο ήχο! Το Γκάλερι σείστηκε ως τα θεμέλιά του. Τα δικά τους τραγούδια έχουν κλίση προς το μοντέρνο αμερικανικό hard-rock (βλ. Alter Bridge), με southern heavy riffs (βλ. Corrosion of Conformity), μελωδικά περάσματα και stoner αισθητική, αλλά οι διασκευές τους ήταν αυτές που ξεσήκωσαν τον κόσμο. Μεταξύ άλλων, Lifer (Down), No More Tears (Ozzy), Toxicity (SOAD), Duality (Slipknot) και... εγένετο χαμός. Λίγο μετά, η πόλη της Κοζάνης έδειξε για άλλη μια φορά το "φιλόξενο" πρόσωπό της αφού η ρουφιανιά/ζήλια/ψώρα κάποιων οδήγησαν τα όργανα να γράψουν το μαγαζί για ηχορύπανση. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, το γκρουπ συνέχισε πιο χαλαρά, παίζοντας τα Little Wing και Simple Man και έκλεισαν θριαμβευτικά με το War Pigs, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Τα αυτιά μας βούιζαν για δυο μέρες! Πολλά μπράβο στον Αχιλλέα για τη διοργάνωση.
(www.phasereverse.com)

Συμπέρασμα 1: αν δείτε συναυλιακή αφίσα με το όνομα του γκρουπ να παίζει κάπου στο ελλάντα, τρέξτε να γουστάρετε.
Συμπέρασμα 2: η Κοζάνη είναι πολλή μικρή ακόμη για να διοργανώσει underground live της προκοπής. Ούτε αξιόλογα μπαρ δεν έχουμε ώστε και να χωράνε αρκετό κόσμο και να έχουν καλή ορατότητα. Ένα Παλμύρα προσπάθησε πριν 3 χρόνια και έκλεισε μέσα σε 4 μήνες. Τι να λέμε τώρα...

Pearl Jam Twenty

Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Cameron Crowe (Singles, Almost Famous κ.α.) και παρουσιάζει την εικοσάχρονη ιστορία των αγαπημένων Pearl Jam έχει πλήθος συνεντεύξεων αλλά και απιστεύτου ποσότητες αρχειακού υλικού για να το κατευχαριστηθείτε. Ξεκινάει φυσικά με τους Mother Love Bone και το θάνατο του τραγουδιστή Andy Wood, αυτόν τον θάνατο που επηρέασε πραγματικά το Σιατλ και τη σκηνή του grunge και όχι του... άλλου που αυτοκτόνησε. Και η συνέχεια έχει αναφορές στα πάντα: στον ερχομό και τη demo-κασέτα του Vedder, τη φιλική-συμβουλευτική σχέση με τον Chris Cornell και το δίσκο ως Temple of the Dog, το πρώτο όνομα της μπάντας που ήταν... Mookie Blaylock (!), τις πρώτες-πρώτες συναυλίες τους. Και από την δισκογραφική έκρηξη του "Ten" στη δικαστική κόντρα με την εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών Ticketmaster και από την τραγωδία του Roskilde στο σήμερα και το σχεδιασμό των συναυλιακών setlist. Η μεγαλύτερη διάρκεια του DVD εστιάζεται φυσικά στα πρώτα δέκα χρόνια της μπάντας και αυτό που παρατηρούμε είναι: α) η μουσική εξέλιξη του συγκροτήματος (που από ένα δυναμικό hard-rock σχήμα οδηγήθηκε στο απόλυτο ροκ συγκρότημα για τη γενιά των 90's) και β) η συναυλιακή ωρίμανση (που από τις παλαβομάρες και το δυναμισμό των πρώτων χρόνων φτάσαμε στα φανταστικά live των δυόμιση ωρών).

Κύκλους κάνει η ζωή και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά από την εποχή που αγόρασα το "Ten" (σημειωτέον ήταν το πρώτο μου βινύλιο) νομίζω ότι έχω καταντήσει σαν τους παλιοροκάδες που είχαμε στην πόλη μας. Όπως αυτοί είχαν τα δικά τους ιστορικά και αγαπημένα σχήματα, π.χ. Led Zeppelin, The Who, Ramones κ.λ.π. έτσι η δικιά μου γενιά έχει μεγαλώσει παράλληλα με την πορεία των Pearl Jam. Πιστεύω ότι στα επόμενα είκοσι χρόνια θα είμαστε ακόμα κολλημένοι με το γκρουπ, ακριβώς δηλαδή όπως ήταν και οι παλιότεροι κολλημένοι με τα «δικά» τους αγαπημένα σχήματα εκείνη την εποχή.

Για να μην κλείσω με τη μελαγχολία του τύπου "τα χρόνια περνάνε και περάσανε γρήγορα", σας λέω να μην χάσετε στα extras το απίστευτο βίντεο όπου το γκρουπ σπάει κυριολεκτικά το σανίδι της σκηνής και την κοπανάνε μέσα από την τρύπα!

Υ.Γ.: Thanks goes to Δέσποινα for the DVD.

Οι Phase Reverse στην Κοζάνη

Οι μοντέρνοι hard-rockers με τις southern πινελιές Phase Reverse θα βρίσκονται στο Γκάλερι σήμερα το βράδυ για την έναρξη της μίνι ελληνικής περιοδείας τους. Αύριο στην Πάτρα και μεθαύριο στα Γιάννενα. Αυτά για αρχή. Ελπίζω να έχουν στα πορτ-μπαγκάζ τους αλυσίδες και φορεμένα χιονολάστιχα, επειδή η κατάσταση εδώ αρχίζει και αγριεύει.

( myspace.com/phasereverse
www.phasereverse.com )

Να κι ένα ευχάριστο νέο...

...για μας τους θεατές, οπαδούς, απλούς πολίτες τέλος πάντων!

Το Principal Club Theater αλλάζει χώρο και μετακομίζει στο Μύλο! Τέρμα τα περιττά χιλιόμετρα (και οι βενζίνες), λεφτά στους παρκαδόρους, αναμονή για το λεωφορείο του Λευκού Πύργου κ.ο.κ.

Υ.Γ. Άντε και καλό μήνα.