Civilization Collapse

Το 1989 οι Kreator επισκέφθηκαν τη χώρα μας για πρώτη φορά, βιντεοσκόπησαν το βίντεο-κλιπ για το Betrayer, όντας τότε λίγο-πολύ τουρίστες! Είκοσι τρία χρόνια μετά, ο Mille Petroza και η παρέα του αποδεικνύουν ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά συγκροτήματα με εκπληκτικές κυκλοφορίες και με πετυχημένες συναυλίες αλλά και όντας παρατηρητικοί και ενημερωμένοι με τις εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω τους.

Propagandhi - Failed States

Γνωρίσαμε το πανκ-hardcore σχήμα των Καναδών Propagandhi από την προηγούμενη, προ-τριετίας δουλειά τους. Επανήλθαν δισκογραφικά φέτος με το Failed States και μας δείχνουν ότι δεν μαλάκωσαν, δεν ηρέμησαν καθόλου. Δυναμικός, οργισμένος δίσκος με το καλημέρα, που σε πιάνει από το λαιμό και δε σε αφήνει μέχρι το τέλος. Απευθύνεται σε όλους τους φίλους που θέλουν το πανκ-ροκ τους στιχουργικά σκεπτόμενο και μουσικά καλοπαιγμένο!

(propagandhi.com)

Συναυλιακό διήμερο, μέρα 2η:Madball 18-11-12

Club Eightball, Θεσσαλονίκη, 18 Νοεμβρίου 2012
support: Senseless, Last Hope, All Vows Collapse

Μωρή μπαντάρα, μας πήρες τα μυαλά κυριακάτικα!!! Τσακιστείτε να μαζέψετε τα πτώματα από το pit του 8ball και οι υπόλοιποι που δεν ήρθατε κλάψτε το βράδυ στο ντουζ σε εμβρυακή στάση. Ό,τι και να ειπωθεί για την εμφάνιση των θεών Madball, sto eightball την περασμένη Κυριακή θα είναι λίγο για να περιγράψει το τι ζήσαμε εκείνο το βράδυ. Προφανώς οι Μαdball είναι το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο, τόσο από άποψη διαχρονίας όσο και από άποψη ποιότητας και το γεγονός ότι επισκέπτονταν για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τα χαρντκόρια του βορρά. Έτσι στην πιο αντιτουριστική μέρα της εβδομάδας τραβηχτήκαμε να αποδώσουμε σεβασμό στο μεγαλύτερο όνομα της σκηνής. Η εμφάνιση των Madball ήταν εκκωφαντική, αρχηγική και απέδειξε ποιος κινεί τα νήματα στο χώρο, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Τους είχαμε τσεκάρει μαζί με κουμπάρο στο With Full Force του 2008 και μπορώ να πω ότι η ενέργεια που έβγαλαν στο κλειστό χώρο του 8ball ήταν απίστευτη. Έναρξη με "Lockdown" από τα παλιά και αρχίζουν τα κλωτσομπουνίδια και τα σούτια να πηγαίνουν σύννεφο!! Στα "Infiltrate the system", "All or nothing" και "Heavenhell" έγινε του κιγκλιδώματος!!! Οι χορευτές βρήκαν τη χαρά τους στο pit, ενώ οι αλεξιπτωτιστές δεν έχαναν κάθε ευκαιρία για stage diving. Ειδική μνεία στον απίστευτο Freddy, o οποίος έβγαζε τρομακτική ενέργεια, hype, οργώνοντας τη σκηνή και παρακινώντας το λαό για μεγαλύτερο χαμό. Η μεγάλη καψούρα όμως είναι ο Hoya, βουνό και απόλυτη hardcore μορφάρα εκεί στα δεξιά γέμιζε τη σκηνή και μοίραζε χαμόγελα. Το σετ τους βασίστηκε στο σύνολο της δισκογραφίας τους με κομμάτια όπως "Lockdown", "We the people", "Get out", "100%", "Empire", "Pride" και "Times are changing". Σε γενικές γραμμές έβλεπες χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα όλων, δηλωτικό της εξαιρετικής ατμόσφαιρας που είχε δημιουργηθεί.

Αναφορικά με τα support, οι Senseless παρέδωσαν για μια ακόμα φορά το oldschool-beatdown hardcore τους με εξαιρετικό τρόπο και όπως έμαθα απ' τη κουβέντα που είχα με τον Criss, ήταν απροβάριστοι λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων του drummer. Παρ' όλα αυτά ήταν εξαιρετικοί για μια ακόμα φορά. Οι Last Hope απλά τα έσπασαν. Είχαν μαζί τους και ένα τσούρμο μεθυσμένους Βούλγαρους, από Σόφια μεριά, να τους υποστηρίζουν και με ψυχολογία στα ύψη τα διέλυσαν όλα. Τελευταίους άφησα τους All Vows Collapse, οι οποίοι μου έκαναν ιδιαίτερα θετική εντύπωση, καθώς το μελωδικό hardcore που παίζουν βρίσκεται στις προτιμήσεις μου τα τελευταία χρόνια ως άκουσμα. Τα έδωσαν μπροστά σε μηδενικό κοινό που αποφάσισε να πίνει μπύρες έξω!! Βρε ταγάρια, είναι δυνατόν να κάθεστε έξω να χαβαλεδιάζετε και να μη μπαίνετε μέσα να δώσετε το χειροκρότημά σας σε μια μπάντα που έκανε 500 χιλιόμετρα; Αν κάτι έχει να διδάξει η μουσική μας, είναι ο σεβασμός στη προσπάθεια και η ενότητα. Όλοι εσείς που σνομπάρατε τη μπάντα είστε όλο φρουφρού και αρώματα. Έλεος πια με το τουπέ και το κόμπλεξ σας. Ουστ!!

Ανταπόκριση: Όμηρος

Υ.Γ: Με βγήκε λίγο επιθετικό στο τέλος, αλλά το ήθελα!!
Υ.Γ.2: Ταμπουρωθείτε... έρχονται τα δύσκολα
Υ.Γ.3: Φωτό για να δείτε τι χάσατε εδώ.

Συναυλιακό διήμερο, μέρα 1η:Kreator 17-11-12

Principal, Θεσσαλονίκη, 17 Νοεμβρίου 2012
support: Morbid Angel, Nile

Άλλη μια συναυλιακή εξόρμηση που περιελάμβανε το κλασικό πρόγραμμα: κατ'αρχάς, μπύρες εισαγωγής στο beeri-beeri παρέα με κουμπάρο και Νίκο, να μάθουμε τα νέα των Θεσσαλονικιών φίλων. Εισαγώμενο μέταλ στη συνέχεια, αλλά λίγο οι κλειστοί δρόμοι από πορείες και αστυνομικούς, λίγο το όπου να'ναι παρκάρισμά μας, αργήσαμε να πάμε στο Principal. Φτάσαμε 8 και κάτι, προλαβαίνοντας ίσα-ίσα τα τελευταία δύο(!) τραγούδια των Nile. Ακολούθησαν οι Morbid Angel με επιβλητικό ύφος, βαρβάτο ήχο και ανελέητο κοπάνημα. Παρόλο που δεν είμαι φαν του συγκροτήματος, μπορώ να πω ότι κατάφεραν και με ταρακούνησαν. Αν και μας κούρασε λίγο ο πρίμα-ήχος και σε σημεία το στυλ τραβάω-τις-χορδές-να-φτιάξω-παρανοϊκό-ήχο. Γύρω στις 11 βγαίνουν οι Kreator. Τα ισοπέδωσαν όλα και αποχώρησαν. Μιάμιση ώρα κοπάνημα, με ωραίο σέτλιστ, βασισμένο φυσικά στο νέο (και κορυφαίο) άλμπουμ, με πολλά ακόμα αγαπημένα τραγούδια (ποια να πρωτοδιαλέξεις και ποια να αφήσεις απ'έξω;!). Θα θέλαμε λίγο καλύτερο ήχο και τα leads της κιθάρας του Sami λίγο πιο πάνω (τον χαντάκωσαν τον άνθρωπο) αλλά και πάλι ευχαριστημένοι είμασταν! Για το κλείσιμο: πίτσα-Σάκης, εγγύηση τόσα χρόνια!
Το ασφυκτικά γεμάτο μαγάζι απέδειξε ότι ο κόσμος μπορεί να στηρίξει συναυλιακά πακέτα με μεγάλα ονόματα. Βέβαια, συντέλεσε και το γεγονός πως δεν είχαμε συναυλίες από άλλα μεγάλα γκρουπ αυτό το χρονικό διάστημα. Όπως και να'χει, όμως, το τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια (και ακόμα γίνεται) με τους διοργανωτές και βλέπαμε ζωντανά μόνο ένα ή δύο γκρουπ από τα πακέτα που τριγυρνάνε στας Ευρώπας, είναι απορίας άξιο.

Oberon and Titania

Πρώτο δείγμα από τη νέα δουλειά των Nightfall. Not bad at all, θα έλεγα...

2 for 1: Parkway Drive's "Atlas"

Zήσης:
Η Αυστραλία επιτίθεται με όλα της τα όπλα. Οι Parkway Drive κάνουν την υπέρβαση και με το Atlas παρουσιάζουν τον δίσκο που ξεφεύγει από το metalcore ιδίωμα και ταυτόχρονα παραμένει πιστό στο είδος. Θα μπορούσε ίσως να είναι η πνοή ζωής σ'αυτό το κορεσμένο είδος, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, πολύ απλά επειδή είναι κάτι παραπάνω. Οι συνθέσεις του συγκροτήματος δείχνουν μεγάλη έμπνευση ανακατεύοντας πινελιές από συμφωνικές ενορχηστρώσεις εδώ και κει, «γηπεδικές» φωνητικές μελωδίες παραπέρα ("Wild Eyes"), εναλλαγές σε ρυθμούς και στα τέμπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε κάθε τραγούδι υπάρχει και μια μουσική έκπληξη. Ως και το "The River" με τη χαλαρή εισαγωγή προϊδεάζει για μπαλάντα αλλά αυτή δεν έρχεται ποτέ. Στα συν το ότι δεν έχουν ενσωματώσει τα ρεφραίν με τα φλούφλικα καθαρά φωνητικά, που έχουν γίνει τόσο μόδα. Για τον υπογράφοντα, το άλμπουμ κατέλαβε αμέσως μία θέση στα τοπ-5 της χρονιάς.

Όμηρος:
Η άβυσσος βρυχήθηκε για μια ακόμη φορά και μάλιστα το έκανε με αυστραλιανό στυλ. Οι ηγήτορες του είδους είναι εδώ, τιγκαρισμένοι στη μελωδία, αρμονίες, breakdowns και βιωματικούς στίχους που μιλάνε για εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που όλοι δίνουμε καθημερινά με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με ξεκάθαρη διάθεση πατάνε πάνω στην απόλυτα επιτυχημένη συνταγή του "Deep Blue", που τους εκτίναξε στη σκηνή εδώ και δύο χρόνια χωρίς ωστόσο να παραμένουν στάσιμοι. Samples, κλασικές ενορχηστρώσεις με βιολιά και γυναικεία φωνητικά αλλά και γηπεδικές κραυγές είναι εδώ για να συμπληρώσουν την καλύτερη για τον υπογράφοντα κυκλοφορία του 2012. Δίχως τα φλώρικα ρημαδιασμένα φωνητικά που ξεφτίλισαν τη σκηνή, οι Αυστραλοί μας παραδίνουν για μια ακόμα φορά το μανιφέστο του σύγχρονου metal δίσκου, έτσι όπως πρέπει να παίζεται από τα παιδιά για τα παιδιά. Τα γηπεδικά κομμάτια είναι εκεί για τους γκαρίλες, τα χορευτικά για το pit, ενώ τα εσωτερικά όπως το "River" προκαλούν ανατριχίλες. Εξαιρετική κυκλοφορία που στο εξωτερικό ήδη τυγχάνει αποθεωτικών και διθυραμβικών κριτικών. Για μένα, που τους είχα δει πριν 2 χρόνια να τα σπάνε στο Κύτταρο, ανήκουν πλέον στους σταυροφόρους του είδους και μακάρι να τους ξαναδούμε από κοντά, γιατί θα κόψουν κώλους και θα μας βάλουν για νάνι. Τσακιστείτε πάρτε το cd για σας, τον κολλητό σας και τον τρανό σας να το ακούει όταν πάει στο χωριό. Αυτά.

Υ.Γ. Κάπου στο River λέει... It's not the years in your life, it's the life in your years.

(facebook.com/parkwaydrive)

Φθινόπωρο 2012 και νέοι δίσκοι

Ποια νέα άλμπουμ ακούσαμε τον τελευταίο καιρό;

Stone Sour - House of Gold and Bones
Το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε "Gone Sovereign" αποδείχτηκε κολλητικό. Μετά από αυτό, κάτσαμε και ακούσαμε όλο το άλμπουμ τρεις φορές στη σειρά! Άλλη μία προσθήκη στις πολύ καλές hard-rock κυκλοφορίες της χρονιάς (βλ. και εδώ). Το άθλιο κούρεμα του Corey Taylor λέτε να του έδωσε την έμπνευση που χρειαζόταν;

Coheed and Cambria - The Afterman: Ascension
Το τραγούδι "Domino the Destitute" ξεχωρίζει, αλλά στο υπόλοιπο άλμπουμ παρατηρούμε μια εξάντληση ιδεών, μια σχετική βαρεμάρα. Το προσπεράσαμε πολύ γρήγορα. Ξεμείνανε από ιδέες; Διανύει η καριέρα τους μια "κοιλιά"; Το μέλλον θα δείξει.



Enslaved - RiiTiiR
Συνεχίζουν στα ίδια υψηλά επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει με τις τελευταίες κυκλοφορίες. Ίσως περισσότερο prog και λιγότερο viking/black, αλλά πάντα ενδιαφέροντες. Το βίντεο για το "Thoughts Like Hammers" έχει πολύ θάλασσα, πολύ υγρό στοιχείο, αλλά δεν το λες... καλοκαιρινό!


Pro-Pain - Straight to the Dome
Ντούπα-ντούπα, ντούπα-ντούπα! Για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους και μόνο, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι!





Katatonia - Dead End Kings
Ωραίος ήχος που φέρνει αναμνήσεις, αλλά κάτι λείπει από το τελικό αποτέλεσμα, αναγκάζοντάς μας να πούμε ότι δεν είμαστε και στην καλύτερη διάθεση για Κατατόνια!
Lyric-video για το "Dead Letters".



Between the Buried and Me - The Parallax II: Future Sequence
Τεράστιο σε διάρκεια, με πλήθος ιδεών και μια τάση υπερβολής... σε όλα! Δύσκολο άλμπουμ, για απαιτητικούς και υπομονετικούς ακροατές. Ενδιαφέρον έχει πάντως το βίντεο του "Telos", χωρισμένο στα 4, δείχνοντας τα ίδια τα μέλη της μπάντας να παίζουν τα μέρη τους. Επίσημο βίδεον; "Astral Body" (εδώ φαίνεται και ο τραγουδιστής!).

Danko Jones - Rock and Roll Is Black and Blue
Τα πρώτα τρία άλμπουμ του καναδέζικου τρίο μου αρέσουν αρκετά. Τα τελευταία όμως μου φαίνονται όχι μόνο μία από τα ίδια αλλά και, δυστυχώς, ανέμπνευστα και βαρετά. To ίδιο ένιωσα και μ'αυτό εδώ.