Toxicity, από άλλη εποχή

Πώς αλλάζουν τα πράματα μέσα σε λίγα χρόνια... Θυμάμαι να πηγαίνουμε και να αγοράζουμε τις καινούριες κυκλοφορίες χωρίς να έχουμε ακούσει ούτε μία νότα από το άλμπουμ, ούτε ένα δείγμα από τη μουσική των νέων δίσκων. Άντε, το πολύ να βασιζόμασταν σε μια κριτική κάποιου αρθρογράφου, με τον οποίο τα γούστα μας ταίριαζαν. Και τι γινόταν; Το λιώναμε στο παίξιμο στο πικάπ ή στο cd-player, διαβάζοντας ταυτόχρονα τους στίχους από το ένθετο που κατέληγε να γεμίσει παντού δαχτυλιές. Και αν ο δίσκος ήταν... κορυφή; Απλά, παθαίναμε την πλάκα μας! Τώρα; Τώρα, θα το ακούσεις στο μαϊσπέις, θα το δεις στο γιουτιούμπ, ίσως θα το έχεις κατεβάσει κιόλας, και η όποια μαγεία τού να ανακαλύπτεις κάτι καινούριο έχει πλέον χαθεί.

Κάπως έτσι, λοιπόν, το Σάββατο, 8 του Σεπτέμβρη του 2001 κατέβηκα μια βόλτα στα δισκάδικα της Θεσσαλονίκης και έπεσα πάνω στο νέο CD των System of a Down. Ένα συγκρότημα του οποίου το παρθενικό τους άλμπουμ του 1998 είχα λιώσει εκείνη την περίοδο, με ολίγη καθυστέρηση. Ο νέος δίσκος τους κυκλοφορούσε επίσημα τη Δευτέρα 10/11, αλλά το γιατί το βάλανε στα ράφια δυο μέρες νωρίτερα, δεν το ξέρω. Και αν ρωτήσετε, πώς θυμάσαι αυτές τις ημερομηνίες; Η συγκυρία... των Δίδυμων Πύργων βοήθησε σ'αυτό. Και θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι του φίλου Νίκου κοντά στην οδό Αγίας Σοφίας, μαζί με τον κουμπάρο -αν δεν κάνω λάθος- επειδή μια φοιτητική πορεία στο κέντρο είχε κλείσει τους δρόμους (από τότε για τη «Μπολόνια»!) και δεν υπήρχαν αστικά, να βάζουμε το CD, να ξεκινάει το "Prison Song" και να μένω... κόκκαλο. Ακολουθούν τα "Needles" και "Deer Dance" και η ενέργεια που μάς μεταδίδει είναι άλλο πράμα. Έρχεται και το "Chop Suey" και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι αυτό θα είναι το νέο τους χιτάκι και το τραγούδι που θα τους κάνει διάσημους παντού, όπως και έγινε. Συνεχίζουμε με τα "Forest", "ATWA", "Science", ως επί τω πλείστω μονολεκτικοί τίτλοι και τραγούδια με διάρκεια ούτε τρία λεπτά. Προς το τέλος, το "Toxicity" με τον κοφτό (σαν progressive) ρυθμό του μας κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον και κλείνουμε με το "Aerials", λες και επίτηδες ήθελαν να μας ηρεμήσουν, μετά από αυτή την καταιγίδα. Πήγα σπίτι και το CD δεν βγήκε από το μηχάνημα και γω δεν ξέρω για πόσο καιρό!

Μετά από δέκα χρόνια, ήρθε η ώρα να τους δούμε ζωντανά, έστω και μετά το τετράχρονο διάλειμμά τους και τις σόλο δουλειές τους. Τα λέμε στο Βερολίνο σε πέντε μήνες από τώρα, στις 15 του Ιούνη.