Κύτταρο Club, Αθήνα, 21 Νοεμβρίου 2010
support: Unmasking the Betrayer, Fall of Man
Είναι γεγονός ότι ένα ταξίδι στην Αθήνα για live, εν μέσω οικονομικών δυσκολιών, προφανώς και δεν ενδείκνυται. Το θέλγητρο όμως των
Parkway Drive υπερκέρασε κάθε ενδοιασμό και budget οπότε ο προορισμός ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Αφού τακτοποιήσαμε τις εκκρεμότητες μας στη Mordor ξεκινήσαμε για νότο. Μετά από ένα σχετικά γρήγορο ταξίδι και αφού αντιμετωπίσαμε την οικονομική αφαίμαξη των διοδίων (έλεος πια!) φτάσαμε στην πρωτεύουσα (αλλά και γενέτειρά μου!). Οι δύο πρώτες μέρες κύλησαν με άφθονο φαγητό και φραπεδάρες έχοντας σαν βάση μας το Παγκράτι.
Η Κυριακή όμως είχε φτάσει και μετά το καθιερωμένο συμπόσιο των Γαλατών, τον απαραίτητο μεσημεριανό ύπνο αλλά και την αναμενόμενη ήττα του συμπολίτη, κινηθήκαμε προς το χώρο διεξαγωγής της συναυλίας. Το ιστορικό Κύτταρο (στο οποίο είχα πάει στις απόκριες ενός αποκριάτικου χορού το 1988(!) όταν ζούσα κάτω!) φιλοξενούσε μία από τις καθιερωμένες μπάντες του metalcore ήχου. Οι
Parkway Drive είναι μια μπάντα με τεράστια βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια, με τρεις δίσκους στο ενεργητικό της, τον έναν καλύτερο από τον άλλο και έχουν καταφέρει να καθιερωθούν στη συνείδηση του metalcora σαν σταθερή πλέον αξία. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να επιβεβαιώσουν την αξία τους και την δημοτικότητά τους. Ο χώρος ήταν full με τις μικρές ηλικίες και το γυναικείο φύλο να κυριαρχεί (είχα μπροστά και δεξιά δύο απίστευτες θεές!). Τα δύο ελληνικά support δεν τα προλάβαμε αλλά δεν έγινε και τίποτα, οπότε γύρω στις 11 παρά σκάνε μύτη οι Parkway με το "Samsara/Unrest" και με μπόμπα ήχο τα σπάνε όλα! Ο Winston (vocals) να μη πιστεύει τι γίνεται από κάτω και να προτρέπει το κοινό για dives, moshpits, walls of death και circle pits! Της τρελής σε λέω από κάτω. Εκπληκτική ενεργητικότητά της μπάντας, όλοι πάνω κάτω, μικρόφωνα χάνονταν μέσα στο κοινό και ο Winston αποσβολωμένος. Ό,τι και να πω δεν περιγράφεται με λέξεις, απλά ξύλο, ξύλο και ξανά ξύλο! Συμπέρασμα; Oι PARKWAY DRIVE είναι τούμπανο, γ***νε και δέρνουν, είναι μπαντάρα, έτσι απλά.
Παραθέτω το setlist για εγκυκλοπαιδικούς λόγους:
Samsara, Unrest, Idols And Anchors, The Sirens' Song, Sleepwalker, Dead Man's Chest, Deliver Me (η φετινή μου καψούρα!), Home Is For The Heartless, Smoke 'Em If Ya Got 'Em, Wreckage, Romance Is Dead (η all time καψούρα μου!), Set To Destroy, Carrion, Boneyards.
Ανταπόκριση: Όμηρος
Υ.Γ.1: Άπειρα ευχαριστώ στη Λουκία και στους γονείς της για την φιλοξενία. HAILZZ!!! (εξαίρετη μαγείρισσα η μαμά!)
Y.Γ.2: Το live είναι αφιερωμένο στο κουμπάρο που υπηρετεί και δεν ήταν μαζί μας (die hard σε λεεεω)
Υ.Γ.3: Άλεξ, είσαι εξαιρετικός οδηγός.
Υ.Γ.4: So cry me a fucking river... bitch (Romance is dead)... γιατί έτσι!
Τα καινούρια γκρουπ της δεκαετίας που μας πέρασε και τους δίσκους τους δεν τα έχουμε «εξερευνήσει» καλά, έτσι όπως θα θέλαμε δηλαδή. Βλέποντας τελευταία το μπλουζάκι των Kylesa να παίζει πολύ στην ελληνική τηλεόραση και μετά τις live εμφανίσεις τους, έκατσα και έδωσα τη δέουσα προσοχή σ'αυυτό το νέο και φοβερό αμερικάνικο γκρουπ. Sludge-οειδείς καταστάσεις με μπόλικα ambient στοιχεία, μπασαρισμένες κιθάρες και βαριά riffs, είναι λίγα από τα στοιχεία που υπάρχουν και στο νέο τους, φετινό δίσκο με τίτλο Spiral Shadow, έναν δίσκο που δεν κουράζει καθόλου, καθώς τα τραγούδια έχουν φυσιολογική διάρκεια με μ.ο. τρεισήμισι λεπτά. Όσοι δεν τους ξέρουν, ευκαιρία να... επενδύσουν. Ειδικά, αν σας άρεσαν και οι Torche, που είχαμε παρουσιάσει πέρυσι. Παρακάτω, δείτε/ακούστε το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο τους, το Tired Climb.
Άλλη μια επιστροφή παλαίμαχου! Ο James Rivera και η παρέα του κυκλοφορούν νέο άλμπουμ με τίτλο Glory of Chaos και συνεχίζουν να παίζουν αυτό που ξέρουν· heavy, speed, με thrash πινελιές και τη χαρακτηριστική φωνή του Rivera. Οι Helstar δραστηριοποιήθηκαν ξανά τα τελευταία 3-4 χρόνια, αλλά εμείς είχαμε μείνει στο Multiples of Black του '95. Η φετινή τους δουλειά μάς τους ξαναθύμισε και χαρήκαμε ακούγοντας μια ορεξάτη μπάντα (άνω των 40 χρόνων πλέον τα μέλη της) να παίζει με νεανική όρεξη. Αφορούν όμως μόνο τους φανατικούς φίλους του είδους. Δείτε πάντως στο βίδεον τα σχόλια του Ριβέρα για τα τραγούδια του δίσκου.
Θυμάστε που είχαμε αναφερθεί στο «μεταλικό» ντοκιμαντέρ Metal: a headbanger's journey πριν αρκετά χρόνια; Ο εν λόγω δημιουργός του, ο χεβιμεταλάς -κοινωνιολόγος στο επάγγελμα- Sam Dunn, επιστρέφει με μια δεύτερη ταινία για την αγαπημένη του μουσική. Με το Global Metal θέλει να ψάξει αυτή τη φορά κόσμο που ακούει metal σε περίεργες χώρες. Και το ξεκίνημα στη Βραζιλία μπορεί να μην σας φαίνεται τόσο περίεργο. Όταν όμως στη συνέχεια περάσει από Ινδία, Κίνα, Ινδονησία, Ιαπωνία και φτάσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ισραήλ, θα πάθετε πλάκα. Βρίσκει κόσμο και ρωτάει να μάθει πώς τα βγάζουν πέρα με τη λογοκρισία, πώς ανταλλάσουν δίσκους, χωρίς εμπορικά καταστήματα και άλλα πολλά. Όσοι γουστάρατε το πρώτο έργο, μπορεί να έχετε ήδη δει κι αυτό. Όσοι δεν είδαν ούτε το πρώτο, ευκαιρία να ψάξουν και τα δυο και να τα δούνε!
Ο Jonas Renkse και ο Fred Norrman των Katatonia είχαν φτιάξει πριν δέκα και βάλε χρόνια ένα side-project που είχε κυκλοφορήσει και δύο άλμπουμ το '97 και το '99, χωρίς ποτέ να βγουν στο δρόμο για συναυλίες, ούτε δώσανε συνεντεύξεις για προώθηση και τα τοιαύτα. Φέτος όμως ο Norman αποφάσισε να αφήσει τους Κατατονικούς και επαναδραστηριοποίησε μόνος του το συγκρότημα των October Tide. Με νέα σύνθεση κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο που λέγεται A Thin Shell και αν σας θυμίσει λίγο Katatonia των πρώτων δίσκων, δεν πειράζει. Αργές συνθέσεις, doom αισθητική, καλές μελωδικές γραμμές από τις κιθάρες και brutal φωνητικά ολοκληρώνουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ για το είδος, που είχα καιρό να ακούσω και να μ'αρέσει. Εγκρίνουμε!
Λίγα λόγια είπαμε σε προηγούμενο ποστ για το νέο βίντεο-κλιπ των αθηναίων Nightfall πριν λίγους μήνες. Το άλμπουμ τους λοιπόν ξεκινάει δυναμικά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια, το "Astron Black", και συνεχίζει σε καλούς ρυθμούς. Ξεχωρίζουν άνετα ακόμα δυο-τρία τραγούδια. Έχει την αισθητική των προηγούμενων δίσκων (Lyssa και I Am Jesus) αλλά σε κάποια σημεία «χάνεσαι» από τον ίδιο ήχο που ακούς όλη την ώρα. Με λίγα λόγια, αποτελεί μια καλή επανεκίνηση για το συγκρότημα αλλά ο δίσκος απευθύνεται τελικά στους φίλους του συγκροτήματος. Πάντως, περιμένουμε με ενδιαφέρων τη συνέχεια.
Γνωρίσαμε το συγκρότημα των Finger Eleven πριν δέκα χρόνια, την εποχή που κυκλοφόρησαν το ενδιαφέρον άλμπουμ The Greyest of Blue Skies, παρουσιάζοντας ένα ενδιαφέρον μείγμα από ροκ και nu-metal, κάτι δηλαδή σαν μεταγενέστερο grunge. Τα χρόνια πέρασαν, γίνανε γνωστοί και στις ΗΠΑ και φέτος κυκλοφορούν το πέμπτο τους δίσκο με τίτλο Life Turns Electric. Ακολουθούν πλέον πιο καθαρόαιμα ροκ μονοπάτια. Συνολική εικόνα; Μια καλούτσικη δουλειά που ακούγεται ωραία στο ραδιόφωνο, αλλά δεν νομίζω να συγκινήσει περισσότερο το ελληνικό κοινό. Θα αρέσει σε αυτούς που ακούνε τα πάντα. 
Τι κάνει αυτό το γκρουπ, ρε παιδιά; Πριν προλάβουμε να εμπεδώσουμε το ένα άλμπουμ, τσουπ, ξεπετάνε και το επόμενο. ...For we are many, λοιπόν λέγεται ο νέος δίσκος των All That Remains, ο οποίος παρουσιάζει μια από τα ίδια. Η ποσότητα εδώ, δυστυχώς, δεν συμβαδίζει με την ποιότητα. Metal-core καταστάσεις με λίγα τραγούδια να ξεχωρίζουν πραγματικά. Ενδείκνυται για τους φίλους του είδους και για όσους θέλουν μια δόση αμερικανιάς. Ρίξτε μια αυτιά παρακάτω στο βίντεο κλιπ για το τραγούδι Hold On από αυτό το νέο άλμπουμ.
Άλλο ένα thrash-reunion από το Bay Area. Οι Forbidden επανέρχονται με δισκογραφική δουλειά μετά από 14 χρόνια, μετά το υποτιμημένο (αλλά πολύ αγαπημένο για τον υπογράφοντα, Green). Από το εξώφυλλο μέχρι τις συνθέσεις των τραγουδιών, από το ηχητικό feeling του άλμπουμ μέχρι τα κοπανήματα και τα σόλο, το άλμπουμ δηλώνει επιστροφή στον thrash ήχο των πρώτων άλμπουμ του γκρουπ. Για τους λάτρεις του είδους, το Omega Wave είναι άλλη μια καλή κυκλοφορία, από τις πολλές φέτος, αν μη τι άλλο. Οι πιο απαιτητικοί θα βρουν κάποια τραγούδια να γουστάρουν, αλλά όχι στο σύνολο του δίσκου.
