Βιβλία 2006

Άλλη μια χρονιά πέρασε και όπως συνηθίζουν πολλοί, έτσι και εμείς είμαστε κολλημένοι με τις λίστες. Τα καλύτερα τραγούδια, τα καλύτερα άλμπουμ, οι καλύτερες ταινίες, τα καλύτερα απ’ αυτά, τα χειρότερα απ’ εκείνα, κ.ο.κ. Επειδή με τα μουσικά θέματα ασχολούμαστε κατ’ εξοχήν στην εκπομπή, θα σας γράψω εδώ για τα βιβλία που διάβασα φέτος (βιβλική(!) ανασκόπηση), και όχι ό,τι κυκλοφόρησε φέτος.

Δεν γινόταν να μην διαβάσω κάτι από τους δύο αγαπημένους μου συγγραφείς, δηλαδή τον Paul Auster (Τιμπουκτού και Η νύχτα των χρησμών) και τον Tom Robbins (Αμάντα, το κορίτσι της γης και Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα). Πήραμε, επίσης, τη δόση μας από sci-fi και σάτιρα από τον Kurt Vonnegut (Οι σειρήνες του Τιτάνα και Σλάπστικ).

Από κλασικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, έχουμε και λέμε: Umberto Eco (Το νησί της επόμενης ημέρας), Truman Capote (Εν Ψυχρώ), Vladimir Nabokov (Η άμυνα του Λούζιν), Salman Rushdie (Τα παιδιά του μεσονυχτίου). Καλά ήταν. Τώρα ξεκινάω το Εκατό Χρόνια Μοναξιά του Gabriel Garcia Marques, και λογικά, θα το τελειώσω με την έλευση του 2007.

Από παλαιότερους: πηγαίνουμε 90 και κάτι χρόνια πριν και τα 39 Σκαλοπάτια του John Buchan, 140 χρόνια πριν με Ντοστογιέφσκι και το Έγκλημα και Τιμωρία, 400 χρόνια πριν με το Ο Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (ήταν και χρονιά Δον Κιχώτη η προηγούμενη, το 2005 γαρ) και 650 περίπου χρόνια πριν στην μεσαιωνική Ιταλία και το Δεκαήμερον του Βοκάκιου. Ως εδώ, όμως (με την παρελθοντολογία)!

Επανερχόμαστε στο σήμερα –back to the future– με τον συγγραφέα του Fight Club, Chuck Palahniuk και ακόμα ένα καφριλιάρικο βιβλίο του, Ο Επιζών. Και είχαμε και ολίγον από μυστήριο αναμειγμένο με τα μαθηματικά στο Θεώρημα του Παπαγάλου του Ντενί Γκετζ. Να μην ξεχάσω και τον David Lodge και το απολαυστικό Αλλάζοντας Θέσεις. Τέλος, από Έλληνες συγγραφείς διάβασα μόνο 2 (x2=4) (δυστυχώς ή ευτυχώς;). Από τον μεγάλο Αντώνη Σαμαράκη τα Σήμα Κινδύνου και Το Διαβατήριο και από τον τρελαμένο Λένο Χρηστίδη τα Δύο Θεοί και Ψυχ.

Μόνο χρόνο να έχουμε φέτος, να διαβάσουμε περισσότερα! Τώρα, τι δανείστηκα από άλλους, δεν θυμάμαι. Ας μου τα θυμίσουν αυτοί! Αυτά!
ΥΓ: προτείνετε δικά σας αγαπημένα βιβλία ή απλά πέστε τι διαβάσατε φέτος...

Αϊ - Καρνάβαλος

Είναι δυνατόν να έχει βάλει ο δήμος τέτοιο «αξιοθέατο»; Μην φοβάστε, κάντε κλικ, και μετά ζουμ. Έχει και πορτούλα στη μύτη για να μπαίνουν τα παιδιά! Καλά, τέτοια μόνο στην Κοζάνη! Διότι εδώ, όλα πρέπει να περιστρέφονται γύρω από τις Αποκριές, τη δικιά μας εθνική εορτή. Αφού οι περισσότεροι είναι για τα καρναβάλια...

Tool: Βιντεάκια από τη συναυλία

Μπορείτε να βρείτε πλέον αρκετά βιντεάκια από την συναυλία των Tool σε διάφορα γνωστά site, αλλά δείτε και τα παρακάτω. Έχουν παρθεί απο τον φίλο μου τον Αντώνη, από τη φωτογραφική του μηχανή(!) και έχουν πολύ καθαρό ήχο, σε σχέση με διάφορα άλλα. Έτσι, πάρτε και μια γεύση από ήχο και εικόνα μαζί (σκέτες... εικόνες στο προηγούμενο ποστ).

Δείτε και ακούστε ένα μικρό δείγμα από το show με τα λέιζερ:


Δείτε και ακούστε την εισαγωγή του Schism:

Tool: από τη συναυλία της 16ης Δεκ 2006

Με λίγα λόγια: αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν μία συναυλία, ήταν ένα οπτικο-ακουστικό υπερθέαμα. Αλλά, επειδή τα πράματα δεν ήταν όλα ρόδινα, ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Φτάσαμε στο χώρο της συναυλίας, στο Ελληνικό, γύρω στις 6:30μμ (την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες) και μετά από τον πρώτο έλεγχο προχωρήσαμε προς την είσοδο του «Ολυμπιακού Κέντρου Ξιφασκίας» (yeah!), το οποίο, εν τέλει, ήταν ένα παλιό υπόστεγο αεροπλάνων. Ένα μεταλλικό παραλληλόγραμμο κατασκεύασμα, που μοιάζει σαν τα περίπτερα της ΔΕΘ, αλλά σε αρκετά μεγαλύτερες διαστάσεις. Καλά που δεν αφήσαμε τα μπουφάν στο αυτοκίνητο, όπως είχαμε σκεφθεί νωρίτερα να κάνουμε, γιατί θα τον δαγκώναμε! Στον δεύτερο (και σωματικό) έλεγχο φάγαμε την πρώτη κρυάδα. Υπήρχαν αναρτημένες πινακίδες που απαγόρευαν κάπνισμα, βίντεο και ό,τι άλλο οπτικο-ακουστικό υλικό. Οι σεκιουριτάδες ψάχνανε στις τσέπες και, όπως μάθαμε αργότερα, κατάσχεσαν καμιά εκατοστή συσκευές (τις οποίες έπαιρνες πίσω με το πέρας της συναυλίας). Βέβαια, δεν μπορούσαν να πάρουν τα κινητά, οπότε αναρωτιέμαι προς τι όλη αυτή η φασαρία, εξ’ αρχής. Τέλος πάντων...

Ακριβώς στις 8 βγαίνουν στη σκηνή οι Mastodon και για περίπου 45 λεπτά τα δίνουν όλα. Και ενώ τα παιδιά φαίνονταν ότι προσπαθούσαν, είχαν έναν απαράδεκτο ήχο. Άκουγες μια γενική βαβούρα και καταλάβαινες τι τραγούδι παίζει μόνο αν το είχες ακούσει καλά απ’ τα CD τους.

Με το πέρας του show των Mastodon, αρχίσαμε να αδημονούμε. Αλλά τότε ήταν που πήρε μια κοπελιά το μικρόφωνο από τα παρασκήνια και υπενθύμισε στον κόσμο ότι απαγορεύεται το κάπνισμα και ότι υπάρχει δωμάτιο στο βάθος της αίθουσας για όποιον θέλει να καπνίσει! Φυσικά, τα περισσότερα πιθηκοειδή που βρίσκονταν εκεί και είχαν πιάσει τις θέσεις τους άρχισαν να γιουχάρουν. «Πού να τρέχουμε τώρα;» θα είπανε. Ξαναβγήκε η κακομοίρα και προσπαθούσε να συνετίσει τον κόσμο, με απειλές ότι το συγκρότημα δε θα παίξει και άλλα κουλά, το οποίο κράτησε αρκετή ώρα. «Εδώ είναι Ελλάδα, παιδιά», ήταν σαν είπαν με ένα στόμα στους Tool. Εδώ η έννοια του σεβασμού (όχι μόνο προς τον καλλιτέχνη, αλλά γενικά) είναι ανύπαρκτη. Εδώ, η κάθε διοργανώτρια εταιρία μπορεί να κάνει τις αρπαχτές τις και εμείς σαν μαλάκες να τρέχουμε. Εδώ είναι Ελλάδα!

Λοιπόν, για να μην παρεκτραπώ κι άλλο, το show των Tool ήταν απλά γαμάτο. Δείτε την απόδειξη ότι η συναυλία «γάμησε», από το χώρο της συναυλίας (για να καταλάβετε καλύτερα πού μας μπάσανε!). Από τις παρακάτω φωτογραφίες θα δείτε ότι τέτοια show δεν έρχονται συχνά στη χώρα μας. Αλλά, πάλι, έπρεπε να έχεις ύψος άνω του 1,75μ για να δεις τη συναυλία. Επίσης, έπρεπε να είσαι μπροστά και στο χώρο ανάμεσα στα ηχεία για να ακούσεις τον ήχο καθαρά (και να πω ότι ήταν πεντακάθαρος ο ήχος μπροστά, δε νομίζω να με γελάνε τα αυτιά μου). Δηλαδή, να ρωτήσω, φτιάχνεις μια συναυλία για να τη γουστάρουν 800 άτομα και τα υπόλοιπα 5000 άτομα τα βλέπεις σαν πορτοφόλια, τα οποία θα βγάλουν τα έξοδα; Ήμαρτον...
Συμπεράσματα: θα πάω να ξαναδώ τους Tool μόνο στο εξωτερικό (όταν θα έχω την ευκαιρία) και δεν νομίζω να ξαναδώ άλλη «μεγάλη» συναυλία που θα «διοργανώσει» η Didi Music.








Υ.Γ.1: πάλι ο Αντώνης έβγαλε τις καλύτερες φώτοζ, αλλά αυτό θα το καταλάβατε και μόνοι σας.
Υ.Γ.2: Διαβάστε επίσης: elvetos, Kompogiannitis

Land of the Stupid

Τι άλλο θα δούμε;!;! Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις (όπως λένε και οι κινέζοι). Στην περίπτωση μας, και παραπάνω! Μόνο αυτό έχω να πω: η βλακεία αυτού του λαού δεν έχει όρια.
Για την πληροφόρησή σας, η RIAA είναι ο σύλλογος των δισκογραφικών εταιριών στις Ενωμένες Πολιτείες. Όταν είδαν ότι αρχίζουν να τρίζουν οι βασιλικοί τους θρόνοι (δηλαδή τα παχουλά τους έσοδα πέσανε από τα $τρισεκατομμύρια σε $δισεκατομμύρια), κούνησαν τον κώλο τους και το μόνο που κατάφεραν ήταν να επιδοθούν σε πρακτικές παλαιοτέρων εποχών! Καρα-κιτς προπαγάνδα! «Οι κόκκινοι είναι εχθροί μας! Οι μαύροι είναι κακοί! Οι Ιάπωνες είναι πιο κακοί! Οι ισπανόφωνοι είναι δολοφόνοι! Ο Borat είναι γιος του διαβόλου! Τα παιδιά που κατεβάζουν τραγούδια είναι κομμούνια!»

Άι-σιχτίρ!

Stonegard

Σπανίως, πλέον, βρίσκω πράματα που θα με ταρακουνήσουν, αλλά φέτος έχω πάθει πλάκα με τους Stonegard από τη Νορβηγία και συγκεκριμένα τη φετινή τους κυκλοφορία και δεύτερο, κατά σειρά, album τους From Dusk till Doom. Ακούγεται σαν ένα μίγμα heavy-death-doom(!), με κιθάρες και ρυθμούς σε σημεία death-grind και ανάμεικτα φωνητικά (στα οποία κυριαρχούν οι μελωδικές γραμμές).

Για να πάρετε μια πρόγευση, δείτε το παρακάτω βιντεάκι (παρόλο που ήχος είναι πολύ κατεβασμένος) από το βίντεο-κλιπ From Dusk till Doom:


Υ.Γ.: Και τώρα έχω πάθει πλάκα, καθώς είδα ότι θα παίξουν στη Λάρισα στις 14 Ιανουαρίου του 2007, στο μαγαζί Live Music House!

Protest The Hero

Ξεκινήσαμε στην εκπομπή της προηγούμενης Κυριακής (10/12) την ανασκόπηση της χρονιάς με ροκ, κυρίως, πραματάκια και συνεχίζουμε αυτήν την Κυριακή (17/12, αφού γυρίσουμε σώοι από τους Τοοl) με heavy (κυρίως) περιεχόμενο. Ό,τι δηλαδή πέρασε από τα χέρια μας τη χρονιά του 2006. Ακούστε τις εκπομπές για να θυμηθείτε διάσημα, γνωστά, πρωτοεμφανιζόμενα και όχι-και-τόσο-γνωστά συγκροτήματα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σας γράψω εδώ στο μπλογκ για κάποιες όχι-και-τόσο-γνωστές κυκλοφορίες που αξίζει να τις ανακαλύψετε.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια καινούρια συγκροτήματα, όπως πέρυσι που έπαθα πλάκα με το ομώνυμο άλμπουμ των εγγλέζων Amplifier, φέτος ξεχωρίζω δύο. Τους Νορβηγούς Stonegard (για τους οποίους διαβάσατε εδώ), και τους Καναδούς Protest the Hero. Το άλμπουμ των δεύτερων με τίτλο Kezia (προφέρεται κεζάια), κυκλοφόρησε κανονικά στον Καναδά το 2005 αλλά στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο το 2006, οπότε το συμπεριλαμβάνουμε στη λίστα κυκλοφοριών του 2006.

Το Kezia είναι ένα concept άλμπουμ με θέμα την ιστορία μιας ομώνυμης κοπέλας που εκτελέστηκε. Η ιστορία διαβάζεται (ή... ακούγεται) από τρεις οπτικές γωνίες: του ιερέα της φυλακής, του δεσμοφύλακα και της ίδιας της Kezia. Η ιστορία και η ανάλυση των χαρακτήρων έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από έργα του Ντοστογιέφσκι. Και όλα αυτά γραμμένα από παιδιά 19 χρονών. Η μουσική κινείται ανάμεσα σε πάρα πολλά είδη. Έχοντας για βασικό κορμό το hardcore, η μπάντα κινείται με άνεση από το metalcore στο progressive και στο emocore και από κει στην παράνοια των System of a Down με λίγες δόσεις power-metal! Όλα αυτά, μπορεί να τα ακούσετε και σε ένα μόνο τραγούδι!

Δοκιμάστε τους! Πιστεύω ότι δε θα χάσετε! Και αν δεν σας αρέσουν... η ζωή συνεχίζεται!

Δείτε το βίντεο του τραγουδιού Blindfolds Aside:

Μία και απόψε...

Δηλαδή σε δύο μέρες βλέπουμε τους Tool στη χώρα μας. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει, μιας και το εισιτήριο δεν το έχω στα δικά μου χέρια, αλλά τέλος πάντων. Αύριο παίρνω ΚΤΕΛ (μετά από 14 ή 15 μήνες) για Σαλόνικα και κατεβαίνουμε Αθήνα με τα παιδιά (δηλαδή τον Θεόφιλο και τον Αντώνη) με το τρένο (πάλι εκδρομή ο δικός σου δηλαδή :-). Ο Καλαματιανός να ετοιμάζεται, γιατί θα κάνουμε κατάληψη στο σπίτι του (για ακόμα μια φορά)! Τα λέμε από βδομάδα με νέα από τη συναυλία και πολλές εικόνες!
Cheerz!

Λίμνη Πλαστήρα

Δοθείσης της ευκαιρίας, το σκάσαμε από την Κοζάνη για 4-5 μέρες. Έτσι, είπαμε να πάμε στη λίμνη Ταυρωπού ή, όπως είναι τώρα γνωστή, στη λίμνη Ν. Πλαστήρα. Όλα αυτά λάβανε χώρα από τη μέρα του Αγίου Νικολάου, την Τετάρτη 6/12, που είναι ο πολιούχος της πόλης (άρα έχουμε και αργία) μέχρι την Κυριακή, στις 10/12. Ο δρόμος που πήραμε είναι Κοζάνη --> Γρεβενά --> Καλαμπάκα --> Τρίκαλα --> Καρδίτσα --> Λίμνη Πλαστήρα. Στα Τρίκαλα κάναμε μια στάση να φάμε κατιτίς και να δούμε λίγο την πόλη. Δείτε τις παρακάτω φώτοζ για να δείτε πόσο ομορφαίνει το νερό μια πόλη (είτε αυτό είναι ποτάμι, λίμνη ή παραθαλάσσιο λιμάνι).

Και μετά, πήγαμε κατευθείαν στην περιοχή της λίμνης. Ο ξενώνας που μείναμε βρίσκονταν στη μέση του πουθενά (λέμε τώρα). Και μιας και δεν υπήρχε άλλος κόσμος εκεί τις πρώτες μέρες (μέχρι την Παρασκευή το βράδυ) άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου σκέψεις ότι βρίσκομαι στο ξενοδοχείο Θέα (από τη Λάμψη, με τον Τζακ Νίκολσον) ή στο Bates Motel του κυρίου Norman Bates και της... μητέρας του (από το Psycho του Χίτσκοκ, βρε!). Καλά, για να μην τα παραλέω, είδαμε και μερικούς άλλους τούριστς να τριγυρνάνε εδώ και κει, όπως εμείς άλλωστε. Το μέρος ενδείκνεται λοιπόν για να χαλαρώσεις, να ξεφύγεις από όλους και όλα για όσο καιρό θες. Δεν ενδείκνεται σε αυτούς που επιζητούν την φασαρία και τις trendy καταστάσεις (αυτοί να πάνε στην Αράχωβα ή στα Ζαγοροχώρια)! Έτσι, όπως μπορείτε να φανταστείτε, επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ, τον ύπνο! Γενικά, αυτές οι μέρες ήταν βόλτες-φαγητό-ύπνος-φαγητό. Αλλά το ΠΣΚ (ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο) έγινε πανικός. Και το ξενοδοχείο γέμισε, και όλα τα μαγαζιά και οι ταβέρνες και τα καφέ γέμισαν.
Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος μας όλες τις ημέρες. Την Πέμπτη είχε τέλειο καιρό και γυρίσαμε τη λίμνη και ανεβήκαμε σε ένα παρατηρητήριο (στα 1200μ. ύψος θαρρώ) και επισκεφθήκαμε το φράγμα και περάσαμε και από μερικά χωριά. Παρατηρήσεις: πολλά πρόβατα/αρνιά (και τσομπανόσκυλα) έχει η περιοχή οπότε σε όποια ταβέρνα και αν κάτσετε, θα φάτε καλά!

Την Παρασκευή είχε κωλόκαιρο (όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα) και υπερβολική ομίχλη που με ζάλισε καθώς οδηγούσα, οπότε την κάναμε και πήγαμε μια βόλτα Καρδίτσα. Την πόλη δεν την είχα επισκεφθεί ποτέ πριν και είδα άλλη μια ωραία, επίπεδη πόλη, με ποδηλατόδρομους και πάρκα και μεγάλες πεζοδρομήσεις και ό,τι άλλο θες. Δείτε διάφορες φώτοζ από το ομιχλώδες τοπίο, την ποδηλατούπολη, ένα πάρκο, ένα super-hi-speed μοτοσακό, εμένα και τον Μαύρο Καβαλάρη, ένα πολύχρωμο ροκ μπαράκι):

Το Σάββατο ο καιρός βελτιώθηκε, οπότε βγάλαμε μερικές ακόμα φωτογραφίες από την περιοχή στο χωριό Καλύβια. Αν είχε και λιγότερη συννεφιά θα έβγαιναν πιο ωραίοι καθρεφτισμοί. Πάντως, αν έχετε σκοπό να πάτε στη λίμνη, προτιμήστε αυτό το χωριό (τα Καλύβια). Έχεις πολλούς ξενώνες, μερικές καλές ταβέρνες και 2-3 καφετέριες-σνακ-μπαρ. Όπως είπαμε όμως, τα περισσότερα φαγάδικα λειτουργούν μόνο το ΠΣΚ.

Metal: A Headbanger's Journey

Λίγα λόγια θα γράψω (..μιας και ετοιμάζομαι για την εκδρομή στη Λίμνη Πλαστήρα, απ' όπου θα σας φέρω την άλλη βδομάδα μπόλικες φωτογραφίες) για την ταινία που είδα αυτό το σαββατοκύριακο με τον προαναφερθέν τίτλο.

Πρόκειται για ένα σοβαρό ντοκυμαντέρ που απευθύνεται όχι μόνο σε μεταλάδες αλλά σε όλους τους φίλους του σκληρού ήχου γενικότερα. Ένας πτυχιούχος ανθρωπολογίας (και φυσικά μεταλάς) αποφάσισε να ψάξει να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα: τι ενώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους που ακούνε metal; και γιατί ακούνε metal; και Γιατί αυτή η μουσική κατακρίνεται και περιφρονείται ενώ έχει τόσο μεγάλο και φανατικό κοινό; Ο τυπάς φτιάχνει ένα ωραίο μουσικο-γενεαλογικό δέντρο και γυρνάει ανά τον κόσμο παίρνοντας συνεντεύξεις από (μεταξύ πολλών άλλων): Bruce Dickinson, Tony Iommi, Ronnie James Dio, Rob Zombie, Tom Araya και Kerry King (Slayer), Lemmy (Motorhead), Dee Snider (Twisted Sister), Alice Cooper, Tom Morrelo, Vince Neil (Motley Crue)... και ακούμε επίσης απόψεις από απλούς οπαδούς, συγγραφείς και διάφορους κοινωνιολόγους. Αναλύονται πράματα και θάματα όπως η σεξουαλικότητα, η βία, η θρησκεία, ο θάνατος κλπ. Αναζητήστε το στα κατά τόπους βιντεοκλαπάδικα ή και δισκάδικα, αν και φοβάμαι ότι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στο Ελλάντα. Μπορείτε απλά, αν θέλετε, να το παραγγείλετε μέσω διαδικτύου, ή να το ζητήσετε να το δανειστείτε από μας! Απλά πράματα (να μην ξεχάσω να απονείμω ιδιαίτερη μνεία στον rockordie, στου οποίου το μπλογκ είδα για πρώτη φορά για το συγκεκριμένο ντοκιουμένταρι).

Cheerz!

Jack Black Strikes Back

Αν διαβάζει κανείς αυτό το ποστ και τυγχάνει φανατικός οπαδός του Μπουνιουέλ ή μόνο της νουβέλ-βαγκ, μπορεί να το προσπεράσει, τώρα!

Ο λόγος είναι ότι έκατσα και είδα πριν μερικές μέρες την ταινία Nacho Libre. Η υπόθεση θέλει έναν καλόγερο να προσπαθεί κρυφά να γίνει παλαιστής του κατς! «Καλά τώρα, ταινία με υπόθεση κατς; Πού βρισκόμαστε;», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Πρέπει να πω επίσης ότι αν η ταινία είχε άλλον πρωταγωνιστή, πέραν του κυρίου(;) Jack Black, η ταινία απλά δεν θα βλέπονταν! Τώρα όμως γελάς με τη φάτσα του Black, γελάς με τη «χαλασμένη» προφορά των αγγλικών του, γελάς με τις ατελείωτες γελοιότητές του, γελάς με τους απίστευτα κακάσχημους συμπρωταγωνιστές του, γελάς με τα αυτοσχέδια τραγούδια του. Η ταινία μπορεί να σε κάνει να ξεσκάσεις για 85 λεπτά και αυτή είναι η όποια... αξία της.

Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος επί του θέματος, αλλά τυγχάνω θαυμαστής του εν λόγω... μπάρμπα. Και επειδή σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει η ταινία Tenacious D in: The Pick of Destiny (δείτε το trailer), καλά θα κάνετε να προετοιμαστείτε (2 χτυπήματα από τον Black φέτος εναντίον της κουλτούρας!). Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Tenacious D είναι το προσωπικό συγκρότημα που διατηρεί ο Black με το φίλο του Kyle Gass. Δείτε το βίντεό τους Tribute (που όταν κυκλοφόρησε το 2001, λίγοι ήξεραν το ποιών τους) και το ομώνυμο (Pick of Destiny) από την ταινία, για να μπείτε σιγά-σιγά στο κλίμα. Αν πέσει στα χέρια σας, ακούστε ολόκληρο το soundtrack της ταινίας (ή, αλλιώς, το 2ο άλμπουμ του γκρουπ), το οποίο μπορεί από μόνο του να σας φτιάξει τη διάθεση για όλη την ημέρα! (infos: στο τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, Kickapoo, συμμετέχουν οι Meat Loaf και Dio, και σε ένα άλλο ο Dave Grohl).

Όσοι θέλουν κι άλλο Jack Black, ας ψάξουν τις παρακάτω ταινίες (πέρα από το School of Rock και τον κύριο King Kong):

Orange County (όπου παίζει τον «γεια σου» αδερφό του πρωταγωνιστή. Δώστε βαρύτητα στα extras)

High Fidelity (όπου δουλεύει στο δισκάδικο του John Cusack)

Cradle Will Rock (μικρή συμμετοχή με τον Kyle Gass, όπου ζητάνε από τον Bill Murray να τους μάθει τα μυστικά των εγγαστρίμυθων)

The Cable Guy (ναι, ο Κολλιτσίδας με τον Jim Carrey, είχε έναν μικρό ρόλο εκεί).

Referendum (ψηφοφορία-γκάλοπ-δημοσκόπηση-δημοψήφισμα)

Πείτε το όπως θέλετε...
Το θέμα είναι ένα: να μας πείτε ποιο είναι το αγαπημένο σας συγκρότημα (δυστυχώς, πρέπει να διαλέξετε μόνο ένα).

Το γκάλοπ ξεκίνησε μέσα από τη ραδιοφωνική εκπομπή, για να βρούμε ποια είναι τα αγαπημένα συγκροτήματα ή ποιοι είναι οι αγαπημένοι καλλιτέχνες των ακροατών της εκπομπής, αλλά τώρα θα επεκταθούμε και στον κυβερνοχώρο και έτσι ο οιοσδήποτε μπορεί να πει τη γνώμη του, αφήνοντας ένα σχόλιο στα comments ή στέλνοντας ένα μέηλ στο xoristitlo@yahoo.gr. Το γκάλοπ θα διαρκέσει μέχρι την εποχή των Χριστουγέννων και κάπου εκεί γύρω θα γίνει μια εορταστική εκπομπή, στην οποία θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα του... «δημοψηφίσματος».

Το ποστ θα ανανεώνεται τακτικά για να βλέπετε την εξέλιξη της ψηφοφορίας. Για την ώρα, έχουμε και λέμε:
3 ψήφοι: Linkin Park
2 ψήφοι: System of a Down, Tool
από μία ψήφο:
Rainbow, Deep Purple, Therion, Red Hot Chili Peppers, Pearl Jam, The Doors, Nightwish, Blink-182, Garbage, 3 Doors Down, Audioslave, Paradise Lost, Slipknot, Lacuna Coil, Angels & Airwaves, Guns N' Roses, Papa Roach

Worst song ever!

Λίγο το ότι πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστογέννων, λίγο μια συζήτηση που είχα με το φίλο μου το Νάσο, μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι Last Christmas των Wham και μπαμ!!! Εξερράγη ο εγκέφαλός μου! Μπορώ να αραδιάσω χίλιους λόγους για το ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το χειρότερο όλων των εποχών, αλλά δεν θα το κάνω! Απλά ΕΙΝΑΙ το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΟΛΩΝ των ΕΠΟΧΩΝ!

Βέβαια, όποιος θέλει, μπορεί να πει τη γνώμη του ελεύθερα και να με κράξει, αν θέλει να υπερασπίσει το αγαπημένο του τραγούδι.

1week of art works

Απίστευτο βιντεάκι... αξίζει τα 5 λεπτά διάρκεια. Για τους δημιουργούς του χρειάστηκε 1 εβδομάδα!!

1week of art works

Για την ανακάλυψή του, να 'ναι καλά ο Allu Fan Marx
Δείτε ακόμα ένα με τίτλο Puzzle και με το ίδιο πάνω-κάτω θέμα:

Puzzle

Stampin' Ground - 12Νοε2006

Ξυλουργείο του Μύλου, 12 Νοεμβρίου 2006
support acts: Providence, Free Fall, Como Esta Loca


Όσοι είχαν ξαναβρεθεί σε show των Stampin' Ground ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Όσοι δε γνώριζαν, το έμαθαν μια και καλή. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Και η αρχή έγινε με τους Ξανθιώτες Como Esta Loca και την πολύ καλή επιθετική μουσική τους, στα χνάρια του αμερικάνικου metal-core (βλ. Killswitch Engage). Πολύ καλό στήσιμο, πολύ καλή οι οργανοπαίχτες και πολύ καλός frontman, δηλαδή ό,τι πρέπει για ένα τέτοιο γκρουπ. Αν και ήταν το συγκρότημα που άνοιγε τη συναυλία και όλοι κρατούσαν δυνάμεις για τη συνέχεια, κατάφεραν και ξεσήκωσαν το κοινό, χάρη στη δυναμική του τραγουδιστή. Στα συν οι διασκευές στα τραγούδια People = Shit των Slipknot και Power Trip των Chimaira (παρόλο που ο υπογράφων δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το δεύτερο αμερικάνικο συγκρότημα) και το ό,τι μοίρασαν στο κοινό δεκάδες promo-CD του συγκροτήματος.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Free Fall και παρουσίασαν το δικό τους μίγμα hardcore με ψήγματα mathcore. Είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς, αφού το σύστημα κιθάρα-μπάσο-τύμπανα με πολύ καλούς τεχνίτες μουσικούς, αρκεί και περισσεύει για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Βρήκαμε όμως πολύ μέτρια τα φωνητικά του τραγουδιστή, καθώς δεν ταίριαζαν με το σύνολο και δεν προσέδιδαν δυναμική. Στο τελευταίο τραγούδι ανέβηκε ένας 2ος τραγουδιστής για να εκτελέσουν με επιτυχία το Roots Bloody Roots των Sepultura και να ξεσηκώσουν με τη σειρά τους το κοινό.

Και ως τελευταίο support γκρουπ, εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι Providence. Με πολύ καλό ήχο, με πολύ καλή σκηνική παρουσία, με έναν ορεξάτο frontman και με πολύ δυνατά τραγούδια (στο στυλ των Hatebreed) μπόρεσαν και κέρδισαν το κοινό από την αρχή ως το τέλος. Μιας και εγώ δεν τους είχα ξανακούσει, μπορώ να πω ότι αποτελούν ένα ελπιδοφόρο συγκρότημα, που έχει να προσφέρει πολλά στην ελληνική σκηνή.

Μετά το τέλος του ορεκτικού (δηλ. των support συγκροτημάτων) ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο (δηλ. των SG). Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα, μετά από αυτές τις συναυλίες στην Ελλάδα το γκρουπ διαλύεται και κάθε μέλος συνεχίζει με τις δικές του ασχολίες. Και μιας και είχαν ήδη παίξει σε Αθήνα, Λάρισα και Αλεξανδρούπολη προβλεπόταν μία καυτή, τελευταία, συναυλία. Όπερ και εγένετο. Ως συνήθως, πριν ανέβουν στη σκηνή άρχισε να παίζει στα ηχεία το μουσικό θέμα της ταινίας Cape Fear, μία σύνθεση του Bernard Herrmann. Από κει και έπειτα όμως ό,τι και να πω (ή να γράψω) αδυνατεί να περιγράψει με ακρίβεια το τί ζήσαμε εκεί μέσα. «Ξύλο», ιδρώτας, ένταση, bongo, moshing, stagediving είναι μόνο λίγες λέξεις που έρχονται στο μυαλό... Έλαβαν χώρα τα γνωστά σκηνικά, δηλαδή να χωρίζεται η πίστα σε δύο στρατόπεδα και μετά να... πλακώνονται μεταξύ τους, να μεταφέρουν υψωμένο ψηλά τον Άνταμ από το... πάλκο στο μπαρ και πάλι πίσω (αφού πρόλαβε να πάρει και μια μπίρα). Ο κόσμος επίσης έπαιρνε το μικρόφωνο και τραγουδούσε (ή γκάριζε, καλύτερα) μετά από παροτρύνσεις του Άνταμ. Μπορεί ο ήχος να μην ήταν και ο καλύτερος (ιδέα μου ήταν, αλλά δεν άκουγα την μπότα) αλλά σίγουρα ήταν πολύ έντονος (μου βούιζαν τα αυτιά για 3 μέρες)! Αξιοσημείωτη (και μη αναμενόμενη) ήταν η διασκευή στο Shades of Gray των Biohazard. Για το κλείσιμο επεφύλαξαν φυσικά τα Officer Down και Pain Is Weakness για να μας αφήσουν με το σβέρκο να πονάει και την ανάμνηση μιας αληθινά heavy συναυλίας.