Γκοτζίρα! Το άγριο παιδί!

Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να ανεβάσει τις "μετοχές" του στη σόου-μπιζ (ακόμα και σ'αυτή της σκληρής μουσικής) είναι να βρει έναν καλό μάνατζερ! Οι γάλλοι Gojira φαίνεται ότι τον βρήκαν. Παίξανε support σε Metallica και Machine Head, ηχογράφησαν σε στούντιο της Νέας Υόρκης με παραγωγό τον Josh Wilbur (επίσης των Lamb of God), κλείσανε για τη φθινοπωρή τουρνέ με τους LoG (αλλά και την ακυρώσανε μετά τη φυλάκιση του Randy Blythe). Αλλά όπως και να το κάνεις, όποιον μάνατζερ κι αν έχεις, αν το υλικό σου είναι για πέταμα, δεν θα προκόψεις ούτε στο ελάχιστο. Ό,τι και να λέμε, δηλαδή, για την άνοδο, το μεγάλωμα του ονόματος των Gojira, οφείλεται στη μουσική τους και μόνο. Όλα τ'άλλα είναι απλά συνεπακόλουθα.

Τι θέλω να πω τόση ώρα; Ότι το νέο τους άλμπουμ, μετά από υπομονετικές ακροάσεις, με έχει συνεπάρει. Νέο βίντεο μέσα από το L'Enfant Sauvage (διάλεξαν τον τίτλο από την ομότιτλη ταινία του Φρανσουά Τριφό;) για το τραγούδι Explosia:

Κανόνας

Ο όρος «κανόνας» στη μουσική είναι μια μουσική σύνθεση στην οποία η κύρια μελωδία ακολουθείται από τη μίμησή της από άλλες φωνές με χρονική διαφορά (βλ. βικιπαιδεία). Χαρακτηριστικούς κανόνες (κυρίως τετράστιχα) είχαμε τραγουδήσει όταν είμασταν μικροί στους προσκόπους.

Αν και δεν είναι ακριβώς κανόνας, βρήκαμε ενδιαφέροντες πολυφωνίες στη μουσική που γουστάρουμε, οι οποίες μπαίνουν βαθμιαία η μία μετά την άλλη. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Savatage της μετά Chris Oliva εποχής και στο κλείσιμο του εντυπωσιακού "Chance" από το CD Handful of Rain. Ίσως η πιο πετυχημένη απόπειρα. Το επανέλαβαν ξανά μετά στο τελευταίο τραγούδι από το Wake of Magellan, το "Hourglass". Ο τραγουδιστής Zachary Stevens το επανέλαβε με τη σειρά του στο δικό του συγκρότημα, τους Circle II Circle στο "Burden of Truth", στο τελείωμα του "F.O.S.", στο φοβερό "The Middle of Nowhere" και στο "Every Last Thing" (ένα σε κάθε άλμπουμ). Το έκανε σήμα κατετεθέν του, ή του έγινε εμμονή;

Άλλο παράδειγμα από τους Καναδούς The Tea Party στο κλείσιμο/κορύφωση του τραγουδιού "The Master and Margarita" μέσα από το άλμπουμ του 2001 The Interzone Mantras.

Αν έχετε κι άλλα υπόψιν, γράψτε!

Ήθελες Wacken το 2013;

Άκυρο, ψαρά! Πάρε ένα sold-out από χθες, 22 του Σεπτέμβρη! 10 μήνες και μισό πριν ξεκινήσει το μεγαλύτερο μεταλλικό φεστιβάλ της Ευρώπης και έχει ξεπουλήσει. Έχοντας ανακοινώσει μόλις 7-8 μπάντες. Μεταξύ αυτών Amorphis, Anthrax, Rage, Nightwish και Rammstein (μάλλον οι headliners της μία ημέρας) και Deep Purple, οι οποίοι πιστεύω θα κάνουν κάτι επετειακό για το εκλειπόντα Τζον Λορντ. Αυτά. Άντε και του χρόνου με τις υγείες μας.

Acid Death

Eidolon
Το γκρουπ των Acid Death έκανε μία σχετική αίσθηση στα τέλη των '90s με τον τεχνικό thrash/death ήχο τους, κάτι μεταξύ Sadus, Coroner και τελευταίων δουλειών των Death. Θύμαμαι ότι μας είχαν κάνει και καλή εντύπωση όταν τους είδαμε ζωντανά το Γενάρη του '98 στη συναυλία που άνοιγαν για τους Kreator.

Δώδεκα χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ, επέστρεψαν δισκογραφικά με το Eidolon, το οποίο ακολουθεί τα ίδια thrash/death χνάρια, προσθέτοντας και κάποια samples σε σημεία εδώ και κει. Η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και οι ιδέες στις κιθάρες ανεβάζουν το τελικό σύνολο. Από τις φετινές κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής που αξίζει να αναζητήσουν οι φίλοι του είδους.

(facebook.com/AcidDeathGR)

As I Lay Dying - Awakened

Καλώς τα τούμπανα!! Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα ότι οι As I Lay Dying θα κυκλοφορούσαν καινούριο δίσκο, οπότε μπορώ να πω ότι πιάστηκα απροετοίμαστος. Η σχέση που έχω με τη μπάντα μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερη, καθώς με συντρόφευε καθ' όλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, προσπαθώντας να πείσω τον κουμπάρο μου για την επιδραστικότητα της. Όντας πλέον βετεράνοι του είδους και έχοντας εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το hype των 00's σχετικά με το νεο-metalcore, μας σφυροκοπούσαν σταθερά και ποιοτικά με δίσκους δημιουργώντας ένα δυνατό fan base σε Ευρώπη και Αμερική. Το καινούριο τους πόνημα σε καμία περίπτωση δεν παρεκκλίνει από τις νόρμες του ιδιώματος. Thrashoriff, μελωδικά περάσματα και breakdowns με τα leads και τα solos να βρίσκονται εκεί που πρέπει. H ένσταση μου εντοπίζεται σε αυτά τα ρημάδια τα καθαρά φωνητικά. Ok, αντιλαμβάνομαι ότι πλέον έχουν γίνει απαραίτητο κακό, αλλά είναι κρίμα εκεί που πορώνεσαι και κοπανιέσαι να σκάει μύτη το καθαρό φωνητικό... Τέσπα, πέρα από αυτά οι μελωδίες είναι εξαιρετικές και κολλητικές, οι στίχοι φορτισμένοι και ο δίσκος έχει εξαιρετική ροή και στήσιμο και δομή, οπότε thumbs up. Συμπερασματικά έχουμε ένα ακόμη όπλο στη φαρέτρα ενός ιδιώματος που έχει οδηγηθεί στην παρακμή, με τους παλιούς να προσπαθούν να κρατήσουν τη σημαία ψηλά. Οι As I Lay Dying το κατάφεραν, αλλά για πόσο ακόμα;

Όμηρος

Υ.Γ: Άσχετο, αλλά το "94 hours" (από τον πρώτο και επικό δίσκο της μπάντας) θα στοιχειώνει για πάντα το μυαλό μου... για πολλούς λόγους (δείτε την κοπέλα στο clip και τα ξαναλέμε...). Ααα... τους είδαμε και live!!!
Y.Γ. revisited: Τον άλλο μήνα σκάει μύτη καινούριο Parkway Drive και ήδη ακούγονται οι πρώτες κραυγές από την άβυσσο του Brisbane...

Planet of Zeus greek tour

Η διαφορά των συναυλιών που δίνανε τα ελληνικά συγκροτήματα τη δεκαετία του '90 με αυτά της σημερινής εποχής είναι η παρακάτω εικόνα. Τα παλιά σχήματα μετά βίας δίνανε ένα live έξω από την Αθήνα. Εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες πλέον (χάρη στο διαδίκτυο και μόνο) και δεν θα κάτσουμε να αναλύσουμε τώρα τις διαφορές. Περιμένουμε πώς και πώς να δούμε τους Planet of Zeus στην Καστοριά και οι υπόλοιποι μπορείτε να τους δείτε στην πόλη της αρεσκείας σας!

Η 11η Σεπτεμβρίου και συγκροτήματα που δεν έχουν έρθει Ελλάδα

Προχθές ήταν η επέτειος της 11ης Σεπτέμβριου. Θυμήθηκα μια συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Όμηρο ότι στα τέλη εκείνου του Σεπτέμβρη θα έρχονταν για live οι Pantera μαζί με τους Slayer! Ούτε που το θυμόμουν και νομίζω ότι ούτε που είχα ακούσει τότε γι'αυτό. Το έψαξα πάντως και είδα ότι όντως ίσχυε (Tattoo the Planet tour link). Αλλά όταν έπεσαν οι Δίδυμοι πύργοι, οι κύριοι από το Τέξας ακύρωσαν την επίσκεψή τους. Λίγο καιρό μετά διαλύθηκαν. Το μεγάλο συναυλιακό απωθημένο του έλληνα μεταλλά της δεκαετίας του '90 θα μείνει για πάντα απωθημένο.

Με τις όλο και περισσότερες πλέον επισκέψεις συγκροτημάτων στη χώρα μας, εγώ αναρωτιέμαι ποια μεγάλα συγκροτήματα δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην εποχή των Beatles και Led Zeppelin, αλλά σε πιο πρόσφατα γκρουπ. Οι Soundgarden διαλύθηκαν νωρίς αλλά, με την τωρινή επανασύνδεσή τους, παίζει να τους δούμε σύντομα. Ίσως και του χρόνου. Οι Motley Crue ακύρωσαν λόγω καταιγίδας σε εκείνο το επεισοδιακό Rockwave του 2009, οπότε τους υπολογίζουμε να έρθουν κι αυτοί από τα μέρη μας για να παίξουν για πρώτη φορά. Με τόσους φαν στη χώρα μας, το θεωρούμε δεδομένο.

Άλλα συγκροτήματα; Και από τα πιο πρόσφατα, θα δούμε κανένα στη χώρα μας; Όπως, ας πούμε, τους Volbeat, τους Rise Against ή τους Alter Bridge;

София revisited: Red Hot Chili Peppers (1-2 Σεπ 2012)

Ζήσης:
Διήμερη εκδρομή; Τσεκ!
Λεωφορειάκι; Σούπερ!
Οδηγός; Φανταστικός!
Παρέα; Εκπληκτική!
Ξενοδοχείο; Το βρήκαμε, βουτήξαμε, ήπιαμε και τις μπύρες στο λόμπι της ρεσεψιόν!
Συναυλία; Επαγγελματικά φοβερή. Ανεβάσανε τη σκηνοθετική παρουσία ενός live σε άλλο επίπεδο!
Τζαμαρίσματα; Ό,τι έπρεπε! Χωρίς να διαρκούν πολύ (και να γίνονται κουραστικά).
Ο Flea; Ο πραγματικός ηγέτης της μπάντας. Αν ήμουν τώρα 15 χρονώ, θα πήγαινα να μάθω μπάσο!
Encore; Πρώτη φορά άκουσα να φωνάζει/τσιρίζει/σφυρίζει όλος ο κόσμος, ένα ολόκληρο γήπεδο, συνεχόμενα επί πέντε-δέκα λεπτά μέχρι να ξαναβγεί το συγκρότημα. Η ένταση αυτού του ήχου ήταν μεγαλύτερη κι από αυτή των μηχανημάτων.
Διοργάνωση; Μέτρια, με ελάχιστα σταντ για μπύρες/νερό, αναγκάζοντάς μας να μείνουμε αφυδατωμένοι.
Κούραση; Στο μέγιστο βαθμό.
Φαγητό στα ΜακΝτόναλντς; Άθλιο. Οι Χάινεκεν σώσανε την κατάσταση.
Κυριακάτικη βόλτα στη Σόφια; Αναζωογονητική!
Ψητά στη Γκραντεσνίτσα; Επιβεβλημένη στάση, πλέον!
Επιστροφή; Ξεκαρδιστική!
Απολογισμός: αδειάσαμε τις «μπαταρίες» και τις επαναφορτίσαμε επιτυχώς!

setlist

Όμηρος:
Σκόρπιες σκέψεις κατά την επιστροφή...
Όλες οι εικόνες του διημέρου είναι εκεί, ενώνονται σαν τις σκηνές μιας ταινίας που ζωντανεύει μπροστά μου. Και τότε είναι που το χαμόγελο σκάει στα χείλη αποδεικνύοντας πόσο επιτυχημένη ήταν μια απόπειρα που σχεδιάζονταν εδώ και μήνες... Είναι από τις στιγμές που ό,τι ζεις, ό,τι έχεις και δεν έχεις δεν μετριέται με χρήμα, αλλά με συναισθήματα. Είναι όλα αυτά που μας κάνουν να γελάμε κρυφά ή και με τη ψυχή μας. Είναι η στιγμή που ακούς ένα από τα αγαπημένα σου κομμάτια και τα μάτια σου υγραίνουν γιατί δίπλα σου βρίσκονται αγαπημένα πρόσωπα, που ήρθαν από μακρυά, με άτομα άγνωστα μέχρι πρότινος, που ενώθηκαν κάτω από τη σκέπη του ίδιου λεωφορείου, έχοντας κοινό προορισμό. Οι κοινοί προορισμοί όμως φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, με αμοιβαία βλέμματα και σκέψεις που χάνονται στον ορίζοντα του γυρισμού. Και εκεί που τα μάτια σου λένε ότι έφτασε το τέλος, μια νέα εικόνα ξεπροβάλει. Τα ωραιότερα πράγματα στο κόσμο δεν κοστίζουν γιατί η καλή παρέα και οι συνοδοιπόροι είναι εκεί για να σε αποζημιώσουν. Ας ταξιδεύουμε λοιπόν. Μακρυά από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Ας ταξιδεύουμε όπως ταξιδέψαμε αυτό το διήμερο. Με το σώμα, αλλά κυρίως με το μυαλό, τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματά μας. Χωρίς αντίτιμο...

Υ.Γ 1: Πολλά συγχαρητήρια σε όσους ήταν κομμάτι αυτού του εκδρομικού παζλ. Να είστε υγιείς στο πνεύμα και στο σώμα και σύντομα να το επαναλάβουμε..
Υ.Γ 2: Τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς την απίστευτη οργάνωση του φίλου (έτσι σε νιώθω πλέον...) Ζήση, που επένδυσε προσωπικό χρόνο και είδε το εγχείρημα να στέφεται από επιτυχία. Να είσαι γερός φίλε και εμείς είμαστε δίπλα να στηρίζουμε τη φάση...