Ίσως οι Bleeding Through κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Υπερβολές; Εντάξει, παρόλο που κι εμείς είμαστε κολλημένοι με το The Truth, η νέα τους δουλειά The Great Fire έχει ανεβάσει τα πλήκτρα στη μίξη και έχει δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα, την εκρηκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι καρά-heavy επιθετικές συνθέσεις σε συνδυασμό με το συμφωνικό υπόβαθρό. Να τους χαρακτηρίσω "συμφωνικό black"; Τ'αφήνω για άλλους αυτά. Από την αρχή, το γκρουπ σε πιάνει και σε ταρακουνάει ασύστολα! Για παράδειγμα, τα εναρκτήρια δύο τραγούδια έχουν διάρκεια μικρότερη των δύο λεπτών! Και το μεγαλύτερο (σε διάρκεια) θα το βρείτε στη μέση του δίσκου, το "Walking Dead" που είναι (μόλις) τέσσερα λεπτά και είναι μάλλον το καλύτερο του δίσκου (κατά τον υπογράφοντα). Σύνολο: δεκατέσσερις δυναμίτες. Άσχετο: για πρώτη φορά προσθέτουν δύο παραπάνω τραγούδια από τη ντουζίνα των τραγουδιών που περιέχουν συνήθως τα άλμπουμ τους. Σύνοψη: ο πρώτος δίσκος του 2012 που μας ταρακούνησε για τα καλά!
Δύο μόδες ενσωματωμένες σε ένα άλμπουμ: α) παίρνουμε τον buzz-saw ήχο των Entombed που ξαναέφεραν στο προσκήνιο οι Trap Them και β) χρησιμοποιούμε τη μητρική μας γλώσσα (φινλανδικά) όπως κάνανε οι συμπατριώτες Stam1na ή ακόμα πιο πετυχημένα οι (νορβηγοί) Kvelertak. Το αποτέλεσμα: το συγκρότημα Unkind που κοπανάει ανελέητα στο δίσκο Harhakuvat (τι σημαίνει τώρα αυτό;)! Όχι κι άσχημο, αλλά ούτε και η επιτομή της πρωτοτυπίας. Απλά... ενδιαφέρον.
Το καινούριο και άγνωστο προ ολίγων εβδομάδων συγκρότημα με το όνομα While Heaven Wept έπεσε στην αντίληψή μας μέσα από τις διάφορες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς που διαβάσαμε δεξιά κι αριστερά. Και τι ακούσαμε; Ένα περίεργο μίγμα heavy metal με καθαρά φωνητικά και... doom ανησυχίες. Εντύπωση μας προκάλεσαν τα δύο πρώτα τραγούδια του δίσκου Fear Of Infinity, τα οποία θα μπορούσαν να ανήκουν σε black metal συγκρότημα με μελωδικό τραγουδιστή. Και εκεί πιστεύω ότι τελείωσαν οι ευχάριστες εκπλήξεις. Επειδή η συνέχεια έχει αργόσυρτα τραγούδια, με καλή ατμόσφαιρα αλλά χωρίς μεγάλο ίχνος πρωτοτυπίας. Το κύριο μειονέκτημά τους πάντως πιστεύω ότι είναι αυτά τα φωνητικά που ακούγονται αρκετά... ερασιτεχνικά. 
Το πιο χιουμοριστικό και σατιρικό βιβλίο για την αγαπημένη μας μουσική. Το The Rock Bible απευθύνεται σε συγκροτήματα και ορκισμένους οπαδούς οι οποίοι, αν έχουν αίσθηση του χιούμορ, θα καταδιασκεδάσουν με όλα αυτά που γράφονται. Ίσως «δούνε» και τον εαυτό τους εκεί μέσα! Αν είστε καινούριο συγκρότημα, μπορείτε να το δείτε και σαν συμβουλευτικό οδηγό! Πάρτε μερικά δείγματα!
Οι αμερικανοί death-doomsters από το Ιλινόις Novembers Doom, που έχουν χρόνια στο κουρμπέτι και έχουν έναν doom ήχο που θα ζήλευαν και οι My Dying Bride, κυκλοφόρησαν τον όγδοο δίσκο τους με τίτλο Aphotic, ο οποίος δεν ξεφεύγει σχεδόν καθόλου από αυτά που μας συνήθισαν. Και καλά κάνουν. Όλα τα γνωστά τους στοιχεία είναι εδώ: βαριές κιθάρες, βορβορώδη φωνητικά, μελωδικές εκτονώσεις, μελαγχολία και συναίσθημα. Η ποιότητα των συνθέσεών τους; Ενδεδειγμένη. Η πρωτοτυπία; Απούσα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα ενδιαφέρει τους φαν του είδους. Ένα περίεργο πράμα όμως... Αυτή η νέα δουλειά μου θύμισε αρκετά παλιούς Opeth. Ή ιδέα μου ήταν; Όπως και στους προηγούμενους τρεις δίσκους, έτσι και δω συμμετέχει ο Σουηδός Dan Swanö. Αυτή τη φορά δανείζοντας τη φωνή του στο τραγούδι "Of Age and Origin", όπως επίσης και η γνωστή μας Anneke Van Giersbergen (πρώην Gathering) βάζει τη δικιά της σφραγίδα με τα αιθέρια φωνητικά στο χαλαρό, μοναδικό ακουστικό τραγούδι (όπως συνηθίζει το γκρουπ σε κάθε άλμπουμ) "What Could Have Been" (δείτε/ακούστε το ορίγκιναλ βίδεον κλιπ). 
Αν γουστάρετε το σουηδικό, μελωδικό death metal ήχο, γνωστό και ως melodeath, επενδύστε άφοβα στους... Δανούς Mercenary και τον έκτο(!) δίσκο τους Metamorphosis. Τα 3/5 του γκρουπ αποχώρησαν πριν δύο χρόνια (ο νράμερ Mike Park Nielsen και τα αδέρφια Morten & Mikkel Sandager στα πλήκτρα και τα φωνητικά αντίστοιχα), αφήνοντας τους δύο κιθαρίστες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Οι οποίοι βρήκαν γρήγορα τους αντικαταστάστες και, αν κρίνουμε από το τελικό αποτέλεσμα, τα κατάφεραν μια χαρά! Όσοι δεν είναι φίλοι αυτού του ήχου, μπορούν να προσπεράσουν άφοβα.
Όσοι διαβάζουν το μπλογκ θα έχουν παρατηρήσει ότι δεν ασχολούμαστε πολύ (ως καθόλου) με το power-epic παρακλάδι του μέταλ. Γούστα είναι αυτά, θα μου πείτε, και κάπως έτσι δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο νεαρό φινλανδικό συγκρότημα Turisas. Πόσω μάλλον, μετά την παρατήρηση των ενδυματολογικών... προτιμήσεων του γκρουπ στο βίντεο Stand Up and Fight (αλλά και στα υπόλοιπα)! Κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί λόγο για μουσική κριτική, αλλά τη σήμερον εποχή, με την εικόνα να παίζει μείζονα λόγο, όλα παίζουν το ρόλο τους.
Το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Cameron Crowe (Singles, Almost Famous κ.α.) και παρουσιάζει την εικοσάχρονη ιστορία των αγαπημένων Pearl Jam έχει πλήθος συνεντεύξεων αλλά και απιστεύτου ποσότητες αρχειακού υλικού για να το κατευχαριστηθείτε. Ξεκινάει φυσικά με τους Mother Love Bone και το θάνατο του τραγουδιστή Andy Wood, αυτόν τον θάνατο που επηρέασε πραγματικά το Σιατλ και τη σκηνή του grunge και όχι του... άλλου που αυτοκτόνησε. Και η συνέχεια έχει αναφορές στα πάντα: στον ερχομό και τη demo-κασέτα του Vedder, τη φιλική-συμβουλευτική σχέση με τον Chris Cornell και το δίσκο ως Temple of the Dog, το πρώτο όνομα της μπάντας που ήταν... Mookie Blaylock (!), τις πρώτες-πρώτες συναυλίες τους. Και από την δισκογραφική έκρηξη του "Ten" στη δικαστική κόντρα με την εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών Ticketmaster και από την τραγωδία του Roskilde στο σήμερα και το σχεδιασμό των συναυλιακών setlist. Η μεγαλύτερη διάρκεια του DVD εστιάζεται φυσικά στα πρώτα δέκα χρόνια της μπάντας και αυτό που παρατηρούμε είναι: α) η μουσική εξέλιξη του συγκροτήματος (που από ένα δυναμικό hard-rock σχήμα οδηγήθηκε στο απόλυτο ροκ συγκρότημα για τη γενιά των 90's) και β) η συναυλιακή ωρίμανση (που από τις παλαβομάρες και το δυναμισμό των πρώτων χρόνων φτάσαμε στα φανταστικά live των δυόμιση ωρών). 
