Say You'll Haunt Me

Το θέλουν τον στ'χειό τους οι Stone Sour! Δείτε/ακούστε παρακάτω το πρώτο single με τίτλο Say You'll Haunt Me που κυκλοφορούν για τη νέα τους δουλειά:

Ποιος αντιγράφει ποιον;

Έχουμε δύο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις παρακάτω και το ενδιαφέρον είναι ότι εμπλέκεται το ίδιο συγκρότημα, οι αγαπημένοι On Thorns I Lay που δυστυχώς έχουν εξαφανιστεί για καιρό από το μουσικό προσκήνιο (τα νέα που έχουμε για αυτούς είναι ότι ετοιμάζουν νέο άλμπουμ αλλά... με τον πάσο τρόπο τους).

1) Στο δεύτερο full-length άλμπουμ τους με τίτλο Orama, οι On Thorns I Lay είχαν ένα τραγούδι με τίτλο "The Blue Dream". Ακούστε το παρακάτω και συγκρίνετέ το με το διάσημο (και λόγω Matrix) "Clubbed to Death" του Rob Dougan.
The Blue Dream — Clubbed to DeathΓια να σας προλάβω, να πω ότι η εισαγωγή (και των δυο) είναι παρμενή από το "Enigma Variations" του Edward Elgar και το βασικό θέμα (και των δυο) από το "Jupiter" του Gustav Holst.

2) Στο πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ των On Thorns I Lay με τίτλο Angeldust, υπάρχει το τραγούδι "Black Cold Nights" το οποίο έχει στο ρεφραίν μια μελωδία που θα σας φέρει στο μυαλό το ηλεκτρονικό τραγούδι "Resurrection" που είχε γίνει επιτυχία πριν λίγα χρόνια από τους ρώσους PPK.
Black Cold Nights — RessurectionΓια την ακρίβεια όμως και τα δύο θέματα είναι... επηρεασμένα από το μουσικό θέμα της ταινίας Siberiade του ρώσου συνθέτη Eduard Artemyev, γνωστού κυρίως για τη σύνθεση της μουσικής στις ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι.

Emptiness Unobstracted

Νέο βίντεο-κλιπ απ'τους Nevermore για το νέο τους άλμπουμ που είχαμε παρουσιάσει σε προηγούμενο ποστ. Το τραγούδι είναι το Emptiness Unobstracted.

Firewind - 16Ιουλ2010

Δάσος Μεσοποταμίας, Καστοριά, 16 Ιουλίου 2010
support: Elysion, Danger Angel, Until Rain, Silent Wedding, Grace of Sorrow

Καταρχάς, να πω τι βλακεία κάναμε και δεν διανυκτερεύσαμε εκεί το βράδυ. Το Δάσος της Μεσοποταμίας είναι ένα απίστευτα πανέμορφο μέρος για μουσικό φεστιβάλ. Τα συγχαρητήρια στους διοργανωτές που στήσανε τόσο μεγάλη σκηνή και τα σέβη μου στον ηχολήπτη που κατάφερε και έβγαλε έναν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει σε συναυλίες ποτέ! Του χρόνου θα είμαστε πάλι εκεί με τα αντίσκηνα, αρκεί να έχουμε πάλι τέτοιο φοβερό line-up. Ή ξαναφέρτε τους Firewind και τους Elysion!

Ας μας συγχωρέσουν τα πρώτα συγκροτήματα, διότι τους ακούγαμε από απόσταση πίνοντας μπύρες και κουβεντιάζοντας, οπότε δεν μπορώ να είμαι και απόλυτα αντικειμενικός. Εντελώς υποκειμενικά λοιπόν, οι Grace of Sorrow ήταν μια νεαρή μπάντα, που μας ταρακούνησε κυρίως με τις διασκευές σε Metallica και Iron Maiden. Βγήκαν πρώτοι μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, αλλά αυτό δεν τους πτόησε και παίξανε μια χαρά. Μετά εμφανίστηκαν οι Silent Wedding, ένα κλασικό, ρυθμικό metal σύνολο που ακούγονταν μια χαρά πίνοντας τις πρώτες μπύρες στο δασάκι. Μας ανεβάσαν ιδιαίτερα με την καλοπαιγμένη διασκευή στο "Gutter Ballet" των Savatage. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Until Rain, ένα progressive σύνολο που μεταξύ άλλων διασκεύασανε το "Set The World on Fire" των Symphony-X και το "Another Day" των Dream Theater.

Καθώς σκοτείνιασε, πλησιάσαμε στο stage και βγήκαν οι Danger Angel, οι οποίοι παίζουν παραδοσιακό hard-rock στα χνάρια των Whitesnake, Firehouse κ.τ.λ. με μπόλικες heavy πινελιές που δίνουν μια ωραία δυναμική στα τραγούδια τους. Είχαν απίστευτο δέσιμο, εκπληκτικό ήχο και τραγούδια ό,τι πρέπει για ένα ωραίο καλοκαιρινό συναυλιακό βράδυ. Το μόνο που μας έκανε περίεργη/διφορούμενη εντύπωση στην όλη επαγγελματική τους σκηνική παρουσία ήταν η υπερβολική ποζεριά του κιμπορντίστα, με το διχτυωτό μπλουζάκι και το γάντι!

Οι Elysion ήρθαν έχοντας στις αποσκευές το πρώτο τους άλμπουμ και μια νέα τραγουδίστρια. Φοβερή κι από φωνή κι από εμφάνιση. Κέρδισε το αντρικό, ως επί των πλείστω, κοινό με άνεση. Είχαν επίσης εκπληκτικό ήχο και ο gothic-metal ήχος τους και τα easy-listening τραγούδια άρεσαν στον κόσμο. Διασκεύασαν το "Mein Herz brennt" των Rammstein με φοβερό τρόπο και κλείσανε το live με την επίσης φοβερή διασκευή στο "You could be mine" των Guns N'Roses. Ό,τι πρέπει για να ακολουθήσει το κυρίως πιάτο.

Το οποίο έσκασε σαν βόμβα στη σκηνή, μας άρπαξαν απ'το λαιμό και μας ταρακούνησαν μέχρι το τέλος. Οι Firewind είναι πλέον από τα πιο μεγάλα και επαγγελματικά συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής με περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Εμείς απλά τους δίνουμε πολλά συγχαρητήρια (και respects) που ήρθαν να παίξουν στην επαρχία, μπροστά σε 500 το πολύ άτομα. Μπορεί ο Gus G. να είναι το βασικό στέλεχος του γκρουπ, μπορεί ο Apollo ως τραγουδιστής να είναι ο frontman, την παράσταση έκλεψε για μας ο Μπομπ Κατσιόνης που από τη μια έπαιζε ρυθμική κιθάρα κι απ'την άλλη πλήκτρα και κάποια στιγμή και τα δύο ταυτόχρονα! Ο νέος τους ντράμερ έριξε και ένα σόλο ντραμς, ο Gus G. εξαπέλυσε και την κιθαριστική καταιγίδα με το "Fire and the fury" και συνολικά παίξανε όλα τα γνωστά τους τραγούδια (Head up high, Mercenary man κ.λ.π.) με πεντακάθαρο (κι αυτοί) ήχο και απίστευτη δυναμική. Κλείσανε το σόου με το "Falling to pieces" και δεν άφησαν κανέναν παραπονούμενο.

Υ.Γ. 1: Στον υπόλοιπο κόσμο της Δυτ. Μακεδονίας έχω να πω μόνο (με την παρακίνηση του φίλου Νάσου): καλά να περάσετε εκεί στα κατά τόπους σούγκαρ λάουντζ καφέ σας! Αφήστε τα συναυλιακά δρώμενα για μας.
Υ.Γ. 2: Ευχαριστούμε τους αναγνώστες για τις διορθώσεις τους.
Υ.Γ. 3: Διαβάστε για τη μέταλ μέρα και από το σάιτ του διοργανωτή.

In This Moment - A Star-Crossed Wasteland

Γιατί συνεχίζω να ακούω το συγκρότημα των In This Moment; Κολλάω λίγο παραπάνω από ό,τι πρέπει με συγκροτήματα που έχουν γυναικεία φωνητικά, οπότε κάπως έτσι κάτσαμε και ακούσαμε τη νέα δουλειά της Μaria Brink και της παρέας της, παρόλο που το προηγούμενό τους άλμπουμ με είχε ξενερώσει αρκετά. Εδώ, στη νέα τους κυκλοφορία με τίτλο A Star-Crossed Wasteland θυμούνται να αγριέψουν λίγο σε σημεία, όπως στο παρακάτω τραγούδι Gunshow που ανοίγει και το άλμπουμ, σε κάποια άλλα η δεσποινίς Brink μάς δείχνει ότι ξέρει και να τραγουδάει (μπράβο το κορίτσι), αλλά αυτή τη metalcore μουσική τους δύσκολα θα την ακούσετε πάνω από δυο-τρεις φορές.

(myspace.com/inthismoment)

Mary Jane Kelly - Like There's No Tomorrow

Με τρία από τα πιο συνηθισμένα αγγλοσαξονικά ονόματα, οι Mary Jane Kelly από την Αυστραλία κυκλοφορούν το πρώτο τους full-length άλμπουμ που λέγεται Like There's No Tomorrow. Με έντεκα hardcore/metal τραγούδια μάς δείχνουν ότι η μουσική σκηνή στην άλλη πλευρά του κόσμου έχει άνθηση και έχει ανθήσει. Απευθύνονται στους φανατικούς του είδους όμως και μόνο. Τσεκάρετε το προφίλ τους στο μαϊσπέις.

(myspace.com/maryjanekellyhc)

Firewind

Κανονικά θα έπρεπε να γράψω και για τα άλλα συγκροτήματα που συμμετέχουν στο 3ο φεστιβάλ Golden Apple αλλά, από τη μία, βαριόμουνα και, απ'την άλλη, είπα να ασχοληθώ με το main event της Παρασκευής, που είναι φυσικά οι Firewind. Μπορείτε να τους δείτε live την Παρασκευή στις 16 Ιουλίου στο δάσος Μεσοποταμιάς, στην Καστοριά αλλά και την άλλη μέρα στις 17 στο 7th Rocking under the Rocks στην Καλαμπάκα.

Είχαμε δει κάποια παλιότερα βίντεο σε προηγούμενο ποστ για μια άλλη συναυλία του γκρουπ πριν δυο χρόνια. Δείτε παρακάτω τα υπόλοιπα, έτσι για να κάνουμε μια μικρή προθέρμανση.

→ Mercenary Man
→ Head Up High
→ το ορχηστρικό The Fire and the Fury για να δείξει ο Gus G. την τεχνική του
→ άθλιο βίντεο σε ένα καλούτσικο τραγούδι, το I Am the Anger

Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο: Souls at Zero

Παρμένο το όνομα από το ομότιτλο κεφάλαιο του βιβλίου «Το μεγάλο μυστικό θέαμα» του Κλάιβ Μπάρκερ, οι Souls at Zero εμφανίστηκαν τη δεκαετία του '90, κυκλοφόρησαν δύο ενδιαφέροντα άλμπουμ και διαλύθηκαν. Η μουσική τους είναι επηρεασμένη από την εποχή του grunge και του alternative-metal ήχου της εποχής, ολίγον τι nu-metal πολύ καιρό πριν εφευρεθεί ο όρος, τους στάμπαραν ως metal και groove-άτο thrash(!!!) κυρίως λόγω των δυναμικών τραγουδιών, των κοφτών ριφ και του στακάτου ρυθμού. Πλέον θα λέγαμε ότι ήταν ένα μοντέρνο hard-and-heavy συγκρότημα που ακούγεται ανετότατα ακόμα και σήμερα. Αφού διαλύθηκαν: ο ντράμερ Shannon Larkin πήγε στους Ugly Kid Joe και αφού διαλύθηκαν κι αυτοί πήγε στους Godsmack, ο μπασίστας-τραγουδιστής Brad Divens δούλεψε ως ηχολήπτης σε συναυλίες των Linkin Park και Slayer, ο δεύτερος ντράμερ Jamie Miller πήγε μετά στους Snot (για τους οποίους θα ασχοληθούμε σε άλλο ποστ) και αργότερα στο (άγνωστο σε μας) ροκ γκρουπ theSTART.

Βρήκαμε ένα βίντεο-κλιπ τους για το τραγούδι Never. Πολλά άλλα μπορείτε να ακούσετε αν ψαχθείτε λίγο στο γιου-τιουμπ.

Runaway train

Όχι το γνωστό τραγούδι από τη δεκαετία του '90 και το συγκρότημα των Soul Asylum. Πρόκειται για νέο, ομότιτλο τραγούδι από τον Brandon Boyd, τον τραγουδιστή των Incubus, σε μια προσπάθεια να κάνει μια αρχή σε ένα ενδεχόμενο σόλο καριέρας, να έχει μια καβάντζα βρε αδερφέ σε περίπτωση που οι Incubus μάς τελειώσουν νωρίς! Ο Everlast έχει αφήσει το στίγμα του...

Νέο Αποκαλυπτικοβίντεο

Δείτε/ακούστε το νέο τραγούδι End of Me που θα βρίσκεται στο επερχόμενο άλμπουμ των Apocalyptica. Για την ώρα μόνο από την επίσημη ιστοσελίδα τους. Στα φωνητικά συμμετέχει ο Gavin Rossdale, πρώην frontman των Bush και πιο γνωστός τελευταία ως σύζυγος της Gwen Stefani.

— επίσημη ιστοσελίδα τους —

The Government Totally Sucks

Για την σημερινή απεργία... και όχι μόνο! Το καλύτερο τραγούδι για να το αφιερώσετε σε όποια κυβέρνηση δεν γουστάρετε τόσα χρόνια. Ίσως και σε όλες!



Δείτε και την αντίστοιχη σκηνή από την... επική ταινία του Jack Black.

Orphaned Land - 2010

Οι Ισραηλινοί Orphaned Land μετά από αρκετά χρονάκια κυκλοφορούν νέο άλμπουμ, αλλά αυτές οι χρονικές καθυστερήσεις είναι αναμενόμενες πλέον από αυτούς, όταν από το '94 ως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μόλις τέσσερα άλμπουμ. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, φυσικά και η νέα τους δουλειά τιτλοφορείται The Never Ending Way of ORwarriOR με παραγωγό τον Steven Wilson των Porcupine Tree (άλλη μια ασχολία για τον Wilson μετά τους Anathema). Στιχουργικά, πρόκειται για ένα concept άλμπουμ που χωρίζεται σε τρία μέρη με τον πολεμιστή του φωτός (Orwarrior) να πολεμάει το «σκοτάδι» και άλλα τέτοια. Μουσικά κινείται στα ίδια ηχητικά μονοπάτια: μέταλ υπόβαθρο με ανατολίτικες πινελιές υποβοηθούμενο από διάφορα, παραδοσιακά μουσικά όργανα. Σε σημεία, βέβαια, οι πινελιές κυριαρχούν, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει εντυπωσιακό. Όσοι γουστάρουν το... διαφορετικό, θα γοητευθούν. Οι υπόλοιποι ας είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι. Παρακάτω μπορείτε να δείτε το νέο βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Sapari που ανοίγει το άλμπουμ και σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα της μουσικής τους.

(myspace.com/orphanedmyspace)

Pay the bill

So I complain,
it's still the same
We're standing still
while the next generation has to pay the bill
Οι Σουηδοί Clawfinger τα λέγανε από το '95. Εμείς να δω πότε θα αρχίσουμε να «ταρακουνιόμαστε».

Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού εδώ.

Sonisphere Festival - Day 2: Rammstein

Γήπεδο Vasil Levski, Σόφια, 23 Ιουνίου 2010
support: Manowar, Alice In Chains, Stone Sour

Η επιστροφή στα αφιλόξενα εδάφη της Mordor είναι πλέον γεγονός έστω και με καθυστέρηση μιας εβδομάδας. Αναφορικά με τη πρώτη μέρα του Sonisphere τα γραφόμενα του συνταξιδιώτη Ζήση με κάλυψαν απόλυτα οπότε θα αρκεστώ στην ανταπόκριση της δεύτερης μέρας. Ξεκινήσαμε για τη βολτούλα στο κέντρο της πόλης με τα παιδιά, καφεδιά και πρωινό κατά τη διάρκεια του οποίου αναλύσαμε τη τραγική κοινωνικοοικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας (οι μόνοι που γκάριζαν στο καφέ ήμασταν εμείς οι ελληναράδες!!!) και αργότερα βρεθήκαμε κατά τύχη σε Ιρλανδική μπυραρία!!! (χαχαχα). Αφού ήπιαμε τις μπύρες μας, αποχαιρετίσαμε Ζήση και Λευτέρη και κατευθυνθήκαμε στο γήπεδο. Αυτή τη φορά προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα αδιάβροχα, που ευτυχώς δεν μας χρειάστηκαν. Ο καιρός ιδανικός.

Το billing της ημέρας περιλάμβανε τους Stone Sour, Alice In Chains, Manowar και Rammstein. Κλασικά μαλωμένοι με το χρόνο αργήσαμε και χάσαμε το set Stone Sour! Αλλά τιμήσαμε το βρώμικο και τη μπύρα έξω από το γήπεδο, οπότε πήραμε συγχωροχάρτι!!! Από κομμάτια δε ξέρω οπότε πάμε παρακάτω. Για τους Alice δεν έχω πολλά να πω. Τίμιοι, με εξαιρετικό ήχο και επαγγελματισμό, απέδωσαν το υλικό τους αλλά δε με εντυπωσίασαν. Και πάμε στα γούστα τώρα. Μanowar... απόλυτη ξεφτίλα... απλά. Για το νιάημερο στην Κοζάνη καλοί είναι. Καρακιτσαριό, ποζεριά και τεστοστερόνη στο full!!! Έλεος! Έπαιξαν επτά(!!!) -ξαναλέω- επτά ολόκληρα κομμάτια!!! Ο Adams φωνάρα, δε λέω, αλλά αυτός ο DeMaio απλά δε παίζεται. Μιλούσε-έγλυφε επί μισή ώρα το κοινό στα βουλγάρικα, έκανε εκείνο το Manowarόσημο συνέχεια και μας έπρηξε. Ποτέ δεν τους άκουσα, ποτέ δεν τους γούσταρα. Απλά υπάρχουν ορισμένα τραγούδια που φέρνουν αναμνήσεις. Θυμάμαι το "warriors of the world" και το "the crown and the ring" που άκουγα όταν πήγαινα να γράψω πανελλήνιες το 2002 (πιτσιρικάς ήμουν ντεεε). Οι Μanowar δεν απογοήτευσαν εμάς αλλά τους δικούς τους οπαδούς. Αφού τελείωσαν το set, ξεκινάει το "the crown and the ring" από τα ηχεία σε playback. Εκεί οι Βούλγαροι τραγουδούσαν λες και το άκουγαν live. Παράνοια.


Και ήρθε η στιγμή για το καλύτερο live που έχω δει από άποψη σκηνοθεσίας, κουστουμιών, δεσίματος και επαγγελματισμού. Οι Rammstein απλά ισοπεδωτικοί. Και τι να πρωτοθυμηθώ: τις φωτιές, τα φώτα, το στήσιμο, τις εκρήξεις ή τον εκπληκτικό πληκτρά; Βιωματικά σκηνικά. Τα λόγια δύσκολα το περιγράφουν οπότε καλύτερα δείτε τα βίντεα να δείτε τι χάσατε. Να φανταστείτε, ο κουμπάρος χτυπιότανε! Εγώ άκουσα όσα ήθελα με το αγαπημένο μου "Ich Will" να κλέβει τη παράσταση. Μεταξύ άλλων "Rammlied", "Keine Lust", "Feuer Frei", "Du Riechst So Gut", "Benzin", "Links 2,3,4", "Du Hast" και "Pussy". Μείναμε με το στόμα ανοιχτό και κοιτούσαμε αποσβολωμένοι.

Συμπερασματικά οργανώσαμε την εκδρομή μας και το ευχαριστηθήκαμε χωρίς να έχουμε ανάγκη κανέναν εκδρομάρχη να μας καθυστερεί και να οργανώνει το πρόγραμμά μας. Παρέα καλή είμαστε, κασμέρια καλά έχουμε... οπότε του χρόνου πάλι.


Ανταπόκριση: Όμηρος

Υ.Γ.1: HAILZ σε Zήση, Λευτέρη και κουμπάρο.
Υ.Γ.2: Είναι δυνατόν να αφήνεις 18χρονο κορίτσι να ταξιδεύει μόνο του για Σόφια 00:30 το βράδυ σε τραίνο με αγνώστους; Τι γονείς είναι αυτοί; Έλεος! (σχόλιο Ζ: 18 είναι, δεν είναι 10, πώς κάνεις έτσι! Αφού είχε και εσένα να την προσέχει!)