Club 8Ball, Θεσσαλονίκη, 26 Φεβρουαρίου 2010
Η παρασκευή γενικά είναι ξενέρωτη μέρα, φαντάσου να έχεις ξεμείνει και στη Κοζάνη χωρίς παρέα (ο ένας νότια, ο άλλος χαμένος στον 6ο). Αρκεί να κάνεις στον εαυτό σου τη ρητορική ερώτηση «τι κάνω εγώ εδώ;». Η απάντηση απλή. Φεύγεις. Έτσι απλά και πας να δεις τους Γιαπωνέζους Mono.
Για μια ακόμα φορά πήραμε το δρόμο για το 8ball με ανάμεικτες σκέψεις για την ανταπόκριση του κοινού. Τελικά η ουρά που συναντήσαμε στην είσοδο μας διέψευσε ευχάριστα. Υπάρχει κοινό που στηρίζει τις ιδιαίτερες και διαφορετικές μουσικές. Εύγε! Η σύνθεση του ακροατηρίου περίεργη (παραδόξως είχε και πριγκίπισσες!), ο εξαερισμός δούλευε και το κυριότερο υπήρχε άλλος ηχολήπτης! Τέσσερις Ιάπωνες που παίζουν πειραματικές post rock μουσικές με έντονες soundtrack επιρροές, δεκάλεπτα ορχηστρικά κομμάτια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ξεπήδησαν μέσα από ταινία του '60 ή μήπως μέσα από κάποιο manga;! Το setlist μονοπώλησε το "Hymn to the fallen Wind". Δεν έχει σημασία πόσα κομμάτια έπαιξαν ή αν έκαναν λάθη. Μετά μη με ρωτάτε, είχα χαώσει. Κάθε μελωδία μία εικόνα διαφορετική για τον καθένα. Θάλασσα και σκοτεινό γαλάζιο κυριάρχησε στο δικό μου μυαλό. Μιάμιση ώρα μετά μας αποχαιρέτισαν με ένα ντροπαλό χαμόγελο και ένα νεύμα. Ολοκληρωτικό live. Λυτρωτικό. Arigato...
Υ.Γ. 1: Πολλά φιλιά στην Επιόνη.
Y.Γ. 2: Αλέξη welcome back, μας έλειψες!
Υ.Γ. 3: Πάντα υπάρχει χρόνος άμα το θες... (έτσι είπε κάποιος)
Υ.Γ. 4: Κουμπάρο, die hard! Θα τα καταφέρετε.
Υ.Γ. 5: Μπανάνες στη Ναβαρίνου; Ξεκινάμε νέο trend...
Ανταπόκριση: Όμηρος
Η παρασκευή γενικά είναι ξενέρωτη μέρα, φαντάσου να έχεις ξεμείνει και στη Κοζάνη χωρίς παρέα (ο ένας νότια, ο άλλος χαμένος στον 6ο). Αρκεί να κάνεις στον εαυτό σου τη ρητορική ερώτηση «τι κάνω εγώ εδώ;». Η απάντηση απλή. Φεύγεις. Έτσι απλά και πας να δεις τους Γιαπωνέζους Mono.
Για μια ακόμα φορά πήραμε το δρόμο για το 8ball με ανάμεικτες σκέψεις για την ανταπόκριση του κοινού. Τελικά η ουρά που συναντήσαμε στην είσοδο μας διέψευσε ευχάριστα. Υπάρχει κοινό που στηρίζει τις ιδιαίτερες και διαφορετικές μουσικές. Εύγε! Η σύνθεση του ακροατηρίου περίεργη (παραδόξως είχε και πριγκίπισσες!), ο εξαερισμός δούλευε και το κυριότερο υπήρχε άλλος ηχολήπτης! Τέσσερις Ιάπωνες που παίζουν πειραματικές post rock μουσικές με έντονες soundtrack επιρροές, δεκάλεπτα ορχηστρικά κομμάτια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ξεπήδησαν μέσα από ταινία του '60 ή μήπως μέσα από κάποιο manga;! Το setlist μονοπώλησε το "Hymn to the fallen Wind". Δεν έχει σημασία πόσα κομμάτια έπαιξαν ή αν έκαναν λάθη. Μετά μη με ρωτάτε, είχα χαώσει. Κάθε μελωδία μία εικόνα διαφορετική για τον καθένα. Θάλασσα και σκοτεινό γαλάζιο κυριάρχησε στο δικό μου μυαλό. Μιάμιση ώρα μετά μας αποχαιρέτισαν με ένα ντροπαλό χαμόγελο και ένα νεύμα. Ολοκληρωτικό live. Λυτρωτικό. Arigato...
Υ.Γ. 1: Πολλά φιλιά στην Επιόνη.
Y.Γ. 2: Αλέξη welcome back, μας έλειψες!
Υ.Γ. 3: Πάντα υπάρχει χρόνος άμα το θες... (έτσι είπε κάποιος)
Υ.Γ. 4: Κουμπάρο, die hard! Θα τα καταφέρετε.
Υ.Γ. 5: Μπανάνες στη Ναβαρίνου; Ξεκινάμε νέο trend...
Ανταπόκριση: Όμηρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου