Tool: Vicarious video

Αργήσανε κανά χρόνο αλλά το ετοιμάσανε τελικά και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το νέο βίντεο-κλιπ των Tool για το τραγούδι Vicarious. Η όλη οπτική ταιριάζει φυσικά με το concept του άλμπουμ 10,000 Days. Τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά. Μ' αυτά και μ' αυτά όμως θα μας απασχολήσουν και μέσα στο 2008 (κάτι που δεν μας χαλάει καθόλου)!

best of 2007

Αν δεν θέλετε να συμφωνήσετε μαζί μου, στο ότι δηλαδή αυτά είναι τα καλύτερα που άκουσα μέσα στη χρονιά που τελειώνει, μπορούμε να πούμε ότι αυτά είναι τα πιο πολυακουσμένα και πολυπαιγμένα στην εκπομπή!

Τα πιο πολυπαιγμένα (χωρίς καμία αμφιβολία) ήταν τα Get myself alone των Psycho Choke, I'm Not Jesus των Apocalyptica, Empty Walls του Serj Tankian, Ten Thousand Strongs των Iced Earth, Halo από τους Machine Head, Nemecic των Rotting Christ, Anything can happen in the next half hour των πρωτοεμφανιζόμενων Enter Shikari, Unreachable των Paradise Lost και Terrorist των Mayan Factor (αν και είναι περσινή κυκλοφορία αυτή).

Άλλα αγαπημένα απ' αυτή τη χρονιά: Biffy Clyro (Senti-Mental), Coheed and Cambria (The Running Free), Bad Religion, Amorphis (Silent waters), UNKLE (Burn my shadow), Blackfield (Once), Antimatter (Leaving Eden), Dream Theater (Prophets of war), και άλλα που μου διαφεύγουν τώρα, αλλά δεν πειράζει...

Βιβλία 2007

Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος θα κάνουμε τη βιβλική μας ανασκόπηση! Και από ό,τι βλέπω, είχαμε τα πάντα: sci-fi, κατασκοπευτικά, κλασικά κ.λ.π., και από ποσότητα θα έλεγα ότι ήταν μια καλούτσικη χρονιά. Το φθινόπωρο πέσαμε λίγο λόγω φόρτου εργασίας, αλλά βρήκαμε ευκαιρία να τελειώσουμε τον Δον Κιχώτη! Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Gabriel Garcia Marques - Εκατό χρόνια μοναξιά
Chuck Palahniuk - Νανούρισμα
Λένος Χρηστίδης - Διακοπές στη Χέλλαντ
Stephen King - Το κινητό
Ursula Le Guin - Το αριστερό χέρι του σκοταδιού
Eric Ambler - Βρόμικη ιστορία (περαιτέρω στοιχεία για το βίο και την πολιτεία του Άρθουρ Άμπντελ Σίμσον)
Italo Calvino - Ο αναρριχώμενος βαρόνος
Διδώ Σωτηρίου - Ματωμένα χώματα
Arthur Clarke - Ραντεβού με το Ράμα
Ursulla Le Guin - Ο αναρχικός των δύο κόσμων
Jonathan Swift - Τα ταξίδια του Γκάλιβερ (και όχι του Γκιούλιβερ!)
Paul Auster - Το βιβλίο των ψευδαισθήσεων
Jack Kerouac - Στο δρόμο
Σώτη Τριανταφύλλου - Το εργοστάσιο των μολυβιών
Μιγκέλ ντε Θερβάντες - Δον Κιχώτης (μέρος 2ο)
Truman Capote - Πρόγευμα στο Τίφαννυς
John Le Carre - Το τραγούδι της ιεραποστολής

Fuck Christmas

Ωραία τα μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης κλπ, αλλά πρέπει να γίνονται μόνο μέσα στα Χριστούγεννα; Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου έχουμε γραμμένους αυτούς που έχουν πραγματικά την ανάγκη μας; Να κάνουμε μια ελεημοσύνη τώρα στις γιορτές για να νιώσουμε ότι είμαστε καλοί; Για αυτήν την υποκρισία τραγουδάνε οι Γερμανοί μπυρο-thrashers Tankard στο τραγούδι από το 1995 που θα ακούσετε παρακάτω και λέγεται πολύ απλά Fuck Christmas.

Serj Tankian - Money

Βρήκαμε και το νέο βίντεο για το τραγούδι Money του κυρίου Serj Tankian και -όπως θα δείτε και σεις- θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και ως «Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, πρόεδρε!» !!

Οι στίχοι του τραγουδιού στα σχόλια

Κόλιαντα

Και για όσους θέλουν να μάθουν πώς τραγουδούσανε τα κάλαντα στην περιοχή της Κοζάνης, διαβάστε εδώ!

Grammy 2007

Πριν ασχοληθούμε εμείς με τα (δικά μας) πιο πολυακουσμένα άλμπουμ του 2007, δείτε μερικές υποψηφιότητες για τα φετινά Grammy που θα απονεμηθούν στις 10 Φεβρουαρίου του 2008. Περιλαμβάνει άλμπουμ και singles που κυκλοφόρησαν στο διάστημα από τον Οκτώβριο του 2006 ώς τον Οκτώβριο του 2007, εξού και οι συμμετοχές των Tool και Slayer!

Οι κατηγορίες που μας ενδιαφέρουν είναι:

Best Hard-Rock Performance

• Sweet Sacrifice, Evanescence
  
• The Pretender, Foo Fighters
  
• I Don't Wanna Stop, Ozzy Osbourne
  
• Sick, Sick, Sick, Queens Of The Stone Age
  
• The Pot, Tool

Best Metal Performance

• Nothing Left, As I Lay Dying
  
• Never Ending Hill, King Diamond
  
• Aesthetics Of Hate, Machine Head
  
• Redemption, Shadows Fall
  
• Final Six, Slayer

Να σημειώνουμε επίσης τις 5(!) υποψηφιότητες σε διάφορες κατηγορίες των Foo Fighters (αμερικάνικα γούστα είναι αυτά...) και την υποψηφιότητα των Metallica στην κατηγορία Best Rock Instrumental Performance για το τραγούδι The Ecstacy of Gold του Μορικόνε. Ακούστε το, παρακάτω!

Bullet For My Valentine

Καλά θα μας μπει ο νέος χρόνος! Αυτό είναι το νέο τραγούδι των εγγλέζων Bullet For My Valentine με τίτλο Scream Aim Fire και -απ'ό,τι ακούμε- ακολουθούν κι αυτοί την πετυχημένη (εμπορικά) συνταγή των Trivium, δηλαδή ήχος μετάλικα και λιγότερος βόθρος στα φωνητικά. Μένει να ακούσουμε όλο το άλμπουμ όμως για να έχουμε πλήρη εικόνα και άποψη.

Εγκαίνια

...για το νέο μου (καθαρά κινηματογραφικό) μπλογκ. Όποιοι πιστοί (και σινεφίλ) προσέλθετε...

Zisis in Movieland

Τι άλλο ακούσαμε μέσα στο 2007;

Και δεν το ποστ-άραμε εδώ στο blog; Για να είστε πλήρως κατατοπισμένοι, επιλέξτε και την κατηγορία Κυκλοφορίες 2007! Έτσι, για να μην γεμίσω άπειρα ποστ με βίδεα, κάναμε την παρακάτω λίστα. Έχουμε και λέμε:

Beatsteaks: Αυτό το γερμανικό σχήμα το άκουγα πολύ στο στρατό πριν 2 χρόνια. Χαρούμενα τραγούδια με ολίγη από σκα, η φετινή τους κυκλοφορία είναι κι αυτή στα ίδια επίπεδα. Δείτε το βίδεο για το Jane Became Insane.
Authority Zero: Καλιφορνέζικο πανκ από ένα αγαπημένο σχήμα. Από το άλμπουμ 12:34 δείτε το The Bravery
Megadeth: Ο Mustaine επανήλθε με το United Abominations και -ανάμεσα στ' άλλα- ξαναηχογράφησε το A tout le monde (σε παρένθεση: set me free) με τη συμμετοχή της Cristina Scabbia (πάλι;) στα φωνητικά.
Avenged Sevenfold: Ενώ ξέρουμε ότι αυτό το σχήμα είναι ποζεράδικο και αρκετά δήθεν, εγώ κάθομαι και το ακούω. Η φετινή δουλειά τους δεν είχε όνομα και μέσα απ' αυτή δείτε το Almost Easy
Iced Earth: Είμαι στην εποχή που δεν τους ακούω και πολύ αλλά, μέσα από το Framing Armageddon (Something Wicked Part 1), το Ten Thousand Strong αρκεί και περισσεύει!
Hundred Reasons: Εγγλέζικο συγκρότημα που όσο πάει γίνεται όλο και πιο εμπορικό. Από το άλμπουμ Quick The Word, Sharp The Action δείτε το No Way Back
Velvet Revolver: Δυναμικό καμ-μπακ από τον Slash και την παρέα του με το Libertad. She Builds Quick Machines το πρώτο βίντεο που βγάλαν φέτο!
Chevelle: Πλέον δεν τους πάω και πολύ, αλλά μερικά τραγούδια ακούγονται, πώς να το κάνουμε. Μέσα από το Vena Sera δείτε το Well Enough Alone
Fu Manchu: Αυτή η μπάντα δε σταματάει να ροκάρει και καλά κάνει. Από το We Must Obey δείτε το Hung Out to Dry
Atreyu: Αυτοί κι αν έχουν καταντήσει εμπορικότατοι... Από το Lead Sails Paper Anchor δείτε το Becoming the Bull.
The Used: Ξέρουμε ότι είναι προβλέψιμοι, αλλά μέσα στο Lies for the Liars, το φετινό τους πόνημα υπάρχουν και κάποια τραγούδια που ξεχωρίζουν. Δείτε το The bird and the worm
Clawfinger: Κλασικοί Clawfinger και εν έτη 2007. Δείτε/ακούστε και μόνοι σας το The Price We Pay, μέσα από το Life Will Kill You
Turbonegro: Τα ίδια και από τους Νορβηγούς. Στο κλασικό τους στυλ hard-rock, punk, rock 'n' roll δείτε το βίντεο για το Do You Do You Dig Destruction, από τη φετινή τους δουλειά Retox.
Bad Religion: Από αυτούς ξέρετε τι να περιμένετε, οπότε και από το (πολύ καλό και δυναμικό) New Maps of Hell δείτε το New Dark Ages.
Amorphis: Οι Φινλανδοί ήταν αυτοί που με εξέπληξαν ευχάριστα φέτος με τη νέα τους δουλειά Silent Waters (επειδή δεν το περίμενα). Για του λόγου του αληθές, δείτε το ομώνυμο τραγούδι.
Prong: Δεν περίμενα την επιστροφή τους, οπότε η νέα τους δουλειά Power of the Damager ήταν ενδιαφέρουσα. Δείτε το The Banishment
Machine Men: Ενδιαφέρον (ως πολύ καλό) καινούριο φινλανδικό metal σχήμα. Από το φετινό τους δημιούργημα, Circus of Fools, δείτε το No Talk Without The Giant
Dream Theater: Κι εδώ τα λόγια περιττεύουν. Από το φετινό τους δημιούργημα Systematic Chaos, δείτε το Constant Motion.

και πολλά άλλα ακόμα, απ' τα οποία δεν βρήκαμε βίντεα (ή βαριόμασταν να βρούμε):
Deadsoul Tribe, Down, Madball, Sworn Enemy, Comeback Kid, Hopesfall, Evergreen Terrace, One Man Army, Type O Negative, Annihilator, Ozzy, Pain of Salvation, Therion, Samael, Lake of Tears, Sevendust, A Perfect Murder, Haste the Day, Pro-Pain, Nine, Caliban, Neurosis, Jimmy Eat World, Adema, Queens of the Stone Age, Smashing Pumpkins, Fall Out Boy, Entombed, Queensryche, Exodus, Nightingale, Between the Buried and Me, Air, Amon Tobin, Korn, Arch Enemy, Demon Hunter, Knuckledust, Agnostic Front, M.O.D.

Apocalyptica - S.O.S. (Anything but Love)

Ιδού και το νέο βίντεο-κλιπ των Apocalyptica για το τραγούδι S.O.S. (Anything but love) στο οποίο συμμετέχει η Cristina Scabbia, τραγουδίστρια των Lacuna Coil (χμ...)!

Επαναφέρω το ποστ, καθώς είχα κάνει λάθος πριν ένα μήνα σχεδόν, όπως θα διαβάσετε και στα σχόλια...

Sicko: ιδίοις όμμασι!

Για μια μικρή επέμβαση βρέθηκα σε ιδιωτική κλινική και -πολύ απλά- μου ξετίναξαν το πορτοφόλι. Στην αρχή ήρθε η ενημέρωση. Θέλεις 5κλινο; €420 για μία μέρα (το λιγότερο) ως τρεις μέρες. 4κλινο; €450, και ούτω καθεξής. Μονόκλινο; €600! Ούτε στο Χίλτον με αμερικανίδες πλεϊμέιτ δεν θα έδινα τόσα! Μου είπαν ότι στην τιμή συμπεριλαμβάνονται τα φάρμακα, συν οι εξετάσεις. Εντάξει. Στο τέλος όμως μου είπαν αυτή είναι η τιμή του δωματίου και όσον αφορά τις εξετάσεις θα βγάλουμε έξτρα τιμολόγιο. Για τους γιατρούς, δε χρειάζεται να μιλήσω, τα ξέρετε.

Τι νόμιζες, λοιπόν;! Χρυσοπλήρωσε τώρα τη φρυγανιά που έφαγες και τον ορό! Πάρε και μια νάρκωση για να είσαι ζαλισμένος και να νιώθεις όπως να 'ναι για δυο-τρεις μέρες ακόμα! Δεν ήξερα; Καλά να πάθω!

Paradise Lost, γιατί έτσι μας αρέσει!

Άλλη μια χρονιά περνάει και καθώς βαδίζει στο τέλος της είπαμε να θυμηθούμε μερικά συγκροτήματα που ακούσαμε (περισσότερο απ' τα άλλα) μέσα στη χρονιά! Και φυσικά, χωρίς τους Paradise Lost ο υπογράφων δεν πάει πουθενά! Δείτε/ακούστε το βίδεο The Enemy από τη φετινή τους κυκλοφορία In Requiem.

Hardcore συναυλία στη Λάρισα

Χαμός θα γίνει αύριο στη Λάρισα! Δείτε την αφίσα παρακάτω και θα καταλάβετε. Από τη μεριά μου, να πω καλή επιτυχία στα παιδιά, καθώς λόγω ενός μικρού προβλήματος υγείας δεν θα μπορέσω να παρευρεθώ! Ούτε και εκπομπή θα γίνει σήμερα, Τετάρτη, έτσι για να είστε ενήμεροι! Από βδομάδα πάλι...

Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο: Rob Halford

Όταν παράτησε τους Judas Priest στις αρχές της δεκαετίας του '90, o κύριος Rob Halford έφτιαξε το (πρώτο) προσωπικό του σχήμα με το όνομα Fight. Κυκλοφόρησε δύο ωραία άλμπουμ (War Of Words του '93 και A Small Deadly Space του '95), αλλά δεν κράτησε πολύ και το διέλυσε το σχήμα. Θυμηθείτε όμως στο παρακάτω βίδεο για το τραγούδι Nailed to the Gun τι έπαιζαν οι Fight, πάνω-κάτω:

Πριν προσχωρήσει πάλι στους Priest, ο Halford πρόλαβε και κυκλοφόρησε ένα industrial metal rock άλμπουμ κάτω από το όνομα 2wo το 1998 με τίτλο Voyeurs, σε παραγωγή Trent Reznor και δύο heavy άλμπουμς το 2000 (Resurrection) και 2002 (Crucible) κάτω από το όνομα Halford, σε παραγωγή του γνωστού σας παραγωγού-κιθαρίστα Roy Z.
Αναζητήστε πάντως το βίδεο για το τραγούδι I Am the Pig, στο οποίο γνωστές πορνοστάρ «πλαισιώνουν» τον κύριο Halford, και αν το βρείτε πείτε και σε μας, διότι το ΓιουΤιούμπι το 'σβησε!

Έξτρα βιντεάκια: Immortal Sin, Made In Hell, Betrayal.

Σόλο τραγουδιστές και ο Μπαχ

Ο αρχικός τίτλος του ποστ ήταν The singer not the song (άσχετος;). Μη δίνεται και πολύ σημασία... Θα ασχοληθούμε όντως με τραγουδιστές, οι οποίοι όμως παράτησαν, ή απολύθηκαν, ή εγκατέλειψαν τα συγκροτήματά τους και ακολούθησαν σόλο καριέρα. Και η αφορμή για αυτό το ποστ ήταν η κυκλοφορία του σόλο άλμπουμ του κυρίου Sebastian Bach με τίτλο Angel Down.

Ο λαός πολύ σοφά λέει ότι ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του. Έτσι, μπορεί να πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια από την εποχή που τραγουδούσε στους Skid Row, αλλά φαίνεται ότι ο κύριος Μπαχ (γεννηθείς με το όνομα Sebastian Philip Bierk) το 'χει ακόμα μέσα του. Εν τάχει, η κυκλοφορία είναι αρκετά καλή, στο hard rock ύφος του Slave of the Grind, όπως το περιμένατε εξάλλου, και με μερικά πιο heavy τραγούδια για να νοστιμίζει το πράμα. Αξιοσημείωτη η συμμετοχή του Axl Rose σε τρία τραγούδια (αυτός όμως πότε θα βγάλει το άλμπουμ των Guns N' Roses;).

---

Τα ίδια (ή παρόμοια) έχουν πράξει όμως και οι παρακάτω τραγουδιστές (ή μη):
Chris Cornell
Ένα σόλο άλμπουμ μετά τη διάλυση των Soundgarden (Euphoria Morning) και ένα μετά τη διάλυση των Audioslave (Carry On). Σε δουλειά να βρισκόμαστε...
Jerry Cantrell
Μετά το ρόλο του ως κιθαρίστας στους Alice In Chains, είπε να το παίξει και τραγουδοποιός. Τσεκάρετε το Degradation Trip.
Billy Corgan
Είπε κι αυτός να δοκιμάσει την τύχη του. Μήπως άκουσα να λέει κανείς ότι οι Smashing Pumpkins ή οι Zwan του περιόριζαν το δημιουργικό πεδίο; Ακούστε το The Future Embrace και κρίνετε μόνοι σας. Δεν ξέρω αν η ψιλο-εμπορική αποτυχία του οδήγησε στην επαναδραστηριοποίηση των Smashing, λέμε τώρα...
Bruce Dickinson
Αυτός ο κύριος βαρέθηκε (προς στιγμήν) τους Iron Maiden αλλά μάλλον αυτός κέρδισε μουσικά (βγάζοντας μεταξύ άλλων δύο φοβερά άλμπουμ, Accident of Birth και The Chemical Wedding - να 'ναι καλά ο Roy Z) και οι Maiden χάσανε κυκλοφορώντας πολλές μετριότητες με το νέο τους τραγουδιστή, μέχρι που ξαναγύρισε ο ίδιος ο Bruce πίσω στους Maiden.
Rob Halford
Άλλος που δεν μπορούσε να βγει τόσο νωρίς στη σύνταξη και δεν επαναπαύθηκε. Έφτιαξε και διέλυσε αρκετά σχήματα (Fight, 2wo, Halford) και έβγαλε διάφορα άλμπουμ αλλά τελικά γύρισε πάλι πίσω στους Judas Priest. Είπε κανείς τίποτα για reunion μόδα;
Sandra Nasic
Η μία από τις δύο φετινές περιπτώσεις είναι η τραγουδίστρια των (πρώην) Guano Apes, η οποία έβγαλε το πρώτο της σόλο άλμπουμ με τίτλο The Signal. Ελπίζουμε μόνο να μην εξελιχθεί σαν την περίπτωση της Gwen Stefani! Θυμάστε πώς χοροπήδουσε όταν ήταν στους No Doubt;
Serj Tankian
Ο κύριος Serj από τους System of a Down είναι η δεύτερη φετινή περίπτωση. Τα έχουμε πει για το άλμπουμ του Elect the Dead σε άλλα ποστ, οπότε σταματάω εδώ.
Skin
Η τραγουδιστρία με το ξυρισμένο κεφάλι αφού είδε ότι δεν τραβάνε άλλο οι Skunk Anansie είπε να συνεχίσει μόνη της. Και μάλλον, καλά έκανε, κυκλοφορώντας δύο (το λιγότερο) ενδιαφέροντα άλμπουμ (Fleshwounds και Fake Chemical State) μέχρι στιγμής.

Και πολλοί-πολλοί άλλοι, θα μου πείτε. Να σημειώσουμε όμως δύο περιπτώσεις εκτός συναγωνισμού: Ozzy και King Diamond !

Les Yeux Sans Visage (Μάτια δίχως πρόσωπο)

Η γαλλική ταινία Μάτια Δίχως Πρόσωπο, παραγωγής 1959, είναι από τις πρώτες ταινίες της nouvelle-vague και είναι μια ταινία που δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις. Είναι θρίλερ, είναι φιλμ-νουάρ, ή μήπως είναι δράμα; Μάλλον, είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια, η ταινία όμως παραμένει δυνατή. Η γοτθική ατμόσφαιρα της ταινίας και το γκραν-φινάλε της σε κερδίζουν και -φαντάζομαι- οι σινεφίλ λάτρεις των κλασικών ταινιών θα την εκτιμήσουν, όσοι δηλαδή δεν έτυχε να την δουν ακόμα. Για όσους δεν ξέρουν, να πούμε ότι ο John Carpenter επηρεάστηκε από αυτήν την ταινία για τη δημιουργία της μάσκας του δολοφόνου Mike Myers στη Νύχτα με τις Μάσκες και, επίσης, το βασικό θέμα της ιστορίας της γνωστής επιτυχίας Face/Off έχει αρκετές ομοιότητες με την αναφερθείσα ταινία (για να πάρετε και μια ιδέα του τι παίζει)! Αναζητήστε την, γιατί αξίζει...

Άσος μπαστούνι από τους Hayseed Dixie

Προφέρεται κάπως σαν χέισιντ ντίξι και η παρήχηση το κάνει να ακούγεται σαν AC/DC! Το τρελαμένο συγκρότημα από την Αμερική διασκευάζει προφανώς AC/DC (αλλά και άλλες γνωστές hard rock επιτυχίες) με έναν τρελό συνδυασμό country, rock και bluegrass! Το παρακάτω βίντεο το πήραμε πρέφα από τα Καπέλα στα Φώτα και είναι το γνωστό σε όλους σας Ace Of Spades των Motorhead. Πέρα από το μουσικό μέρος, απολαύστε το χαβαλεδιάρικο βίντεο κλιπ, χωρίς άλλα σχόλια...

Τι είπατε ότι σημαίνει hardcore, κύριε Κουίκ;

Τ' ακούσαμε κι αυτό. Σύμφωνα με τον κύριο Κουίκ, hardcore σημαίνει σκληρό πορνό!!! Μάλιστα! Θα θέλαμε να μάθουμε τότε, ο πυρήνας πώς λέγεται στα αγγλικά; Ο σκληροπυρηνικός πώς μεταφράζεται; Μάλλον τέτοια σκληρά πορνό (hardcore porn) βλέπει στο σπίτι του και έτσι τα έχει μπερδέψει στο κεφάλι του.

Άντε κάποιοι να αρχίσουν να φεύγουν και να μας αφήσουν ήσυχους.....

Συναυλίες για το Π/Σ/Κ

Η συναυλία των Paradise Lost στη Θεσ/νίκη αναβλήθηκε (για λόγους υγείας του Nick Holmes) οπότε ήμουν τυχερός που δεν πήγα! Αν γίνει μέσα στο Δεκέμβριο (όπως λέει η εταιρία) πιστεύω ότι τότε θα βρω χρόνο για να πάω. Τέλος πάντων, είπα πάντως να σας προειδοποιήσω από σήμερα για τα συναυλιακά δρώμενα του Π-Σ-Κ για να έχετε χρόνο να προετοιμαστείτε. Έχουμε και λέμε:

Παύλος Παυλίδης and B-Movies
την Παρασκευή 14/12 στο Ξυλουργείο του Μύλου

Rotting Christ
Επειδή κάποιες ημερομηνίες έχουν αλλάξει, την Παρασκευή 14/12 εμφανίζονται στο Αγρίνιο, το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη και την Κυριακή 16/12 στα Γιάννενα.

Hardcore πανικός στο 8ball Club το Σάββατο με τους Psycho Choke, Revolting Breed, Como Esta Loco και Senseless.
Nouvelle Vague
Την Κυριακή 16/12 στη Θεσ/νίκη, στο Club Principal. Δείτε και κάποια βιντεάκια από αυτήν την καταπληκτική γαλλική μπάντα: Don't go, Too drunk to fuck

Ο λίγο-πολύ τρελούτσικος Will Ferrell

Τέτοια εποχή πέρυσι μάς απασχολούσε ο Jack Black. Η χρονιά που τελειώνει σε λίγο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανήκει στον Will Ferrell. Η καινούρια του ταινία έχει τίτλο Blades of Glory και, όπως βλέπετε στην διπλανή αφίσα, αποτελεί άλλη μια τρελή κωμωδία. Δεν θα δείτε όμως χαζομάρες του τύπου Αμέρικαν Πάι, αλλά χοντράδες φιλτραρισμένες από το στυλ του Will Ferrell. Βασικά, θα δείτε να ανατρέπει κάθε κλισέ γύρω από τις αθλητικές ταινίες, να διαλύει οποιοδήποτε καθωσπρεπισμό και να ανατρέπει κάθε πολιτικά ορθές καταστάσεις.

Όσοι θέλουν και άλλη δόση από Will Ferrell, ας αναζητήσουν:
Πιο παράξενο και από παράξενο (εγκεφαλική κωμωδία, μια από τις καλύτερες περσινές ταινίες -που είδαμε φέτος)

Talladega Nights (η πρώτη ταινία της... αθλητικής τριλογίας του Ferrell. Η δεύτερη είναι το Blades και ακολουθεί του χρόνου το μπασκετικό Semi-Pro!)

Anchorman (σε δικό του σενάριο και πρώτη πρωταγωνιστική δουλειά, στην οποία εμφανίζονται σε μια σκηνή όλη σχεδόν η παλιοπαρέα του Frat Pack)

Melinda and Melinda (σε κομεντί του Woody Allen)

Old School (με την παλιοπαρέα τού Frat Pack, πάλι, σε μια ταινία όπου κλέβει πανεύκολα την παράσταση από τους πρωταγωνιστές)

Zoolander (στην πασίγνωστη ταινία του Μπεν Στίλερ, θυμηθείτε τον στο ρόλο του Μουγκάτου)

Όπως θα 'λεγαν οι σούρδοι, έχει πέρπιρα στουν ιγκέφαλο ο άνθρωπος.

The Dillinger Escape Plan

Αυτό το γκρουπ πάντως εμένα δε με ενθουσιάζει (στο οποίο παρεπιμπτόντως ήταν ιδρυτικό μέλος και τραγουδούσε ο ελληνο-αμερικανός Δημήτρης Μιρακάκης). Το ξέρω ότι έχει αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, αλλά εγώ... δεν... μπα... Υπάρχουν κάποια τραγούδια, φυσικά, που μ' αρέσουν, αλλά είναι μειοψηφία και αναφέρομαι στα πιο νορμάλ από αυτά. Το νέο τους άλμπουμ δηλαδή που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα, το Ire Works, δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Το mathcore στυλάκι τους, με παρανοϊκές επιρροές από Mike Patton είναι δύσκολο να το ακολουθήσω. Το τραγούδι Black Bubblegum ξεχώρησα, κι αυτό επειδή είναι το πιο... φυσιολογικό! Θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά...
Από το προηγούμενο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, το Miss Machine, δείτε/ακούστε το βίδεο για το (επίσης κάπως πιο νορμάλ) τραγούδι Unretrofied:

Υ.Γ.: Άξια λόγου βεβαίως-βεβαίως είναι δύο EP που κυκλοφόρησαν, το Irony Is a Dead Scene του 2002 με τον Mike Patton να συνεισφέρει στα φωνητικά και το Plagiarism του 2006, το οποίο περιέχει ενδιαφέρουσες διασκευές σε Nine Inch Nails, Soundgarden, Massive Attack, ως και Justin Timberlake!!!

Gay For Johnny Depp

Είναι τρελοί αυτοί οι αμερικανοί! Ο τίτλος του εν λόγω ποστ είναι το όνομα ενός νέου συγκροτήματος. Ναι, καλά διαβάσατε! Δείτε και το προφίλ τους στο myspace. Το γκρουπ όμως δεν ακούγεται, με βάση τα ταπεινά μου γούστα. Θα το βάζαμε στην κατηγορία των screamo-hardcore συγκροτημάτων, αλλά πάλι σας λέω ότι μόνο αν με πληρώνανε θα καθόμουν να τους ακούσω. Τραγούδια διάρκειας 1 ως 2 λεπτά και τα νεύρα σου τσατάλια! Anyway... αν θέλετε να δείτε και κάνα βίδεο, δείτε αυτό για το τραγούδι Shh, Put The Shiv To My Throat. Και... τέλος!

Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας

Για δοκιμάστε τις γνώσεις σας! Σκεφτείτε ποιες μπορεί να είναι οι σημασίες των παρακάτω λέξεων και δείτε τις απαντήσεις στα σχόλια. Και... γιατί αυτές; Αυτές ψάρεψα από ένα πρόχειρο στο οποίο τις είχα σημειώσει διαβάζοντας ένα βιβλίο κάποτε (μου διαφεύγει τώρα το ποιο ήταν).

πυρρός
παρρησία
παλιννόστηση
πυρρίχη
αγχίνοια
παννυχίδα
βυσσοδομώ
αναρριπίζω

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει

Σαμποτέρ: μια ταινία την οποία είχα εντελώς παρεξηγημένη, χωρίς να την έχω δει. Και αυτό διότι την είχα τοποθετήσει –στο μυαλό μου πάντα– στις προπαγανδιστικές ταινίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καταλάβατε τι σκεφτόμουν: αμερικανιά, εξύψωση εθνικού φρονήματος και τα λοιπά. Έτσι συνέχεια την άφηνα και την είδα τελικά τις προάλλες, τελευταία από όλες τις ταινίες του αγαπητού Χίτσκοκ. Αλλά τελικά την πατήσαμε! Γιατί μπορώ πλέον να πω ότι αποτελεί μια από τις πιο έξυπνες δημιουργίες του... δημιουργού. Η ταινία περιέχει τα γνωστά μοτίβα του Χίτσκοκ και μοιάζει στα σημεία με την αγγλική «Τα 39 Σκαλοπάτια». Ξέρετε, κυνηγητό, η κοπέλα που δεν πιστεύει στην αθωώτητα του ήρωα (αλλά μετά τον ερωτεύεται), μπλέξιμο με χειροπέδες, άνθρωποι κρεμασμένοι σε ψηλά κτίρια/μνημεία και τα λοιπά.

Ο πόλεμος πάντως είναι το πρόσχημα μόνο ώστε να δημιουργηθούν οι «κατάλληλες» συνθήκες ώστε να παγιδευτεί ο ήρωάς μας και να αρχίσει το διπλό κυνηγητό• οι αρχές να κυνηγάνε τον πρωταγωνιστή και αυτός να ψάχνει τον αληθινό δράστη. Και όσον αφορά τις αμερικανιές; Σε μια στιγμή βγάζει έναν πύρινο λόγο ο ήρωάς μας, γιατί, όπως και να το κάνουμε, είμαστε στη μέση του πολέμου• 1942 γαρ. Αλλά παρά ταύτα, οι κακοί είναι Αμερικανοί και τα ιθύνοντα μυαλά τελικά διαφεύγουν στο εξωτερικό. Το κακό δεν θριαμβεύει, αλλά δεν χάνει τον πόλεμο (ακόμα).

Αρκετές σημαντικές σκηνές, αν όχι σκηνές ανθολογίας, περιέχει η ταινία όπως το κυνηγητό μέσα στο σινεμά την ώρα προβολής ταινίας, με τους χαρακτήρες στο σελιλόιντ να περιγράφουν με τις ατάκες τους τις αντιδράσεις και την ψυχολογία του διωκόμενου! Επίσης, η ταινία βρίθει από συμβολισμούς με σημαντικότερη τη χρήση του Αγάλματος της Ελευθερίας στην τελική σκηνή. Ειδικότερα, η στιγμή που ο σαμποτέρ κρύβεται μέσα στο Άγαλμα, συμβολίζει (όπως λένε οι αναλυτές του έργου του Χιτς) το γεγονός ότι οι κατάσκοποι κρύβονται εύκολα κάτω από το πέπλο της ελευθερίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά, οι συγκρίσεις με τους σύγχρονους κατασκόπους αποκλείονται. Παρόλο αυτά, η ταινία παραμένει φρέσκια και αξίζει η θέασή της (ακόμα και από αυτούς που δεν αντέχουν τις... ασπρόμαυρες ταινίες).

Das Rad (Ο τροχός)

Είπα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα μια εκπληκτική, γερμανική ταινία κινουμένων σχεδίων, μικρού μήκους, παραγωγής 2003. Εσείς θα χρειαστείτε να αφιερώσετε μόνο 8 λεπτά από το χρόνο σας!

Το νέο τραγούδι των Anathema

Μπορείτε να κατεβάσετε από το σάιτ των Anathema (στο section με τα news) το νέο τους τραγούδι με τίτλο Angels Walk Among Us, ή (πιο εύκολα) από δω. Δεξί κλικ, σέιβ-ας και αν βαριέστε αυτές τις διαδικασίες, απλά ακούστε το παρακάτω που το βάλαμε για εσάς! Αλλά το συναυλιακό πακέτο Anathema-Porcupine Tree το χάσαμε εδώ στο ελλάντα (με μικρό Ε), καθώς τέτοιες συναυλίες γίνονται μόνο σε ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί, όπως είχε πει και ο Χάρυ Κλυνν, η ελλάδα είναι η βορειότερη χώρα της Αφρικής με λευκούς κατοίκους!

Ο Στίβεν Κινγκ στο Time

Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Stephen King στο περιοδικό Time. Είτε σας αρέσει η δουλειά του King είτε όχι, οι απαντήσεις του στα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά θέματα είναι -το λιγότερο- ενδιαφέρουσες.

Ευχαριστούμε και το pestaola.gr, από το οποίο αντλήσαμε το θέμα.

World so cold...

Επειδή «ξύπνησα» με αυτό το τραγούδι στο αμάξι σήμερα μέχρι να έρθω στη δουλειά, είπα να το μοιραστώ και μαζί σας. Να πούμε, για την ιστορία, ότι οι Mudvayne κυκλοφόρησαν μία συλλογή πρόσφατα με τίτλο By the People For the People, η οποία περιέχει τα πιο γνωστά τους τραγούδια σε live και σε demo εκδόσεις και ένα καινούριο τραγούδι, το Dull Boy. Ο τίτλος του τραγουδιού πάντως που θα δείτε/ακούσετε, το World So Cold, ταίριαζε και με τον σημερινό καιρό και... δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω οπότε καλό χειμώνα!

Η ζωή συνεχίζεται και οι Dublin Death Patrol

Αυτή η ανάρτηση ήθελε αρχικά να είναι ένας φόρος τιμής στους μουσικούς του metal οι οποίοι δεν πρόλαβαν να χαρούν βαθιά γεράματα. Και αναφέρομαι φυσικά στον κιθαρίστα των Death, τον Chuck Schuldiner, στον πρώτο τραγουδιστή των Exodus, τον Paul Baloff, στον Quorthon, τον ιθύνοντα νου των Bathory και τον προσφάτως χαμένο Kevin DuBrow, τον τραγουδιστή των Quiet Riot. Παρατρίχα πάντως, ο Chuck Billy των Testament και ο γυρολόγος/κιθαρίστας James Murphy, οι οποίοι διαγνώστηκαν με όγκο στον εγκέφαλο, ήταν πιο τυχεροί καθώς τελικά τον ξεπέρασαν και ανάρρωσαν.

Αντ' αυτού, είπα να μην γράψω μια πένθημη ανάρτηση αλλά να ασχοληθούμε με τη μουσική. Και τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο Chuck Billy με το φίλο του και παλιό τραγουδιστή των Exodus, τον Steve Souza, φτιάξανε μια καινούρια μπάντα μαζί με άλλους εννιά (9!) φίλους τους με όνομα Dublin Death Patrol. Το παλιο-θρασάδικο (κατά το old-school thrash) πόνημά τους τιτλοφορείται DDP 4 Life. Ο ήχος τους χαρακτηρίζεται κυρίως από τα διπλά φωνητικά των δύο τραγουδιστών και από τα δυναμικά, ρυθμικά τραγούδια. Προσθέσανε και τρεις διασκευές στους Motorhead, Thin Lizzy και UFO και έχουν ένα πολύ καλό σύνολο. Τώρα, κατά πόσο οι νεότεροι σε ηλικία ακροατές θα το εκτιμήσουν είναι ένα άλλο θέμα (μιας και τα γούστα της εποχής είναι διαφορετικά). Εμείς πάντως πρέπει να πω ότι καραγουστάραμε! Εσείς, αν θέλετε, μπορείτε να δείτε και κάποια βίδεα από συναυλία τους μέσω ΓιουΤιουμπ!