Σάββατο βράδυ στα μπουζούκια

Ορίστε λίγα συμπεράσματα που έβγαλα από την σαββατιάτικη μου έξοδο στα τοπικά μπουζούκια. Καταρχάς, το μόνο που θα καταφέρναμε αν δεν είχε γίνει η Επανάσταση του '21 θα ήταν να γλιτώσουμε λίγο αιματοκύλισμα. Διότι όσον αφορά την «μουσική» μας ταυτότητα, αυτή απλά δεν έχει αλλάξει. Τις ίδιες μουσικές παίζουν και στην Τουρκία και στη Μέση Ανατολή ακόμα και τώρα. Έπειτα, εμείς οι καημένοι τι περιμένουμε; Να γεμίσουν τα ροκ-μπαράκια ή να πάει ο κόσμος σε καμιά συναυλία για βραδυνή έξοδο; Ο ελληνάρας θέλει το μπουζούκι του, θέλει να τουρλώνει τα μάτια του στο κορμί της -ατάλαντης, ως επί τω πλείστον- τραγουδίστριας, να πετάει το μηνιάτικό του σε μπουκάλια ουίσκι και γαρίφαλλα. Καλά ήταν για δύο ώρες, όσο κρατούσε το κασμέρι^* δηλαδή, μετά όμως ήρθε το βαρύ πυροβολικό και κάπου εκεί άρχισα να χασμουριέμαι...

^*ρωτήστε κανά Κοζανίτη!