Κινηματογράφος και Ταινίες (μέρος 3ο)

Θυμηθείτε τα προηγούμενα μέρη, εδώ το 1ο και εδώ το 2ο

Οι καλύτερες ταινίες που είδα στο σινεμά φέτος

(Μόνο 12 ταινίες αξιώθηκα να δω φέτος... αλλά πάλι οι επιλογές στο τοπικό τσίνεμα είναι λίγο περιορισμένες!)

The Perfume: the story of a murderer (Το άρωμα)

Δείτε πώς μετουσιώνεται ένα καταπληκτικό βιβλίο σε κινηματογραφικό έργο τέχνης. Πώς η αίσθηση της όσφρησης μπορεί να αποδοθεί και κινηματογραφικά... Ο ίδιος ο Κιούμπρικ είχε πει ότι το βιβλίο δεν μπορεί να γυριστεί ταινία. Αλλά έχοντας έναν μοντέρνο σκηνοθέτη με όραμα και πάθος, σαν τον Γερμανό Tom Tykwer, τον σκηνοθέτη των επιτυχιών Τρέξε Λόλα, Τρέξε και Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής, το αποτέλεσμα κρίνεται ως κάτι παραπάνω από επιτυχημένο.

Children of Men

Έχοντας για βάση το ομώνυμο διήγημα της P.D. James, η φαινομενικά απλή ιστορία (ότι στο μέλλον οι άνθρωποι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν) μετουσιώνεται σε ένα απαισιόδοξο, σκοτεινό, μελλοντολογικό έργο. Και όπως δείχνει ο σκηνοθέτης, ο Alfonso Cuaron, σε διάσπαρτα σημεία της ταινίας πολλές καταστάσεις έχουν ήδη αρχίσει να λαβαίνουν χώρα στην "δημοκρατική" ευρωπαϊκή ήπειρό μας. Σκηνή ανθολογίας: το μωρό που κλαίει μέσα στην οικοδομή που πολιορκείται από το στρατό.

El Labirento del Fauno (Ο λαβύρινθος του Πάνα)

Συγκίνηση, φαντασία, δράμα, παιδική αθωώτητα, πολιτική κριτική είναι λίγα από τα στοιχεία που περιέχει μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων που είχαμε την τύχη να δούμε. Τα πολλά λόγια είναι περιττά, οπότε το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι αξίζει να την ανακαλύψετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, έτσι;)!

Babel (Βαβέλ)

Η δουλειά του κυρίου Ινιαρίτου έχει πλέον αναγνωριστεί από όλους. Οι ταινίες Amores Perros και 21 γραμμάρια αρκούν ως διαπιστευτήρια. Βέβαια, μπορεί να πει κάποιος ότι παραέχει εμμονές με το τυχαίο, τη μοίρα και το πώς μπλέκονται οι ζωές ανθρώπων που είναι παντελώς άσχετοι μεταξύ τους. Πιστεύω όμως ότι αυτό που κάνει το κάνει τόσο καλά, έτσι ώστε όλες οι ενστάσεις να παραβλέπονται. Η σύγχρονη Βαβέλ του Ινιαρίτου περιλαμβάνει ένα ταξίδι σε διάφορες γωνιές του κόσμου, στο Μαρόκο, στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ, στο Τόκιο, ακούγοντας τις πιο διαδεδομένες γλώσσες του κόσμου, δηλαδή αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά, αραβικά και γιαπωνέζικα. Ένα ταξίδι που θα φέρει τους πρωταγωνιστές αντιμέτωπους με τα πιο έντονα συναισθήματά τους, με τις αδυναμίες τους και τις ανησυχίες τους.

Das Leben der Anderen (Οι ζωές των άλλων)

Δείτε τον Μεγάλο Αδελφό, στην Ανατολική Γερμανία της δεκαετίας του '80. Δείτε πώς ένας άνθρωπος του συστήματος αρχίζει να αλλάζει και να επιρρεάζεται από αυτούς που παρακολουθεί και να καταλαβαίνει πόσο η δουλειά του επιρρεάζει τις ζωές αθώων ανθρώπων, τις ζωές των άλλων. Δείτε τη δύναμη της Στάζι εκείνη την εποχή, δείτε πώς ζούσαν οι άνθρωποι στο ανατολικό κομμάτι του Βερολίνου, δείτε ρουφιανιές και καταδόσεις. Και μετά ας αναλογιστούμε πόσο έχει προοδεύσει η δικιά μας κοινωνία την σήμερον ημέρα... Σκηνή ανθολογίας: η αναμονή για να περάσει το αυτοκίνητο από το τοίχος του Βερολίνου.

The Departed (Ο πληροφοριοδότης)

Αν και προτιμούσα την κορεάτικη εκδοχή της ταινίας με τίτλο Infernal Affairs, η ταινία παίρνει άλλη χάρη εξαιτίας της παρουσίας του κυρίου με το τρελό μάτι, του κυρίου Jack Nicholson. Και το υπόλοιπο καστ δίνει ρέστα, φυσικά... Περιέργως, τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται ότι μοιάζει σε αρκετά σημεία με την προηγούμενη ταίνια και αν αναλογιστούμε ότι η μία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και η προηγούμενη το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, οι συμπτώσεις αρχίζουν και πληθαίνουν... Και μιας και μιλάμε για Όσκαρ, η δικιά μου σκέψη είναι κρίμα που πήρε τώρα το Όσκαρ ο Σκορσέζε, γιατί να μας άρεσε να τον σκεφτόμαστε ότι ανήκει στη λίστα με τους καλύτερους που δεν πήραν ποτέ Όσκαρ (σκηνοθεσίας), όπως οι Κιούμπρικ, Χίτσκοκ, Τσάπλιν, Όρσον Γουέλς κλπ.

---

Οι καλύτερες ταινίες που δεν είδα στο σινεμά φέτος
(ή επειδή τις έχασα από αμέλεια ή επειδή το κωλοσινεμά της πόλης επιλέγει να φέρει περισσότερες μπαρούφες):

The Fountain (Η πηγή της ζωής)

Ιστορία μέσα στην ιστορία; Είναι όλα μια φανταστική ιστορία; Μπορεί η αγάπη να ζήσει για πάντα; Αυτή η καταπληκτική ταινία σου αφήνει μόνο ερωτήματα και απορίες, αλλά είναι μια από τις πιο όμορφες εικαστικά ταινίες που έχουν δει τα μάτια μου, με απίστευτο soundtrack (ο Clint Mansell συνεργάζεται με τους Mogwai έχοντας τη βοήθεια των Kronos Quartet). Κάτι σαν την Οδύσσεια του Κιούμπρικ, μια ταινία sci-fi που ξεκινά από το... 1500μ.Χ.

The Proposition

Ο κύριος Nick Cave στο σενάριο και στη μουσική της ταινίας; Η πρώτη μου σκέψη ήταν: τι θα δούμε τώρα; Μετά το πέρας της ταινίας, μπορώ να σας πω ότι εδώ μιλάμε για ένα από τα καλύτερα αυστραλέζικα (και όχι μόνο) φιλμ. Η κυρίαρχη αισθητική της ταινίας φέρνει στα κλασικά γουέστερν του Sam Peckinpah και του Clint Eastwood. Πιστεύω ότι αυτό και μόνο σας δίνει να καταλάβετε με τι έχουμε να κάνουμε εδώ.

Volver (Γύρνα πίσω)

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ επέστρεψε δριμύτερος και πέτυχε κέντρο. Με ένα σενάριο που θα ζήλευε ολόκληρη η ένωση σεναριογράφων του Χόλιγουντ, από τη μία χτίζει το δραματουργικό υπόβαθρο της ταινίας, από την άλλη σου βάζει μεταφυσικές υπόνοιες και στο τέλος, μπλέκοντας με μαεστρία όλες τις ανθρώπινες ιστορίες, έχεις μια συγκινητική, ανθρώπινη ταινία. Μεγάλο ατού της ταινίας, η παρουσία της Πενέλοπε Κρουθ, η οποία εδώ αποδίδει τα μέγιστα και την βλέπουμε στην ερμηνεία της ζωής της. Κάτι σαν μια μοντέρνα Άννα Μανιάνι, όπως αφήνει και ο Αλμοδοβάρ να εννοηθεί, από τη σκηνή στην τηλεόραση της ταινίας Μπελίσιμα (του Βισκόντι, με την... Άννα Μανιάνι). Αγαπημένη πλέον ταινία του Αλμοδοβάρ για μένα, μετά την Καυτή Σάρκα.

Θα συμπληρωθεί αυτή η λίστα όταν δω και τις ταινίες του Clint Eastwood, Οι σημαίες των προγόνων μας και Γράμματα από την Ίβο Τζίμα και την Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι, για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πολύ καλές ήταν επίσης και οι ταινίες Little Miss Sunshine, A Scanner Darkly, Apocalypto και Prestige, για να προσθέσουμε μερικές ακόμη.