Κινηματογράφος και Ταινίες

Σ’ αυτό το blog τελικά θα γράφουμε διάφορα πράματα, γιατί έτσι μας αρέσει! Ωραία και καλή η μουσική, αλλά μας αρέσουν και πολλά άλλα πράματα… όπως οι κινηματογραφικές ταινίες. Και ως καλός σινεφίλ, σας προτείνω τις παρακάτω όχι-και-τόσο-γνωστές-ταινίες, που πιστεύω ότι αξίζει να ανακαλύψετε.

Ξεκινάμε με την ταινία Waking Life (2001), του κυρίου Richard Linklater (ο οποίος έχει σκηνοθετήσει το πολύ γνωστό σε όλους, School of Rock). Η ταινία γυρίστηκε κανονικά και έπειτα κάθε καρέ του φιλμ ζωγραφίστηκε έτσι ώστε να μοιάζει πλέον με… καρτούν! Η τεχνική λέγεται, στα αγγλικά, rotoscope. Βέβαια, η υπόθεση του έργου μπορεί να σας φανεί λίγο κουραστική γιατί έχει μόνο μπλα-μπλα και καθόλου δράση. Αξίζει όμως να το δείτε, πρώτον, για την πειραματική της αξία, και δεύτερον, διότι σε λίγους μήνες θα κυκλοφορήσει η καινούρια ταινία του Linklater με τίτλο A Scanner Darkly, η οποία είναι κι αυτή γυρισμένη σε rotoscope, οπότε καλό είναι να είστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό που θα δείτε. Θα πρωταγωνιστούν οι Keaunu Reeves, Winona Ryder, Robert Downey Jr. και Woody Harrelson, σε μια ιστορία βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του sci-fi συγγραφέα Philip K. Dick.

Πηγαίνουμε 25 χρόνια πίσω στο παρελθόν. Είχε κυκλοφορήσει τότε μια ταινία με τον τίτλο Harold and Maude (1971). Είναι μια παρανοϊκή ιστορία για το πιο αταίριαστο ζευγάρι στην κινηματογραφική ιστορία. Μέσα από το σαρδόνιο μαύρο χιούμορ της, η ταινία υμνεί τη ζωή, κάνει κοινωνική κριτική και ένα μικρό αντιπολεμικό κύρηγμα. Διαθέτει επίσης μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για ταινία, από τον κορυφαίο Cat Stevens. Σκηνοθετήθηκε από τον Hal Ashby, ο οποίος λίγα χρόνια μετά σκηνοθέτησε και την αριστουργηματική ταινία του Peter Sellers, Being There (Να ‘σαι εκεί κύριε Τσανς – 1979). Το μόνο που αξίζει να πω είναι ότι… αξίζει να δείτε την/τις ταινία/ες.

Ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών είναι αδιαμφισβήτητα η γαλλική παραγωγή του Henri-Georges Clouzot με τίτλο Le Salaire de la peur (Το μεροκάματο του τρόμου – 1953). Η ιστορία απλή: τέσσερις εργάτες στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής επιλέγονται για να οδηγήσουν δύο φορτηγά φορτωμένα με νιτρογλυκερίνη σε μια καθ’ όλα δύσκολη διαδρομή. Τα πρώτα 50 λεπτά της ταινίας μας βάζουν στο κλίμα της εποχής (φτώχεια, ανεργία, μιζέρια) και τα υπόλοιπα 80 λεπτά της ταινίας… απλά θα σας μείνουν αξέχαστα!

Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει αλλά κάποια πράματα παραμένουν διαχρονικά. Σας προτείνω να ξαναδείτε τις κλασικές ταινίες του παν-μέγιστου Charlie Chaplin. Όσοι από εσάς τις είχατε δει όταν ήσασταν μικροί, είναι μια καλή ευκαιρία να τις ξανα-ανακαλύψετε. Όσοι δεν έχετε δει ολοκληρωμένα κάτι από τον Chaplin, είναι επίσης ευκαιρία να γνωρίσετε τις ταινίες καθώς κυκλοφορούν με αναπαλαιωμένες κόπιες. Βέβαια, θα μου πείτε ότι η γενιά της νέας εποχής, η γενιά της τεχνολογίας μπορεί να τα βλέπει αυτά ως προϊστορικά κατορθώματα. Εγώ θα πω ότι κάθε πράμα στον καιρό του… Αξίζει, πιστεύω, να ανακαλύψετε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη. Ενδεικτικά προτείνω τις παρακάτω από την εποχή του βωβού: The Kid (Το χαμίνι – 1921), City Lights (Τα φώτα της πόλης – 1932) και από την ομιλούσα περίοδο το Monsieur Verdoux (Ο κύριος Βερντού – 1947).

Κωμωδία μεγατόνων που πρέπει να δείτε για να λέγεστε σινεφίλ είναι η ταινία Duck Soup (1933), με τους αδελφούς Μαρξ σε μεγάλα κέφια. Δεν υπάρχει νόημα να γράψουμε κάτι για την πλοκή, αρκεί να σας προειδοποιήσω μόνο για την σκηνή στον καθρέφτη…

Και επειδή γράφουμε όλο για παλιές κυκλοφορίες και μπορεί μερικοί από εσάς να δυσκολεύεστε να παρακολουθήσετε ασπρόμαυρα έργα, σας προτείνω μια κωμωδία, που μου τη θύμισε ο Αντώνης (και την είχαμε δει και μαζί), με τον τίτλο Zero Effect (Το κουτί της πανδώρας – 1998) με πρωταγωνιστή τον Bill Pullman στο ρόλο του δαιμόνιου ντέντεκτιβ Daryl Zero, ο οποίος βρίσκει τις λύσεις στα μυστήρια χωρίς να βγει από το σπίτι του(!!) και συμπρωταγωνιστή τον, άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό, Ben Stiller. Να σημειώσουμε ότι την ίδια χρονιά ο Pullman πρωταγωνίστησε και στην μυστήρια (όσον αφορά το σενάριο) μα γοητευτικότατη ταινία, του παρανοϊκού σκηνοθέτη David Lynch, Lost Highway (Χαμένη Λεωφόρος).