Λοιπόν, γράφω εδώ για ένα (απρόσμενα για μένα) φοβερό άλμπουμ που ακούω εδώ και αρκετό καιρό και είπα να το διαφημίσω κιόλας. Αναφέρομαι στην κυκλοφορία των «δικών μας» Inactive Messiah με τίτλο Be My Drug. Φοβερή παραγωγή για ελληνικό συγκρότημα, δυνατές συνθέσεις, όμορφες και μελωδικές ενορχηστρώσεις στο στυλ των Therion και μια (αναπάντεχα) εμπνευσμένη και ωραία διασκευή στο Beat It του ανθρώπου-χωρίς-μύτη-πλέον (ή του μαύρου-ανθρώπου-που-εκφυλίστηκε-σε άσπρο, χα!). Ας υποστηρίξουμε τα εγχώρια προϊόντα, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το γκρουπ έχει ήδη ξεκινήσει την ευρωπαϊκή του εξόρμηση.
Λοιπόν, όταν γέμισε το μαγαζί από περίπου 300 πορωμένους/-ες, οι Mass Infenction βγήκαν στην σκηνή και εξαπέλυσαν το death-black ήχο τους. Ήταν σφιχτοδεμένοι και είχαν καλές ιδέες, ό,τι πρέπει για τους φανατικούς του είδους. Το κοινό ήταν λίγο μουδιασμένο, αλλά έδινε αβίαστα το χειροκρότημά του με το τελείωμα κάθε τραγουδιού.
Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Suicidal Angels, οι οποίοι παίζανε παλιομοδίτικο thrash. Μου θύμησαν τους Kreator εν έτει 1986. Να πω την αμαρτία μου, είχα να ακούσω τέτοιο στυλ πάνω από δέκα χρόνια, οπότε δεν θα τους κρίνω με βάση τα γούστα μου! Αρκεί να πω μόνο ότι ήταν πολύ δυναμικοί. Στο τέλος ανέβασαν στη σκηνή ένα φίλο τους που τραγούδησε το Postmortem των Slayer και έπειτα κλείσανε το live τους με το Hell Awaits. Το κοινό ξετρελάθηκε με τις διασκευές και τα έδωσε όλα. Ζεστάθηκε το κοινό ακριβώς λίγο πριν βγουν οι Rotting Christ.
Οι οποίοι με το που βγήκαν έγινε χαλασμός. Τα λόγια περιττεύουν. Παίζοντας κομμάτια από όλους τους δίσκους τους, το κοινό τραγουδούσε μαζί με το Σάκη, χτυπιόταν ανελέητα, χοροπηδούσε μαζί με το γκρουπ. Πρώτη φορά ζούσε τέτοιες στιγμές η πόλη της Κοζάνης (κάπου, κάποιος φούρνος γκρεμιζόταν). Παίξανε αρκετά τραγούδια από το νέο τους album που τιτλοφορείται Theogonia, αλλά ο χαμός γινόταν κάθε φορά που παίζανε κάποιο παλιό κομμάτι, όπως έγινε στο Archon, στο Among Two Storms και περισσότερο στα Sorrowful Farewell και King of A Stellar War. Για το ανκόρ κράτησαν το Non Serviam, με το κοινό σχεδόν να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή (ένα σκαλοπάτι ήταν η διαφορά) και να τραγουδά (ή να τσιρίζει, καλύτερα) στο μικρόφωνο.
Ωραίες εικόνες από το φετινό Πάσχα! Όπως τη γιαγιά μου, που ήθελε σώνει και καλά να τρώμε συνέχεια, ξέρετε τώρα. Όπως κάνουν όλες οι γιαγιάδες, δηλαδή.
