Hristo Botev hall, Σόφια, 30 Σεπτεμβρίου 2011support: Noctiferia
Ταξιδιωτικός οδηγόςΚλείσαμε εισιτήρια πριν κανά μήνα. E-ticket, €22 παρακαλώ, το εκτυπώσαμε στο σπίτι, ούτε ταχυδρομεία να περιμένεις τα εισιτήρια, ούτε υπερχρεώσεις και τελείωσε η υπόθεση. Φτάσαμε Προμαχώνα με αναμμένο λαμπάκι βενζίνης στο αμάξι (προσχεδιασμένο!), περάσαμε τον έλεγχο σε 20" και μετά πήγαμε να φουλάραμε βενζίνη. Τιμή 2,45 λέβα/lt, δηλαδή περίπου €1,25/lt, άρα συμφέρει! Και αυτό που παρατηρήσαμε ήταν η φιξ τιμή στα 2,44-2,45 λέβα σε όλα τα βενζινάδικα που συναντήσαμε στο δρόμο μας αλλά και μέσα στη Σόφια. Όποτε θες, σταματάς και γεμίζεις χωρίς να ψάχνεις να βρεις το πιο φθηνό. Η διαδρομή μετά ήταν χαλαρή, με την κοιλάδα ανάμεσα στην Κρέσνα και το Μπλαγκόεβγραντ να θυμίζει τα Τέμπη, αλλά με πιο πολλά χιλιόμετρα και πιο χαλαρές στροφές. Το ότι παιδευτήκαμε μία ώρα μέσα στη Σόφια για να βρούμε το ξενοδοχείο είναι απορίας άξιο το πώς έγινε, καθώς είχαμε και destinator με χάρτη της πόλης. Φταίει το γεγονός ότι λίγο πριν φτάσουμε στην πόλη, ακολουθήσαμε τον καινούριο και υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο, που δεν υπήρχε στους χάρτες, και εκεί την πατήσαμε. Μας έβγαλε στο βόρειο κομμάτι της πόλης και από κει άρχισε η οδύσσεια μέσα στην απίστευτη μεσημεριανή κίνηση της πόλης για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο, στα νότια προάστια, περιοχή Studentski grad. Χωρίς gps, ακόμα θα ψάχναμε!
Περί μουσικήςΤο σόου άρχισε ακριβώς στις 8 με την εμφάνιση των σλοβένων
Noctiferia. Το industrial μέταλ τους με death-black ψίγματα δεν μας άφησε καλές εντυπώσεις. Δύο τραγούδια ήταν καλά, αλλά τα 40 λεπτά της εμφάνισής τους ήταν κουραστικά πολλά!
Και μετά από μισή ώρα διάλειμμα, γύρω στις 9:15, οι πρώτες νότες του "
Sounds of a Playground Fading" βγαίνουν από τα ηχεία. Tα 800 περίπου άτομα (ή και λίγο παραπάνω) αρχίζουν να παραληρούν. Στη σειρά ακολουθούν τα καινούρια επίσης "
Deliver Us" και "
All For Me" με τον κόσμο να τραγουδάει όλα τα ρεφραίν. Να πούμε εδώ ότι τα καινούρια τραγούδια «ακούγονταν» καλύτερα ζωντανά, δηλαδή μας έκαναν καλύτερη εντύπωση απ' ό,τι όταν τα πρωτακούσαμε στουντιακά, στο άλμπουμ. Βουτάμε μετά στο κοντινό παρελθόν της μπάντας με το "
Trigger" για να επανέλθουμε στο "
Alias" της προηγούμενης δουλειάς. Ο τραγουδιστής Anders Fridén είναι ιδιαίτερα ομιλητικός με το κοινό, μας παρουσιάζει όλο το συγκρότημα και κάνει πλάκα με τους θεατές. Ακολουθούν τα τραγούδια του παρελθόντος που γουστάρει ο υπογράφων: "
Colony" από το ομότιτλο, "
Swim" από το
Clayman και "
The Hive" από το
Whoracle. Το κοινό φαίνεται όμως να μην συμμετέχει και τόσο δυναμικά, σε αντίθεση με το πιο καινούριο υλικό του γκρουπ. Η συνέχεια το επιβεβαιώνει αυτό με το χαμό που γίνεται στα "
The Quiet Place", "
Where the Dead Ships Dwell", "
Fear Is The Weakness" και το κάπως πιο χαλαρό "
Come Clarity". Στη συνέχεια, και για πρώτη φορά στην περιοδεία τους, παίζουν το "
Ropes" από το καινούριο άλμπουμ, ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη για τυχόν λάθη στην εκτέλεσή του. Ακολουθούν δεύτερα κομμάτια από τα Colony και Clayman: το "
Insipid 2000", μια περίεργη επιλογή, αλλά καθ' όλα δεκτή από το πρώτο και "
Only for the Weak" από το δεύτερο. Και οδηγούμαστε πάλι στη δεύτερη (μετά το 2002) περίοδο της μπάντας με τα "
Delight and Angers", "
Cloud Connected", "
The Mirror's Truth" και κλείσιμο με το δυναμίτη που ακούει στο όνομα "
Take This Life".
Αν και θα έπρεπε να τους είχα δει πολλά χρόνια νωρίτερα, αν και θα ήθελα να ακούσω επίσης τα Zombie Inc, Food for the Gods, Bullet Ride και Artifacts of the Black Rain (και πολλά άλλα), μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος από τη γεμάτη, non-stop και μεγάλη σε διάρκεια συναύλια. Δέκα εννιά τραγούδια δεν είναι και λίγα! Απίστευτα μετριοπαθής αλλά και πολυλογάς ο frontman, πολύ ποζεράς και πολύ γέλιο (με την καλή έννοια) ο κιθαρίστας Niclas Engelin, σοβαρός ο μπασίστας, σοβαρός κι ο μουσάτος κιθαρίστας Björn Gelotte που έχει αναλάβει όλα τα leads μετά τη φυγή του έτερου κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Jesper Strömblad. Δείτε
ένα βιντεάκι από τη συναυλία.
Υ.Γ. 1: Ήθελα να κάνω συγκρίσεις για τη διοργάνωση των συναυλίων εξωτερικού με τις δικές μας, να σχολιάσω και κάτι περί «απολίτιστων» που διάβασα δεξιά κι αριστερά, αλλά τελικά δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ. Πολύ απλά, εμείς θα είμαστε πάλι στη Σόφια σε ένα μήνα και δέκα τέσσερις μέρες.
Υ.Γ. 2: Για τον έλληνα τύπο και φίλο του Anders, που ανέβασε στη σκηνή ο δεύτερος ώστε να τραβήξει βίντεο και να πει κι ένα ρεφραίν, μάθαμε ότι είναι ο τραγουδιστής των Against My Better Judgement.
Το EP με τίτλο Setrohia κυκλοφόρησε το Μάιο. Περιλαμβάνει έξι τραγούδια με έντονη μελαγχολική ατμόσφαιρα, ακουστικά αρπίσματα που εναλλάσσονται με δυναμικές heavy εξάρσεις και ανάλογα πράττουν τα μελωδικά και brutal φωνητικά. Εν ολίγοις, το EP ακολουθεί doom μονοπάτια. Το τραγούδι "Beauty lives in broken mirrors" με τη χαρακτηριστική γραμμή του μπάσου και τα αρπίσματα ξεχωρίζει, αν και αυτό είναι φυσικά εντελώς υποκειμενικό. 
Και μέσα σε λίγους μήνες, ο John T. κυκλοφορεί το πρώτο full length άλμπουμ, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, με έντονα, συναισθηματικά ρεφραίν (γιατί όχι;) με πολλές μελωδικές γραμμές, κοφτερές κιθάρες, πολλές εναλλαγές στους ρυθμούς και την ένταση. Από την επιβλητική εισαγωγή του "A Bloodred Mist", που ανοίγει το άλμπουμ, και το ξέσπασμα που ακολουθεί μέχρι το τελευταίο instrumental τραγούδι "Fire Dragons", οι οπαδοί του σκληρού ήχου θα απολαύσουν δέκα heavy τραγούδια με πολλά doom στοιχεία, heavy riffing και μελωδικές κιθαριστικές γραμμές. Τα φωνητικά ανέλαβε ο Mike των Lucky Funeral και τα σολαρίσματα σε κάποια τραγούδια έγραψε ο Γιώργος Σταυρουλάκης. Το μοναδικό μειονέκτημα θα έλεγα ότι είναι η χρήση μη φυσικών τυμπάνων, όχι ότι το αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα αυτό.
Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Γιατί; Επειδή την πάτησα άσχημα με το κακάσχημο και ανεύμπευστο εξώφυλλο που παρουσίασαν οι Machine Head. Όταν άκουσα το καινούριο άλμπουμ Unto the Locust, μου έπεσε το σαγόνι και μου έφυγαν τα μυαλά! Έτσι απλά! 
Γιατί περίμενα από τους Mastodon να με απογοητέψει η νέα τους δουλειά; Δεν το ξέρω! Αυτό που ξέρω, μετά την ακρόαση του The Hunter, είναι ότι η μπάντα μάς παραδίδει ένα «γεμάτο» άλμπουμ: γεμάτο σε ηχοχρώματα και σε πολυπλοκότητα, πλούσιο σε έμπνευση και σε ιδέες. Δεν θα έλεγα ότι είναι η συνέχεια του Crack the Skye, αλλά η συνέχεια της μετεξέλιξης του συγκροτήματος από την Ατλάντα που είχε αρχίσει πριν από 2 χρόνια (και βάλε, ίσως). Πολύ και ποιοτική αγάπη για τα seventies και από αυτό το γκρουπ. Κάτι γίνεται φέτος... Τώρα, το αν στα live που τους έχουμε δει ως τώρα μας έχουν απογοητεύσει, αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουν να έρχονται σε open-air συναυλίες και να τους δούμε μια φορά ως πρώτο όνομα σε κλειστό χώρο, για να μπορέσουμε να τους κρίνουμε καλύτερα. 
