Sonisphere Festival - Day 1: The Big Four

Γήπεδο Vasil Levski, Σόφια, 22 Ιουνίου 2010

Τις περιπέτειες με το τρένο δεν χρειάζεται να τις αναφέρουμε και να ξανασυγχιστούμε. Θα αρκεστούμε στις... αναμνήσεις από τους φίλους μεταλάδες και το γέλιο που ρίξαμε με τις ατάκες τους. Φτάσαμε στη Σόφια 8 η ώρα το πρωί της Τρίτης και σεριανίσαμε χαζεύοντας το κέντρο της βουλγαρικής πρωτεύουσας. Το οποίο αυτό μόνο αξίζει να δεις, διότι λίγα λεπτά πιο μακριά από το κέντρο αρχίζει η παρακμή. Anyway... κατά τις 12 πηγαίνουμε στο hostel, ρίχνουμε έναν τρικούβερτο ύπνο, αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας και κατά τις 3 ξεκινάμε για το γήπεδο. Πανικός από κόσμο (35.000 εισιτήρια σύμφωνα με τους διοργανωτές, εφτά λεωφορεία από Θεσσαλονίκη και μερικές δεκάδες με τρένα και αμάξια όπως εμείς). Εντύπωση προκαλούν οι άπειροι σεκιουριτάδες και η φοβερά επαγγελματική οργάνωση. Περνάμε τον έλεγχο, ξεχνάμε να πάρουμε αδιάβροχο και οδεύουμε στη θύρα μας. Η μισόλιτρη μπύρα €1, παρακαλώ! Αυτά είναι γούστα. Όταν παρκάραμε σε κάποιες καλές θέσεις, η βουλγάρικη μπάντα Bastardolomey ήδη είχε ξεκινήσει το πρόγραμμά της και ήταν ό,τι πρέπει για να πιούμε τις πρώτες μπύρες, παρατηρώντας γονείς, μικρά παιδιά και... ώριμα άτομα (να μην πω ηλικιωμένα και τους προσβάλω) να εισέρχονται στο γήπεδο. Εδώ ακούνε μέταλ οι πάντες. Να σημειώσουμε επίσης ότι η εν λόγω συναυλία των Big Four θα βιντεοσκοπούνταν για να παιχτεί ταυτόχρονα σε κινηματογραφικές αίθουσες σε Αμερική και Ευρώπη.

Anthrax:
Με αγγλική συνέπεια και τον ήλιο να βαράει (διαλύοντας προς στιγμή τις φοβίες μας για βροχή), οι Anthrax βγαίνουν στη σκηνή με το "Caught in a Mosh" και ο κόσμος ξεσηκώνεται. Χαρακτηριστικό των γειτόνων μας το ότι φωνάζουν συνέχεια και κοπανιούνται μόνοι τους. Ούτε moshing, ούτε ξύλο. Με τον Belladona στα φωνητικά, το setlist αποτελούνταν αποκλειστικά από τα άλμπουμ της δεκαετίας του '80, και τι τραγούδια· μία best of επιλογή τραγουδιών: "Got the Time", "Madhouse", "Be All End All", η διασκευή "Antisocial", "Indians" στο οποίο ο Belladone πήρε (πώς λέγεται αυτό;) φτερά αρχηγού ινδιάνων και έτρεχε πάνω-κάτω στη σκηνή μ'αυτά. Στη μέση από αυτό, λίγο πριν μπει το «κοπανιστό» ριφ, το γυρνάνε και παίζουν τις πρώτες νότες από το "Heaven and Hell". Συνεχίζουν για άλλα δυο-τρία λεπτά με το τραγούδι και ξαναμπαίνουν μετά στο Indians και το μίνι αφιέρωμα στον εκλιπώντα Dio λαμβάνει τέλος μέσα σε χειροκροτήματα. Ακολουθούν τα "Medusa", το "Only" που ήταν και το πιο πρόσφατο (από το '93!) κομμάτι που παίξανε, το "Metal Trashing Mad" για να τιμήσουν το πρώτο τους άλμπουμ και κλείσανε με το "I’m the Law". Ο ήχος τους γενικά ήταν καλός, εκτός από κάποια διαστήματα που χανόντουσαν οι ισορροπίες κιθάρας/φωνητικών. Βλέποντάς τους για πρώτη φορά, μπορώ να πω ότι μ'αφήσανε πλήρως ικανοποιημένο.
Παρατήρηση: Τα περισσότερα τραγούδια παίχτηκαν αισθητά μια ταχύτητα χαμηλότερη.

Megadeth:
Πέρασαν πολλά χρόνια από την προηγούμενη φορά που τους είδα και είχα απορία να δω/ακούσω τι θα παίξουν. Με τις πρώτες νότες του "Holy Wars..." πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες, ο κόσμος βγάζει τα αδιάβροχα από τις τσέπες και το στάδιο μεταμορφώνεται σε ένα πολύχρωμο σκηνικό. Η βροχή δυναμώνει και λίγο χαλάζι συμμετέχει στο πάρτι και μεις επιλέγουμε να πάμε να κάτσουμε κάτω από τις κερκίδες, στην είσοδο της θύρας. Έτσι αχνοακούμε/χάνουμε τα "Hangar 18", "Wake Up Dead" και "Headcrusher", το μοναδικό καινούριο τραγούδι. Η βροχή σταματάει και πηγαίνουμε στις θέσεις μας ακούγοντας το φοβερό "In My Darkest Hour". Ακολουθεί το πρώτο τραγούδι-έκπληξη το "Skin O' My Teeth", μετά το "A Tout Le Monde", μετά το δεύτερο τραγούδι-έκπληξη το "Hook In Mouth", "Trust", "Sweating Bullets", "Symphony Of Destruction" (στο οποίο γίνεται χαμός από τους διπλανούς μας στην κερκίδα) και τελευταίο το αγαπημένο "Peace Sells", παίζοντας για το κλείσιμο το ριφ από Holy Wars πάλι και χαιρετώντας τον κόσμο με μια μικρή ευχαριστήρια ομιλία. Για μια ώρα Megadeth, το best-of setlist ήταν φοβερό.
Παρατήρηση: Δεν παίξανε το "Tornado of Souls", όμως!

Slayer:
Μετά από όλα αυτά, περιμέναμε ένα ανάλογο σετ-λιστ από τους Slayer. Οι οποίοι βγήκανε με το "World Painted Blood", τον Kerry King γεμάτο καρφιά και αλυσίδες, τον Jeff Hanneman με κιθάρα ζωγραφισμένη στα χρώματα της heineken αλλά λογότυπο... hanneman και τον Tom Araya με φανέλα της εθνικής ομάδας της Χιλής (για να μην ξεχνιόμαστε ότι ο χιλιανός θα υποστηρίξει τη χώρα του στο μουντιάλ) και αγέρωχο ύφος χωρίς όμως να χτυπιέται όπως άλλοτε, καθώς δεν τον αφήνει το πρόβλημα υγείας του. Ο Lombardo σοβαρός και σταθερός πίσω από τα τύμπανα παίζει πλέον για την πλάκα του. Το setlist συνεχίζει με το "Jihad" και μετά έρχεται η ώρα για το κλασικό "War Ensemble". Επιστροφή στο νέο άλμπουμ με το "Hate Worldwide" και μετά λίγο ηρεμία με το "Seasons in the Abyss". Καταιγίδα μετά την ηρεμία και "Angel of Death", το οποίο ακολουθείται από το νέο "Beauty Through Order" και το "Disciple" από το "God Hates Us All" άλμπουμ του 2001. Προς το τέλος μόνο κλασικά: "Mandatory Suicide", "Chemical Warfare", "South of Heaven" και κλείσιμο φυσικά με το "Raining Blood".
Παρατήρηση: Θα προτιμούσαμε πάντως να αφαιρέσουν αρκετά από τα νέα για περισσότερα παλιά τραγούδια, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Metallica:
Μέχρι να βγουν οι Metallica, ο κόσμος άρχισε να είναι ανήσυχος. Έτσι όμως ξεκίνησε από το πουθενά η ola, το γνωστό γηπεδικό κύμα που κράτησε για περίπου δέκα λεπτά, με καθολική συμμετοχή. Ο κόσμος μετά από αυτό έχει πλέον γεμίσει ασφυκτικά το γήπεδο σε αρένα και κερκίδες και είναι έτοιμος για το κυρίως πιάτο. Το οποίο περιλάμβανε μουσική για πάνω από δύο ώρες, φωτιές, πυροτεχνήματα και μία επιπλέον γιγαντοοθόνη που δεν είχαν χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα συγκροτήματα. Τα φώτα έπεσαν και στις οθόνες εμφανίζεται ο Άνρωπος χωρίς Όνομα, ο Clint Eastwood να ρίχνει την κανονιά (σκηνές από την ταινία «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», φυσικά) και τις νότες του "Ecstacy of Gold" του Μορικόνε. Ο κόσμος παραληρεί, το συγκρότημα βγαίνει με το "Creeping Death", ο συναυλιακός χαμός ξεκινάει με τον κόσμο να τραγουδάει όλους τους στίχους συνέχεια. Ακολουθούν "For Whom The Bell Tolls", "Fuel" (οι πρώτες φωτιές κάνουν την εμφάνισή τους), "Harvester Of Sorrow", "Fade To Black" και για τη συνέχεια δύο καινούρια: "That Was Just Your Life" και "Cyanide". Η πόρωση συνεχίζεται με "Sad But True", ηρεμία για λίγο με το "Welcome Home (Sanitarium)" και ένα ακόμα από το Death Magnetic, το "All Nightmare Long". Στη συνέχεια τα ηχεία καταλαμβάνονται από σφαίρες και βομβαρδισμούς και ξέρουμε ότι ακολουθεί το "One". Ασταμάτητα συνεχίζουν με "Master Of Puppets" και το πρώτο τραγούδι-έκπληξη για μένα, το "Blackened". Μετά η μπαλάντα που ξέρει και η γιαγιά μου, το "Nothing Else Matters" και η ώρα του "Enter Sandman" για να κλείσουν το κυρίως μέρος της συναυλίας. Ξαναβγαίνουν στη σκηνή, ευχαριστούν τον κόσμο και μας ξαναλένε για το πόσο καλά νιώθουν που συμμετέχουν σ'αυτή την Big Four επανένωση και μ'αυτά και μ'αυτά βγαίνουν όλα τα μέλη των προηγουμένων συγκροτημάτων και τζαμάρουν διασκευάζουν το "Am I Evil?" των Diamond Head. Δείτε το σχετικό βιντεάκι παρακάτω. Πέντε-έξι κιθάρες, μπάσα και κρουστά, ένας βαρβάτος ήχος και μία μοναδική στιγμή για τη μουσική που γουστάρουμε.
The Big Four - Am I Evil? (live @ Sofia)Αποχωρούν οι υπόλοιποι και οι Metallica συνεχίζουν με το δεύτερο τραγούδι-έκπληξη που λέγεται "Hit The Lights", έτσι για να μας προετοιμάσουν για το δυναμικό κλείσιμο του "Seek & Destroy", με τον Hetfield να παίζει σαν μαέστρος με τον κόσμο και μεις να τραγουδάμε τη μελωδία μέχρι να μας κολλήσει στον εγκέφαλο.
Παρατήρηση: Ο Ulrich φυσικά και δεν έπαιξε ούτε μια ίδια νότα από τα τραγούδια. Έκατσε στο drum-kit και έπαιξε ό,τι του ερχόταν εκείνη την ώρα να παίξει. Όπως πάντα...

Δεν νομίζω να χρειάζεστε και επίλογο τώρα ή κάποια λόγια κριτικής; Απλά, awesome!