Αρκετά χαλαρά ήταν τα πράματα φέτος, από αναγνωστικής άποψης δηλαδή. Στατιστικά βρίσκουμε ότι διαβάζουμε ένα βιβλίο/μήνα. Όχι κι άσχημα, αλλά μάλλον από τη νέα χρονιά θα πρέπει να ανεβάσουμε «στροφές».
Νίκος Καζαντζάκης - Καπετάν Μιχάλης Terry Pratchett - Το χρώμα της μαγείας Βασίλης Βασιλικός - Ζ Terry Pratchett - Το φως της φαντασίας Paul Auster - Τρέλες στο Μπρούκλυν Ursula Le Guin - Το μάτι του ερωδιού Γιάννης Ξανθούλης - Του φιδιού το γάλα Paul Auster - Ενοχές δίχως τύψεις Chuck Palahniuk - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Κώστας Παπαχρήστου - Ο φύλακας του χρόνου Nick Hornby - High fidelity Salman Rushdie - Ο τελευταίος στεναγμός του Μαυριτανού
Παραφράζοντας το Back to black των AC/DC, εμείς λέμε... επιστροφή στα λευκά, στα λευκά της Κοζάνης και στις θερμοκρασίες της γκάμας μείον επτά ως μείον δύο! Επιστροφή από την τετραήμερη Χριστουγεννιάτικη εκδρομή μας στο Αίγιο με βόλτες στα Καλάβρυτα, Διακοπτό, Πάτρα, Ναύπακτο. Καλά ήταν, ξεκούραση, φαγητό, βόλτες. Τώρα θα ξανακατέβουμε προς νότια Ελλάδα στις 28 Μαΐου!
Στις αρχές του έτους θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ των βραζιλιάνων Sepultura, σηματοδοτώντας τη νέα εποχή για το συγκρότημα χωρίς κανένα μέλος της οικογένειας Cavalera στη σύνθεσή της. Το άλμπουμ θα τιτλοφορείται A-Lex και θα είναι ενιαίου θέματος (πες το και... concept). Το θέμα της θα είναι το Κουρδιστό πορτοκάλι τόσο από το βιβλίο του Anthony Burgess όσο φυσικά και από την ομώνυμη ταινία του Stanley Kubrick. Εσείς ακούστε δύο καινούρια κομμάτια στο μαϊσπέις και περισσότερα θα πούμε μετά το νέο έτος.
Ένα νέο συγκρότημα από την Αυστραλία πήρε το αυτί μας πρόσφατα και μάς έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση. Δηλαδή, αφού κάθομαι και το ακούω αρκετές μέρες τώρα, μάς έκανε κάτι παραπάνω από καλή. Πρόκειται για τους Carpathian από τη Μελβούρνη και το δεύτερο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε φέτος κάτω από τον τίτλο Isolation. Hardcore-punk μουσικές με τους mid tempo ρυθμούς να κυριαρχούν. Βρίσκουμε επίσης μέσα στα τραγούδια τους πολλές αναφορές στους Joy Division. Πολύ της μόδας οι τελευταίοι, αν αναλογιστούμε και την περσινή ταινία Control. Στο άλμπουμ έχουμε 10 τραγούδια συνολικής διάρκειας 25 λεπτών οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται. Ακούστε τους στο μαϊσπέις.
Ένας παπάς αποφάσισε ότι μια επίδειξη θα έδινε άλλη βαρύτητα στο κυριακάτικο κήρυγμα, γι' αυτό έβαλε τέσσερα σκουλήκια σε τέσσερα μπουκάλια: - το πρώτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε οινόπνευμα - το δεύτερο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καπνό - το τρίτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε σπέρμα - και το τέταρτο σκουλήκι σε μπουκάλι που περιείχε καθαρό νερό.
Στο τέλος του κηρύγματός του, ο παπάς δίνει τα αποτελέσμα της διαδικασίας αυτής: Το σκουλήκι, που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του αλκοόλ, πέθανε. Το σκουλήκι, που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι του καπνού, πέθανε. Το σκουλήκι, που τοποθετήθηκε στο μπουκάλι με το σπέρμα, πέθανε. Μόνο αυτό μόνο που τοποθετήθηκε μέσα στο καθαρό νερό έζησε.
Ο παπάς απευθυνόμενος στο εκκλησίασμα ρώτησε: «Ποιο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα από αυτήν την παραβολή;»
Μια γριούλα τότε από το βάθος της εκκλησίας αναφωνεί: «Όσο πίνουμε, καπνίζουμε και πηδιόμαστε, δε θα πιάσουμε σκουλήκια»!!!
Για άλλη μια φορά η Κοζάνη έδειξε στον κόσμο τους τρόπους της σωστής διασκέδασης. Αν και λίγο νωρίτερα από το κανονικό, ήρθαν οι απόκριες και το άναμμα των φανών. Με απλό ρουχισμό, κουκούλες, μάσκες, ρόπαλα, κροτίδες και φωτιές, όλα θυμίζουν καρναβάλια. Οι «καραγκιόζηδες» βγήκαν στους δρόμους και συνάντησαν τους εποχικούς «καλικάντζαρους» και το θέαμα έγινε ακόμα πιο φαντασμαγορικό! Κουκ(ου)λοθέατρο του παραλόγου! Άντε, και του χρόνου...
Πατάμε εδώ, περιμένουμε να φορτώσει (όσοι βαριούνται δηλαδή να περιμένουν) και πηγαίνουμε στο 31'40". Από κει και έπειτα και για 17 περίπου λεπτά (μαζί με το συγκρότημα που παίζει live) απολαύστε την καλύτερη ίσως εκπομπή του Ράδιο Αρβύλα, την οποία εγώ είδα όλως τυχαίως το απόγευμα της Τρίτης (2/12) που μάς πέρασε και έπεσα απ'τον καναπέ απ'τα γέλια.
Καινούριο άλμπουμ έχουμε εδώ και αρκετό καιρό και από το αγαπημένο punk-rock συγκρότημα των Rise Against, τους οποίους ο υπογράφων θεωρεί ως το καλύτερο στο είδος του για την τρέχουσα δεκαετία. Με τη νέα τους κυκλοφορία που ακούει στο όνομα Appeal to Reason επιμένουν στην ίδια (πετυχημένη) «συνταγή», παραμένουν όμως δυναμικοί και καυστικοί, τόσο στο μουσικό κομμάτι όσο και στο πολιτικό σκέλος των στίχων τους. Ξέρουμε λοιπόν τι να περιμένουμε απ'αυτούς και αυτό μάς προσφέρουν.
Παρακάτω δείτε ένα μικρό δείγμα από το βίντεο για το τραγούδι/διασκευή Making Christmas από την ταινία του Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη, ένα τραγούδι που υπάρχει στο άλμπουμ Nightmare Revisited (που παρουσιάσαμε παρακάτω) και, τέλος, δείτε/ακούστε το πρώτο single (σε μέτρια ποιότητα) που έχει τον τίτλο Re-education (through labor).
Η γνώση είναι δύναμη, όχι μόνο στο... Τεστ Δεξιοτήτων, αλλά κυρίως για πιο σοβαρά πράματα. Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS σήμερα και ας διαβάσουμε το σχετικό για τη νόσο άρθρο στη βικιπαίδεια. Παρόλο που κάποια πράματα (νομίζουμε ότι) τα γνωρίζουμε, δεν χάνουμε τίποτα να τα ξαναδούμε και να τα ξαναθυμηθούμε...
Το πολύ γνωστό και αγαπημένο τραγούδι των Portishead σας προσφέρουμε σήμερα εδώ, λίγο διαφοροποιημένο όμως από το (σχεδόν άγνωστο) γκρουπ των The Blank Theory. Όχι και πολύ αλλαγμένο, μόνο μια αλλαγή στα μουσικά όργανα: ντραμς, κιθάρες, μπάσο και λίγο ανεβασμένο δείκτη πόρωσης!
Ήχος και εικόνα παρακάτω από την αγαπημένη ταινία The Nightmare Before Christmas, με μια μικρή παραποίηση που ακούει στο όνομα Marilyn Manson. Το τραγούδι είναι το πιο χαρακτηριστικό και αυτό που ανοίγει την ταινία: This is halloween. Μπορεί να το έχετε ξανακούσει και παλιότερα, απλώς με το χιόνι και όλα αυτά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε χριστουγεννιάτικα (halloween... το Φλεβάρη).
Να πούμε όμως ότι κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό ολόκληρο το soundtrack της ταινίας, που έγραψε ο Danny Elfman, διασκευασμένο από διάφορα συγκροτήματα (μαζί με την εκδοχή του Manson) κάτω από τον τίτλο Nightmare Revisited. Μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι Korn, Rise Against, RJD2 και αρκετά άγνωστα σχήματα. Αξίζει να ρίξετε μια... αυτιά.
Το πρώτο χιόνι για το φετινό χειμώνα βλέπουμε να πέφτει μέσα στην πόλη της Κοζάνης και ευκαιρία να κάνουμε ένα μίνι-αφιέρωμα στα τραγούδια που έχουν στον τίτλο τη λέξη χιόνι, snow, Schnee ή όπως αλλιώς θέλετε. Τώρα, αν κάποια από τα παρακάτω τραγούδια δεν αναφέρονται κυριολεκτικά στο χιόνι, αυτό το αφήνω ασχολίαστο.
Snow (hey oh) των Red Hot Chili Peppers
Fifteen Feet of Pure White Snow του Nick Cave
Snow, έτσι απλά από τον Backini
Still Snowing των Rotting Christ (και ανάποδα, Snowing Still στο άλμπουμ)
Snowblind των Black Sabbath (και των μυριάδων διασκευών του, με πιο ενδιαφέρουσα αυτή των SOAD).
Synthetic Snow των Inactive Messiah (από αυτό δεν έχουμε ανάγκη, μας φτάνει το... φυσικό!)
Μία ερώτηση μου προέκυψε ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Mudvayne. Υπάρχει ανάγκη από νέο άλμπουμ των Mudvayne; Για κάποιον, σαν τον υπογράφοντα, που κοπανιόταν με το Dig και άλλα πολλά από το πρώτο τους άλμπουμ L.D. 50 και έπαθε πλάκα με το δεύτερο The End of All Things to Come και γούσταρε επίσης το τρίτο, Lost & Found, πριν τρεισήμιση χρόνια που ήταν φαντάρος με τα πιασάρικα τραγούδια, σήμερα βλέπειακούει το The New Game να προσπαθεί να αναμίξει στοιχεία από όλες τις προηγούμενες δουλειές, κρατώντας όμως και το... πιασάρικο feeling. Το συμπέρασμα από τις πρώτες ακροάσεις δεν είναι ιδιαίτερα θετικό. Υπάρχουν κάποια καλά τραγούδια μέσα στο CD αλλά γενικά φαίνεται ότι έχει επέλθει ένας κορεσμός. Ίσως φταίει και η ενασχόληση πλέον των δύο βασικών μελών με τους Hellyeah του Vinnie Paul και δεν επικεντρώνονται σε ένα γκρουπ. Μέσα στο '09 θα κυκλοφορήσουν πάλι νέο υλικό, οπότε βλέπουμε τι μέλει γενέσθαι...
Το πρώτο single είναι το Do What You Do και το βλέπετε/ακούτε παρακάτω:
Ξεκινάμε με τους AC/DC οι οποίοι επανέρχονται δυναμικά και με ενδιαφέρον άλμπουμ (Black Ice) το οποίο μάλλον έχετε ήδη ακούσει και έχετε ιδία άποψη. Ο λίγο παλιομοδίτικος ήχος προσδίδει περισσότερη γοητεία στο άλμπουμ. Και ξεκινάνε μεγάλη περιοδεία (παρά την ηλικία τους) και μέσα στο 2009 θα τους δείτε και στην Ευρώπη, εκτός της Ελλαδίτσας, έτσι;
Συνεχίζουμε με τους συνομήλικούς τους Motorhead. Η παρέα του Λέμι συνεχίζει ακάθεκτοι να παίζει αυτό που παίζει τόσα χρόνια, παρουσιάζοντας φέτος το Motorizer το οποίο δεν μας ενθουσίασε όσο το προπέρσινο Kiss of Death αλλά παρόλ'αυτά αποτελεί μια σίγουρη rock-n-roll λύση για μπυροποσία στα μπαράκια.
Και, φυσικά, όσον αφορά τους Metallica και το Death Magnetic όλοι πλέον έχουν άποψη, οπότε αυτό που θα πω εγώ για την πάρτη μου είναι ότι σε γενικές γραμμές μού άρεσε και το CD βρίσκεται στην... ημερησία διάταξη του CD-player του αυτοκινήτου, εδώ και καιρό.
Μετά από χρόνια αδράνειας και αλλαγή τραγουδιστή, οι βρετανοί death-metallers Benediction επέστρεψαν με νέο άλμπουμ και... ίδια μουσική νοοτροπία. Το άλμπουμ που έχει τίτλο Killing Music έχει το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Benediction των τελευταίων άλμπουμ, μόνο που λείπουν τα χαρακτηριστικά ρυθμικά και groove σημεία με τα οποία γούσταρε ο υπογράφων. Και φυσικά, λείπει και ο Dave Ingram που έκανε τη διαφορά στα φωνητικά, οπότε καταλαβαίνετε ότι σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιαστήκαμε.
Βέβαια, η επιστροφή των Six Feet Under μέσα σε ένα χρόνο με νέο άλμπουμ που τιτλοφορείται Death Rituals (κυκλοφόρησε επίσημα προχθές) ανεβάζει την ποιότητα των death-metal κυκλοφοριών της χρονιάς, καθώς η παρέα του Chris Barnes συνεχίζει να κάνει καλά αυτό που ξέρει και αυτό μάς αρκεί.
Επειδή τις επόμενες μέρες θα είμαι στη Βιέννη, έστειψα το μυαλό να βρω ποιες ταινίες λαμβάνουν χώρα στην αυστριακή πρωτεύουσα. Απ' αυτές που έχω δει ξεχωρίζουν: The third man (Ο τρίτος άνθρωπος) του Carol Reed, η The Pianist (Δασκάλα του πιάνο) του Haneke, Bad Timing (Η δύναμη της σάρκας) του Roeg, το Amadeus του Forman και είδαμε ευχάριστα και το Illusionist με τον Edward Norton.
Δεν έχω δει ακόμα τα Letter From An Unknown Woman του Max Ophuls, Before sunrise (Πριν το ξημέρωμα) του Linklater, Klimt με τον Malkovich και Freud του Huston.
Σίγουρα είχα δει όταν ήμουν μικρός τη Sissi-Ρόμι Σνάιντερ και από... ντροπή δεν είχα σκοπό να το αναφέρω. Αλλά έπεσα στο παρακάτω καρακίτς σάιτ, που αξίζει να ρίξετε μια ματιά για να ρίξετε λίγο γέλιο.
Ένας Έλληνας πεθαίνει και φτάνει στη ρεσεψιόν της Κόλασης και ο υπάλληλος του ανακοινώνει ότι επειδή είναι υπήκοος χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί να διαλέξει μία από τις κολάσεις των χωρών-μελών. Σκέφτεται λίγο και αποφασίζει να πάει στη Γερμανική. Οργανωμένη χώρα σου λέει, τόσα χρόνια στην Ελλάδα τι κατάλαβα, μου βγάλανε το λάδι. Τουλάχιστον, ας πάρω μυρωδιά του τι σημαίνει Ευρώπη, έστω και στην κόλαση. Φτάνει λοιπόν μπροστά στην πύλη της γερμανικής κολάσεως. Μαύρο καλογυαλισμένο μάρμαρο, σιδερένια πύλη και ψηλά γράφει με μεγάλα γράμματα ΚΟΛΑΣΗ στα γερμανικά. Χτυπάει. Του ανοίγει ένας άψογα ντυμένος υπάλληλος και τον ρωτά τι θέλει.
- Να δω πώς είναι, του απαντά εκείνος. - Ούτε να το σκέφτεστε, του απαντά ο υπάλληλος! Όλη την ημέρα μας δέρνουνε με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουνε σε κάτι τεράστια βαρέλια γεμάτα σκατά! Φρίκη! Φρίκη!
Όπου φύγει-φύγει ο ρωμιός... Δοκιμάζει τις υπόλοιπες κολάσεις, τα ίδια. Έτσι, απογοητευμένος, καταφεύγει στην έσχατη λύση, την ελληνική κόλαση! Φτάνει λοιπόν έξω από την πύλη. Μία πύλη εγκαταλειμμένη, βρώμικη όπου στο ψηλότερο σημείο της υπάρχει με μεγάλα φωσφορίζοντα γράμματα η λέξη ΚΟΛΑΣΗ. Το Κ και το Λ φυσικά δεν ανάβουν. Έτσι η επιγραφή γράφει: -Ο-ΑΣΗ
- Ελληνική ανοργανωσιά, μουρμουρίζει.
Όσο πλησιάζει, ακούει κάτι περίεργους θορύβους... μοιάζουν με μουσική. Πλησιάζει περισσότερο. Η μουσική πλέον ακούγεται ολοκάθαρα. Μπουζούκια, μπαγλαμάδες κλπ. Χτυπάει. Του ανοίγει ένας τύπος κρατώντας μία μπουκάλα στο χέρι, εντελώς φέσι και τον ρωτά τι θέλει.
- Ήρθα να δω πώς είναι, του λέει και βάζει το κεφάλι του μέσα...
Τραπέζια, κάπνα, κάτι γκόμενες χορεύουν πάνω στα τραπέζια, τσιφτετέλια, νταούλια... γενικώς, μπάχαλο. Τρελαίνεται ο τύπος.
- Τι γίνεται εδώ, ρωτά. - Άσε φίλε, χάλια, του λέει ο μεθυσμένος. Η κατάσταση είναι δραματική εδώ πέρα. Μας δέρνουν όλη μέρα με κάτι τεράστια μαστίγια και το βράδυ μας βάζουν σε κάτι τεράστια βαρέλια με σκατά. - Πλάκα μου κάνεις, ρωτά ο πεθαμένος. Εδώ πίνετε και γλεντάτε... - Εεε, ξέρεις πώς είναι εδώ στην Ελλάδα. Τη μία δεν έχουμε σκατά, την άλλη χαλάνε τα μαστίγια...
Μία Παρασκευή πήγαμε να παίξουμε μπάσκετ στο Κουρί (ωραία και καλά) και μετά ξαναπήγαμε την Κυριακή, όπου και πέσαμε πάνω στην κατάσταση της παρακάτω φωτογραφίας. Φαίνεται πως ενδιάμεσα, Σάββατο μεσημέρι (ή βράδυ;), πέρασαν από το ίδιο μέρος κάτι πηθικοειδή, ξέρετε, από αυτά που νομίζουν ότι το περιαστικό άλσος στο Κουρί είναι για την πάρτη τους και μπορούν να συμπεριφέρονται όπως θέλουν. Παρατηρήστε ότι το καλάθι για τα σκουπίδια βρίσκεται ελάχιστα μέτρα παραδίπλα.
Το άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία ως το πιο «αργόστροφα» ηχογραφημένο! To τραγούδι Chinese Democracy των Guns N' Roses άρχισε να παίζει στα διάφορα ραδιόφωνα του εξωτερικού και απ'ό,τι φαίνεται σε λίγο καιρό (τέλη Νοέμβρη) θα κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ, το οποίο δουλεύει ο Axl εδώ και χρόνια. Το τραγούδι έχει μοντέρνο ήχο και ακούγεται... «ελπιδοφόρο» αλλά θα ήταν καλύτερα να άλλαζαν όνομα, να λέγονται κάπως σαν Axl Rose's Resurrection ή κάτι παρόμοιο, καθώς Guns N' Roses έτσι όπως τους γνωρίσαμε και μεγαλώσαμε δεν είναι. Τέλος πάντων... Εσείς για περισσότερες πληροφορίες (και για να ακούσετε το τραγούδι) μπείτε στο gunsnroses.com.
Απίστευτο σπάνιο υλικό σας έχω εδώ, το οποίο το ξαναβρήκα μετά από πολλά χρόνια. Πρόκειται για το γνωστό τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το οποίο διασκεύασαν οι γερμανοί speed-metalers Grave Digger (ολόκληρο στα ελληνικά, παρακαλώ) στις συναυλίες τους στην Θεσ/νίκη και Αθήνα το Μάιο του 1997. Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει τη μεγάλη απήχηση που είχαν τότε οι Grave Digger. Μπορείτε να το βρείτε μόνο στο ζωγραφισμένο βινύλιο του EP The Dark Of The Sun. Αν εκδόθηκε και σε κάποια έκδοση σε CD, δεν το ξέρω. Απολαύστε τον Chris Boltendahl να τραγουδάει «Ιλάς! Ιλάς!».
Club 8Ball, Θεσ/νίκη, 18 Οκτωβρίου 2008 support: Drive by Wire
Όταν ο περισσότερος κόσμος έχει ως «δεδομένες» τέτοιες συναυλίες, μια ωραία βραδυνή έξοδο δηλαδή, εμείς οι επαρχιώτες τις βλέπουμε ακόμα ως μείζον γεγονός: να βρεθούμε τουλάχιστον 3-4 άτομα για να κατέβουμε προς Σαλόνικα, να βρούμε ποιος θα οδηγήσει (οπότε και δεν θα πιει) και β και ζ και ν... ββζζνννν για τη συναυλία.
Όταν φτάσαμε, βρήκαμε ήδη το ολλανδέζικο συγκρότημα των DriveByWire πάνω στη σκηνή. Χωρίς να τους έχω ξανακούσει, ακούσαμε με ευχαρίστηση (και ελαφρό κούνημα του ποδιού) τις μουσικές τους, που δεν ήταν τίποτα αλλό από ένα μείγμα stoner-rock, ψυχεδέλειας και λίγο doom καταστάσεων. Πολύ καλά τραγούδια με την τραγουδίστρια να έχει επικεντρώσει το βλέμμα του αντρικού πληθυσμού και τον αριστερόχειρο κιθαρίστα να χτυπιέται και να δείχνει ότι περνούσε μια χαρά. Γνωρίστε τους από το προφίλ τους στο μαϊσπέις!
Όταν βγήκε όμως το γκρουπ των Nightstalker έγινε ο πραγματικός χαμός, με τον υπογράφοντα να παθαίνει πλάκα α) από την πολύ μεγάλη προσέλευση του κόσμου και β) από την ανταπόκριση αυτού του κόσμου σε όλα τα τραγούδια τους. Παίζοντας τραγούδια από όλο το φάσμα της 15χρονής καριέρας τους, ενθουσίασαν το κοινό, το οποίο δεν σταματούσε να τραγουδάει (στα τραγούδια που ήξερε, δηλαδή) και να χτυπιέται στα πολύ γνωστά «χιτάκια» φτιάχνοντας hardcore ατμόσφαιρα. Ο Argy, χωρατατζής frontman, έκλεψε την παράσταση με το... γνώριμο στυλάκι του και η υπόλοιπη μπάντα απέδωσε τα προβλεπόμενα με ικανοποιητικό, το λιγότερο, τρόπο. Από τις καλύτερες συναυλίες που είδαμε τον τελευταίο καιρό από ελληνικό συγκρότημα, θα μπορούσε να είναι η κατακλείδα μας σ'αυτήν την μικρή αναφορά.
Παλιό, καλό ανέκδοτο, το οποίο μού το θύμισε ο φίλος Κορνήλιος...
Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της SONY) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
- Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;, λέει η δασκάλα.
- Ποιος είπε «δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
- Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια, απαντά.
- Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
- Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ, απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
- Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
- Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!
- Ποιος το είπε αυτό;;;, ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
- Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
- Θέλω να ξεράσω, ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
- Ποιος το είπε αυτό;;;, ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
- Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991.
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει:
- Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα:
- Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.
Δυο-τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
- Α γαμήσου, ρε μαλακισμένο, Σουζούκι.
Ατάραχος ο γιαπωνέζος:
- Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002.
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
- Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο!
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
- Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του.
Μια από τις καλύτερες μπάντες της περιοχής του Bay Area τη δεκαετία του '80 ήταν οι Heathen! Το συγκρότημα έβγαλε δύο δισκάρες (Breaking the Silence το 1987 και Victims of Deception το 1991) και μετά διαλύθηκε. Οι φανατικοί του thrash ήχου πιστεύω ότι θα έχουν υπόψην τους τα συγκεκριμένα άλμπουμ. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να τα αναζητήσουν και να ακούσουν ένα απίστευτα δυναμικό και τεχνικό συγκρότημα που δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε την εποχή του. Παρακάτω δείτε/ακούστε το μοναδικό βίντεο που κυκλοφόρησαν για το τραγούδι Set Me Free, που αποτελεί διασκευή στο τραγούδι του συγκροτήματος των Sweet από τη δεκαετία του '70. Η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσαν να κάνουν. Τέλος πάντων... Επανήλθαν πρόσφατα στο προσκήνιο και δουλεύουν πάνω σε καινούριο υλικό.
Αυτή την άνωθεν ερώτηση έκανα και γω με μεγάλη έκπληξη. Ποτέ δεν περίμενα να ακούσω μέταλ από αυτή τη γωνιά του κόσμου και εξεπλάγην ευχάριστα, φυσικά. Ρίξτε μια αυτιά και σεις στο συγκρότημα από το Bangalore που έχει το όνομα Kryptos και προτιμάει να παίζει το thrash ιδίωμα, πού αλλού, στο μαϊσπέις! Για την ιστορία και μόνο...
Μετά τους Damiens, ας δούμε/ακούσουμε ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που βιντεοσκόπησαν οι Anathema. Και αυτό είναι το Pressure μέσα από το A Fine Day to Exit, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και σημειώστε ότι τον Δεκέμβριο θα έρθουν στη χώρα μας για ακουστικό συναυλιακό πρόγραμμα. Μαζί ή χωρίς τους Damiens, αυτό θα το δούμε.
Γνωρίστε το πολύ καλό και πολύ ενδιαφέρον γαλλικό one-man-band συγκρότημα που επιλέχτηκε από τους Anathema ως support για τις φθινοπωρινές τους συναυλίες! Ο κύριος Nicolas Chapel βρίσκεται πίσω από το όνομα Damiens και πίσω από όλα τα όργανα αλλά φυσικά στην τουρνέ προσέλαβε μερικούς επιπλέον μουσικούς για να τα βγάλει πέρα. Λιγότερο μέταλ (ως καθόλου) από ό,τι χαρακτηρίζει ο ίδιος τη μουσική του, θα την χαρακτηρίζαμε ατμοσφαιρικό ροκ με progressive πινελιές. Κάτι σαν τις μελωδίες των VAST να συναντάνε τους Porcupine Tree και σε σημεία τους Radiohead. Αξιοπρόσεκτο.
Στο προφίλ τους στο μαϊσπέις ακούστε δείγματα από το άλμπουμ.
Στο μικρό αλλά αρκετά «ζεστό» και πορωτικό μαγαζί του φίλου Γιάννη από το Αμύνταιο, το Club Otherside, είδαμε άλλο ένα μεγάλο ελληνικό συγκρότημα, τους Septic Flesh. Μια συναυλία που ούτε στην (τάχα μου) «πρωτεύουσα» της Δυτικής Μακεδονίας, την Κοζάνη, δεν μπορούμε να διοργανώσουμε. Τόσο άχρηστοι και σ'αυτόν τον τομέα είμαστε!
Τέλος πάντων, στα της συναυλίας... Εκεί που περιμέναμε να βγει το support σχήμα των Overgarven, να σου οι γνωστοί μαλλιάδες να παίρνουν τη θέση τους και να εξαπολύουν την ηχητική τους επίθεση με το καλησπέρα. Αργότερα μάθαμε ότι ο drummer των Overgarven είχε ένα εργατικό ατύχημα (έκαψε το χέρι του) και δεν μπορούσαν να εμφανιστούν. Κρίμα για το παιδί και για μας που δεν τους είδαμε. Περαστικά ευχόμαστε, υγεία να έχουν και κάποια στιγμή θα τους δούμε live. Οι Septics πάντως επιβεβαίωσαν αυτό που είχα γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με το νέο άλμπουμ τους. Η νέα χιλιετία τούς έχει βρει με νέο ήχο και νέο στυλ, αυτό το πομπώδες, γρήγορο, brutal και με πολλές ενορχηστρώσεις μέταλ υβρίδιό τους, έτσι όπως το γνωρίσαμε στα δύο τελευταία άλμπουμ. Όλα τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν παρμένα μέσα από τις δύο τελευταίες τους κυκλοφορίες, εκτός από 3 τραγούδια μέσα από το Revolution DNA: το "Little Music Box", το "DNA" και το "Science". Οι παλιότερες κυκλοφορίες μπήκαν μάλλον στο μουσικό χρονοντούλαπο! Τα παιδιά πάντως απέδωσαν δυνατά και επαγγελματικά με τον ντράμερ να κλέβει την παράσταση με την απίστευτα γρήγορη και δυνατή του τεχνική κατάρτιση. Σε γενικές γραμμές, περάσαμε ένα σούπερ βράδυ: μέταλ συναυλία με φθηνές, παγωμένες μπύρες! Αν ακούγαμε και το Ophidian Wheel...
Υ.Γ.: Καθυστερημένη ανταπόκριση με άθλιες φωτογραφίες! Better, next time...
Δεν αναφερόμαστε στο γνωστό σας μουσικό είδος, αλλά σε ένα νέο συγκρότημα από το Tucson των Η.Π.Α. το οποίο έχει ένα σκληρό μουσικό ύφος που αναμιγνύει στοιχεία από progressive-rock μέσα σε hardcore ύφος και ήχο. Ακούστε τους στο προφίλ τους στο μαϊσπέις. Εκεί έχετε τη δυνατότητα να κατεβάσετε τζαμπαντάν το μίνι άλμπουμ τους με τον άνωθεν τίτλο, Heavy Sci-Fi. Αν βιάζεστε να το κατεβάσετε, πατήστε εδώ.
Γνωρίστε και ένα ελληνικό ποπ συγκρότημα με αγγλικό στίχο και φανταστική τραγουδίστρια. Ένα συγκρότημα που την ψάχνει για να φύγει στο εξωτερικό και αυτό το ξέρουμε καθώς ο κιθαρίστας Γιάννης Τσιρούλης είναι πολύ φίλος μας. Το όνομά τους είναι We Govern We. Παρακάτω δείτε το βίντεο κλιπ για το τραγούδι Bully και για περισσότερα δείγματα της δουλειάς τους πηγαίνετε στο προφίλ τους στο myspace:
Πανικός από νέες κυκλοφορίες αυτήν την περίοδο, οπότε λέω να τις γράψω μαζεμένες αντί για μία-μία, καθώς πολλές από αυτές σε άλλους θα αρέσουν και άλλους θα αφήσουν αδιάφορους. Διαλέγετε και παίρνετε...
Samadhi είναι μια σανσκριτική λέξη που περιγράφει την αδιαφοροποίητη και αδιάσπαστη φύση του νου, ο τόπος της επιστροφής. Στην περίπτωση μας, πρόκειται για ένα νέο αμερικάνικο συγκρότημα που παίζει και ακούγεται σαν πολύ πιο μελωδικούς Soilwork. Έχουν κάποια ενδιαφέροντα τραγούδια αλλά στο σύνολό του το άλμπουμ τους με τίτλο Incandescence δεν με ενθουσίασε. Ακούστε τους στο myspace.
→ Οι Ουαλοί Funeral for a Friend, που μας είχαν ενθουσιάσει όταν πρωτοεμφανίστηκαν, έχουν κάνει κι αυτοί την κοιλιά τους και μάλλον αυτή θα συνεχιστεί, αν κρίνουμε από το EP με τίτλο Kicking And Screaming που ακούσαμε. Το καινούριο τους άλμπουμ θα λέγεται Memory and Humanity και δείγματα ακούστε στο myspace (ως συνήθως).
Οι Σουηδοί Urbandux παίζουν progessive rock/metal μουσικές που μας άρεσαν αρκετά. Η δεύτερη επίσημη κυκλοφορία τους λέγεται The Aftermath και ακούγεται πολύ ευχάριστα. Είναι από τα άλμπουμ που επιστρέφω και ξανα-ακούω στο κάθε τόσο. Πάρτε αυτί τις μουσικές τους στο myspace μαζί με μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο Another Brick in the Wall. Παρακάτω δείτε/κρύψτε το βίντεο κλιπ για το τραγούδι με τίτλο Dios ha Muerto >>>
Οι αμερικανοί In This Moment με την Maria Brink στα φωνητικά μάς άρεσαν μέχρι την προηγούμενη κυκλοφορία τους που παρουσιάσαμε πριν λίγο καιρό. Φέτος, με το νέο τους άλμπουμ που λέγεται The Dream ακούγονται πιο μελωδικοί και -θα έλεγα- αρκετά πιο εμπορικοί. Βρήκαν φαίνεται το παράθυρο που θα τους οδηγήσει σε μεγαλύτερα ακροατήρια με το στυλάκι που παίζουν. Anyway... καταλαβαίνετε. Ακούστε τους και πείτε μας. Νέο βίντεο-κλιπ με τίτλο Forever, εδώ >>>
Χαριτωμένο (άκου λέξη που βρήκα) νέο συγκρότημα είναι και οι Escape the Fate που ακούγονται σαν My Chemical Romance παλαιών χρόνων, ξέρετε, με περισσότερη «κακία», τσιριχτά φωνητικά και λιγότερο γλυκανάλατες καταστάσεις. Όχι όμως μόνο στις μουσικές αλλά και στο ποζεράδικο στυλ! Το δεύτερο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε φέτος λέγεται This War Is Ours και εσείς μπορείτε να τους τσεκάρετε στο myspace και να τους δείτε/ακούσετε στο πρώτο τους βίντεο-κλιπ για το τραγούδι The Flood >>>
Οι Δανοί όμως Volbeat που επιδίδονται σε ένα heavy/rock'n'roll μάς αρέσουν, παρόλο που όλα τους τα άλμπουμ τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Η φετινή τους δουλειά λέγεται Guitar Gangsters & Cadillac Blood και όσοι δεν τους ξέρουν ας ακούσουν τον... Έλβις να παίζει heavy! Τσεκάρετε επίσης την παλιότερη ανάρτηση που είχαμε κάνει για το συγκρότημα.
Για το τέλος, έχουμε τους United Nations, ένα συγκρότημα που ίδρυσαν ο τραγουδιστής/κιθαρίστας των Thursday, ο... τσιριχτής των Glassjaw και ο drummer των Converge. Ο σκοπός αυτού του (και καλά) supergroup από ό,τι ακούσαμε στο ομώνυμο άλμπουμ τους είναι μάλλον να ξεδώσουν, αφού θα τους χαρακτηρίζαμε χωρίς δεύτερη σκέψη grindcore/hardcore σχήμα! Ρίξτε μια αυτιά στο myspace, με τη συμβουλή να χαμηλώσουν την ένταση από τα ηχεία όσοι είναι καρδιακοί!
Μετά από δύο πολυ-επιτυχημένα και από πολλούς αγαπημένα άλμπουμ, οι καλιφορνέζοι Bleeding Through επέστρεψαν με τον πιο δυνατό δίσκο της καριέρας τους. Οι φανατικοί τους οπαδοί δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα με τα καινούρια τους τραγούδια, αλλά αυτοί που θα ήθελαν να ακούσουν κάτι σε Line In The Sand ή Dearly Demented θα ψιλοαπογοητευτούν, αφού εδώ πέρα οι ταχύτητες έχουν ανέβει και η καφρίλα περισσεύει. Το Declaration θα το χαρακτηρίζαμε καθαρά σκληροπυρηνικό άλμπουμ για σκληροπυρηνικούς ακροατές. Είτε θα το λατρέψεις είτε θα το μισήσεις.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ στο προφίλ τους στο μαϊσπέις.
Redemption Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου ελληνικού συγκροτήματος έχουμε εδώ, που ακούει στο όνομα RandomWalk. Κυκλοφόρησαν φέτος το Φλεβάρη το πρώτο τους CD που έχει τίτλο Redemption και μετά από μια... καλή καθυστέρηση το ακούσαμε και μεις και σας το παρουσιάζουμε. Τα παιδιά από την Αθήνα επιδίδονται σε ένα γοτθικό μεταλικό ιδίωμα, το οποίο είναι αρκετά σκοτεινό. Η έντονη χρήση των πλήκτρων ανεβάζει την ατμόσφαιρα των συνθέσεών τους. Ίσως σας θυμήσουν λίγο πρώιμους Moonspell ή Darkseed (καλά, πού τους θυμήθηκα τώρα αυτούς;) από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Όπως και να'χει, αποτελεί μια ολοκληρωμένη δουλειά που αξίζει να ρίξετε μια αυτιά.
Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ στη σελίδα τους στο μαϊσπέις και εκεί, άμα γουστάρετε, έχετε τη δυνατότητα να το κατεβάσετε κιόλας. Παρακάτω δείτε/ακούστε το πρώτο τους βίντεο για το τραγούδι Faces Down:
Από τους dub/soul/funksters The Dynamics που μας έρχονται από τη Γαλλία. Το τραγούδι δεν χρειάζεται περαιτέρω σχόλια. Ήταν μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε το μουσικό μας ύφος για λίγο, καθώς πολύ μπρουταλιές (brutal-ιές) έχουμε ποστάρει τελευταία. Τσεκάρετέ τους στο μαϊσπέις. Μια προσφορά του φίλου μας xnoudis!
Και άλλη μια πολύ καλή κυκλοφορία από τη Ιταλία αποτελεί η παρθενική δουλειά του συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Rumors of Gehenna. Το άλμπουμ των γειτόνων μας λέγεται Ten Hatred Degrees και κυκλοφορεί επισήμως στις 2 του Οκτώβρη. Έχει κυρίως θρασομεταλάδικο χαρακτήρα με λίγα αλλά έντονα στοιχεία από τη σουηδική σκηνή (π.χ. In Flames, Soilwork). Αξιοπρεπέστατη για πρώτη κυκλοφορία αλλά δεν είναι φυσικά και το άλμπουμ που θα ακούω κάθε μέρα. Πάντως, τα τραγούδια είναι στα αγγλικά. Μην νομίσετε ότι θα ακούσετε τίποτα στα... italics!
Πάρτε μια πρόγευση ακούγοντάς τους στο προφίλ τους στο μαϊσπέις ή/και δείτε/ακούστε παρακάτω το βίντεο για το τραγούδι Seven:
Εβδομάδα Septic Flesh είναι αυτή που ξεκίνησε, καθώτι πρέπει να ετοιμαστούμε για τη συναυλία τους στο Αμύνταιο την ερχόμενη Κυριακή 28/9 στο κλαμπ του φίλου μας του Γιάννη, το Otherside. Αν δεν είδατε τη αφίσα δίπλα, πατήστε εδώ! Όλα αυτά στα πλαίσια της ελληνικής περιοδείας τους, η οποία θα περάσει πρώτα από την Καβάλα (26/09) και μετά από τις Σέρρες (27/9) πριν έρθει στη Δυτική Μακεδονία. Το Νοέμβριο θα δώσουν τις υπόλοιπες συναυλίες του προγράμματός τους στην Πάτρα (7/11), το Αγρίνιο (8/11) και τα Γιάννενα (9/11).
Πρόκειται για την αναγέννηση του συγκροτήματος, καθώς επανήλθαν στο προσκήνιο και ηχογράφησαν καινούριο υλικό 5 χρονιά μετά το Sumerian Demons. Ηχογραφημένο στο φημισμένο σουηδικό Fredman studios με παραγωγό τον Fredrik Nordstrom, μας παρουσιάζουν την καινούρια τους δουλειά υπό τον τίτλο Communion που είναι με τα όλα της... Septicflesh. Brutal φωνητικά όπως τα ξέραμε, κοφτερές κιθάρες και καταιγιστικοί ρυθμοί στα μισά τραγούδια, μελωδικά mid-tempo τα υπόλοιπα μισά, ατμοσφαιρικά σημεία, όμορφες ενορχηστρώσεις με παρανοϊκά έξυπνη χρήση συμφωνικής ορχήστρας, με λίγα λόγια όλα τα χαρακτηριστικά που έκαναν αγαπητούς τους έλληνες metalers. Μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες, για να τα πούμε πιο απλά τα πράματα.
Για να κλείσουμε, ένα δωράκι από το παρελθόν. Το τραγούδι που θα ακούσετε παρακάτω λέγεται Woman of the Rings και μπορείτε να το βρείτε κανονικά ηχογραφημένο στο EP Eldest Cosmonaut, αλλά εδώ έχουμε την πρώτη εκδοχή του τραγουδιού έτσι όπως παρουσιάστηκε στη συλλογή Hammer Holocaust Vol. II πριν πολλά χρόνια· ίσως και 11.
Το δεύτερο βίντεο κλιπ τους κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες οι Scars on Broadway για το τραγούδι που έχει τίτλο World Long Gone. Για το άλμπουμ διαβάστε παρακάτω. Εδώ δείτε το βίντεο και... καλή εβδομάδα.
Μιας και πήραμε φόρα με τις παρουσιάσεις (καλοκαίρι τελείωσε και μαζέψαμε πραματάκια, γαρ), να σας γνωρίσουμε και τους αμερικανούς Hemlock (και γω πρόσφατα τους έμαθα). Μια μπάντα που παίζει συχνά συναυλίες με τους Slayer στο αμέρικα και έχει αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι. Έχουν μάλιστα κυκλοφορήσει και τρία-τέσσερα αλμπουμάκια με καλύτερα φυσικά τα δύο τελευταία που αξίζει να ρίξουν μια αυτιά οι φίλοι του σκληρού ήχου· το περσινής κυκλοφορίας Bleed the Dream και το φετινής κυκλοφορίας No Time for Sorrow. Metal, δυναμικά φωνητικά, death και hardcore στοιχεία αναμιγνύονται με ενδιαφέροντα τρόπο σε groove-άτα ως επί τω πλείστον τραγούδια.
Εσείς μπορείτε να τους επισκεφθείτε στο προφίλ τους στο μαϊσπέις (ως συνήθως) και να ακούσετε δείγματα από όλες τις δουλειές τους.
Και οι Haunted καινούρια κυκλοφορία φέτος που τιτλοφορείται Versus και μπορείτε να ακούσετε ένα τραγούδι μέσα από αυτή τη νέα τους δουλειά στο προφίλ τους στο μαϊσπέις. Οι μουσικές τους ακολουθούν το ίδιο μοτίβο με το προηγούμενο άλμπουμ, The Dead Eye, χωρίς όμως να το ξεσκίζουν στα πολλά αργά σημεία και έχοντας ελάχιστα μελωδικά. Μια από τα ίδια δηλαδή, αλλά φαντάζομαι οι φανατικοί των Σουηδών metalers δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, όπως εγώ δηλαδή. Οργασμός δουλειάς λοιπόν για τους τρεις από τους πέντε «στοιχειωμένους», καθώς μαζί με την προετοιμασία του άλμπουμ είχαν και την περιοδεία των At The Gates. Μετά τη σημερινή τους συναυλία στην Αθήνα ετοιμάζονται για την μεγάλη χειμερινή περιοδεία των Haunted. Νέο βίντεο κλιπ δεν υπάρχει, οπότε κλείνουμε αυτό το μικρό review εδώ.
Ένα ενδιαφέρον και φρέσκο βρετανικό συγκρότημα είναι οι Sylosis, οι οποίοι δεν ακολουθούν το στυλ και τη μόδα των υπολοίπων γνωστών συγκροτημάτων που έβγαλε πρόσφατα η χώρα τους (σαν τις σφαίρες για τον βαλεντίνο, π.χ.). Ό,τι πρέπει για τους φίλους του σκληρού ήχου. Μετά από δύο EP, κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο Conclusion of an Age. Μπορείτε να ακούσετε δείγματα της δουλειάς του στο προφίλ τους στο μαϊσπέις. Ελπίζουμε μόνο να έχουν διάρκεια για να τους ακούσουμε και στο μέλλον.
Τρελή πλάκα έπαθα με τον Κουβανεζογερμανοϊταλικό συγκρότημα που ακούει στο όνομα Combo De La Muerte. Στην καινούρια τους κυκλοφορία που λέγεται Tropical Steel διασκευάζουν γνωστά metal τραγούδια σε... latin-jazz ρυθμούς, με πολύ εμπνευσμένο τρόπο, αν μη τι άλλο! Και δε μιλάμε μόνο για τραγούδια από πιο χαλαρά ακούσματα (βλ. Breaking the law, Highway to hell, I wanna be somebody και Defender) αλλά και από πιο ακραία συγκροτήματα: South of heaven από Slayer, Colllection by blood από Dismember, Pull the Plug από Death! Ακούστε τους και σεις μέσα από το προφίλ τους στο μαϊσπέις και πείτε μας την άποψή σας.
Όπως ίσως έχετε καταλάβει αρκετοί από εσάς που επισκέπτεστε συχνά το μπλογκ και παρατηρείται τα διπλανά συναυλιακά πόστερ, η συναυλία της χρονιάς για τους οπαδούς του σκληρού ήχου θα είναι η reunion συναυλία των At The Gates. Η 21 του Σεπτέμβρη όμως πέφτει Κυριακή, και το να κατέβουμε από Κοζάνη προς Αθήνα και να επιστρέψουμε τα ξημερώματα επειδή παίζει και δουλειά τη Δευτέρα, φαντάζει απίθανο. Μεγάλο κρίμα δηλαδή και ατυχία καθώς το συγκεκριμένο γκρουπ (και ειδικότερο το επιδραστικότατο άλμπουμ τους Slaughter of the soul) μας κράτησε χρόνια συντροφιά. Αποτελεί εξάλλου από τα λίγα metal άλμπουμ που κάθομαι και ακούω πλέον ολόκληρα. Και κρίμα επίσης που έχει χαλάσει το πικ-απ (!) και δεν μπορώ να ακούσω το δίσκο βινυλίου, παρά πρέπει να αρκεστώ στα εμ-πι-θρι. Τώρα, δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι τελευταία στιγμή και τους φέρουν προς Σαλόνικα μεριά... Όσοι πάντως θέλουν να πορωθούν για λίγο, ας δουν/θυμηθούν/ακούσουν παρακάτω το Blinded by Fear:
Το πείραμα στο CERN ξεκίνησε σήμερα και για την ώρα είμαστε ακόμα ζωντανοί! Χα-χα! Δείτε παρακάτω ένα rap τραγουδάκι που φτιάξανε κάποια μέλη του εργαστηρίου και εξηγούν με απλοϊκό τρόπο τα πειράματα που ήδη λαμβάνουν χώρα, έτσι ώστε να τα κατανοήσουμε και μεις οι πιο αδαείς!
Αφιερωμένο σε όσους δώσανε, δίνουν ή θα δώσουν (οποιεσδήποτε) εξετάσεις. Καλή τύχη και αποφύγετε τις... εμπνευσμένες λύσεις, όπως βλέπετε και παρακάτω.
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση που έχουμε για εσάς που γουστάρετε πιο brutal καταστάσεις, είναι το αμερικάνικο συγκρότημα των The Showdown. Είχαν κυκλοφορήσει μέχρι πρότινος δύο άλμπουμ και ένα EP με βιβλικές αναφορές και έτσι τους έχουν κατηγοριοποιήσει στο christian-metal ιδίωμα. Το καινούριο τους όμως άλμπουμ που λέγεται Back Breaker έχει θεματολογία βγαλμένη εξ ολοκλήρου μέσα από την ελληνική μυθολογία. Αρκεί να δείτε τους τίτλους των τραγουδιών: "Titanomachy - The Beginning", "Hephaestus - The Hammer Of The Gods" και ούτω καθεξής.
Ρίξτε μια αυτιά στο προφίλ τους στο μαϊσπέις για να πάρετε μια πρόγευση και μη δίνετε σημασία στο αστείο εξώφυλλό τους.
Το βίντεο κλιπ πρόκειται για το νέο τους τραγούδι που λέγεται The Day that Never Comes και σκηνοθετήθηκε από τον καλό Δανό σκηνοθέτη Thomas Vinterberg (βλ. Οικογενειακή γιορτή, Dear Wendy). Όταν το βρούμε σε embed μορφή θα το βάλουμε και μεις εδώ στο blog. Τώρα, όσον αφορά το ίδιο το τραγούδι θα τα πούμε λίαν συντόμως...
Τι θέλω να πω; Δεν ξέρω αν εσείς ακούσατε το καινούριο τους άλμπουμ All Hope Is Gone, αλλά εμένα δεν μου άφησε σχεδόν καμία θετική εντύπωση. Και αυτό μετά από πολλά, πολλά ακούσματα. Καινούριες μάσκες και περισσότερο show, αλλά από ουσία (μουσική έμπνευση δηλαδή) δεν βλέπω να είχανε φέτος. Τα λίγα τραγούδια που μου άρεσαν, πιστεύω ότι μπορούσε να τα κυκλοφορήσει ο Corey Taylor με το συγκρότημά του, τους Stone Sour από τους οποίους ξέρουμε τι να περιμένουμε και δεν μας εκπλήσουν οι μπαλάντες και τα ροκ τραγούδια τους, αντιθέτως μας αρέσουν κι από πάνω. Αυτά τα ολίγα...
Όσοι από εσάς έχετε απορία για το ποιο είναι το τραγούδι που ακούγεται στη διαφήμιση της Νάικ/Κουράγιο, τότε σημειώστε το τραγούδι All these things that I've done και το συγκρότημα των The Killers. Δείτε/ακούστε το στο παρακάτω βίντεο-κλιπ:
Καταρράκτες Σκεπασμένου, Βελβεντό, 20 Αυγούστου 2008 support: Out of the Lair
Ωραίο βραδάκι για metal συναυλία ήταν αυτό της προηγούμενης εβδομάδας στο Βελβεντό. Και πιο συγκεκριμένα βρεθήκαμε στους καταρράκτες της περιοχής Σκεπασμένου, σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο για τέτοιου είδους συναυλία. Ήταν λίγο περίεργο δηλαδή να έχουν μαζευτεί γύρω στα 300 άτομα, αλλά να είναι σκορπισμένοι δεξιά κι αριστερά και να φαινόμαστε λες και είμαστε 20 άτομα. Παρά ταύτα, οι Out of the Lair ανέβηκαν στη σκηνή, προσκάλεσαν τον κόσμο να έρθει πιο μπροστά, οι πιο φανατικοί του είδους ανταποκρίθηκαν και ξεκίνησαν να παίζουν τις μουσικές τους. Οι οποίες είναι πάρα πολύ μπολιασμένες με ένα 80's feeling. Προσωπικά, μού θύμισαν Anthrax των άλμπουμ Spreading the Disease και Among the Living (Belladona φυσικά στα φωνητικά) με κάποια περάσματα από Sacred Reich (δεκαετίας '80). Είχανε πολύ καλό δέσιμο μεταξύ τους, άρεσαν σε αρκετούς, αλλά είχαν επίσης φτωχή σκηνική παρουσία και ο υπογράφων δεν μπορεί να πει ότι ενθουσιάστηκε (κυρίως λόγω μουσικών γούστων). Τα παιδιά έχουν μέλλον και τα ευχόμαστε καλές και πολλές ακόμα συναυλίες.
Οι Inactive Messiah ανέβηκαν έπειτα στη σκηνή και απέδειξαν γιατί πρέπει να τους θεωρούμε ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα μας. Δυναμική παρουσία και ατελείωτο headbanging από την αρχή ως το τέλος. Ο άσχετος κόσμος που είχε μαζευτεί άρχισε να την κοπανάει αλλά οι υπόλοιποι που καθήσαμε απολαύσαμε και καταγουστάραμε τα τραγούδια που μας παρουσίασαν από το καινούριο τους άλμπουμ Sinful Nation και από τα προηγούμενα, με κορυφαία αυτά μέσα από το Be My Drug (το οποίο είναι το αγαπημένο του υπογράφοντα, μέχρι στιγμής). Ενδιαφέρουσα ήταν και η ανάμιξη των Sad but True και Beat It στο τραγούδι τους Pain όπως και η χρήση των προηχογραφημένων ορχηστρικών θεμάτων για να κάνουν πιο πλούσιο τον ήχο τους. Κρίμα μόνο που δεν βρέθηκε περισσότερος κόσμος να τους απολαύσει, αλλά αυτό μπορεί να γίνει το Σεπτέμβριο στα διάφορα κλαμπ που θα παίξουν σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Αθήνα. Να κλείσω λέγοντας ένα μπράβο στους διοργανωτές που «τόλμησαν» να διοργανώσουν μια μέταλ συναυλία με αρκετή επιτυχία. Άντε και του χρόνου...
Η Δευτέρα είναι πάντα μια δύσκολη μέρα. Έτσι είπα να βάλω ένα βιντεάκι των Disturbed από τη φετινή τους κυκλοφορία Indestructible, την οποία -να ομολογήσω- βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα. Δηλαδή ακούω ολόκληρο το άλμπουμ τους αρκετά άνετα, σε αντίθεση με το προηγούμενο. Το βίντεο παρακάτω είναι για το τραγούδι Inside the Fire:
Κάποιος μηχανικός (αρχιτέκτονας ή πολιτικός) μάλλον αντέγραφε στις εξετάσεις και... ιδού το αποτέλεσμα. Αν και αυτοί (οι μηχανικοί) θα μεταφέρουν την ευθύνη στον εργολάβο, ο εργολάβος στους εργάτες, οι εργάτες στον μηχανικό και στο τέλος δεν θα φταίει και κανένας. Κάντε κλικ στην εικόνα για να τη απολαύσετε καλύτερα!
Αυτά είναι πράματα! Μεγάλη (για τα δεδωμένα της περιοχής) συναυλία στους καταρράκτες του Βελβεντού, στην περιοχή Σκεπασμένο αύριο το βράδυ. Σημειώστε πως η είσοδος είναι ελεύθερη. Όσοι δεν γνωρίζουν πού είναι, ας ρωτήσουν και θα το βρουν σχετικά εύκολα. Δείτε τα προφίλ των συγκροτημάτων στο μαϊσπέις: Out of the Lair και Inactive Messiah.
Οι Ιάπωνες φαίνεται πως βρήκαν τη μουσική τους κλίση, κι αυτή είναι η ορχηστρική progressive-rock μουσική. Φανταστείτε τι απήχηση θα είχαν αν τραγουδούσαν στα γιαπωνέζικα, οπότε καταλαβαίνετε τη μόδα των instrumental ιαπωνικών συγκροτημάτων. Οι Lite βρίσκονται από το 2003 στο κουρμπέτι, έχουν κυκλοφορήσει ήδη ένα άλμπουμ και ένα EP και μεις τους γνωρίσαμε φέτος με την δεύτερη πλήρη κυκλοφορία τους που λέγεται Phantasia. Ακούστε δείγματα της δουλειάς τους στο προφίλ τους στο μαϊσπέις και δείτε/ακούστε παρακάτω το εξαιρετικής αισθητικής βίντεο για το ωραίο τραγούδι Ghost Dance από το καινούριο τους άλμπουμ.
Τρίτη χρονιά για το μουσικό φεστιβάλ της σκληρής μουσικής που θέλει να γίνει θεσμός στην Κοζάνη και καλά θα κάνει γιατί τέτοια πράματα λείπουν από την πόλη μας. Σας ενημερώνουμε από τώρα ότι το βράδυ της 30ης μέρας του Αυγούστου θα βρισκόμαστε στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στο αθλητικό κέντρο ΔΑΚ για να ακούσουμε τα άνωθεν συγκροτήματα. Περισσότερες πληροφορίες λίαν συντόμως.
){kind=link}
