The Dagger
Αν υπήρχε μια μαγική μουσική κατσαρόλα, που έβαζες μέσα τους ωραιότερους δίσκους και τους έβραζες (έτσι όπως κάνει ο Πανοραμίξ ένα πράμα) τότε το μείγμα θα έβγαινε ή μούρλια ή αηδία. Στην περίπτωση των Σουηδών The Dagger το αποτέλεσμα σε κάνει να γλύφεις τα δάκτυλά σου και να κρατήσεις το ζωμό στην κατάψυξη για μετά (έτσι όπως έκαναν οι μαμάδες μας στο πανεπιστήμιο!!). Οπότε σαν καλοί μάγειρες ρίχνουμε μέσα Judas Priest, Deep Purple, ένα τέταρτο Uriah Heep, UFO, Scorpions και μια γερή τζούρα από Rainbow και Blue Oyster Cult και σιγοβράζουμε...
Το συνοδεύετε με μπυρίτσα στο μπαλκόνι με φίλους και γκομενάκια και καλή όρεξη...
Judas Priest - Redeemer of Souls
Και ποιος είπε ότι οι Priest πρέπει να βγάλουν ξανά Painkiller; Τα άτομα είναι πατημένα 60 και γράφουν riff που θα τα ζήλευαν τα metalcore παιδαρέλια. Ο δίσκος σπέρνει, οι κιθάρες κεντάνε και ο metal god δείχνει πώς γίνεται η δουλειά. Το κακο είναι ότι συνεχίζουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη παλαιά φρουρά και διαφαίνεται πως κανένας δεν έχει τα φόντα να αναλάβει τα ηνία. Μέχρι τότε ροκάρουμε με priest και αναμένουμε ένα live τους για ξεκάβλωμα. Οι λοιποί στη Μποφίλιου και στο Χαρούλη για να αρμενίζουν στα σύννεφα του γυαλού.
Υ.Γ. Πόσο κομματάρα το Battle Cry (εκεί, στο γαμημένο repeat...)
Alea Jacta Est - Vae Victi
Καλώς τα τούμπανα λεω εγώ! To beatdown σύννεφο, βίαιο χοροπηδηχτό πάνω στα τραπέζια και κάτω από αυτά και τα μπουνίδια αβέρτα. Εδώ οι απόγονοι του asterix συνεχίζουν τη φάση από εκεί που την άφησαν με τον προηγούμενο τους δίσκο. Πρόοδος και σαχλαμάρες είναι για τους post rock προσκυνητές. Εδώ έχουμε ντάπα ντούπα hardcore, βερμούδα και vans. Aπλά και βίαια φιλικά. Γκέγκε;
Madball - Hardcore Lives
Σιγά μη πω τίποτα για τους θεούς... Ευτυχώς το κρατάνε αληθινό. Και ευτυχώς τους είδα δύο φορές και ξέρω πόσο γεροί είναι. Άντε ακούστε το και σκασμός.
Entombed A.D. - Back to the Front
Τώρα, τι να πω; Πες μου, καλέ μου φίλε Μπαρτζώκα, τι να πω; Τι στο καλό συμβαίνει και όλοι τσακώνονται; Στα χνάρια της βλακείας των Queensryche, έχουμε πλέον τους Entombed A.D, οι οποίοι είναι ο Petrov μαζί με κάτι άλλους. Ο δίσκος είναι μεν Entombed αλλά λείπει η βρωμίλα των riff, αυτή η ροκ εν ρολ κάβλα του παρελθόντος (η οποία μας άφησε χρόνους βέβαια). Καλό υποκατάστατο αλλά κάτι με λείπει ρε γαμώτο. Σα να είναι πολύ καθαρός ο ήχος ένα πράμα δε ξέρω. Μετριότητα και βιασύνη, αυτή είναι η αίσθηση μου. Βέβαια, έχει ορισμένα μελωδικά περάσματα (βιολιά είναι ρε;) που δεν τα περίμενα και μπορώ να πω μου άρεσαν αλλά όταν έχουν βγάλει δισκάρες η σύγκριση είναι αναπόφευκτη η ρουφιάνα. Θα ακουστεί με μέτρο και φειδώ.
Υ.Γ. To μπλουζάκι chief rebel angel από το live του 2002 συνεχίζει να είναι μακράν το αγαπημένο μου (άκυρο, αλλά ήθελα να το πω γιατί πάντα το λέω)
Αν υπήρχε μια μαγική μουσική κατσαρόλα, που έβαζες μέσα τους ωραιότερους δίσκους και τους έβραζες (έτσι όπως κάνει ο Πανοραμίξ ένα πράμα) τότε το μείγμα θα έβγαινε ή μούρλια ή αηδία. Στην περίπτωση των Σουηδών The Dagger το αποτέλεσμα σε κάνει να γλύφεις τα δάκτυλά σου και να κρατήσεις το ζωμό στην κατάψυξη για μετά (έτσι όπως έκαναν οι μαμάδες μας στο πανεπιστήμιο!!). Οπότε σαν καλοί μάγειρες ρίχνουμε μέσα Judas Priest, Deep Purple, ένα τέταρτο Uriah Heep, UFO, Scorpions και μια γερή τζούρα από Rainbow και Blue Oyster Cult και σιγοβράζουμε...Το συνοδεύετε με μπυρίτσα στο μπαλκόνι με φίλους και γκομενάκια και καλή όρεξη...
Judas Priest - Redeemer of Souls
Και ποιος είπε ότι οι Priest πρέπει να βγάλουν ξανά Painkiller; Τα άτομα είναι πατημένα 60 και γράφουν riff που θα τα ζήλευαν τα metalcore παιδαρέλια. Ο δίσκος σπέρνει, οι κιθάρες κεντάνε και ο metal god δείχνει πώς γίνεται η δουλειά. Το κακο είναι ότι συνεχίζουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη παλαιά φρουρά και διαφαίνεται πως κανένας δεν έχει τα φόντα να αναλάβει τα ηνία. Μέχρι τότε ροκάρουμε με priest και αναμένουμε ένα live τους για ξεκάβλωμα. Οι λοιποί στη Μποφίλιου και στο Χαρούλη για να αρμενίζουν στα σύννεφα του γυαλού. Υ.Γ. Πόσο κομματάρα το Battle Cry (εκεί, στο γαμημένο repeat...)
Alea Jacta Est - Vae Victi
Καλώς τα τούμπανα λεω εγώ! To beatdown σύννεφο, βίαιο χοροπηδηχτό πάνω στα τραπέζια και κάτω από αυτά και τα μπουνίδια αβέρτα. Εδώ οι απόγονοι του asterix συνεχίζουν τη φάση από εκεί που την άφησαν με τον προηγούμενο τους δίσκο. Πρόοδος και σαχλαμάρες είναι για τους post rock προσκυνητές. Εδώ έχουμε ντάπα ντούπα hardcore, βερμούδα και vans. Aπλά και βίαια φιλικά. Γκέγκε;Madball - Hardcore Lives
Σιγά μη πω τίποτα για τους θεούς... Ευτυχώς το κρατάνε αληθινό. Και ευτυχώς τους είδα δύο φορές και ξέρω πόσο γεροί είναι. Άντε ακούστε το και σκασμός.
Entombed A.D. - Back to the Front
Τώρα, τι να πω; Πες μου, καλέ μου φίλε Μπαρτζώκα, τι να πω; Τι στο καλό συμβαίνει και όλοι τσακώνονται; Στα χνάρια της βλακείας των Queensryche, έχουμε πλέον τους Entombed A.D, οι οποίοι είναι ο Petrov μαζί με κάτι άλλους. Ο δίσκος είναι μεν Entombed αλλά λείπει η βρωμίλα των riff, αυτή η ροκ εν ρολ κάβλα του παρελθόντος (η οποία μας άφησε χρόνους βέβαια). Καλό υποκατάστατο αλλά κάτι με λείπει ρε γαμώτο. Σα να είναι πολύ καθαρός ο ήχος ένα πράμα δε ξέρω. Μετριότητα και βιασύνη, αυτή είναι η αίσθηση μου. Βέβαια, έχει ορισμένα μελωδικά περάσματα (βιολιά είναι ρε;) που δεν τα περίμενα και μπορώ να πω μου άρεσαν αλλά όταν έχουν βγάλει δισκάρες η σύγκριση είναι αναπόφευκτη η ρουφιάνα. Θα ακουστεί με μέτρο και φειδώ.Υ.Γ. To μπλουζάκι chief rebel angel από το live του 2002 συνεχίζει να είναι μακράν το αγαπημένο μου (άκυρο, αλλά ήθελα να το πω γιατί πάντα το λέω)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου