Ακούγοντας το νέο άλμπουμ του John Garcia σκέφτηκα: έξι άτομα ως Kyuss βγάλανε τέσσερα άλμπουμ μέσα σε πέντε χρόνια. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, αυτά τα άτομα ασχολήθηκαν με διάφορα πρότζεκτ (μεταξύ τους ή και χώρια). Η εικόνα του μπλεξίματος που είχα στο μυαλό μου είναι η παρακάτω. (Φυσικά και δεν έβαλα μέσα στο δίκτυο τις συμμετοχές τους σε άλλα γκρουπ...)
Αν υπήρχε μια μαγική μουσική κατσαρόλα, που έβαζες μέσα τους ωραιότερους δίσκους και τους έβραζες (έτσι όπως κάνει ο Πανοραμίξ ένα πράμα) τότε το μείγμα θα έβγαινε ή μούρλια ή αηδία. Στην περίπτωση των Σουηδών The Dagger το αποτέλεσμα σε κάνει να γλύφεις τα δάκτυλά σου και να κρατήσεις το ζωμό στην κατάψυξη για μετά (έτσι όπως έκαναν οι μαμάδες μας στο πανεπιστήμιο!!). Οπότε σαν καλοί μάγειρες ρίχνουμε μέσα Judas Priest, Deep Purple, ένα τέταρτο Uriah Heep, UFO, Scorpions και μια γερή τζούρα από Rainbow και Blue Oyster Cult και σιγοβράζουμε...
Και ποιος είπε ότι οι Priest πρέπει να βγάλουν ξανά Painkiller; Τα άτομα είναι πατημένα 60 και γράφουν riff που θα τα ζήλευαν τα metalcore παιδαρέλια. Ο δίσκος σπέρνει, οι κιθάρες κεντάνε και ο metal god δείχνει πώς γίνεται η δουλειά. Το κακο είναι ότι συνεχίζουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη παλαιά φρουρά και διαφαίνεται πως κανένας δεν έχει τα φόντα να αναλάβει τα ηνία. Μέχρι τότε ροκάρουμε με priest και αναμένουμε ένα live τους για ξεκάβλωμα. Οι λοιποί στη Μποφίλιου και στο Χαρούλη για να αρμενίζουν στα σύννεφα του γυαλού. 
Καλώς τα τούμπανα λεω εγώ! To beatdown σύννεφο, βίαιο χοροπηδηχτό πάνω στα τραπέζια και κάτω από αυτά και τα μπουνίδια αβέρτα. Εδώ οι απόγονοι του asterix συνεχίζουν τη φάση από εκεί που την άφησαν με τον προηγούμενο τους δίσκο. Πρόοδος και σαχλαμάρες είναι για τους post rock προσκυνητές. Εδώ έχουμε ντάπα ντούπα hardcore, βερμούδα και vans. Aπλά και βίαια φιλικά. Γκέγκε;
Τώρα, τι να πω; Πες μου, καλέ μου φίλε Μπαρτζώκα, τι να πω; Τι στο καλό συμβαίνει και όλοι τσακώνονται; Στα χνάρια της βλακείας των Queensryche, έχουμε πλέον τους Entombed A.D, οι οποίοι είναι ο Petrov μαζί με κάτι άλλους. Ο δίσκος είναι μεν Entombed αλλά λείπει η βρωμίλα των riff, αυτή η ροκ εν ρολ κάβλα του παρελθόντος (η οποία μας άφησε χρόνους βέβαια). Καλό υποκατάστατο αλλά κάτι με λείπει ρε γαμώτο. Σα να είναι πολύ καθαρός ο ήχος ένα πράμα δε ξέρω. Μετριότητα και βιασύνη, αυτή είναι η αίσθηση μου. Βέβαια, έχει ορισμένα μελωδικά περάσματα (βιολιά είναι ρε;) που δεν τα περίμενα και μπορώ να πω μου άρεσαν αλλά όταν έχουν βγάλει δισκάρες η σύγκριση είναι αναπόφευκτη η ρουφιάνα. Θα ακουστεί με μέτρο και φειδώ.
