Wuhlheide, Βερολίνο, 15 Ιουνίου 2011
support: dredg
Προετοιμασία
Από
πέρυσι είχαμε γράψει για την συναυλιακή επανένωση των
SOAD. Το πρόγραμμα βγήκε αρχές Δεκέμβρη. Σκεφτήκαμε να κλείσουμε για Μιλάνο, αλλά αλλάξαμε γνώμη μόλις είδαμε ότι θα παίξουν σε υπαίθριο πάρκινγκ(!) και έτσι κλείσαμε αμέσως εισιτήρια για το live στο πάρκο Wuhlheide του Βερολίνου (τον Ιανουάριο έγινε sold-out). Κλείσαμε αεροπορικά, ξενοδοχείο και μετά περιμέναμε.
Τουρίστες
Η πενταμελής παρέα έφθασε Τρίτη μεσημέρι στο Βερολίνο και καθώς οι 2/5 (και γω μέσα σ'αυτό το ποσοστό) δεν το είχαν επισκεφθεί ξανά, πήραμε τους δρόμους και αρχίσαμε να τριγυρνάμε. Μία συμβουλή προς επίδοξους επισκέπτες: νοικιάστε ποδήλατο και μετά μπορείτε να πάτε άνετα, γρήγορα, ξεκούραστα σε όποιο σημείο θέλετε. Wurst und Bier? All the time!
Συναυλία
Πρωινό Τετάρτης πήγαμε να πάρουμε τα εισιτήρια από το μαγαζί που μας τα είχαν κρατημένα (γεια σου, ρε Ντάνιελ!). Τριγυρίσαμε πάλι για να περάσει η ώρα και το απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο Wuhlheide, στο χώρο της συναυλίας. Ήμασταν 17000 κόσμος αλλά περάσαμε άνετα την είσοδο, με πλήρη σωματικό έλεγχο, και πιάσαμε μια καλή θέση, με καλή οπτική γωνία, χωρίς να μας βαράει ο ήλιος! Ακριβώς στις 7 εμφανίζεται το support σχήμα με το όνομα
Dredg, ένα άγνωστο γκρουπάκι, με alternative ήχο, που ο ήχος τους μας θύμιζε άλλα σχήματα, που ήταν ό,τι έπρεπε για background μουσική ενώ εμείς συζητάμε, σχολιάζουμε και καταναλώνουμε μπύρες. Παίξανε για μισή ώρα και από τις 7μιση μέχρι τις οχτώ η σκηνή ετοιμαζόταν για το κυρίως event.
S. O. A. D.
Και στις 8 ακριβώς, πίσω από ένα τεράστιο πανί που έκρυβε τη σκηνή, ακούγονται οι πρώτες νότες του "Prison Song". Μπαίνει το τραγούδι, πέφτει το πανί και ξεκινάει ο χαλασμός. Όλος ο κόσμος να κουνιέται, να χτυπιέται, να χορεύει και να τραγουδάει ασταμάτητα. Ακολουθεί λίγη ηρεμία με το εισαγωγικό κομμάτι "Soldier Side" για πέσει η οβίδα του "B.Y.O.B." και στη μέση του τραγουδιού (στο χαλαρό ρεφραίν) ο ευδιάθετος Serj χορεύει ολίγη από συρτάκι(!) και φωνάζει «Όπα!» ενώ ο κιθαρίστας Daron (ο Malakian, ντε) να κουνιέται σαν χέλι(!) σε όλη τη συναυλία, όλη την ώρα που δεν συν-τραγουδούσε. Ο μπασίστας Shavo Odadjian στον δικό του κόσμο και ο ντράμερ John Dolmayan να δίνει τα ρέστα του αλλά και να κάνει πλάκες όλη την ώρα με τον Serj. Ακολουθούν "I-E-A-I-A-I-O" με όλον τον κόσμο να σιγοντάρει το γηπεδικό ρεφραίν και συνεχίζουμε με τα δυναμικότατα "Needles" και "Deer Dance". Ασταμάτητα, το γκρουπ πηγαίνει στη hypnotize/mesmerize περίοδο με το "Radio/Video". Ανά τακτά διαστήματα, το background πανί άλλαζε και εμφάνιζε διαφορετική εικόνα, σαν να αλλάζει πράξη η παράσταση που παρακολουθούσαμε (παρατηρήστε τις φωτογραφίες). Ακολουθεί το "Hypnotize" με τους δύο frontmen να εναλλάσσονται στα φωνητικά, και μετά έρχεται το "Question!". Επιστροφή στο παρελθόν με το "Suggestions", το πρώτο τραγούδι που ακούμε από το πρώτο τους άλμπουμ, για να έρθει η παράνοια του "Psycho" και μετά το πασίγνωστο τραγούδι που ήξερε όλος ο κόσμος, το "Chop Suey". Ο Μαλακιάν αναλαμβάνει μετά πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Lonely Day", για να ηρεμήσουμε λίγο, πριν κοπανηθούμε πάλι με το "Bounce" και το "Kill Rock 'n Roll". Χαλάρωση ξανά με το "Lost in Hollywood", το Μαλακιάν να αναλαμβάνει τους στίχους και τον Serj να τραγουδάει τις μελωδικές γραμμές. Επιστροφή στο Toxicity με τα οικολογικά "Forest" και "Science", τον Serj να ευχαριστεί τους Γερμανούς που είναι πρωτοπόροι στην παραγωγή υλικών για ανανεώσιμες πηγές ενέργειες. Και μας προτρέπει να μην ακολουθούμε τις αμερικάνικες πολιτικές! Πετάγεται και ο Μαλακιάν και απαντάει ότι αν θέλουμε να παρακολουθούμε κάτι αμερικάνικο, ας παρακολουθήσουμε μπέιζμπολ! Μετά από αυτό συνεχίζουν με τα "Holy Mountains", "Aerials", "Tentative", κάνει μια μικρή μπαλαντοειδής εισαγωγή στο "Cigaro" πριν το παίξουν κανονικά και κάπου εκεί πέφτει το πανί με τη μούτζα. Ήρθε η ώρα για τα υπόλοιπα τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ. Παίζουν απανωτά "Suite-Pee", "War?" και "P.L.U.C.K.". Και μετά ακολουθεί το αναμενόμενο μήνυμα για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους υπό τη μουσική συνοδεία του "Sartarabad", μπαίνοντας στην τελική ευθεία. Έρχεται η ώρα για το "Toxicity" (ίσως, το τραγούδι που δεν μπορεί να διασκευάσει κανένας και να ακουστεί ωραίο) και το φινάλε με το πρώτο τους single, το "Sugar"!
Επίλογος
Λίγο παραπάνω από 100 λεπτά, 28 τραγούδια, πολύ καλός ήχος, πολιτισμένη ατμόσφαιρα, κορυφαία οργάνωση, sold-out συναυλία και
δεν ήμασταν στριμωγμένοι, το συγκρότημα να φαίνεται ότι το διασκεδάζει, ένα συναυλιακό απωθημένο έγινε πραγματικότητα, να βλέπουμε live ένα κορυφαίο συγκρότημα (για αρκετούς το καλύτερο της δεκαετίας που πέρασε) πάνω στην ακμή του. Θέλουμε τίποτα περισσότερο;
Υ.Γ. 1: "Why do they always send the poor?" Ρωτήστε τον Λεωνίδα για να πάρετε κορυφαία απάντηση!!!
Y.Γ. 2: Αυτό ήταν μάλλον το καλύτερο δώρο για τα γενέθλιά μου!
Y.Γ. 3: Με τόσο μεγάλο setlist δεν μπορούμε να είμαστε και πλεονέκτες, αλλά μου έκανε εντύπωση η απουσία του "Spiders".
Πρέπει όλοι οι φίλοι των Sepultura και των αδερφών Καβαλέρα να αρχίσουν να συμβιβάζονται με την άποψη ότι το πιο πιθανό είναι πως δεν θα υπάρξει reunion της κλασικής τετράδας. Δεν υπολογίζουμε πιθανά reunion συναυλίες/αρπαχτές. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια σχεδόν από την αποχώρηση του Μax, οι Seps κυκλοφόρησαν έξι (με το φετινό) albums (και ένα σόλο από τον Kisser), οι Soulfly επτά (και δύο τα αδέρφια Καβαλέρα) οπότε οι καλλιτεχνικοί δρόμοι των δύο «παρατάξεων» δύσκολο να συγκλίνουν. Ο Μαξ μάς έδωσε τις καλύτερες δουλειές του το 2004-2005 με τα Prophecy και (το κορυφαίο) Dark Ages αλλά η συνέχεια ήταν πτωτική. Αντίθετα, οι Seps ξεκίνησαν εντελώς αποκαρδιωτικά για τους οπαδούς τους, με τα πρώτα άλμπουμ να είναι... ξένο αίμα. Γι'αυτό κι οι φανατικοί έχουν μείνει στα Beneath the Remains, Arise και Chaos A.D. (όπως κι εγώ) και δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν την μετεξέλιξη του συγκρότηματος (όπως κι εγώ). Στην πορεία η μαγιά άρχισε να φτιάχνει και οι τελευταίες δύο δουλειές είναι —το λιγότερο— αξιόλογες. Το ότι είχε φύγει και ο έτερος αδερφός Καβαλέρα δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξε στην όλη υπόθεση.
Ασταμάτητα συνεχίζουν οι φινλανδοί Amorphis και κυκλοφορούν νέα δουλειά με τον τίτλο The Beginning of Times, δύο χρόνια μετά το Skyforger, το οποίο τελικά ήταν το καλύτερο τους άλμπουμ των τελευταίων χρόνων. Και το λέμε αυτό επειδή το καινούριο τους CD είναι μεν καλό, αλλά συνεχίζει ακριβώς εκεί που τελείωσε το προηγούμενο, τόσο στον ήχο όσο στις συνθέσεις, και έτσι ίσως σας φανεί ολίγον τι... προβλέψιμο. Υπάρχουν όμως όλες αυτές οι υπέροχες μελωδικές γραμμές στις κιθάρες και τα πλήκτρα που μόνο το γκρουπ ξέρει να γράφει και αρκετά brutal φωνητικά που έχουν τον πρώτο ρόλο, καθιστώντας το φυσικά, το λιγότερο, υπολογίσιμο. Απ'την άλλη όμως υπάρχει και η αίσθηση ότι κάποια τραγούδια θα μπορούσαν να ανήκουν σε προηγούμενες δουλειές τους, ενισχύοντας τη διφορούμενη άποψη που μου δημιούργησε εξαρχής. Αν, τώρα, μόνο σε μένα φάνηκε περίεργο, μη μου δίνεται σημασία. Συμβαίνουν αυτά. Με περισσότερες ακροάσεις ίσως αλλάξω γνώμη. Εσείς βγάλτε μόνοι τα δικά σας συμπεράσματα, φυσικά.
Οι πολύ γνωστοί, πλέον, στο πανελλήνιο αμερικανοί επιστρέφουν με νέα κυκλοφορία που λέγεται Ministry of Kultur και συνεχίζουν να μας παρουσιάζουν τραγούδια στο balkan-punk στυλάκι με το οποίο τους ξέρουμε, λίγο πιο αγριεμένοι θα έλεγα αλλά με λίγο πιο απλοϊκά τραγούδια θα πρόσθετα. Ίσως περίμενα περισσότερα απ'αυτούς, μετά από τις προηγούμενες δουλειές που μας φάνηκαν αρκετά εντυπωσιακές.
Ένα χρόνο (αν όχι και λιγότερο) από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, οι Poisonblack του Ville Laihiala (πρώην Sentenced) επιστρέφουν με νέο δίσκο. Τιτλοφορείται Drive και έχει ένα εξώφυλλο που θα ταίριαζε σε κάποιο ροκ-εν-ρολ συγκρότημα, ή στους Queens of the Stone Age. Αλλά και το περιεχόμενο ξεκινάει δυναμικά και πολύ ρυθμικά με το τραγούδι "Piston head" όπως και συνεχίζει με τα επίσης ρυθμικά "Mercury falling", "A Good Day For The Crows" δείχνοντας ότι το γκρουπ έχει όρεξη για headbanging. Απλοϊκά μεν, γουστόζικα δε, τραγούδια. Οι φίλοι του gothic-rock θα ενθουσιαστούν, οι υπόλοιποι θα μπορούμε να πιούμε τις μπύρες μας και να κουνάμε ρυθμικά το πόδι μας στο ρυθμό χωρίς ντροπή. Το βιντεοκλίπ για το τραγούδι Mercury falling, που περιλαμβάνει και τα κορίτσια του εξωφύλλου, θα αρέσει στα αγοράκια!
Πριν πολλά χρόνια (πάνω από δέκα πέντε) βρισκόμασταν στην «εποχή» που προσπαθούσαμε να εντρυφήσουμε στην αγαπημένη μας μουσική και ψάχναμε ό,τι καινούριο κυκλοφορούσε. Κάπως έτσι έπεσε στην αντίληψη μας το ντεμπούτο των (άγνωστων) αμερικανών με το όνομα Mystik, το οποίο αγόρασε σε χρωματιστό βινύλιο ο κολλητός. Και τι ακούσαμε; Δυναμικό power-speed μέταλ, με ανελέητο κοπάνημα στα τύμπανα και κοφτερές κιθάρες. Καθόλου άσχημο για την εποχή που κυκλοφόρησε (1992). Λογοπαίγνιο στον τίτλο του άλμπουμ (The Plot Sickens), λοιποί τίτλοι τραγουδιών βγαλμένοι από το «σκληρό» μεταλλικό... πνεύμα της εποχής ("Reflections of the dying", "Psychosis", "Laid to Rest", θα ταίριαζαν π.χ. ακόμα και στους Megadeth), "Red rum" για αυτούς που διάβαζαν Stephen King (ή είχαν δει τη Λάμψη του Kubrick). Είχαν άλλη μια κυκλοφορία αλλά πολύ γρήγορα το συγκρότημα εξαφανίστηκε από το μουσικό χάρτη. Αν ακούγεται σήμερα; Οι φίλοι του είδους δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Οι υπόλοιποι... δε νομίζω. 
