Μέσα από το μουσικό χρονοντούλαπο: Mary Beats Jane

Ο τραγουδιστής των The Haunted Peter Dolving έπαιζε σε ένα άλλο σουηδικό συγκρότημα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Πρόκειται για το γκρουπ με το όνομα Mary Beats Jane, το οποίο πρόλαβε να κυκλοφορήσει δύο ενδιαφέροντα άλμπουμ που προσέγγιζαν το ακραίο ροκ και το μέταλ από μια άλλη, εναλλακτική ματιά. Το πρώτο τους, ομώνυμο άλμπουμ κέρδισε μάλιστα και σουηδικό βραβείο Γκράμι το '94. Το δεύτερο λεγόταν Locust και κυκλοφόρησε το '96, λίγο πριν μεταπηδήσει ο Dolving στους Haunted και οι Mary Beats Jane διαλυθούν δια παντός. Μια γεύση μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω βίντεο-κλιπ.

Δείτε/κρύψτε το τραγούδι Grind ...

Δείτε/κρύψτε το τραγούδι Old ...

Stone Sour - Audio Secrecy

Ευκολοάκουστο άλμπουμ που δε σε αφήνει αδιάφορο, με εύπεπτα τραγουδάκια που ακούγονται ευχάριστα. Αυτό είναι το Audio Secrecy, η τρίτη κυκλοφορία του Corey Taylor και της παρέας του, τους Stone Sour. Θέλετε στοιχεία από Slipknot; Ούτε ίχνη δε θα βρείτε. Οι φίλοι του σκληρού ήχου μπορούν να απέχουν. Όσοι θέλουν να ακούσουν ένα hard-rock άλμπουμ του 2010, θα καταγουστάρουν. Τα αρκετά μπαλαντοειδή τραγουδάκια ίσως ξινήσουν κάποιους, αλλά φαίνεται ότι ο κ. Taylor θέλει να μας δείξει ότι ξέρει να τραγουδάει καλά (και καλά). Ό,τι πρέπει πάντως για ροκ μπαράκια με την μπύρα να κυλάει άφθονη. Καλύτερα τέτοια γκρουπάκια πάντως, από όλη τη σαβούρα που κυκλοφορεί και το παίζουν δήθεν ροκ (βλ. Τόκιο Χοτέλ κλπ).

(myspace.com/stonesour)

Στατιστικά στοιχεία

Dimmu Borgir - Abrahadabra

Όσοι παρακολουθούν αυτό το μπλογκ, θα έχουν δει ότι ο υπογράφων ακούει ελάχιστα και γράφει ακόμα πιο σπάνια -αν όχι, καθόλου- για black metal. Όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση η εξαίρεση λέγεται Dimmu Borgir. Το φετινό τους άλμπουμ με τίτλο Abrahadabra, ειδικά, με έπιασε απροετοίμαστο και με έστειλε για... ραδίκια! Πληθωρική παραγωγή, γεμάτο με εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις με τη βοήθεια και πάλι συμφωνικής ορχήστρας, ένα κλικ πιο χαμηλές ταχύτητες στις καινούριες τραγουδάρες που κολλάς (και σε... κολάζουν!) και τις ακούς ξανά και ξανά! Λιγότερο black, περισσότερο συμφωνικό, όπως και να 'χει είναι πορωτικό. Δείτε παρακάτω το βίντεο-κλιπ για το τραγούδι Gateways.

(myspace.com/dimmuborgir)

Pro-Pain (ξανά) και αναγέννηση των Less Than Human

Τον Απρίλιο του 2006 (πριν ξεκινήσει αυτό το μπλογκ) είχαμε δει τους αμερικανούς Pro-Pain, στο Ξυλουργείο του Μύλου, σε μια πολύ καλή συναυλία. Με support, φυσικά, τους Psycho Choke. Όταν ήρθαν το 2008 πήγαμε πάσο. Έπεφτε και Δευτέρα βράδυ, δύσκολη μέρα για να μπορέσει όλη η παρέα να βρει το χρόνο και να ξεκινήσει από Κοζάνη. Τώρα, το συγκρότημα επανέρχεται ξανά για live στις 21-22 του Οκτώβρη, με νέο άλμπουμ και το ίδιο support: τους Psycho Choke, οι οποίοι αυτή τη φορά έχουν ένα νέο άλμπουμ να παρουσιάσουν.

Θα λέγαμε ότι πρόκειται για συναυλία déjà vu και πως δύσκολα θα κατεβαίναμε Σαλόνικα, μόνο που ένα άλλο όνομα στην αφίσα μάς κίνησε την περιέργεια: η επανασυγκρότηση των θεσσαλονικιών Less Than Human είναι γεγονός και για μένα αποτελεί πλέον τον καλύτερο λόγο για να παρευρεθώ σ'αυτό το live.

Όσοι θέλουν να προετοιμαστούν για Pro-Pain, ας επισκεφθούν κι αυτήν την παλιότερη ανάρτηση.

Serj Tankian - Imperfect Harmonies

Imperfect Harmonies τιτλοφόρησε τη δεύτερη προσωπική του δουλειά ο Serj Tankian αλλά κάθε άλλο παρά ατελείς ή ελαττωματικές είναι οι μελωδίες του. Περισσότερο μελωδικός, αρκετό πιανάκι και ενορχηστρωμένα βιολιά, ίσως λιγότερο heavy αλλά αυτό που ξεκίνησε στο προηγούμενο άλμπουμ υπάρχει κι εδώ, με περισσότερο συναίσθημα και ακόμα περισσότερη πολιτική κριτική. Έχει καταλάβει ήδη κάποια από τις τρεις πρώτες θέσεις για τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά ποια θέση θα δούμε σε λίγο καιρό. Κυκλοφόρησε ήδη δύο βίντεο-κλιπ, με ενσωματωμένους τους στίχους και τα οποία μπορείτε να δείτε παρακάτω. Λογικά, θα βγάλει βιντεάκι και για τα υπόλοιπα τραγούδια, έτσι όπως έκανε και με το προηγούμενο άλμπουμ, τα οποία μπορείτε να βρείτε κάτω από την ταμπέλα serj-tankian.

Δείτε/κρύψτε το Left of Center ...


Δείτε/κρύψτε το Borders Are ...


(myspace.com/serjtankian)

Apocalyptica - 7th Symphony

Φαντάζομαι οτι οι περισσότεροι απ'εσάς έχετε ήδη ακούσει το νέο άλμπουμ των Apocalyptica. Τι συμπεράσματα βγάζουμε μετά από δύο σχεδόν μήνες που κυκλοφόρησε το επονομαζόμενο 7th Symphony; Για τους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ θα είναι μια ακόμα καλή δουλειά που θα λιώσουν στο άκουγμα. Για τους υπόλοιπους, συνεχίζουν από κει που είχαν μείνει, παραμένοντας ουσιαστικά στο ίδιο μουσικό μονοπάτι που διάλεξαν. Δέκα δυναμικά τραγούδια, τσέλο με παραμόρφωση, όχι ακριβώς η μουσική δωματίου που θέλουν να ακούσουν αριστοκρατικές οικογένειες. Αρκετές συμμετοχές μουσικών βρίσκουμε κι εδώ, με αυτή του Gavin Rossdale να ανοίγει το χορό με το τραγούδι "End of Me" που κυκλοφόρησε και ως βίντεο στις αρχές του καλοκαιριού. Στο "Bring Them to Light" βρίσκουμε τον Joe Duplantier των Gojira, στο "Broken Pieces" συμμετέχει ο Lacey Mosley των άγνωστων σε μας Flyleaf και στο τραγούδι "2010" συμμετέχει για άλλη μια φορά (τέταρτη συμμετοχή σε διαδοχικά άλμπουμ του γκρουπ) ο Dave Lombardo. Συνολικά, ξέρετε τι να περιμένετε κι αυτό παίρνετε από το γκρουπ.

(myspace.com/apocalyptica)

Flotsam and Jetsam - The Cold

Μακριά (πολύ μακριά) από το thrash παρελθόν τους, οι παλαίμαχοι Flotsam and Jetsam συνεχίζουν να υπάρχουν, να δίνουν συναυλίες (πριν λίγο καιρό ήταν και στη χώρα μας) και να βγάζουν άλμπουμ. Λιγότερο σπινταριστός και από κάποια της δεκαετίας του '90, ο νέος δίσκος λέγεται The Cold και περιέχει ενδιαφέροντα heavy τραγούδια. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς και δεν θα αλλάξει τα μουσικά σας γούστα, αλλά είναι ευκολοάκουστος και περνάει ευχάριστα η ώρα. Ρίξτε μια αυτιά στο προφίλ τους στο μαϊσπέις και η κρίση δικιά σας.

(myspace.com/fandj)

Volbeat - Beyond Hell/Above Heaven

Συνεπείς στο ραντεβού τους οι δανοί Volbeat επιστρέφουν με νέα κυκλοφορία που λέγεται Beyond Hell/Above Heaven δύο χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους. Με πολλές συναυλίες στο ενεργητικό τους, συμμετοχή σε κάποια φεστιβάλ του Sonisphere φέτος με τους Big Four και τη βοήθεια (φυσικά) του MTV, κατάφεραν να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Το νέο άλμπουμ, σε γενικές γραμμές, ακολουθεί την πεπατημένη. Σνεχίζουν με το heavy rock-n-roll στυλάκι τους, κάτι σαν τον Έλβις να παίζει στους Motorhead δηλαδή, προσθέτοντας ενδιαφέρουσες συμμετοχές στα τραγούδια: ο Henrik Hall των Love Shop συμμετέχει στο τραγούδι "Heaven Nor Hell", ο Mille Petrozza των Kreator μαζί με τον κιθαρίστα Michael Denner των Mercyful Fate συμμετέχουν στο "7 Shots", ακόμα κι ο Mark "Barney" Greenway των Napalm Death βάζει την πινελιά του στο "Evelyn"! Δοκιμάστε τους, κατά προτίμηση με συνοδεία άφθονης μπύρας! Σε λίγο καιρό θα είναι το νέο μεγάλο όνομα της ευρωπαϊκής σκηνής, λέω γω τώρα!

(myspace.com/volbeat)

Napalm Death - 30Σεπ2010

Block 33, Θεσσαλονίκη, 30 Σεπτεμβρίου 2010
support: Homo Iratus, Slavebreed

Όποιος πήγε στο live των Napalm Death περιμένοντας να ακούσει groove-άτα τραγουδάκια του στυλ "Breed to Breathe" και "Greed Killing" θα απογοητεύτηκε οικτρά. Οι ψιλιασμένοι όμως ήξεραν τι να περιμένουν. Το πιο ακραίο συγκρότημα του πλανήτη βγήκε στη σκηνή και τα ισοπέδωσε όλα με έναν grindcore χείμαρρο. Σαν να έχουν αποκηρύξει την πενταετία '94-'98 και τα άλμπουμ εκείνης της εποχής. Οι ισοπεδωτικές κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας, εξάλλου, συνηγορούν σ'αυτό. Τι είδαμε με λίγα λόγια; Το πιο υπερηχητικό live, τον πιο φασαριόζιοκο σαματά, την πιο κορυφαία καφρίλα και αρκετό «ξύλο» από τη νεολαία φυσικά, καθώς οι μεγαλύτεροι κάτσαμε λίγο πιο πίσω να τους απολαύσουμε χωρίς να φάμε καμιά κλωτσιά ή αγκωνιά. Με το ξεκίνημα έγινε πανικός. Στο "Suffer the Children", που παίξανε τρίτο, έγινε της μουρλής. Στη διασκευή "Nazi Punks Fuck Off" (την οποία επιτάχυναν ακόμα περισσότερο) έγινε της κακομοίρας. Παρουσιάσανε αρκετά τραγούδια από την τελευταία, ως τώρα, κυκλοφορία τους με τίτλο Time Waits For No Slave αλλά δεν ξέχασαν και το παρελθόν τους, το οποίο τίμησαν με τραγούδια όπως τα "Scum", "From Enslavement to Obliteration", αλλά και το μόλις 40 δευτερολέπτων "Deceiver" να ακολουθείται από το "You Suffer" των δύο δευτερολέπτων! Πάρτε ένα δείγμα στο παρακάτω βιντεάκι για το τραγούδι "Persona non Grata". Ο Barney, όπως συνηθίζει, έκανε αρκετά πολιτικο/κοινωνικά σχόλια, παρουσίασε αρκετά από τα νέα τραγούδια, ενημερώνοντάς μας για το περιέχομενο και το νόημα των στίχων. Θετικότατη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Danny Herrera έστησε μόνος του τα τύμπανα χωρίς βοηθό όπως και τη ρύθμιση των οργάνων ανέλαβε ο κιθαρίστας Mitch Harris, χωρίς road-crew. Στο τέλος χαιρέτησαν το κοινό, μοίρασαν αυτόγραφα, χωρίς στραριλίκια και παπαριές. Το πάρτυ θα συνεχιζόταν στο club 8ball.

Να αναφέρουμε ότι λόγω αργοπορίας χάσαμε το πρώτο support group, τους Slavebreed. Είδαμε μετά από χρόνια τους Homo Iratus, οι οποίοι εντός έδρας απέδωσαν δυναμικότατα, ξεσηκώνοντας εύκολα τον κόσμο, ειδικότερα με το "Ka mate" (δείτε βίντεο) και το "Tomahawk Cruise Messiah" (δείτε βίντεο) στο κλείσιμο της εμφάνισής τους. Στα φωνητικά βοήθησε ο πρώην κιθαρίστας/τραγουδιστής Άλεξ, έχοντας μια τρελαμένη ερμηνεία (με την καλή έννοια) σε όλα τα τραγούδια. Το αρνητικό της υπόθεσης ο λίγος, σχετικά, κόσμος για ένα τέτοιο live (το οποίο σχολίασε πολύ πετυχημένα ο Άγγελος, μπασίστας/τραγουδιστής των Homo Iratus) κάτι που ίσως οφειλόταν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες εκείνης της βραδιάς. Όπως και να'χει, εμείς γουστάραμε, ήπιαμε τις μπύρες μας, κατά την επιστροφή φάγαμε και το «βρώμικο» στα Μάλγαρα, αλλά γιατί Πέμπτη βρε παιδιά; Ποιος να σηκωθεί την άλλη μέρα για δουλειά...
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στο φίλο Γιάννη Mag., που δεν μπόρεσε να έρθει λόγω φόρτου εργασίας. Next time, man.