Η άνυδρη επαγγελματική απασχόληση το πρώτο εξάμηνο του '12, μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε πολλά, μα πολλά βιβλία (προσωπικό ρεκόρ όλων των εποχών!), τα οποία δανειστήκαμε από τη δημοτική βιβλιοθήκη, φυσικά. Και τι διαβάσαμε;
Ξεκινήσαμε με τον Ορχάν Παμούκ και το Ιστανμπούλ, μια ιδιαίτερη και προσωπική ματιά για την Κωνσταντινούπολη, με οδηγό τις αναμνήσεις του συγγραφέα. Μετά ο Ουμπέρτο Έκο και το Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα μάς ταξίδεψε στο παρελθόν της μνήμης, τα παλιά ιταλικά καρτούν, περιοδικά, βιβλία και ταινίες. Το Αμερικανικό ειδύλλιο (τ.π. American pastoral) του Φίλιπ Ροθ όμως πρέπει να ήταν ένα από τα καλύτερα βιβλία που διαβάσαμε. Απίστευτη εντρύφηση στην ψυχολογία ενός πρωταγωνιστή που έρχεται αντιμέτωπος με τις ταραχές της δεκαετίας του '60, που επηρεάζουν το οικογενειακό του περιβάλλον και καταστρέφουν το αμερικανικό όνειρο. Το Ο καπετάνιος και ο εχθρός ήταν ένα από τα πιο μικρά και περίεργα βιβλία του Γκράχαμ Γκριν, ενώ το Πώς να είσαι καλός του βρετανού Νικ Χόρνμπι (ο δημιουργός του High Fidelity, μεταξύ άλλων) ήταν απίστευτα διασκεδαστικό. Μετά τις πρώτες 30 σελίδες παίρνει φόρα και δεν σταματάει!
Μετά μεταφερθήκαμε στην Ισπανία και Το αίνιγμα της Σεβίλλης (τ.π. La piel del tambor=Το δέρμα του τυμπάνου) του Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε που μάς έβαλε στον κόσμο του μυστηρίου και των φόνων με ντετέκτιβ έναν ιερέα από το Βατικανό. Ναι, έμοιαζε αρκετά με Dan Brown. Ως ναυτικό διάλλειμα μπορούμε να θεωρήσουμε το Η ιστορία του Τάουν-Χο του Χέρμαν Μέλβιλ του γνωστού συγγραφέα του Μόμπι Ντικ. Κλασικότατο βιβλίο της δεκαετίας του '30 από τον Γουίλιαμ Φώκνερ και το Ο γέρος, δηλ. τον Μισισιπή και τη μεγαλύτερη πλημμύρα που προκάλεσε, περιγράφοντας τις περιπέτειες που αντιμετώπισε ένας κατάδικος που προσπαθούσε να βοηθήσει τις αρχές. Ενώ ο νομπελίστας Σολ Μπέλοου μάς κούρασε λίγο με το "λογοτεχνικό" Ένας ανήσυχος Δεκέμβρης που βρίσκει έναν καθηγητή πανεπιστημίου από το Σικάγο στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, να έχει μόνο έγνοιες και προβλήματα να αντιμετωπίσει ένθεν και ένθεν. Δεύτερο βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν που διαβάσαμε και άξιζε περισσότερο, το Όριαν Εξπρές (τ.π. Stamboul Train) με την αστυνομική του πλοκή, τους πολλούς χαρακτήρες και τις κλειστοφοβικές περιπέτειες πάνω στο τρένο που οδεύει από Παρίσι για Κωνσταντινούπολη τη δεκαετία του '30.
Οι Νύχτες κοκαΐνης του J. G. Ballard μάς περιγράφουν τη διαφθορά και τη μοντέρνα σήψη στα τουριστικά θέρετρα της Ισπανίας. Και ενώ η υπόθεση μού φάνηκε προβλέψιμη, οι παρομοιώσεις του Μπάλαρντ ήταν απίστευτα γλαφηρές και ευφάνταστες. Ο Elmore Leonard μας δίνει αίμα και πιστολίδι στο Cuba libre, με έναν αμερικανό τυχοδιώκτη να μπλέκει σε περιπέτειες την εποχή του πολέμου ανεξαρτησίας της Κούβας και του Αμερικανο-ισπανικού πολέμου στα τέλη του 19ου αιώνα. Διαβάσαμε και δύο παιδικά αλλά πολύ ενδιαφέροντα βιβλία, έτσι για αλλαγή: Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει του Λουίς Σεπούλβεδα και Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία του Robert Fisher. Δεύτερο βιβλίο και από τον Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε: Ο ναυτικός χάρτης μάς έβαλε σε κυνήγι θησαυρού και σε καταδύσεις στις μεσογειακές ακτές της Ισπανίας. Ενδιαφέρον, με πολλή ναυτική ορολογία, αλλά όχι τίποτα σπουδαίο.
Ο Βρετανός David Lodge και ένα από τα πρώτα του βιβλία, Το Βρετανικό μουσείο πέφτει, σατυρίζει τους ακαδημαϊκούς (πάλι) και τις καθολικές απαγορεύσεις για το σεξ, με κάθε κεφάλαιο να αποτελεί φόρο τιμής σε κάποιο κλασικό βιβλίο. Από τα λίγα ελληνικά βιβλία της χρονιάς, του Στρατή Δούκα η Ιστορία ενός αιχμαλώτου διηγείται τις δίχρονες προσπάθειες ενός χριστιανού Μικρασιάτη να καταφύγει στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Βασισμένο σε αληθινές διηγήσεις! Σε αληθινά βιώματα από την ιταλική αντίσταση στους Γερμανούς το '40 βασίζεται επίσης και το πρώτο βιβλίο Το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές του αγαπημένου Ίταλο Καλβίνο. Ο αλβανός Ισμαήλ Κανταρέ διασκευάζει σαν αστυνομικό θρίλερ τον γνωστό στα ελληνικά θρύλο "Το τραγούδι του νεκρού αδελφού" στο βιβλίο Ποιος έφερε την Ντορουντίν; και κερδίζει το θαυμασμό μας. Ενώ, αντίθετα, ο Ρόμπερτ Χαϊνλάιν και το επιστημονικής φαντασίας Μεθαύριο (τ.π. Sixth Column aka The day after tomorrow) δεν μας άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις με την στρατιωτική, ολίγον φασιστική αντιμετώπιση. Σε ένα βαθμό ευθύνεται και το ότι γράφτηκε καταμεσής του Β' Π.Π. Αλλά πάλι...
Την ταινία δεν την είδαμε και ούτε πρόκειται μετά την ανάγνωση του απίστευτα σκληρού και μελοδραματικού Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά του νεαρού Τζόναθαν Σάφραν Φόερ που παραλληρίζει (πετυχημένα) την επίθεση στους δίδυμους πύργους με το βομβαρδισμό των αμάχων στη Δρέσδη από τους Συμμάχους. Σοβαρή επιστημ. φαντασία από τον Ρώσο Στάνισλαβ Λεμ και το διάσημο, ψαγμένο, φευγάτο Σολάρις. Αλλά Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου είναι ίσως ένα από τα καλύτερα ελληνικά βιβλία που διαβάσαμε τα τελευταία χρόνια, με θέμα τον εμφύλιο και την παράνοια τόσο του πολέμου όσο και του στρατού. Ο γνωστός Απόστολος Δοξιάδης περιγράφει μια γκανγκστερική ιστορία στα Τρία ανθρωπάκια, που θα ζήλευαν αρκετοί συνάδελφοί του από τις ΗΠΑ. Δεύτερο βιβλίο από τον Φίλιπ Ροθ, κι αυτό από την Αμερικανική τριλογία, αλλά το Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή, παρόλο που ήταν αρκετά ενδιαφέρον, δεν μας εντυπωσίασε όπως το Ειδύλλιο.
Τρίτο βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν με το τολμηρό (για την εποχή του) και κλασικό πλέον Τέλος μιας υπόθεσης. Άλλο ένα κλασικό διαβάσαμε από τον Joseph Conrad. Ο Μυστικός πράκτωρ σού κρατάει το ενδιαφέρον σε σημεία, σε άλλα θες να το προσπεράσεις, αλλά το θέμα της τρομοκρατίας και της αναρχίας στις αρχές του 20ου αιώνα δεν περνάει απαρατήρητο. Πολύ γέλιο από τον Ντάριο Φο στο διήγημα Ο Τζόαν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής, που ισοπεδώνει απλά τα πάντα! Γέλιο σε σημεία προσφέρει και ο Βασίλης Παπαθεοδώρου στο εφηβικό Στη διαπασών, το οποίο παρουσιάζει και τη φασιστική άνοδο στις πιο παρακμιακές περιοχές της πρωτεύουσας. Ξαναδιαβάσαμε μετά από πολλά χρόνια το κλασικό Ένα παιδί μετράει τα άστρα του Μενέλαου Λουντέμη, το οποίο αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο και το παιδικό Τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Θυμηθήκαμε και τον Μίλαν Κούντερα με Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης, ο οποίος στα δοκιμιακά του σημεία γράφει φοβερά πράματα αλλά σε λίγα μυθιστορηματικά μάς κούρασε. Το Bay City Blues του Raymond Chandler είναι ένα κλασικό νουάρ μυθιστόρημα της δεκαετία του '30, με whodunit πλοκή. Και κλείσαμε το εξάμηνο με τα δύο διάσημα επιστημονικά του Stephen Hawking, το πιο εικονογραφημένο Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο και το Χρονικό του χρόνου. Οποία σύμπτωση, λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκε η πειραματική ανακάλυψη του μποζονίου του Χιγκς!
υποσύνολο πρώτου εξάμηνου του 2012 = 35
Τρίτο άλμπουμ για τους σουηδούς Helltrain, τέσσερα χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά. Παραλίγο να τους ξεχάσουμε. Συνεχίζουν στο ίδιο στυλ, δηλαδή με το μεταλικό, αγριεμένο rock 'n' roll που παίζουν (λέγε με και rot n' roll) από την αρχή της δημιουργίας τους. Και συνεχίζουν να διαθέτουν δωρεάν τη μουσική τους, όντας μακριά από δισκογραφικές. Ακούστε/κατεβάστε ολόκληρο το Death Is Coming στο παρακάτω λινκ.
Διαβάζοντας για την επανασύνδεση των βραζιλιάνων Viper, θυμήθηκα αυτό το ξεχασμένο πλέον άλμπουμ. Αν δεν σας λέει τίποτα το όνομα, να πούμε ότι πρόκειται για τη δεύτερη ίσως καλύτερη μπάντα που έβγαλε η Βραζιλία τη δεκαετία του '80 (οι Sarcofago και Ratos de Porao περνάνε σε δεύτερη μοίρα). Σε εντελώς διαφορετικό ύφος από τους πασίγνωστους Sepultura, οι Viper είχαν για τραγουδιστή τον Andre Matos, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να πάει να σπουδάσει στις ΗΠΑ. Όταν γύρισε, ασχολήθηκε με τους Angra και τη συνέχεια την ξέρουμε. Αυτή η φυγή του όμως έκανε το συγκρότημα να αλλάξει στυλ χωρίς επιτυχία και σταδιακά να περάσει στην ανυπαρξία μέσα στη δεκαετία του '90. 
